Si tragjedi e Beratit ti çon det
në jetën time ti çon frymë
në jetën time më merret fryma mijëra herë
në jetën time deri sa vjen prilli dhe
bimët nisen të lëkunden rreth qenit
të lidhur mbi humnerë një copë qiell dhe
do pisha të rralluara një rrugë e keqe dhe
dy binarë që përfundojnë te këmbët e mia
përtej qenit të zgjebosur s’vazhdon më asgjë
e ha qeni shkopin bimët dhe rrugët mund të zgjatën
vetëm kah s’shkon fjala syri dhe
kah s’pret mendja drita kah s’hyn me vjet
shkëmbinjtë shkrihen dhe brigjet rrënohen për
hënë përmbytet në det digjet çdo gjë ndër yje
të tmerrshme të qenies sime dhe
varre s’gjenden ku plisat e bardhë i merr
era me nga një kokë të rrasur si në kupë
të qiellit vdekja i pi në këmbë dhe s’arrijnë
t’i zbrazin veshët e mbushur gjak nga yjet e
vrazhdë në plagën time zhyten pamjet e deformuara
në puset e shterura ku zgjaten zërat disonante
në natën therur thellë në ngushticë fyti kur
shpresa hyn në mes çdo gjë kositet si bari dhe
si rëndomë plisa të bardhë çon deti në jetën time
dhe s’vajtojnë vagonat e kuq me yl që bartin mish
njeriu pa pikë gjaku diku në një tokë të rrethuar