Anjeza Gonxhe Bojaxhiu, e njohur botërisht me emrin Nënë Tereza, lindi në Shkup, më 26 gusht të vitit 1910, nga prindër shqiptarë. Që në moshën 12 vjeç kishte dëshirë të bëhej misionare “për të përhapur mesazhin e dashurisë së Krishtit”. Në moshën 18 vjeç hyri në urdhrin e motrave të NotreDame de Lorette, në Dublin, që punonte me arkipeshkvinë e Kalkutës. Në vitin 1979, do t’i akordohej Çmimi Nobel i Paqes për punën e palodhshme të saj në favor të të varfërve dhe personave që vuanin, duke i dhënë një autoritet botëror. Sipas të dhënave të vitit 1980, ajo ishte kujdestare e 7500 fëmijëve në 60 shkolla, mjekonte 960 000 të sëmurë në 213 spitale, ishte e vetmja në botë që trajtonte 47 000 viktima të lebrozës në 54 klinika, kujdesej për 3 400 pleq të braktisur e të lënë rrugëve në 20 shtëpi pleqsh dhe kishte birësuar 160 fëmijë jetimë. Ajo vetë do të deklaronte:

“Kam lindur në Shkup, jam shkolluar në Londër, jetoj në Kalkutë dhe punoj për të gjithë njerëzit e varfër në botë. Atdheu im është një vend i vogël me emrin Shqipëri”. Nënë Tereza ndërroi jetë më 5 shtator 1997, në moshën 87 vjeç, pas një gjysmëshekulli shërbim ndaj të braktisurve në Indi dhe në mbarë botën. Në vitin 1997, pak para se të ndahej nga jeta, Nënë Tereza kishte 4000 motra, të pranishme në 610 shtëpi misionare, të përhapura në 123 vende të botës. Ajo prehet në selinë e Urdhrit të Misionarëve të Bamirësisë në Kalkuta, të cilin e formoi në vitin 1950. Në 5 shtator të vitit 2016, në përvjetorin e saj të vdekjes, u shpall “Shenjtore” nga Papa Françesku. Edhe Kryetarja e Kuvendit, Elisa Spiropali përkujtoi sot ditëlindjen e Shën Terezës, si një datë madhështore për shqiptarët dhe botën.

MISIONARJA

Më 10 shtator 1946, Tereza përjetoi atë që ajo e përshkroi më vonë si “thirrje brenda thirrjes” kur udhëtoi me tren për në manastirin Loreto në Darjeeling nga Kalkuta për tërheqjen e saj vjetore. “Unë do të largohesha nga manastiri dhe t’i ndihmoja të varfrit ndërsa jetonim në mesin e tyre. Ishte një urdhër. Të dështosh do të ishte të prishësh besimin.” Joseph Langford më vonë shkroi: “Megjithëse askush nuk e dinte atë kohë, Motra Terezë sapo ishte bërë Nënë Tereza”. Ajo filloi punën misionare me të varfrit në 1948, duke zëvendësuar zakonin e saj tradicional Loreto me një sari të thjeshtë pambuku të bardhë me një kufi blu. Teresa adoptoi nënshtetësinë indiane, kaloi disa muaj në Patna për të marrë trajnim bazë mjekësor në Spitalin e Familjes së Shenjtë dhe u fut në lagjet e varfra. Ajo themeloi një shkollë në Motijhil, Kalkuta, para se të fillonte të kujdeset për të varfrit dhe të uriturit. Në fillim të vitit 1949 Tereza u bashkua në përpjekjet e saj nga një grup i grave të reja, dhe ajo hodhi themelet për një bashkësi të re fetare duke ndihmuar “më të varfrit midis të varfërve”.

