Kohët ndryshojnë, por poeti mbetet njësoj. “I thanë fjalës: tani je e lirë./Po fjala s’kish fuqi t’u thosh: nuk më duhet./E ç’më duhet/kur s’u thashë atëherë kur duhet?/…Vështirë, tha fjala, sa vështirë/të besosh se je e lirë;/pasi ke ngrënë rrokjet e tua,/pasi ke mbetur cung/dhe liria bëhet burg.” E shkruar më 21 shkurt 1986, do i shkonte titulli: “Vdiq fjala e pa thënë”. “Ç’mënxyrë ia ul kokën/asaj pishe që s’tundet?/Çdo ditë mbi të një sorrë shkon e ulet.” (1981) Koha tregoi se sorrat ndollën më shumë gjëma nga korbat. “Ju mund të pyesni; pse kaq dhembje, Pse në çdo fjalë pikon trishtim? Marr penën, nis t’ja them një kënge/ Kënga del britmë rebelimi.” Sepse: “Vija të bardha majtas,/vija të bardha djathtas,/vija të bardha para,/vija të bardha mbrapa,/vija të bardha,/vija të bardha,/vija të bardha, ma nxitë jetën.” (Ai shkroi dhe për “Vdekjen e perëndive” me bindjen se shtëpia e zotit duhet pastruar prej demonëve. E ceka poezinë e “indroktrinuar”, ngaqë më çudit fakti, se vetëm Ismail Kadaresë s`i lënë rast pa ia vënë në dukje “flirtet” me regjimin. Një poeti modern, që shkroi në kohën kur ndalohej moda, partishmëria apo të qenit komunist, s`është një gjyle që i rri nëpër këmbë, por një shashkë në duart e keqdashësve.) “Unë, duke qenë pak i pa mbledhur, si të them i pa lidhur, por i lidhur fort me karakterin tim.”-shpjegon veten poeti në një rrëfim, që të mos e ngatërrosh me mëzin lidhur pas karrocës së pushtetit. “Shikoja trungjet e ullinjve me ato gropat si plagë, si sytë e një të verbëri.”-perceptim poetik i lindur, ndaj poezia e tij është burimore. “Me që po ngrysej, Haxhi Bektash Veliu i tha diellit: “Mos lëviz!” dhe ai s`lëvizi, deri sa varrosën të vdekurin.”-kujton rrëfimin e gjyshes. Në vendlindjen e Xhevahirit vjershat e Naimit i këndonin dhe barinjtë. “Nuk duhet të kërkojmë në çdo gjë logjikën, sepse jeta ndonjëherë ikën kundër logjikës.”-vazhdon ai të shpjegojë veten dhe ti kupton se ngjizja e poeti është më e hershme nga koha, kur ai mësoi rregullat dhe parimet se si shkruhet poezia. “Do të vdes,/do të vdes i mbytur në borxhe,/s’është asgjë mbytja në lum a në dhomat e gazit/I kam borxhe nënës, që s’ia ngrita varrin,/…I kam borxhe dashurisë që ia vodha të dielën,/I kam borxhe krimit që s’i vura emër.”-ndërkohë që xhambazët vazhdojnë të sillen në atë mënyrë, sikur i detyrohemi. “Pse qielli i pasqyruar në pellg është më i bukur se i vërteti?-pyet mikun e tij Çapajev Gjokutajn dhe po vetë përgjigjet:-e pëlqejmë qiellin e pellgut se e kemi nën këmbë, na bën të ndihemi zot, ai sipër na bën të ndihemi rob.” S`është e lehtë, që në kohën kur këshillohej nënshtrimi, t`i të këmbesh robin me zotin.

Fatbardh Amursi