Shikojeni si është gjithnjë e frytshme,

si e ruan formën mirë

në shekullin tonë urrejtja.

Me sa lehtësi i kapërcen pengesat.

Sa të lehtë e ka të vërsulet, t’ia dalë mbanë.

Nuk është si ndjenjat e tjera.

Njëkohësisht më e vjetër dhe më e re se ato.

Vet i gjeneron shkaqet

të cilat e lindin.

Nëse fle, nuk bëhet fjalë kurrë për një gjumë të përhershëm.

Pagjumësia nuk e dobëson, por e forcon.

Religjion apo jo religjion –

mjafton që t’ia hapin rrugën.

Atdhe apo jo atdhe –

mjafton të marrë vrullin e nisjes.

Edhe drejtësia nuk prish punë në fillim.

Pastaj vrapon vet.

Urrejtja. Urrejtja.

Një zgërdheshja dalldish dashnore

ia shtrembërojnë fytyrën.

Oh, ato ndjenjat e tjera –

shëndetliga e të plogëta.

Prej kur vëllazëria

mund të llogarisë në turmat?

Mirëkuptimi ka arritur

e para ndonjëherë cakun?

Dyshimi sa vullnetmirë tërheq zvarrë?

Tërheq zvarr të tjerët vetëm kush i di punët e veta.

E zonja, e shkathët, tejet zellmadhe.

A mund të numërohen sa këngë ka kompozuar?

Sa faqe ka shkruar në librat e historisë?

Sa qilima njerëzorë ka shtruar

mbi sa sheshe, stadiume?

Ta themi të vërtetën:

di të krijojë bukurinë.

Të hatashme vezullimet e sa në natën e errët.

Të mrekullueshme retë e shkopinjve në agimin e kuqërremë.

Të pamohueshëm patosi i rrënojave

dhe humorizmi i dhjamit

të kollonës që fuqishëm iu rri sipër.

Është një mjeshtre e kontrastit

mes rrëmujës dhe heshtjes,

mes gjakut të kuq dhe borës së bardhë.

E mbi të gjitha nuk e mërzit kurrë

motivi i kasapes së spitulluar

mbi viktimën e poshtëruar.

Në çdo çast është gati për detyra të reja.

Nëse duhet pritur, pret.

I thonë e verbër. E verbër?

Ka pamjen e mirëfilltë të snajperit

dhe e shikon e vendosur të ardhmen –

ajo vetëm.