Prilli i artë me Dashurinë vallëzojnë të zënë për dore

edhe natyra përjeton çastin e saj të ëmbël

nga gjethet e harlisura plot me freski e aroma

një këngë zogu del q’andej, një këngë e malluar.

Ujëra të ëmbla, të kthjellta, me hire e gurgullime

derdhen të qeta në humnerë, që kundërmon e tëra;

i marrin erën dehëse, i lënë freskinë e tyre

edhe thesaret shndritëse duke shpërndarë në diell

vrapojnë andje, vrapojnë këndej, këndojnë si bilbilat.

Jeta gulfon si burim në tokë dhe në qiell.

Por në liqen, në ujin e bardhë, të qetë e të kthjellët –

i qetë kudo që ta vështrosh, i kthjellët gjer te fundi,

me hijen luajti flutura, një hije e panjohur

që gjumin ia spërkati aromë, kur flinte te zambaku.

-O ëndërronjës, na trego, çfarë po shikon ti sonte?

-Një natë të mbjellë me bukuri, një natë plot me mistere

që deti, toka e qielli duket se s’marrin frymë

as sa fryma e bletëve kur i afrohen lules

dhe rreth diçkaje krejt të bardhë nga mesi i liqenit

hëna u drodh lehtë e lehtë, lëvizi vetvetiu

dhe që andej doli një vashë, veshur me dritë t’argjentë.

(Përktheu Andrea Zarballa)