Vëlla, sot ulem në stolin prej tullash në oborr,
ku ti krijon një boshllëk pakufi.
Mbaj mend e kishim zakon të luanim në këtë orë të ditës, dhe mami
do të na qetësonte: “Hë, tani, djemtë e mi …”

Tani unë po shkoj të fshihem
si dikur, në të gjitha ato mbrëmje lutjesh,

dhe ti nuk do të më gjesh mua, unë shpresoj.
Në sallon, në sallën e hyrjes, në korridoret, gjithkund.
Fshiheshe atëherë dhe unë nuk të gjeja dot.
Mbaj mend se e bënim njëri tjetrin të qajë,
vëlla, në këtë lojë.

Miguel, ti u fshehe
një natë në gusht, gati në agim,
por në vend që të qeshje kur u fshehe, ti ishe i trishtë.
Dhe zemra jote tjetër e atyre pasditeve të vdekura
është lodhur duke të kërkuar dhe duke të mos gjetur. Dhe tani
hijet më bien mbi shpirt.

Dëgjo, vëlla, mos u vono tepër dhe dil.

Mami mund të shqetësohet. Mirë?