Vetmia më e tmerrshme nuk është ajo që vjen nga të qenit vetëm por nga të qenit i moskuptuar: vetmia e të qëndruarit në një dhomë të mbushur me njerëz, i rrethuar nga njerëz që nuk ju shohin, nuk ju dëgjojnë, të cilët nuk dinë thelbin e vërtetë kush jeni. Dhe në atë vetmi, ndjeheni sikur po zbeheni, po zhdukeni në sfond derisa nuk jeni asgjë më tepër sesa një fantazmë, një hije e ish vetes tuaj.

Është kjo dhimbje e thellë e shpirtit e të qenit rrethuar me njerëz- miq, familje, kolegë- megjithëse ndjeheni plotësisht i padukshëm. Mund të buzëqeshni, tundni kokën dhe bëni lëvizje por përbrenda, keni një ndjesi izolimi që fjalët s’mund ta kapin. Ndjeheni sikur askush nuk ju kupton, sikur pjesët më të vërteta të vetes tuaj janë të fshëhura, të lëna të panjohura ndërkohë që bota vlerëson vetëm versionin e vetes tuaj që i përshtatet.

Kjo lloj vetmie ju godet fort sepse nuk ka të bëjë me mungesën e njerëzve, por me mungesën e lidhjeve. Ju digjeni për t’u parë cili jeni në të vërtetë, të keni dikë që të kuptojë gjuhën e shpirtit tuaj, cilësitë tuaja, ëndrrat dhe kompleksitetin e zemrës tuaj. Por kur jeni i moskuptuar, ndjeheni sikur ka një boshllëk të pambushur ndërmjet botës suaj të brendshme dhe asaj të jashtme. Është si të qëndrosh prapa një muri xhami, duke shpresuar dëshpërimisht se dikush do të arrijë t’ju shohë me të vërtetë, vetëm për të kuptuar se ata që t’i kanë ngulur sytë, janë të përhumbur.

Në atë hapësirë të të ndjerit i panjohur, filloni të pyesni veten. Vrisni mendjen nëse duhet të ndryshoni, nëse duhet të bëheni çfarë bota pret apo dëshiron prej jush, vetëm për të ndjerë një shenjë pranimi. Por edhe atëhere, vetmia nuk zbehet, ajo vetëm rritet. Sepse tragjedia më e thellë është zbehja e ngadalshme e thelbit tuaj, pjesë tuajat që filloni t’i fshihni apo t’i harroni se ju përkasin. Bëheni një hije, një fantazmë e vetes së dridhshme që ishit njëherë, duke u zvarritur në heshtje, duke u mbajtur me shpresën që një ditë, dikush mund t’ju kuptojë.

Çfarë e bën këtë lloj vetmie kaq të dhimbshme është se ajo nuk është thjesht dëshira për t’u dashur, është dëshira për t’u njohur dhe dashur pastaj pas njohjes. Për dikë që pasi të shikojë në pjesët tuaja që janë të ngatërruara, të komplikuara dhe madje të thyera, të thotë: “ E shoh, të kuptoj dhe jam këtu”. Është dëshira e zjarrtë për dikë të dëgjojë pëshpëritjet më të thella të zemrës tuaj dhe të ndiejë thellësitë e shpirtit tuaj, pa gjykime apo pritshmëri.

Megjithatë edhe në atë vetmi të tmerrshme, ka një forcë të heshtur. Është qëndrueshmëria në të mbajturit pas thelbit tuaj edhe kur ai ndjehet i padukshëm. Është kurajoja për ta mbajtur dritën tuaj ndezur, në refuzimin për ta lënë moskuptimin e botës të shuajë zjarrin brenda jush. Mund të ndjeheni i pavërejtur por e vërteta është se ju jeni unik, me kompleksitetin tuaj që ju bën të jashtëzakonshëm. Dikur, dikush do t’ju çmojë për këtë. Deri atëhere, mund ta ruani këtë vlerësim.

Nganjëherë, rrugëtimi I të qenit i moskuptuar çon në një kuptim më të thellë të vetes tuaj. Ju mëson të përqafoni atë që jeni në të vërtetë edhe nëse bota nuk është gati për këtë. Ju fton të gjeni paqen në shoqërinë e vetes tuaj, për të ushqyer pjesët e vetvetes që ndjehen të vetmuara dhe të pavlerësuara. Me kalimin e kohës, mund të zbuloni që lidhjet e duhura- ato që ju shohin, ju dëgjojnë dhe ju njohin- vijnë kur i pret më së pakti.

Kështu, prit. Mbaje thelbin tuaj gjallë. Refuzo të bëhesh një hije edhe nëse kjo do të thotë të qëndrosh vetëm për ca kohë. Vetja juaj e vërtetë meriton për t’u vlerësuar dhe megjithëse pritja mund të jetë e gjatë, bukuria e të qenit plotësisht i kuptuar ia vlen çdo moment. Njerëzit tuaj – ata që me të vërtetë e kuptojnë shpirtin tuaj – janë aty dhe kur t’ju gjejnë, vetmia e tmerrshme do të fillojë të zbehet. Do ta kuptoni që thelbi ose esenca juaj nuk kishte asnjëherë qëllim për t’u fshehur por synonte gjithmonë për të shndritur.