VOAL

VOAL

“VATËR APO WATER” Nga Lek MIRAKAJ

July 23, 2022

Komentet

KUR KËNDOJNË FËMIJËT TANË NË CHICAGO- Nga Eda Agaj Zhiti

Koncert nga AMA- Sa të mrekullueshëm!
Ja çfarë shkruan maestro Afrim Shabani:
“Ka njerëz që nuk janë thjesht dëshmitarë të kohës së tyre, por gurë themeli të kujtesës kombëtare. Visar Zhiti, shkrimtari i burgut dhe lirisë, i fjalës dhe dhimbjes, i përndjekur për vargjet e tij dhe i nderuar për to, erdhi në AMA jo vetëm si poet, por si një simbol i shpirtit shqiptar që nuk mund të shterohet.
Ai foli si dikush që e di peshën e artit, si dikush që ka parë botën nga dy skaje—nga humnera dhe nga drita. “Violina si dritë hëne, pianoja që mbushi ajrin si flatra zogjsh dhe engjëjsh, këngët dhe recitimet me zëra fëmijë sikur këndonte e ardhmja,” shkroi më pas, duke përshkruar AMA-n jo thjesht si një recital, por si një vend ku muzika bëhet kujtesë.
Dhe ai pa diçka thelbësore: fëmijët që këndonin shqip në Amerikë, me të njëjtin pasion si në gjuhën e vendit ku jetojnë, duke mbajtur në tingujt e tyre atdheun e prindërve dhe ëndrrën amerikane.
Mirënjohje të thellë për praninë dhe fjalën tuaj, Visar Zhiti. Disa udhëtime nuk ndodhin vetëm në hapësirë, por në shpirt. Kjo ishte një prej tyre.
Faleminderit gjithashtu Dr. Xhabir Alili dhe Taip Beshiri, që e shoqëruan dhe e sollën mes nesh një zë që tashmë është pjesë e AMA-s”.

Biblioteka dhe arkivi personal i Arshi Pipës në Muzeun e qytetit të Shkodrës

Biblioteka dhe arkivi personal i Arshi Pipës në Muzeun e qytetit të Shkodrës

 

VOA Pëllumb Sulo

Profesori shqiptaro-amerikan Arshi Pipa në vitin 1996, para se të ndahej nga jeta, ja dhuroi bibliotekën dhe arkivin personal Muzeut të qytetit të Shkodrës. Siç njofton korrespondenti i Zërit të Amerikës, Pëllumb Sulo, studiuesit vazhdojnë të hulumtojnë në arkivin e Pipës, ku interes të veçantë po ngjall letërkëmbimi i pasur me shumë personalite të kohës si dhe bisedat në radion “Zëri i Amerikës” .

Në një nga mjediset e muzeut historik të qytetit të Shkodrës ruhet biblioteka dhe arkivi personal i profesorit shqiptaro-amerikan Arshi Pipa, dhuruar prej tij muzeut në vitin 1996, një vit para se të ndahej nga jeta në SHBA.

Specialisti i muzeut, Ndriçim Mlika, thotë se biblioteka e profesor Pipës ka më shumë se 2500 libra në disa gjuhë të botës, ndërsa arkivi i tij ruan shumë dorëshkrime, skedarë si dhe leterkëmbime me personalitete të kohës, një pasuri kjo e vyer për studiuesit, që dëshmon mbi veprimtarinë mëse 50 vjeçare të Pipës në shërbim të kulturës kombëtare.

“ Në fondin e tij është edhe letërkëmbimi. Vëllimi i tij është shumë i madh dhe do të ishte mirë të shikojë dritën e botimit. Pipa ka patur korrespondencë me Camajn, me universitete të ndryshme në vartësi të projekteve të përbashkëta që kishin. Dhe është për tu çuditur se, që në vitin 1982, ka një korrespondencë shumë intensive për organizimin e një konference për të ndërkombëtarizuar çështjen e Kosovës ”, thotë ai.

Mes dhjetëra dosjeve të arkivit të profesor Pipës, paraqet interes për studiuesit edhe dosja e titulluar “ Zhvillimi kulturor i elementit shqiptar në Shtetet e Bashkuara”, ku ruhen bisedat që profesor Arshi Pipa ka mbajtur në radion “Zëri i Amerikës” në Uashington gjatë periudhës 1962-1966, vetëm pak kohë pas arratisjes nga Shqipëria dhe emigrimit në Amerikë, thotë specialisti Mlika.

“ Kjo është një dosje që përmban një numër të madh bisedash, të cilat i ka mbajtur tek “Zëri i Amerikës” duke nisur nga viti 1962. Janë 19 biseda me anë të të cilave Pipa ka paraqitur shqiptarët në sytë e amerikanëve. Ka pasqyruar të dhëna historike, sociologjike dhe etnografike për shqiptarët që jetonin në Amerikë ”.

Ideja për dhurimin e bibliotekës dhe arkivit personal Muzeut Historik të Shkodrës i lindi profesor Pipës që në vitin 1992, menjëherë pas rrëzimit të diktaturës në Shqipëri.

Kjo, pasqyrohet ne korrespondencën e gjërë me studiuesin Mentor Quku, ish drejtor i këtij Muzeu, thotë vajza e Mentor Qukut, Valbona Quku Lisha.

“ Mentor Quku pati një letërkëmbim me Arshi Pipën gjatë viteve 92-96, ku tema kryesore ishte ajo e dhurimit të bibliotekës nga profesor Arshi Pipa Muzeut të qytetit të Shkodrës. Në një prej këtyre letrave Mentori falenderon profesorin duke i shkruar se Shkodra i është borxhli dhe se nuk e din nëse do t’ia shpërblejë ndonjë herë ”, thotë ajo.

Përmes dhurimit të bibliotekës dhe arkivit personal, thotë drejtori i muzeut Sokol Haliti, Arshi Pipa dha një shembull edhe për intelektualët e tjerë që punuan dhe krijuan në mërgim për shkak të përndjekjes nga regjimi komunist i kohës.

” Jo rastësisht Pipa zgjodhi Shkodrën, ku ai u rrit dhe u formua, që gjithë kontributin e tij tokësor t’ia lejë një institucioni me idenë e studimeve të vazhdueshme dhe publikimeve”, thotë ai.