Përpjekjet e saj shpejt tërhoqën vëmendjen e zyrtarëve indianë, përfshirë kryeministrin. Teresa shkroi në ditarin e saj se viti i saj i parë ishte i mbushur me vështirësi. Pa të ardhura, ajo lypte për ushqime dhe furnizime dhe përjetoi dyshim, vetminë dhe tundimin për t’u kthyer në komoditetin e jetës së manastirit gjatë këtyre muajve të hershëm: Zoti ynë dëshiron që unë të jem një murgeshë e lirë e mbuluar me varfërinë e kryqit. Sot, mësova një mësim të mirë. Varfëria e të varfërve duhet të jetë aq e vështirë për ta. Ndërsa kërkoja një shtëpi, unë eca dhe eca derisa mu acaruan krahët dhe këmbët. Mendova se sa duhet të dhembin në trup dhe shpirt, duke kërkuar shtëpi, ushqim dhe shëndet. Pastaj, komoditeti i Loreto [ish-kongregacioni i saj] erdhi për të më tunduar. “Ju duhet të thoni vetëm fjalën dhe gjithçka që do të jetë përsëri e juaja”, vazhdoi të thotë Tempter. … Me zgjedhjen e lirë, Perëndia im, dhe nga dashuria për ju, unë dëshiroj të qëndroj dhe të bëj çfarëdo që të jetë vullneti juaj i Shenjtë në lidhje me mua. Nuk e lëshova një lot të vetëm. Më 7 tetor 1950, Tereza mori lejen e Vatikanit për kongregacionin dioqezan, i cili do të bëhej Misionarët e Bamirësisë.

Sipas fjalëve të saj, do të kujdesej për “të uriturit, të zhveshurit, të pastrehët, të gjymtuarit, të verbrit, lebrozët, për të gjithë ata njerëz që ndihen të padëshiruar, të pa dashur, të pa dashur për të gjithë shoqërinë, njerëz që janë bërë barrë për shoqërinë dhe janë të turpëruar nga të gjithë “. Në 1952, Tereza hapi bujtinë e saj të parë me ndihmën e zyrtarëve të Kalkutës. Ajo shndërroi një tempull Hindu të braktisur në Shtëpinë Kalighat për Vdekjen, falas për të varfrit, dhe e quajti atë Kalighat, Shtëpia e Zemrës së Pastër (Nirmal Hriday). Ata që u sollën në shtëpi morën kujdes mjekësor dhe mundësinë për të vdekur me dinjitet në përputhje me besimin e tyre: Myslimanëve iu lexua Kuran, hindusët morën ujë nga Ganga dhe katolikët morën vajosje ekstreme. “Një vdekje e bukur”, tha Tereza, “është për njerëzit që kanë jetuar si kafshë të vdesin si engjëj – të dashur dhe të kërkuar”. Ajo hapi një bujtinë për ata me lebër, duke e quajtur atë Shanti Nagar (Qyteti i Paqes). Misionarët e Bamirësisë krijuan klinika për shtrirjen e lebrozit në të gjithë Kalkutën, duke siguruar ilaçe, veshje dhe ushqim.

Misionarët e Bamirësisë morën një numër gjithnjë e më të madh të fëmijëve të pastrehë; në vitin 1955 Tereza hapi Nirmala Shishu Bhavan, Shtëpia e Fëmijëve të Zemrës së Papërlyer, si një strehë për jetimët dhe rininë e pastrehë. Kongregacioni filloi të tërheqë rekrutë dhe dhurime, dhe deri në vitet 1960 ajo kishte hapur hotele, jetimore dhe shtëpi lebrike në të gjithë Indinë. Tereza pastaj zgjeroi kongregacionin jashtë vendit, duke hapur një shtëpi në Venezuelë në 1965 me pesë motra. Shtëpitë u ndoqën edhe në Itali (Romë), Tanzani dhe Austri në 1968, dhe gjatë viteve 1970 kongregacioni hapi shtëpi dhe fondacione në Shtetet e Bashkuara dhe dhjetëra vende në Azi, Afrikë dhe Evropë. Misionarët e Vëllezërve të Bamirësisë u themeluan në vitin 1963, dhe një degë soditëse e Motrave ndoqi në 1976. Lay Katolikë dhe jo-Katolikë u regjistruan si Bashkëpunëtorët e Nënë Terezës, Bashkëpunëtorët e Sëmurë dhe Vuajtjeve, dhe Misionarët e Lay të Bamirësisë.

