Por historia ka treguar që faji është jo vetëm individual por edhe kolektiv.

Kujtoj që, qysh nga nata e pazarit Nano-Rama-Meta e fundit të Korrikut 2000, kur u vendos kandidimi i Kryebarbarit në postin e Kryebashkiakut të kryeqytetit, ka plot 20 vjet që realizohet plani i shfytëzimit për interesa biznesi të të gjitha hapësirave të mundshme për ndërtim të Tiranës zbatimi i të cilit, me ndihmën e opozitës së sotme kur ishte në pushtet nuk u ndërpre asnjë sekondë në 20 vjet.

Kujtoj që dominimi pa kufij dhe nënshtrimi i gjithë institucioneve nga Kryebarbari i sotëm e ka burimin te marrëveshja e arritur edhe ajo natën, diku në fillim të vitit 2008, për përdhosjen e Kushtetutës dhe vendosjen e sistemit proporcional që i ktheu kryetarët e partive në zotër të gjithpushtetshëm.

Kujtoj që kreu i opozitës së sotme ishte 4 vjet kryetar i Bashkisë së Tiranës. Nuk di qoftë edhe një perpjekje nga ana e tij për frenimin apo ndalimin e mëtejshëm të kullëzimit me beton të kryeqytetit.

Një pjesë e jona sot fajëson ambasadorët të cilët kanë kohë që dëshmojnë se reagimi i tyre bëhet me dy standarde, por ambasadorët shkojnë e vijnë prej 30 vjetësh e për fat të keq, me kontributin e ne të gjithëve pisllëku i politikës shqiptare vazhdon të mbetet po aty.

Le ta shohim “vijën e kuqe” tani sikurse e pamë mbi cilët trupa kaluan fadromat!

Nuk ka asnjë justifikim për cilindo politikan apo shtetar aktiv. Të tërë janë pjesë e tepsisë së ndyrë të korrupsionit.

Nuk kam më asnjë iluzion për anjë nga politikanët e sotëm. Një soj birbosh janë të gjithë.

Mazhorancat do ndërrohen, por oligarkia tashmë është e konsoliduar për të zezën e Shqipërisë.

Ndaj dhe sot më shumë se kurrë është aktuale shprehja, “çdo popull e meriton qeverinë dhe klasën e politike që e sundon”.

Shembja e Teatrit është simboli “par excellence” i fajit tonë kolektiv!

Me shumë dhimbje therëse e them se nuk ndihem fare krenar që jam shqiptar!

Më mirë se kurdoherë tjetër tani e kuptoj gulçimën e shpirtit të zhgënjyer të Konicës apo Gjergj Fishtës!

Më falni miq që mendoni si unë, që s’munda të bëj dot më shumë dikur!

©Taulant Dedja