Arshi Pipa lindi në qytetin e Shkodrës në vitin 1920 dhe u nda nga jeta më 20 korrik 1997. Ishte mësues, publicist, poet, gjuhëtar, kritik letrar dhe përkthyes. Për bindjet politike u arrestua në vitin 1946 dhe u dënua me 20 vite burg nga gjykata komuniste, nga të cilat kreu 10 vite burg.

Pas kësaj, arratiset nga Shqipëria dhe, në vitin 1958, emigron në Shtetet e Bashkuara të Amerikës ku mbajti lidhje me shoqatën panshqiptare “Vatra”, me gazetën “Diellin” dhe “Zërin e Amerikës” duke u bërë një zë i fuqishëm në mbrojtje të të drejtave dhe lirive të njeriut në Shqipëri dhe Kosovë.

Aktorë të vërtetë: pa asnjë ditë internim apo burg, sot dalin si “ish të përndjekur politikë”- Nga Agustin M. Mirakaj

Shumë nga ata që nuk kanë parë asnjë ditë të jetës internimin apo burgun, sot dalin si “ish të përndjekur politikë” aktorë të vërtetë.

Ndërkohë, ata që vërtet vuajtën interrnimin e burgun u detyruan të largohen në mërgim, të shpërfillur dhe të harruar nga politika shqiptare. Ky është realiteti i një Shqipërie ku historia manipulohet nga aktor dhe viktimat e vërteta mbeten viktima, ndërsa hipokrizia mbizotëron.

Në këtë det të mbushur me “peshkaqenët” e politikës, patriotët që vuajtën përndjekje politike mbeten të mbytur. Ata nuk u lejuan të jenë zot të fatit të tyre. Sot janë veçse një vegël e përdorur për interesa elektorale.

Kjo është politika e pistë e Tiranës: të mbajë të vërtetën të heshtur dhe të përdorë dhimbjen si monedhë përfitimi. Pyetja është, deri kur? a.m

Një Startup i ri në fushën e Inteligjencës Artificiale i themeluar nga Mira Murati

‘Thinking Machines Lab’ është një startup i ri dhe premtues në fushën e inteligjencës artificiale, i themeluar nga shqiptarja Mira Murati, ish-Drejtoreshë e Teknologjisë në OpenAI. Murati, e cila ka një karrierë të pasur në teknologji, duke përfshirë role në Tesla dhe Leap Motion, ka rekrutuar një ekip të përbërë nga rreth 30 studiues dhe inxhinierë nga kompani prestigjioze si OpenAI, Meta dhe Mistral. Dy të tretat e ekipit janë ish-punonjës të OpenAI, duke e bërë këtë startup një forcë të fuqishme në botën e AI.

Misioni i ‘Thinking Machines Lab’ është të zhvillojë inteligjencë artificiale që përshtatet me gjithë spektrin e ekspertizës njerëzore, duke e bërë atë më të sigurt dhe më të besueshme. Kompania synon të ndjekë një qasje të hapur ndaj kërkimit, duke ndarë kodin, dataset-et dhe specifikimet e modeleve me komunitetin shkencor. Kjo qasje jo vetëm që nxit bashkëpunimin, por edhe siguron që përparimet në fushën e AI të jenë të arritshme për të gjithë.

Mira Murati, e cila ishte një nga figurat kryesore publike të OpenAI, dha dorëheqjen e saj papritur në një moment kur kompania po përjetonte ndryshime të mëdha. Me ekspertizën e saj të gjerë dhe vizionin e qartë, ajo tani po drejton këtë startup të ri, duke kërkuar fonde nga investitorë për të mbështetur zhvillimet e saj inovative në fushën e AI.

Në faqen e tyre në X, Thinking Machines Lab shkruan: “Sot jemi të entuziazmuar të njoftojmë Thinking Machines Lab (https://thinkingmachines.ai), një kompani kërkimi dhe zhvillimi produktesh në fushën e inteligjencës artificiale. Ne jemi shkencëtarë, inxhinierë dhe krijues të disa prej produkteve dhe librarive më të përdorura të AI, duke përfshirë ChatGPT, Character.ai, PyTorch dhe Mistral.” sn

Një shekull veprimtari kombëtare të diasporës shqiptare në Amerikë për liri dhe pavarësi të Kosovës- Nga Skënder Karaçica

 
Për shkak të skenarëve shfarosës,denigrues,të dhunës dhe të projektit për tokën pa shqiptar në Kosovë,regjimi i Serbisë e hapi portën për shpërngulje në tokën e largët të Anadollit në  Turqi.Padrejtësitë  historike dhe odisejada e jetës me porosinë shekspiriane :Të jesh apo të mos jesh,bëri që më qindra e qindra shqiptarë nga trevat etnike të marrin udhën e mërgimit  kendej Atlantikut në Amerikën e largët.
 
Festa e ditës historike të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës,tashmë është bër program festiv në kujtesën,nderimin dhe fryma e jetës mos më e harrua tokën e shenjtë shqiptare.Për diasporën shqiptare në Amerikë,është thënë me fjalën që del nga thellësia e zemrës,nuk kemi tjetër atdhe pos tokës së shqiptarizmës të Shqipërisë zyratre dhe të Shqipërisë tjetër Kosovë.Shoqata ,,Dardania,,dhe Komuniteti Shqiptar në ambientët ,,ELM-WEST,,në Çikago,përmes programit festiv,përkujtuan historinë e diasporës dhe lufta shekullore e shqiptarëve për liri dhe pavarësi të Kosovë.Nëpër vite dhe nëpër luftëra të përgjakura kundër  aneksimit të  tokës së Kosovës nga regjimi serbo-jugosllav të ndihmuara nga boshti pansllavist me Rusinë në shekullin e  kaluar,shqipatrët asnjëherë nuk e pranuan robërinë dhe shtetin e Serbisë dhe të Jugosllavisë për shtet të vetin.
 
Në sallën festive në Çikago,kishin ardhur mërgimtarët dhe në atmosferën e përgëzimeve,sikur dëshironin të jenë sa më afër me tokën e lirë dhe të shtetit më të ri në Evropë të Kosovës.Programin festiv e përshendeti me moderimin shend e verë,Qendresa  Ibrahimi,veprimtare e dalluar dhe ish drejtoreshë e shkollës shqipe,,Kongresi i Manastirit,,.Në një kënd të sallës,organizatori kishte vënë projektorin dhe,në vazhdime shfaqeshin të dhënat për  veprimtarët  shqiptarë,që ndër vite ishin krah i fortë i çështjes shqiptare me të gjitha administratat e shtetit të Amerikës në Shtëpinë e Bardhë në Vashington.për lirinë e Kosovës.
 