Duke iu përgjigjur kërkesave të shumë priftërinjve, në 1981 Nënë Tereza themeloi Lëvizjen Corpus Krishti për Priftërinjtë dhe me Joseph Langford Misionarët e Etërve të Bamirësisë në 1984, për të kombinuar qëllimet profesionale të Misionarëve të Bamirësisë me burimet e priftërisë. Deri në vitin 1997, kongregacioni 13 anëtarësh i Kalkutës ishte rritur në më shumë se 4000 motra që menaxhonin jetimore, strehimore të SIDA-ve dhe qendra bamirësie në të gjithë botën, duke u kujdesur për refugjatët, të verbrit, të paaftë, të moshuarit, alkoolistët, të varfrit dhe të pastrehët dhe viktimat e përmbytjeve, epidemive dhe krizë urie. Deri në vitin 2007, Misionarët e Bamirësisë numëruan rreth 450 vëllezër dhe 5000 motra në të gjithë botën, duke operuar 600 misione, shkolla dhe strehimore në 120 vende.

NJOHJA

Tereza u njoh për herë të parë nga qeveria indiane më shumë se një e treta e një shekulli më parë, duke marrë Padma Shri në 1962 dhe Amimin Jawaharlal Nehru për Mirëkuptim Ndërkombëtar në 1969. Ajo më vonë mori çmime të tjera indiane, duke përfshirë edhe Bharat Ratna (çmimin më të lartë civil të Indisë) në 1980. Biografia zyrtare e Terezës, nga Navin Chawla, u botua në 1992. Në Kalkuta, ajo adhurohet si hyjni nga disa hindusë. Për të përkujtuar 100 vjetorin e lindjes së saj, qeveria e Indisë lëshoi një monedhë speciale 5 coin (shumën e parave që Tereza kishte kur arriti në Indi) më 28 gusht 2010.

Presidenti Pratibha Patil tha: “E veshur me një sari të bardhë me një kufi blu, ajo dhe motrat e Misionarëve të Bamirësisë u bënë një simbol i shpresës për shumë njerëz – të moshuarit, të varfrit, të papunët, të sëmurët, të sëmurët përfundimisht dhe ata të braktisur nga familjet e tyre”. Pamjet indiane të Terezës nuk janë uniformisht të favorshme. Aroup Chatterjee, një mjek i lindur dhe rritur në Kalkuta, i cili ishte një aktivist në lagjet e qytetit për vite me radhë, rreth vitit 1980 përpara se të transferohej në Mbretërinë e Bashkuar, tha se ai “kurrë nuk ka parë madje ndonjë murgeshë në ato lagje”. Hulumtimi i tij, që përfshin më shumë se 100 intervista me vullnetarë, murgesha dhe të tjerë të njohur me Misionarët e Bamirësisë, u përshkrua në një libër të vitit 2003 kritik për Terezën. Chatterjee e kritikoi atë për promovimin e një “kulti të vuajtjes” dhe një imazh të shtrembëruar, negativ të Kalkutës, duke e ekzagjeruar punën e bërë nga misioni i saj dhe për keqpërdorimin e fondeve dhe privilegjeve në dispozicion të saj. Sipas tij, disa nga problemet higjienike që ai kishte kritikuar (ripërdorimi i gjilpërave, për shembull) u përmirësuan pas vdekjes së Terezës në 1997.

