Më thà nji arbën vllaznisht, pa më njohtë:

“Gurt, eshtnat e dheut, kudo i kam kapë

Ndër duer e m’lanë përshtypje të ftohtë

Si prekja e gjarpnit kulaç, në vapë,

Por guri i caranit n’votër tim  èt

Qe prore i nxetë.

Rrasat, si akull në brijat e malit

M’u duken tue i vrejtë dikur kundruell

E fëtyre e tyne si trajta e kalit

T’egër tue u shkarravendë npër truell,

Por rrasa nën kambë në votër tim ét

Qe prore e nxetë.”