Qendresa Ibrahimi fliste para mikrofonit  në sallë mbretëronte qetësia e herë-herë nuk prisnin radhën duyrtroktijet për kombin, atdheun,lirinë  e Kosovës dhe për shtettin mik të Amerikës.Kur flasim për tokën shqiptare të Kosovës,është një emocion dhe një nderim për historinë më të re të Ditës së Pavarësisë së Kosovës,thoshte me një zë e shënd e verë zonja Qendresa Ibrahimi.Udhët e Kosovës për liri dhe pavarësi nuk ishin të lehta,ato ishin të mbushura me vuajtje,padrejtësi historike,shqiptarët të trajtuar në kohën e regjimit serbo-jugosllav të rendit të dytë e të tretë.Tre popujt slloven,kroat dhe serb që e krijuan krijesën artificiale pa frymë e pa zemër(1918)Jugosllavinë,populli shqiptar dhe toka e Kosovës mbeti nën regjimin shfarosës,vrasës deri në shkallë të gjenocidit të Serbisë.Tërë katrahura kundër popullit shqiptar dhe të tokës së Kosovës,i erdhi fundi kur pushka e Prekazit në Drenicë dhe djalmenia e UÇK-së me komndantin legjendar Adem Jashari ia kthyen pushkln hasmit të Serbisë.
 
Thirrja e Adem Jasharit nga malet e Drenicës:Hajde, djalmenia shqiptare e luftojmë bashkë,bëri jehonë në të gjitha trojet etnike si dhe në diasporën shqiptare në Amerikë,shpaloi kohën e kujtesës në fjalimin e saj Qendresa Ibrahimi.Fryma e luftës kishte marrë hov në vitet (1990-1999)ku të gjitha trojet etnike dhe diaspora në Amerikë dhe në vendet tjera të Evropës,nisën të organizojnë fondet për organizimin e luftës me djalmeninë e pushkëve të UÇK-së.Në këtë kohë u bënë bashkë diaspora shqiptare në Amerikë dhe Evropë në krah të luftës për liri dhe pavarësi dhe të ndarjes njëherë e përgjthmonë nga regjimi antishqiptar të Serbisë.Shqiptzarët në Amerikë festojnë me zemrën plot për tokën e vet  të shenjtë të Kosovës dhe,ritheksojnë se detyra kombëtare ndaj shtetit të Kosovës dhe të kombit shqiptar në Ballkan,nuk është vetëm të festojmë,por të ndërtojmë shtetin me velrat e demokracisë të shtetin ligjor të Kosovës,tha zëshëm në fjalimin e saj Qendresa Ibrahimi.
 
Jemi tubuar sonte në Çikago,për të kujtuar dhe për të nderuar djalmeninë shqiptare të pushkëve(UÇK)për lirinë e Kosovës.Kosova jonë nuk është  vetëm një pikë në hartën e botës,një hart apo një kufi,e nisi djalimin e tij kryetari i KSHA-së Edon Shaqiri duke thëënë se,Kosova është historia,dhimbja dhe krenaria jonë kombëtare.Në fillim i riu shqiptar dhe ekspert i sektorit të bankar në rrafshin amerikan,foli për Proklamatën e Guvernorit të shtetit të Ilinoisit, J.B.Pritzer,i cili shpalli 17 shkurtin,Ditën e Pavarësisë së shtetit të Kosovës në shtetin e Ilinoisit.Në fjalimin e tij Edon Shaqiri theksoi se Kosova nuk është veçse një kujtim i së kaluarës,ajo është përgjegjësia jonë për të sotmën dhe të ardhmën,ku,lëvizja e kapitalit të diasporës shqiptare nga Amerika e bën më të fortë kahet e zhvillimit,të participimit të vlerave tona me poujt tjerë në Evropë dhe në shtetin mik të Amerikës,vuri në spikamë kryetari i KSHA-së në Çikago,Edon Shaqiri.Për festën e Kosovës,foli prof.Skënder Karaçica,i cili përkujtoi historinë e lavdishme të djalmenisë së UÇK-së,të udhëheqëve historik të Ibrahim Rugovës,të Adem Demqit dhe pushka e Prekazit me trimërinë e komndatit legjerndar Adem Jashari.Në fjalimin e tij,Karaçica theksoi se gjykata një etnike(vetëm për luftëtarët e lirsë së Kosovë)në Hagë,është një paradoks në veti dhe,kësaj i thonë loja e djallit me drejtlsinë ndërkombëtare.Në këtë paraqitje,prof.Skënder Karaçica,i bëri thirrje se ,,Lria ka Emër,,dhe djalmenia e UÇK-së ka  bër luftë të drejtë në tokën e vet,prandaj na i lironi djemtë tanë nga akuzat serbo-ruse!
 
Programin festiv  begatuan me recitime nxënësit e shkollës shqipe,,Kongresi i Manastirit,,dhe nisën porosinë se kanë lindur e po rritën në tokën e lirë me lulet e demokracisë në Amerikë,por ata nuk e harrojnë atdheun e tyre Shqipërinë zyrtare dhe Shqipërinë tjetër Kosovë,kështu i kanë  rritur e edukauar prindërit dhe abetarja e shkronjave shqipe,që u pritën me duartrokitje.
 
Nën tingujt e muzikës së bukur shqiptare (motër e vëlla)Remzije dhe Nexhat Osmani nën tingujt e orkestrës,para mikrofonit, kënduan me vokalin e bukur e të pentagramit kombëtar,këngët e gjeografisë kombëtare shqiptare të nënqiellit shqipar.Për disa orë,në sallën solemne në Çikago,muzika e bukur shqiptare ngriti në këmbë të rinj e të reja shqiptare për të hedhur valle e për të kënduar bashkë për pavarësinë e Kosovës.

Vatra Manhattan Branch: Gëzuar Ditën e Pavarësisë, Kosovë!