Bikash Ranjan Bhattacharya, kryetar i Komunës së Kolkatës nga 2005 deri në 2010, tha se “ajo nuk kishte asnjë ndikim domethënës në të varfërit e këtij qyteti”, “lavdëroi sëmundjen”, në vend që ta trajtonte atë dhe keqinterpretoi qytetin: “Pa dyshim që kishte varfëri në Kalkuta, por ajo kurrë nuk ishte një qytet i lebrave dhe lypësve, siç e paraqiti Nënë Tereza”. Nacionalistët Hindu, Partia Bharatiya Janata u përleshën me Terezën mbi Dalits Christian por e lavdëroi atë në vdekje dhe dërgoi një përfaqësues në funeralin e saj. Sidoqoftë, Vishwa Hindu Parishad kundërshtoi vendimin e qeverisë për t’i dhënë asaj një funeral shtetëror. Sekretari Giriraj Kishore tha se “detyra e saj e parë ishte ndaj Kishës dhe shërbimi shoqëror ishte i rastësishëm”, duke e akuzuar atë për favorizimin e të krishterëve dhe kryerjen e “pagëzimeve të fshehta” të vdekjes.

Në një haraç të faqes së parë, Frontline Indian për dy javë hodhi poshtë akuzat si “të rreme” dhe tha se ato “nuk kishin bërë asnjë ndikim në perceptimin e publikut për punën e saj, veçanërisht në Kalkuta”. Duke vlerësuar “kujdesin e saj vetëmohues”, energjinë dhe trimërinë, autori i haraçit kritikoi fushatën publike të Terezës kundër abortit dhe pretendimin e saj për të qenë jo politik. Në shkurt 2015 Mohan Bhagwat, udhëheqësi i organizatës së djathtë hindu Rashtriya Swayamsevak Sangh, tha se qëllimi i Terezës ishte “të shndërronte personin, i cili po shërbehej, në një të krishterë”. Ish-zëdhënësi i RSS MG Vaidhya mbështeti vlerësimin e Bhagwat, dhe organizata akuzoi mediat për “shtrembërim të fakteve në lidhje me komentet e Bhagwat”. Deputeti i Kongresit të Trinamoolit Derek O’Brien, kreu i CPI -së Atul Anjan dhe shefi i ministrit të Delhi Arvind Kejriëal protestuan kundër deklaratës së Bhagëatit.

SËMUNDJA

Tereza pati një sulm në zemër në Romë në 1983 ndërsa ajo ishte duke vizituar Papën Gjon Pali II. Pas një sulmi të dytë në 1989, ajo mori një kardiak artificial. Në 1991, pas një periudhe pneumonie në Meksikë, ajo pati probleme shtesë të zemrës. Edhe pse Tereza ofroi të jepte dorëheqjen si kreu i Misionarëve të Bamirësisë, me një votim të fshehtë motrat e kongregacionit votuan që ajo të qëndronte dhe ajo ra dakord të vazhdonte.

Në prill 1996 ajo ra, duke thyer kolarbonin e saj, dhe katër muaj më vonë ajo pati malarje dhe infarkt në zemër. Edhe pse Tereza kishte një operacion në zemër, shëndeti i saj ishte në rënie të qartë. Sipas Kryepeshkopit të Kalkutës Henry Sebastian D’Souza, ai urdhëroi një prift të kryente një ekzorcizëm (me lejen e saj) kur ajo u shtrua në spital për herë të parë me probleme kardiake, sepse ai mendonte se mund të ishte nën sulm nga djalli. Më 13 mars 1997 Tereza dha dorëheqjen si kreu i Misionarëve të Bamirësisë dhe ajo vdiq në 5 Shtator.

Në kohën e vdekjes së saj, Misionarët e Bamirësisë kishin mbi 4,000 motra dhe një vëllazëri të lidhur me 300 anëtarë që operonin 610 misione në 123 vende. Këto përfshijnë strehimin dhe shtëpitë për personat me HIV/ AIDS, lebrozën dhe tuberkulozin, kuzhinat e supave, programet e këshillimit për fëmijë dhe familje, jetimore dhe shkolla. Misionarët e Bamirësisë u ndihmuan nga bashkëpunëtorët që numëruan mbi një milion deri në vitet 1990. Tereza u shtrua në një repart në një arkivol të hapur në Shën Thomas, Kalkuta, për një javë para funeralit të saj. Ajo mori një funeral shtetëror nga qeveria indiane në shenjë mirënjohjeje për shërbimin e saj për të varfrit e të gjitha feve në vend./Gazeta Panorama