Mëngjes i vranët. Futa kambët në pantoflat me push, shkrytha trupin nji copë herë si të doja me shkundë përmbi shtrat andrrat e nji nate ma parë, hapa kutinë e kafes, mora xhezven dhe vijova me rutinën e përditshme të përgatitjes së pijes sime të parapëlqyeme, pa të cilën më duket sikur dita nuk mundet me nisë kurrsesi. Kur e pi në shpi, kafen e due turke. Asht pikërisht kafja turke ajo që ma sëmbon kujtesën, qysh se avulli më hyn ne flegrat e hundës. Sa për makiaton, edhe atë e pëlqej, por veç kur ndodhem jashtë shtëpisë.

Tue përzi atë pak sheqer të hedhun ne xhezve, pa dashjen time ndihem e përfshime në zhurmën e langut të zi në xhezve dhe në të gjitha zhurmat e tjera që vërshojnë me t’u ngritë sipari i ditës së re. Si fillim ia beh kërkërima e tarabave, e mandej me radhë vijohet me lëvizjen dhe frenimin e rrotave të makinave e të autobusëve, me rrapëllimën e motorëve, me thirrjet e njerëzve, e me plot zhurma të tjera, të cilat depërtojnë deri në dhomën e gjumit, anipse penxheret janë me xhama të dyfishtë. Mandej, tanë këto zhurma që më buçasin në krye, ia lanë vendin pisllëkut që hapërdahet prej leximeve të statuseve e prej lajmeve që janë krejtësisht të njëjta nëpër të gjitha burimet mediatike shqiptare, paçka se mvishen me terma e me emërtime të ndryshme.

Tue më përfshi përtej vullnetit tim, zhurma me çon deri te fishkëllima e avionit, i cili për shkak të reve të zeza nuk dallohet fare, tue përfundue mandej te shkapetja e derës së kojshisë, i cili nget turrevrap nëpër shkallë për me kapë atë që kujton se ka me e humbë nëse vonohet qoftë edhe pesë sekonda ma tepër.

Duket se tregtia asht qëllimi i vetëm i jetës. Të gjithë gjithë shesin. Disa shesin mall e gjâ të gjallë; disa shesin njerëz; disa shesin fjalë pa fund; disa shesin mend, disa shesin dinjitetin, disa shesin miqtë. Ndërkohë, ata që blejnë janë po ashtu shitës të diçkaje tjetër, te dikush tjetër. Të krijohet ideja sikur nuk ka fare popull, por thjesht nji tollovi të paepun shitblerësish, që mundohen si e si t’ia hedhin njeni-tjetrit.

Kësaj here shkunda kryet për me i zbrazë zhurmat prej veshve dhe syve.

Mëngjes…Ditë e zymtë… Kafja sapo ka vlue…Tërheq rrëshqanë mbas vedit stolin e verdhë, mbi të cilin ulem përdite ndanë banakut për me hangër apo me pi diçka.

Ky stol i verdhë asht e vetmja orendi në shpi, që nuk e kam ble, sepse ma pat dhurue nji mik.

Po të ma kishte shitë, sigurisht që nuk do ta kujtoja asnji ditë atë njeri, asnji orë, asnji çast, sepse askush nuk e ngarkon kujtesën me fytyra dhe emra shitësash, që popullojnë këtë vend. Sigurisht që nuk do ta kujtoja nëse do të ma kishte shitë, sikundër nuk kujtoj, fjala vjen, tregtarin që më ka shitë ndriçuesit, sikundër nuk kujtoj atë që më ka shitë gotat, pjatat, dushin, furrën dhe sa e sa sende të tjera, që janë mjaft ma të dobishme se ky stol i verdhë, mbi të cilin ulem përditë.

Por pikërisht pse nuk asht gja e bleme, më qëllon me e kujtue përditë njeriun që ma ka dhurue…

Denata Rroji