 

Sot festojmë me krenari një nga momentet më të rëndësishme në historinë e kombit tonë – shpalljen e pavarësisë së Kosovës. Kjo ditë është simbol i sakrificës, qëndresës dhe aspiratës për liri e demokraci. Është një përkujtim për të gjithë ata që luftuan dhe sakrifikuan për një Kosovë të lirë dhe sovrane. Le të vazhdojmë të ndërtojmë një të ardhme më të ndritur, me drejtësi, zhvillim dhe unitet kombëtar. Lavdi të rënëve për liri dhe urime të gjithë qytetarëve të Kosovës!
Gëzuar 17 Shkurtin! 🇦🇱🇽🇰
Kryetar i Kuvendit të Fedetarës Pan Shqiptare Vatra
Kryetar i Vatra Manhattan Branch

Flamuri i Republikës së Kosovës në hapësirën e shtetit mik të përjetshëm të Amerikës- Nga Skënder Karaçica

 
Diaspora shqiptare  në Amerikë tash e një shekull në krah të çështjes kombëtare ,me një zë të fuqishëm para administratës amerikane në Washington,në kërkim të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës.Mijëra burra e gra shqiptarë nga tërë hapësira etnike  të Shqipërisë zyrtare dhe të Shqipërisë tjetër Kosovë,nuk u ndalën në veprimtaritë e shumëta kombëtare për të qendruar sa më afër kombit dhe atdheut  shqiptar.Në shtetin e tokës së lirë,të vlerave sublime të demokracisë,ata gjetën frymën dhe dorën e përkrahjes nga administrata e shtetit amerikan (Kongresi dhe Senati)si dhe në fushën e diplomacisë,ku,siç dihet shteti mik i Amerikës e projektoi lirinë,pavarësinë dhe shtetndërtimin e Kosovës të ndarë nga orët e padrejtësive historike të shtetit serbo-jugosllav si pushtues qysh nga viti 1912-1999.
 
Sot në Çikago,në nderim të festës së pavarësisë,tashmë traditë kombëtare e kulturore,në qendrën ,,Richard J.Daley,,u ngrit flamuri i Republikës së Kosovës dhe,përmes ngjyrave të dy flamujve të dy popujve miq të përjetshëm,është porosia nga Amerika:E gjithmonshme, pavarësia e Kosovës!
 
Për këto vite,shumë veprimtarë tashmë në amshim si Hydajet Bregu,Jusuf Azemi,Ajet Rushiti,Faik Ajroja,Qazim Ismaili.Tefik Ashiku,ishin të zëshmit në orët e para kombëtare të demonstratave në Çikago,Nju Jork e Washington në kërkim të lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës si dhe të ndyshimeve të sistemit komunist  në Shqipëri, në fushën e vlerave të demokracisë e të njeriut njeriut të lirë shqiptar..Në frymën e atdhedashurisë,veprimtari dhe ish normalisti  i Normales së Elbasanit,Hydajet Bregu,i sistemuar nga profesor Ernest Koliqi për mësues të shkollës shqipe në Mitrovicë(Kosovë),në krah të tij mësuam  se si duhet të bëhet atdheu,fryma e lirisë dhe shpirti i kombit për tokën dhe diellin shqiptar.Po ky burrë i pashoq në rrethet e veprimtarëve në Çikago,në fund të jetës e pati lënë testamentin prej 5 milion dollarësh për hapjen e shkollës apo të katedrës për gjuhën shqipe për brezat e rinj shqiptarë si dhe për të rinjët amerikanë.
 
Diaspora shqiptare në Çikago,nesër do të festojnë me programin kulturor të këngëtarës Remzije e Nexhat Osmani dhe,familjet shqiptare do të organizojnë takime e përgëzime për Republikën e Kosovës,për të afërmit e tyre në  hapësirën e  Shqipërisë Etnike.
 
E gjithmonshme,pavarësia e Kosovës!

EMËRIMI I AGIM ALIÇKAJ DREJTOR EKZEKUTIV I LIGËS QYTETARE SHQIPTARO AMERIKANE

 

 

Më 19 janar 2025, në Steakhouse Allendale në Allendale, NJ, në pronësi të vëllezërve Veseli, Bordi i Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane mbajti mbledhjen e parë në vitin 2025, ku u diskutua për shumë çështje të rëndësishme për avancimin e interesave të Republikës së Kosovës dhe kombin shqiptar në Uashington, DC.

U propozua që Agim Aliçkaj, anëtar aktual i Bordit të Drejtorëve të AACL-së, të emërohet në postin e Drejtorit Ekzekutiv.

Situatat e reja të krijuara në atdhe dhe në SHBA kërkojnë që Liga Qytetare të bëhet më aktive në komunitetin shqiptaro-amerikan me qëllim të mobilizimit dhe rritjes së aktivitetit lobues në Uashington.  Reputacioni dhe kontaktet e Agimit do të ndihmojnë që aktivitetet e Ligës të jenë shumë të suksesshme.

Agim Aliçkaj, i lindur dhe rritur në Deçan të Kosovës, ka kryer magjistraturën në Universitetin e Zagrebit.  Ai është pronar shqiptaro-amerikan i Kosovatours International, një agjenci turistike e specializuar për udhëtime në trojet shqiptare.

Agimi iu bashkua LQShA më shumë se 34 vjet më parë, kur në gusht të vitit 1990 ai dhe vëllezërit e tij në Oslo organizuan një udhëtim shumë të suksesshëm në Norvegji për delegacionin e Ligës Qytetare. Që atëherë, ai ka dhënë një kontribut të qëndrueshëm dhe të rëndësishëm në rolin e suksesshëm të LQShA duke ndihmuar çështjen kombëtare shqiptare në Uashington së bashku me drejtuesit e Ligës, aktivistët legjendar të të drejtave të njeriut Joseph DioGuardi dhe Shirley Cloyes DioGuardi.

Për shumë vite ai ka qenë shumë aktiv në organizimin e ngjarjeve me senatorë dhe kongresistë të rëndësishëm, disa në shtëpinë e tij në Bronxville, Nju Jork. Ai është shumë aktiv edhe në rrjetet sociale (X, FB e të tjera). Artikujt e tij të mençura i kanë dhënë atij një respekt të madh në botën shqiptare.

Propozimi që Agim Aliçkaj të marrë postin e Drejtorit Ekzekutiv të Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane u miratua unanimisht nga të gjithë anëtarët e Bordit të pranishëm në mbledhje.

