Kur dyzet dimra ballin tënd do ta kenë kapluar

Dhe llogore të thella do ta brazdojnë arën e bukurisë tënde,

Petku krenar i rinisë, deri tani i admiruar,

Do të jetë bërë zhele, askujt për të nuk do t’i bjerë në mendje.

Atëherë, nëse do të pyesin se ku shkoi bukuria jote,

ku treti thesari i ditëve tua të ndritura të dikurshme,

t’iu përgjigjesh se ato tani në sytë e tu janë gdhendur fort

për ty turp përvëlues do të ishte lëvdatë e turpshme.

Sa lëvdata më shumë do të meritonte bukuria jote,

Nëse ti do t’ua ktheje: “Ky fëmija im bukurosh

Është fryt i bukurisë dhe vitet që kalojnë bën të mos i dallosh”,

duke dhënë provë se bukuria e tij buron prej teje.

Kjo i bën të ndihesh i ri edhe kur plakur të jesh,

të vëresh gjakun tënd të ngrohtë, kur ai në damarët e tu është i ftohtë.