Përshtypja e fundit që vjen është promovimi i disiplinave sportive dhe i individëve për ta njohur publikun me këta sportistë para Olimpikut, pra pa e ushqyer sportin dhe ato pak arritje me propagandën qeveritare sa festive kur ka të tilla ngjarje për kombin, por edhe në prapaskenën gjithëvjetore ekonomike të projekteve për ngritjet e stadiumeve, qendrave sportive dhe akademive që kanë lindur si ide largpamëse pas disa mandateve në pushtet. Është një propagandë e mirëfilltë kjo sot pasi talentet po përdoren në dobi të shtytjes së politikave partiake, pushtetarëve dhe zyrtarëve burokratë për përfitime e deri në selfi nga ministra e kryebashkiakë. Pa e fryrë realitetin vetëm gjatë muajit Korrik u panë disa veprimtari dhe ngjarje. Kjo vërtetohet lehtësisht pasi Ministrja e Arsimit dhe Sportit Ogerta Manastirliu viziton sportistë elitarë apo Komitetin Olimpik, dorëzon flamurin etj. në prag të Lojrave të Parisit 2024, ashtu sikurse Kryebashkiaku Veliaj veç tyre merr kredi udhëheqësie kur thotë se: “Kryetarja e Bashkisë së Parisit, Anne Hidalgo, ka bërë çmos që ekipit tonë të mos i mungojë asgjë. Pjesa më e madhe e aktiviteteve do të ndodhin në qendër të qytetit, kështu që, edhe nga Bashkia e Parisit kemi pasur një bashkëpunim të jashtëzakonshëm. Bashkia e Tiranës ka kaluar një fond pranë Komitetit Olimpik, meqënëse kemi 75% të skuadrës, na takon edhe të jemi kontribuesit kryesorë”.  Madje e përvetëson arritjen e klubit Tirona duke lëshuar një gjuhë tendencioze e hakërruese politike se sa ta shprehë qëllimin se po bën një detyrë administrative kur ai priste dy javë më parë kampionët e mundjes, sipas ATSH-s:-“Përtej përfaqësimit në skuadrën olimpike, përtej medaljeve, unë besoj se ngritja e flamurit të Shqipërisë – sidomos kur kemi njerëz që djegin atë – është ndoshta përgjigjja më e duhur se si shkon përpara vendi dhe se si i arrijmë gjërat me punë. Skuadra jonë është njësoj si Shqipëria, gjithmonë e më shumë kozmopolitane. Kjo do të thotë se për sa kohë që në Tiranë nga shtetësi të ndryshme, origjina të ndryshme, po prodhojmë atë që quhet skuadra e Tironës dhe skuadra e Shqipërisë, kjo do të thotë se edhe skuadra jonë olimpike do të përfaqësojë këtë realitet të Shqipërisë, të një Shqipërie që në vend që të ikin dhe të luftojnë për flamuj të tjerë, në fakt janë të tjerët që shohin se talenti i tyre mund të aplikohet në një skuadër si skuadra jonë olimpike”.

Nga gjithë ky kontribut dhe binjakëzim Paris-Tiranë, a do t’i mungojë Veliaj  çeljes së Lojrave Politike?

Bileta vajtje-ardhje, Tiranë-Paris-Kongres, duket se ka kosto dhe në rradhët e elitës së Rilindjes Socialiste nuk janë që të gjithë njësoj!

Por kjo “qetësi” promovimi për sportistët të lë të kuptosh se edhe media deri në një farë mase nuk katreguar interes për sportistët që përgatiten çdo ditë dhe duan të garojnë, pasi një portret në media i një sportisti olimpik është një shpenzim. Edhe intervistat e thjeshta njerëzore me ta nuk prodhojnë sepse aty nuk ka as marketing dhe as përfitim politik si në rastin kur stadiumet mbushen me qeveritarë, me ambasada dhe me spektakle shkollore. Kështu pra që mënyra më e thjeshtë si për të shpenzuar më pak dhe pa e ndalur mundësinë e propagandës mund të shfrytëzohet nga Radio Televizioni Shqiptar, media publike. Ai bashkë me Komitetin Olimpik nënshkruajnë një marrëveshje bashkëpunimi për mbulim mediatik të veprimtarisë dhe ky kapitull është i mbyllur.

Pra shkallë-shkallë dhe pa fantazi ky lloj bashkëveprimi të jep të kuptosh se sa bukur administrata, zyrtarët, rrogëtarët dhe qeveritarët e luajnë topin kur flitet për menaxhimin e jetës sportive shqiptare.