Joe dhe Shirley DioGuardi do të vazhdojnë të luajnë rolet e tyre si lobistë për Ligën Qytetare Shqiptaro-Amerikane në Uashington, DC.

Të gjitha të mirat,

Shirley Cloyes DioGuardi                                    Joseph J. DioGuardi
Këshilltare për Çështjet e    Ballkanit                                    President

 

APPOINTMENT OF AGIM ALIÇKAJ AS EXECUTIVE DIRECTOR OF THE ALBANIAN AMERICAN CIVIL LEAGUE

 

On January 19, 2025, at the Allendale Steakhouse in Allendale, NJ, owned by the Veseli brothers, the Albanian American Civic League Board held its first meeting in 2025, where they discussed many important issues for the advancement of the interests of the Republic of Kosova and the Albanian nation in Washington, DC.

 

It was proposed that Agim Aliçkaj, current member of the AACL Board of Directors, be appointed to the position of Executive Director.

 

New situations created in the homeland and in the United States require the Civic League to become more active in the Albanian American community for the purpose of mobilizing and increasing lobbying activity in Washington. Agim’s reputation and contacts will help make the League’s activities very successful.

Agim Aliçkaj, born and raised in Deçan, Kosova, graduated with a Master’s degree from the University of Zagreb.  He is the Albanian American owner of Kosovatours International, a tourist agency specializing in travel to Albanian lands.

Agim joined the AACL more than 34 years ago, when in August 1990 he and his brothers in Oslo organized a very successful trip to Norway for the Civic League’s delegation. Since then, he has made a lasting and significant contribution to the AACL’s successful role in helping the Albanian national cause in Washington with leaders of the League, legendary human rights activists Joseph DioGuardi and Shirley Cloyes DioGuardi.

For several years he has been very active in organizing events with important senators and congressmen, some at his home in Bronxville, New York. He is also very active on social media (X, FB and others). His thoughtful articles have earned him great respect in the Albanian world.

The proposal for Agim Aliçkaj to assume the position of Executive Director of the Albanian American Civic League was unanimously approved by all Board members present at the meeting.

Joe and Shirley DioGuardi will continue playing their roles as lobbyists for the Albanian American Civic League in Washington, DC.

All the best,

Shirley Cloyes DioGuardi                     Joseph J. DioGuardi
Balkan Affairs Adviser                           President

 

 

Zgjedhjet parlamentare në Kosovë, përfundon procesi zgjedhor në Washington dhe New York

Ambasada e Kosovës në Washington dhe Konsullata në New York, ishin qendrat e fundit të votimit të diasporës, në të cilat ka përfunduar procesi zgjedhor.

Qytetarët e Kosovës jashtë vendit patën të drejtë të votojnë në 43 vendvotime në Ambasada dhe Konsullata të Kosovës në botë, një ditë para zgjedhjeve. Por, për shkak të ndryshimit të kohës lokale, ato në SHBA u hapën të fundit, për t’u mbyllur kësisoj të fundit.

“Falënderojmë të gjithë që votuan sot si dhe ata që kanë zgjedhur votimin përmes postës, ndërkaq mirënjohje të thellë për të gjithë kolegët e përfshirë për bashkëpunimin, punën e palodhshme dhe profesionale duke mundësuar mbarëvajtjen e procesit zgjedhor”, thuhet në njoftim.

Në Ambasadën në Washington të drejtë vote kanë patur 78 shtetas të Republikës së Kosovës, ndërkaq në Konsullatën në New-York, të drejtë vote patën 619 bashkatdhetarë.

Kjo është hera e parë, që qytetarëve të Kosovës, iu lejohet të ushtrojnë të drejtën e votës në një objekt diplomatik, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në të dhënat e fundit të KQZ-së, 71.16 përqind e votuesve të regjistruar për votim (14 mijë e 463) në Ambasada/Konsullata kanë ushtruar të drejtën e votës, pa llogaritur ata në ShBA. sn

Peshkopi i kishës së Fan Nolit në SHBA intervistë për News24: Kontributi i Nolit për kishën shqiptare, i pazëvendësueshëm

Peshkopi i kishës shqiptare në shtetet e Bashkuara, At Nikodhim Preston, ka folur për News24 lidhur me situatën e kishës shqiptare në SHBA dhe trashëgiminë e vyer të Fan Nolit për ortodoksët shqiptarë. Në intervistën dhënë për gazetarin Renaldo Salianji, ai vlerësoi rolin e Anastasit për Kishën shqiptare

Peshkop Nikodhim, kjo është intervista juaj e parë për një media shqiptare në Shqipëri. Ju faleminderit për kohën tuaj për këtë intervistë.
— Ju falënderoj shumë që më keni ftuar. Ne folëm shumë shkurtimisht ditën e funeralit të Kryepeshkopit, dhe jam mirënjohës për durimin tuaj që pritët një moment kur mund t’ju kushtoja të gjithë vëmendjen time.

 

Peshkop Nikodhim, si arritët në këtë pozitë? Si u lidhët me Kishën Shqiptare dhe me komunitetin shqiptar në Shtetet e Bashkuara?
—Për shumë vite kam qenë famullitar në “Kishëm e Shënkollit” në Nju Jork. Jam shumë krenar që kam shërbyer atje për kaq shumë vite. Në dioqezën tonë nuk kemi shumë priftërinj që janë murgj, dhe unë isha një nga të paktët. Kur humbëm atin tonë, Kryepeshkopin e dashur Nikon, erdhi një moment kur shumë njerëz u kthyen nga unë dhe më thanë: “Duhet të marrësh këtë rol. Duhet ta vazhdosh këtë trashëgimi.” Kryepeshkopi Nikon ishte shumë i afërt me mua. Ai më dorëzoi si psalt, dhiakon, prift, murg, kështu që, në një farë mënyre, kjo është më shumë vepra e tij sesa e imja.

Ju nuk jeni shqiptar, por nuk jeni as peshkopi i parë jo-shqiptar në Kishën Shqiptare në Shtetet e Bashkuara. Si u prit kjo nga komuniteti shqiptar në Amerikë?

