E kam ditur Ti
S’mund të vësh kokë mbi jastëk
Kur merr rrugë aq të largët
Për me gjetë të bardhën
As një gur nën kokë si suliotët
Nuk vë

Unë e kam ditur
Ti do lidhje duart pas koke
Do e shtrëngoje fort
Fort derisa ushtimë e vargut
Të pëlcasë

Gjithë ata gurë të ngulur brinjave
Deri te Uji i madh Një rrjedhë uji
Pranë një pylli
T’i sjell te koka për me t’ba gjamën

Vetëm yjet do mbajtur në dorë
Asgjë tjetër s’të lënë
Atje në fund të asaj rruge në fund
E rrugë tjetër s’ka me mbajtë dritën ndezur

Të kanë parë
Kah u lexon vargje tash atyre në Had
Ti i njëjti
I ke sharë si mund të nguleni këtu përgjithnjë
Mor të mjerë

E ke vendosur
T’i ngresh ata nga gjumi
Ku kanë rënë
Përulësisht

Te lumi Styks të kanë parë Ti
I njëjti si mbi Dri
Një dallëndyshe ke gjuajtur nga lartësitë
Në atë lumë të fryrë përmbi brigje
Me pa a e kapë flaka
A e lagë uji

Se
Lumë i vështirë ai lumë
E pambërritshmja

Ajo më shpinte diku larg
Ëndrrën mbi krahët e një vale

Heshtja përgjon tingujt që
Zhyten e dalin thërrmijash

Mbi kurriz të ujit
Një kalimere s’më lë të ngrohem

Më zë ëndrrën në grykë të Bunës
Përpëlitet një pulëbardhë

Ikën pastaj
E paarritshme si gjithnjë

Ngul një gjëmë në gjoks
E vdes i lumtur
Se s’di ç’ndodh atje përtej
E as që do të di

Mbi atë mjegull që
Mbulon gjithë brigjet gjithë fushat

E ujin sidomos

Ujin ku Zoti di ç’zihet brenda
Atyre rrjetëve me gogla të

Rrumbullakta si sy të tmerrshëm
Mbetur hapur kah qielli