Poezi nga libri “Daullet e një nate”

SI NJË VARR I VETMUAR

Do provoj të luaj sonte
Fatin e zogjve
Ajo që ngjan me ajrin
Duket si një ishull mes mjegullave
Ishulli i uritur dhe i etur
Si zogjtë e shkretëtirës
Rëra fluturon përtej mendimit
Një kaktus i etur
Pi ujë në shpirtin e rërës
Dielli si një copë gace e përskuqur
I pjek zogjtë në fluturim e sipër

Kjo dunë prej vezëve të breshkës
Me gjasa paska mbetur
Si një varr i vetmuar
Një arkivol i hirtë
Te një varr i panjohur
I kreh flokët e thinjura të zhurit

PËRTEJ KUJTESËS

Stina si syri i verbër
I hënës
Shikon tejpërtej galaktikave
Rritjen e një shelgu të pikëlluar

Përtej kujtesës
Si nga një ëndërr e trishtë
Prej vezëve të thyera
Dalin çafkat
Qielli i mbuluar me pupla  njerëzish
Hingëllon si kali i sëmurë

Përtej parmakëve të dritares
Shoh djersitjen e ajrit
Te dhoma e pritjes
Një shpend krah madh
Është ulur pranë kujtesës
Dhe i ëndërron
Ikjet e kota  të stinëve

Ne ishim me gjasa të parët
Që e gjetëm zjarrin
Por mishin e pjekur e hëngri nata

2.

Kur dëgjuam kushtrimin
Tupanët veç ishin shurdhuar
Nëpër mëhallë
Bredhin ardhacakët e dehur
Dhe  i recitojnë do psalme të vjetra
Në një gjuhë të huaj
Që s’na përket neve

Ne dënesëm një kohë të gjatë
Me një ngashërim të padëgjuar
Deri atëherë
Dëneste edhe kori i bretkosave
Por vaji i jonë
Më duket edhe sot
Që i përngjante lutjeve të erës

LËKURA

Lëkura ime e grisur
Shtatë herë u shit sot në treg
Dhe herën e tetë
U konvertua  në hartën e atdheut

POR NE DO ECIM

Sonte fjalët kanë filluar
T’i përngjajnë kristaleve të borës
Janë të ftohta si njerëzit
Herë u përngjajnë eshtrave të elefantëve
E herë arkivoleve të kalbura

Do dalim si gjarpri nga lëkura
Do e grisim ëndrrën e posa të nisur

Te ky gur që nuk i përngjan as murit
Do i mbjellim krahët e zogjve

Nuk kemi kohë për fluturime të reja
Me mija vjet fluturuam
Dhe asnjëherë nuk e mbërrimë cakun
Sonte do të mendojmë pak më ndryshe
Për itinerarin e kësaj udhe

Do ecim tejpërtej arsyes
Nuk ka ndalje në këtë rrugë
Poqë se ndalemi
Kurrë më
Nuk do të mund ta prekim
Ëndrrën tonë të posa nisur

Sonte është koha
Të cilën e kemi pritur me mija vjet
Dhe do të nisemi
Atje poshtë te ledhnajat e historisë
Na presin
Do punë posa të nisura

NJË RE E DENDUR

Më lëshoni
Sonte  dua të dal
Nga klishetë e së kaluarës
Do hy në labirintet e kësaj kohe
Dhe si nëpër tregimet fantastike
Të kaloj në anën tjetër të lumit

Në secilën degë të kësaj peme
Do mbjellim nga një domethënie
Më pastaj të ecim
Deri te sinorët e luadheve
Koha është
Për kositjen e barit të njomë

Nëse vonohemi
Për udhëtimin deri te baladat
Nëpër rrugët e metropoleve do i kërkojmë
Pendlat e ndukura të zogjve
Që mbetën peng i një  kohe tjetër

këtu sa ora ndryshojnë stinët
Në lëkurën e Ballkanit të çmendur
Herë shqepen
E herë ngjiten hartat
Një re e dendur
Asnjëherë nuk i ndryshon itineraret