— Gjithmonë ka pak mosbesim, por për shkak se kisha shumë vite brenda komunitetit shqiptar në Nju Jork, shumë njerëz tashmë më njihnin. Nuk pretendoj të jem shqiptar, por ajo që them—dhe shpresoj të mos flas shumë—është se ndër vite shqiptarët më kanë pritur me zemërhapur. Jo vetëm njerëzit në Kishë, por edhe shqiptarët përtej saj në Nju Jork. Hoxha është miku im, prifti katolik është gjithashtu miku im. Në një farë kuptimi, ata më kanë pranuar, sepse shqiptarët e kanë këtë dhunti, këtë dhuratë të jashtëzakonshme të mikpritjes. Prandaj, unë nuk jam shqiptar, por jam i lumtur, në njëfarë mënyre, të jem pjesë e kësaj familjeje të madhe.

Pra, ju shqiptarët atje keni transferuar bashkëjetesën fetare shqiptare në Shtetet e Bashkuara?

— Përpiqemi ta bëjmë. Në Amerikë, ashtu si këtu në Shqipëri, kjo është shumë e rëndësishme për ne. Besoj se Shqipëria dhe populli shqiptar i japin botës një dëshmi të jashtëzakonshme të unitetit. Për ne nuk është diçka e pazakontë të takohemi me klerikët e besimeve të tjera, dhe kjo është një gjë shumë e bukur, sepse tregon se mund të ketë paqe, mund të ketë krenari në diversitet, por njëkohësisht mund të ketë harmoni mes nesh si vëllezër.

Kisha e Bostonit është shumë e rëndësishme për ne, sepse gjatë viteve të errëta të komunizmit mbajti të gjallë dritën e besimit. Ka një rëndësi të veçantë sepse u themelua nga Fan Noli. Çfarë do të thotë Fan Noli për ju?
— Fan Noli për ne ka një kuptim disi ndryshe. E di që ai është i dashur si patriot këtu në Shqipëri, dhe për ne është gjithashtu i tillë, por mbi të gjitha ai është ati ynë. Ai është ati ynë shpirtëror.
Një nga gjërat që njerëzit shpesh harrojnë për Nolin është se ai ishte përkthyes, jo vetëm në shqip, por ai e kuptonte se, veçanërisht për ne në Amerikë, fëmijët dhe brezat pas tyre do të kishin nevojë për anglishten. Ai ishte një nga të parët që përktheu shërbesat liturgjike ortodokse jo vetëm në shqip, por edhe në anglisht. Kështu që kemi një trashëgimi të pasur për të cilën jemi krenarë. Dhe Katedralja e “Shën Gjergjit”, sigurisht, është zemra e arqidioqezës sonë, vendi ku të gjithë janë të mirëpritur. Për shumë, shumë vite, 50 vite—e pabesueshme—ishte vendi ku At Arthur priti njerëz nga e gjithë bota, shqiptarë dhe jo shqiptarë, si dhe anëtarë të dioqezës sonë. Kështu që ajo mbetet zemra e komunitetit tonë.

Në çfarë gjuhe e zhvilloni liturgjinë atje?
— Unë jam në Kishën e “Shën Gjergjit” rreth gjysmën e kohës. Pjesën tjetër të kohës jam duke udhëtuar. Qëllimi im është gjithmonë të mbaj liturgjinë në gjuhën që është më e përshtatshme për shumicën e besimtarëve.
Kur jam në Kishën e “Shën Gjergjit”, varet nga dita. Në ditët e javës, kur shërbesa është më e vogël dhe të gjithë të pranishmit janë shqiptarë dhe flasin shqipen si gjuhë të parë, liturgjia zhvillohet në shqip. Të dielave përpiqemi të përfshijmë si anglishten, ashtu edhe shqipen, sepse e dimë që jo të gjithë besimtarët e komunitetit tonë flasin rrjedhshëm shqip.
Dhe, për të qenë i sinqertë, lutjet janë të ndërlikuara në çdo gjuhë. Detyra jonë është të përcjellim fjalët e Krishtit, të ndajmë mësimet e Kishës në mënyrën më të përshtatshme për çdo rrethanë.
Disa nga komunitetet që vizitoj, ndonëse janë krenarë për trashëgiminë e tyre shqiptare, nuk flasin fare shqip. Kur jam atje, përpiqem të bëj disa lutje në shqip, që ata t’i dëgjojnë. Është si një vizitë nga gjyshërit e tyre—i dëgjojnë këto fjalë, por vetë flasin shumë pak shqip. Prandaj, gjithmonë përshtatem me nevojat e komunitetit tim.
A është njohur siç duhet trashëgimia e Fan Nolit nga Kisha Shqiptare këtu në Shqipëri, sipas mendimit tuaj?

— Unë nuk jetoj në Shqipëri. Vij sa herë që mundem dhe gjithmonë jam i lumtur të jem këtu. Besoj se po. Është diçka e gëzueshme të dëgjosh të njëjtat himne, të njëjtat përkthime.
Sigurisht, qëllimi i Kishës nuk është të bëhet një muze. Qëllimi i saj është të ndajë jetën e besimit me njerëzit. Dhe, megjithëse Noli ishte një autor i shquar, një patriot dhe një përkthyes i jashtëzakonshëm, madje edhe në Amerikë kam dëgjuar nga disa njerëz që nuk e kuptojnë plotësisht gjuhën e tij të vjetër.
Është më e natyrshme që këtu në Shqipëri, dhe kudo ku përdoret shqipja, të flitet në një gjuhë që njerëzit e kuptojnë. Megjithatë, besoj se nuk ka asnjë mënyrë për t’u shkëputur nga kjo trashëgimi. Ai është një nga etërit e mëdhenj të Kishës këtu në Shqipëri dhe është figura themeluese e Kishës sonë në Amerikë.
Në Shqipëri, sigurisht, ka pasur edhe peshkopë të tjerë, patriotë të tjerë, themelues të tjerë. Është e rëndësishme të kujtohet edhe trashëgimia e tyre, krahas Nolit. Për ne në Amerikë, ai ishte një nga të paktët. Për Shqipërinë, ka pasur shumë të tjerë që kanë marrë pjesë në këtë mision të domosdoshëm të përçimit të besimit tek njerëzit në një mënyrë që ata ta kuptonin.

Erdhët në Shqipëri për funeralin e Kryepeshkopit Anastas. A e kishit takuar më parë? Çfarë mendimi keni për të?

