Unë jam e vetmja fatin e së cilës

Gjuha nuk e heton, syri nuk e qan me lotë;

nuk kam shkaktuar kurrë një mendim të lig,

as ndonjë buzëqeshje gëzimi, qëkur erdha në botë.

Midis kënaqësive sekrete e lotëve sekretë,

kjo jetë e patrajtë nga duart më ka ikur,

pas tetëmbëdhjetë vjetësh ende kështu vetmitare

si në ditën e lindjes sime.

E ishin kohë që nuk mund ta fsheh

kohë kur e gjitha kjo e tmerrëshme ishte,

kur shpirti im i trishtë e humbi krenarinë e tij

dhe dëshironte që dikush ta vriste.

Por kjo iu përkiste përkushtimeve të para

të ndjenjave më vonë shtypur me dhimbje;

e kanë vdekur ato prej një kohe kaq të largët

sa më bëhet të besoj se kurrë nuk ishin.

Më herët rrënohet shpresa rinore,

pastaj venitet ylberi i fantazisë përfare;

më në fund përvoja më thotë që kurrë të vërtetën

mos e kultivo në një zemër të vdekëtare.

Ishte shumë e hidhur ta mendosh se njerëzimi

të ishte i shtirur, shterp, puthador;

por më keq ishte kur i besova mendjes sime

dhe gjeja të njëjtin korrupsion.