Emrin ua fale(t) shkallëve të qiellit gjer tek retë

E shpirtin hinorëve të poezisë  me fjalët plot mall

U bërë frymëzim për bukëmisrin në prushin e nxehtë

Gatuar në magjen e vatrës në çerepin e lashtë.

Ti shfaqesh në gjethe lisash si libra të palexuar…

Blaton e rinohet emri yt si pranverë dhe në dimër

Edhe Learti në perëndim  e mësoi emrin(at e te) e amëshuar

Qëndisur me shkronjën shqipe me këngën e palindur.

Frushkuj frymëzimesh e porosish mbeti vargu lazdran

Rrënjët e zanoreve nuk i ndryshk koha që vjen si lumi

As lëmashku i myshkut  në lëndinat e gjoksit thinjëbardhë

As orteku që zbret nga bjeshka me furi si plumbi.

Legjendat kthehen sèrish tek unë si një stinë që vjen

Që  t’i zbusim bashkë buzët e çara të malit në vendlindje

Nga dashuria e malli t’u heqim shkrumbin e nxehtë

Në atë sukë gjoksi, koka plisbardhë me frymë perëndie.

Se edhe vetë perënditë mbajtën plisin dhe xhoken e bardhë

Këtu u  fol shqip me emrin që ua fale zanave në bjeshkë

Ecën me sokolat e rrafshit të pellazgëve vargut prijatar

E djajve ua theve qafën  në rrapëtimën e Përroit të Keq…