— Kryepeshkopin e takova për herë të parë në vitin 2006, kur erdha për herë të parë në Shqipëri, si student. Po punoja në kampet verore dhe ai na priti në zyrën e tij, ku foli me ne.
Gjatë viteve, kam pasur privilegjin ta takoj disa herë dhe çdo herë largohesha me të njëjtën ndjesi: ndihesha i frymëzuar, i inkurajuar, madje ndonjwherw edhe i sfiduar. Sepse, ndonëse ishte një njeri me dashuri dhe butësi të madhe, ishte si të të kërkonte që edhe ti të tregoje më shumë dashuri dhe butësi.
Jemi të lumtur që jemi këtu, edhe pse për një rast të trishtë, për të qëndruar pranë vëllezërve tanë dhe besimtarëve të Kishës së Shqipërisë. Humbja është e madhe, por frymëzimi dhe trashëgimia që ai lë pas mund të jenë edhe më të mëdha.

Kryepeshkopi Anastas është kritikuar shpesh për shkak të kombësisë së tij. A keni diskutuar ndonjëherë për këtë çështje me Kryepeshkop Nikon dhe At Arthur Liolin? Çfarë mendimi kishin ata për të?

— Unë jam i një brezi më të ri—nuk jam më i ri në moshë, por kur u përfshiva në shërbesën kishtare, shumë nga këto mosmarrëveshje, që kryesisht ishin të nxitura nga frika, tashmë kishin përfunduar.
Që në kohën kur u shugurova si dhiakon dhe më pas si prift, ishte e qartë se puna e bërë në Shqipëri nuk synonte të zhbënte trashëgiminë shqiptare, gjuhën apo historinë e saj, por përkundrazi ta bënte atë të lulëzonte.
Në kohën kur u bëra klerik në Arkidioqezën Shqiptare, nuk mund të them se nuk kishte më polemika—debate ka gjithmonë—por kishte një dashuri dhe respekt të madh nga ana e Kryepeshkopit Nikon dhe At Arturit.
Në fund, ata panë se ky njeri kishte bërë gjëra të mëdha për vendin që ata e donin aq shumë dhe gjëra edhe më të mëdha për Kishën në këtë vend, që ata e konsideronin aq të shenjtë.

Si e përshkruanin ata Kryepeshkopin Anastas? Çfarë thoshin për të Kryepeshkopi Nikon dhe At Arthur?

— Po përpiqem të kujtoj… U bë tashmë dy vite që ai nuk është më në mesin tone. Ajo që mbaj mend është se ai ishte—dhe ata e respektonin për këtë— si një At.
Jo një politikan, por një at. Ishte një bari shpirtëror, dikush që nuk mendon për veten, por për fëmijët e tij. Dhe çdo prift e çdo bari shpirtëror e respekton një njeri të tillë.

Sa mbështetje keni ndjerë nga Kisha Shqiptare këtu?

— Jam gjithmonë mirënjohës që jam këtu dhe të vij vit pas viti, është si të jem përsëri mes vëllezërve të mi.
Sfidat tona në Amerikë janë të ndryshme nga ato në Shqipëri, por ne ndajmë të njëjtin mision: ta afrojmë popullin tonë më shumë me Kishën dhe ta bëjmë Kishën t’u shërbejë më shumë njerëzve. Për këtë arsye, jemi gjithmonë të lumtur të vijmë këtu dhe po ashtu të mirëpresim vëllezërit tanë nga Kisha e Shqipërisë në Amerikë.
Si ndiheni që ju është besuar roli i rëndësishëm i drejtimit të Kishës Shqiptare në Shtetet e Bashkuara?

— Nuk e di nëse e meritoj, nwse jam i denjw. Gjithmonë ndjej se qëndroj në hijen e Nolit, të Laskos, të Liolinit, por në kuptimin më të mirë të mundshëm, sepse besoj se ata, si etërit e mi, më tregojnë rrugën. Unë vetëm shpresoj të jem i denjë për t’i ndjekur.
Kur u zgjodha, u thashë njerëzve: Do të bëj më të mirën time, por mund të zhgënjeheni. Nuk është çështje zhgënjimi, por çështje që të rikthehemi gjithmonë së bashku, të zgjedhim të jetojmë si një familje.

Si është komuniteti shqiptar atje? Si u pritët në Kishën e Shën Gjergjit?

— Në atë kohë ishin të lumtur, sepse shëndeti i At Arthur po përkeqësohej dhe ata kishin nevojë për dikë që do të vinte për t’i ndihmuar të ecin përpara. Gjithmonë mbetem i mahnitur, sepse njerëzit janë plot me ide të mira. Njerëzit kujdesen sinqerisht për njëri-tjetrin. Atyre u duhet vetëm dikush që t’i bekojë dhe t’u japë lejën për të bërë punën e nevojshme. Dhe unë jam i lumtur ta bëj këtë, sepse ata kujdesen për njëri-tjetrin dhe për të tjerët.
Çfarë mund të dëshirojë më shumë një prind?

A kemi ndonjë kujtim nga Fan Noli atje?

— Shumë, shumë! Çdo ditë—pothuajse çdo ditë—gjej diçka të re nga Noli. Duhet të jem i kujdesshëm me librat, sepse sa here hap hap një dhe shoh emrin e tij aty, mendoj: “Mirë, këtë duhet ta lë mënjanë, sepse është i veçantë.” Dhe ka kaq shumë.
Por më i veçanti për mua është patrizia, shkopi që Noli përdorte në shërbesën e tij. Ishte ai shkop që m’u vendos në dorë kur shërbeva për herë të parë si peshkop në Katedralen e Shën Gjergjit.
E kam përdorur vetëm herën e parë, në meshën e pare që mbajta, dhe nuk e kam përdorur më. Nuk e përdor, sepse besoj se i takon më shumë një muzeu apo një ekspozite. Por ta mbaja atë në duar ishte një përvojë e fuqishme. Ishte një kujtesë e barrës dhe përgjegjësisë së madhe, por edhe e gëzimit dhe frymëzimit që la pas ky udhëheqës i madh.

Dhe në fund, një mesazh nga ju për shqiptarët në Shqipëri, do ta preferoja.

