Shokut të vdekur, Halil Kasapollit

1. Shëtitje e parë
Sikur t’ia kishin vjedhur Karagaçit sytë
hajnat e muzgut. Kemi dalë të shëtisim. Vonë.
Dukagjinit thuaj se vajzat ia kanë ngjyer ballin
me tamblin e buzëve. Jemi vetëm: na
dhe Karagaçi. Heshtja. Dhe lista e plogët. Ecim
lehtë shumë lehtë, thuajse frikësohemi mos
po ia prishim ëndrrën barit, Bistricës shtatzënë
dhe prillit ngjyrë gjaku që rritet si thirrjet tona
të eçtuara për këngë. E te na (thellë në ne)
lind diçka si vala, si mallëngjimi i pranverës
për këngën e këngtarit të vjemë, i cili vdiq
pa e parë kush së bashku me prillin e pranverës
së vjeme, si thirrjet tona në barkun e reve lehonë,
dhe, te na, në rremat e përsëritjeve tona,
virret agu i dëshirës së vyshkur, i dëshirës
së palindur. Dëshirë?… Sonte nuk ka dëshira.
Vetë jemi dëshirë. Nuk flasim as me lulet e agujve
të kuqrremtë për të cilët mendojmë se do të lindin
në ne, rëndom, si çdo ditë që përvidhet
prej nesh, si çdo ditë që pagëzohet me agim –
dhe ashtu pa puthje si dashnorët naivë i lamë
të lindin në sytë tanë, edhe pse menduam
se po rritemi së bashku me rritjen e lisave.
I njohim hapat lazdranë. Unë i zgjas duart
kah blerimi duke menduar ta mbyllim në grushta
freskun hidhërak të mbrëmjes buzënuese, e ti-
i picërron sytë dhe përshpërit këngët e zogut
të përgjumshëm, që ka harruar të flejë. Kthehemi
prapë në vetvete. Te ne vargjet. Etje
për puthjet e Dukagjinit… Sikur t’ia kishin vjedhur
Karagaçit
sytë hajnat e mbrëmjes. Jemi shëtitësit e vonë. Vonë.
Dukagjinit thuajse vajzatia kanë ngjyer ballin
me tamblin e buzëve. Ia dhamë edhe buzët tona.

2. Shëtitja ime e dytë. Vetëm

Ku je, o vëllai im? Ku je? Karagaçi
nuk përgjigjet. A i ka dëgjuar lutjet e mia
të bleruara me barin e kujtimeve të mia?
A i ka dëgjuar, o vëllai im? Karagaçi heshti
e unë të thirra. Klitha. N’ajër u shndërrova.
Vetëm Bistrica belbëzon. Si gjithmonë belbëzon.
Preka ballin. I ftohtë si Bistrica. Si sytë e tu.
Kurrkush nuk më përgjigjet. Së paku, të më shajë.
Mendova se do të gjejë në mes të zogjve.
Por vetëm Bistrica belbëzon. Si gjithmonë belbëzon.
Zogjtë prej kokës sime kanë fluturuar dikah.
Ndoshta pas teje. Ndoshta pas lutjeve të mia.
U kam hipur kuajve të fëmijërisë sonë jetime
dhe jam bërë kalorës i shekullit njëzet –
e vargjeve gjakun deri në asht ua kam thithur. Si fëmijë
u mashtrova me Karagaçin … sikur të mundja
për fyti t’ia ngjesë, e sytë

prej ballit shkëmb t’ia këpus, kishte
për t’m’i kthyer me siguri qeshjet që m’i vodhi
por ai rrin i ftohtë edhe më. Zemëruar. Si Bistrica.
E unë mundohem të mashtrohem me Dukagjinin.

3. Zjarri i shëtitjes së vonë

Mali u kall. Me të edhe unë. I thirra
zjarrfikësit e damareve tëmi, por ata i ka zënë
gjumi i parë, sepse janë dehur sonte. Kanë pirë shumë.
Ç’të bëj? Pyeta Karagaçin. Karagaçi heshti.
E unë (thellë në mua) u kalla. Zjarrfikësit flejnë.
Duart i kam të vogla e hapat po i mas me centimetër.
Mendoj: kah të shkoj? Si të shuhem…?
Bistrica po ikën si vajzë e turpshme. O, më kalli qetësia.
E heshtja. E uji i burimit. Kë të zgjoj nga gjumi
kujt t’i trokas në dyert e  zemrës, kur jam në mal –
e zemrat janë të mbyllura ndërmjet mureve
të plogëta të qytetit me sy neoni, dhe asnjë kalimtar
nuk kalon këndej pari? Si duket
jam kalimtari i fundit i ditës që shkoi, (o, jam
bërë gjuetar ndjenjash, i dashuri im).
Ndoshta agimi flokëkuq i ditës lehonë u kall
në mua. O damarët më vjellin vetëm flakë,
E zjarrfikësit flejnë. Kush e din, vallë që endem
Kaq vonë nëpër pyll? Askush. Vetëm sytë e mi
dhe heshtja së cilës desha t’i hyj në gji
dhe burimi ku i lash kokërrzat e puthjeve të mia
me epshin e mbrëmjes që m’i këputi buzët.

Qielli rrecka – rrecka është vjerrë nëpër lisa
e hënës iu kanë shkyer velat nëpër rrema
Vonë ka lindur sonte. E është e madhe sa ndjenja.