Ç’m’i zu, të mjerit, sytë dashuria,

Me të vërtetën s’po ujdis vështrimi :

Ku paskan shkuar vallë mendt’ e mia

Që të vërtetën s’shquajnë nga mashtrimi ?

E bukur në i duket syrit tim,

Pse bota si të bukur s’e vështron ?

Të paktën ta pranonte shpirti im:

Nga dashuria syri po gabon.

Si mund ta shohin sytë të vërtetën,

Kur dashuria me lot i ka mbuluar ?

Shpesh herë nuk shikon as dielli vetë

Nga reja qielli për pa u pastruar.

Dinakja dashuri më ka verbuar,

Të metat sytë për të mos dalluar.