Zotat ecin midis gjërash të shkelura, duke mbajtur

Kindat e pelerinës me një gjest që shpreh neveri.

Ecin midis kërmave të maceve, midis larvave gëluese dhe fizarmonikave,

Duke ndier nën sandale ftohtësinë e rreckave të ndotura,

Të vjellat e kohës.

Të flakur nga qielli i tyre, të plaçkitur,

Të xhindosur nga ndonjë dhimbje, nga ndonjë ëndërr e turbullt,

Ka kohë që ata ecin të sfilitur nga makthet e lluca,

Duke u ndalur për të numëruar të vdekurit e tyre,

Retë e rëna përmbys, qentë gjuhëkëputur,

Duke u ndalur për të mbikëqyrur me xhelozi humnerën

Ku minj që ngrihen në majë të gishtave, që cijasin hareshëm,

Çjerrin copëza flamurësh.