— Do të bëj më të mirën time, më falni nëse nuk e them siç duhet. Mendoj se në këtë moment, më e mira që mund të them është për ata që po vajtojnë për Kryepeshkopin Anastas:
I përjetshëm kujtimi! I përjetshëm kujtimi! I përjetshëm kujtimi!
Kujtesa është diçka e rëndësishme. Ne kujtojmë dhe i kthejmë nga vdekja. I rikthejmë në jetë. E rikthejmë bashkësinë tonë të plotë. Ndaj ju ftoj të jeni besnikë ndaj kësaj kujtese—qoftë ortodoksë apo jo—që kujdesi t’i jepet të gjithëve, që dashuria t’i jepet të gjithëve. Kjo është trashëgimia e Anastasit. Ky është mësimi i besimit tonë.
I përjetshëm kujtimi!

Ju faleminderit shumë!

Inkoherencë dhe hipokrizi e lidershipit të Vatrës- Nga Mark Merrnaçaj

U bë pak më shumë se një vit e gjysëm, që raportet e mia me Panfederatën Vatra, ku kam qenë jo vetëm kontribues i rregull qysh ditët e para të mbrritjes sime në Amerikë, e më vonë edhe anëtar i Kryesisë të saj… kanë ndryshuar thellësisht jo prej meje, po prej drejtuesve të fundit të saj. Ndërsa iu bashkova grupit më serioz që kërkonte transparencë dhe respect të Kanunores, brenda një kohe të shkurtë, u sajuan gjithfarë intrigash e fyerjesh publike, vetëm pse në të drejtën tonë tone, si mbështetës, kontribues dhe bashkëpunëtorë të Vatrës, kërkuam transparencë, rregullsi në mardhëniet e anëtarëve të kryesisë së Vatrës me drejtuesit e saj të fundmë, të cilët nuk kanë pasë asnjëherë mandat të plotë dhe legjitim në drejtimin e kësaj organizate të njohur e patriotike, si dhe debatin e lirë për problemet që po kalonte Vatra!
Rezultatet e këtij qëndrimi, në krah të asaj pjese të rëndëshme të Vatrës, i cila po fliste për seriozitetin, për transparencën, për korrektesën në zbatimin e Kanunores, një ditë të bukur, me forma nga më arbitrare të mundshme, (thua se nuk ishim në Amerikën e Lirisë dhe të drejtave njerëzore) e pamë veten të anatemuar e më pas edhe të përjashtuar, përmes deklaratash jo serioze, në fund të së cilave askush nuk vendoste as emër, as firmë e aq më pak të vendoste thirrjen e një takimi për të ballafaquar problemet që ngriheshin në Vatër…, dhe nëse kishte diçka për të sqaruar apo për të përjashtuar, të bëhesh përmes debatit dhe qartësimit të asaj për të cilën akuzoheshim, në mënyrën më vulgare.
Dhe nuk u mjaftuan me kaq, po nën maskën e Kryesisë dhe “emërimeve të reja”, na proceduan nëpër gjyqe, me akuza të rreme e shpifje, gjyqe të cilat për shëmtinë e akuzave dhe atyre që i ndërtuan ato, vazhdojnë të shtyhen edhe sot e kësaj dita, e që shëmtia të ishte sa më e plotë, ishte e ndërtuar veç të tjerave, edhe mbi gjoja përkrahjen e “nongratës” apo tejkalimeve tona me kërkesën e llogarisë për transparencë dhe për ballafaqime të hapura për problemet e Vatrës dhe gazetës Dielli, e cila u bë zëdhënëse e kësaj fryme…
Para pak ditësh, në një shkrim të kësaj gazete, lexova se kryetari i Vatrës, do të shkonte të bëhej pjesë e ceremonisë presidenciale të Marrjes së Pushtetit nga Donald Trump, edhe pse kjo ceremoni ishte në një rreth tejet të kufizuar, Kryetari u nis për të marrë pjesë në këtë ceremony, me avion personal!!!
Më bëri përshtypje, ky fakt se ndërsa Vatra kalon një pafundësi problemesh, befas e shohim Kryetarin me një lehtësi të paprecedentë, kërkon të shfaqet në takime të këtij niveli, ndërkohë të tjerë në Vatër presin krerët e PS, që vijnë për propagandë elektorale e për ta mashtruar për këto zgjedhje edhe Diasporën Amerikane.
Ndërkohë, deklaroj se Kryesia më ka akuzuar për mbështetjen “nongratën” e Shqipërisë, ndërkohë në një intervistë të fundit të tij Kryetari, në një nga televizionet shqiptare deklaroi se ai na paska dy idhuj të rëndësishëm të jetës së tij: Rugovën dhe Berishën, pra një hipokrizi dhe paftyrësi e pashoqe, që të neverit, e që ka prekë majat e “lavdisë” sepse dikë e hedh në gjyq për “nongratën” dhe vetë ndërsa situatat ndryshojnë, e shpall atë idhull. Ndërsa i hyp avionit, thjesht për të pasur mundësinë e një fotoje me Presidentin Trump, nga ana tjetër s’jep asnjë llogari për paret e mbledhura për tërmetin e fundit në Shqipëri. Ndërsa Kryesia pret Taulant Ballën, ne të përndjekurit e ish partisë së Taulantit, përjashtohemi dhe denigrohemi me akuza të rreme…
Kjo inkoherencë e drejtuesve të sotëm të Vatrës është tashmë e shpallur publikisht, mjaft që interesat e një grupi të vogël, të vazhdojnë të realizojnë qëllimet e tyre meskine…
Megjithatë, jam i bindur se koha do ta dëshmojë të vërtetën. Këtë e them me bindje, sepse kemi kontribuar me mish e me shpirt që Vatra ta ruajë tradiën e saj ndaj i kemi dëshmuar me emra e mbiemra abuzuesit e kësaj historie të trishtë, që po tërheq zvarrë edhe fatin e Vatrës, drejt një gremine pakthim. Tashmë, jam pjesë e kësaj beteje për të vërtetën dhe askush s’mund të thotë se unë dhe disa prej kolegëë të mi, s’jemi barrikadë e kësaj betejë për mbrojten e Vatrës dhe historisë së saj, nga demagogjia, hipokrizia dhe rrënimi i saj!
Do të vazhdoj ta mbroj frymën e Vatrës së Nolit dhe Konicës, nga demagogjia dhe hipokrizia e drejtuesve të sotëm dhe gjyqet e ngritura prej tyre, që zvarriten deri në në kalendat greke, do të jenë dëshmi e kësaj së vërtete!
Mark Merrnaçaj, Bronx, janar 2025

Regards,

Mark Mernaci

(914)557-5782

Send this to a friend