Si ndriçon ti shkëlqimtare! E qetë

Unë dergjem në strehën e dritës sate;

ndërkohë që qielli e toka murmurojnë:

“Rizgjohu nesër, ëndërro sonte gjithë natën.”

Po, eja, Fantazi, dashuria ime e magjepsur!

Lulen e puthjes sate në ballin tim ta çelësh;

përkulu mbi shtratin time vetmor

paqesjellëse je dhe gëzimsjellëse.

Bota largohet; lamtumirë, botë terri!

Botë nate, rri fshehur deri në agim;

zemra ime, të cilën ti nuk mund ta nënshtrosh të tërën,

duhet të rezistojë, nëse ti prapë vonon të vish!

Dashurinë që kishim veç për vete do ta ruaj;

Për urrejtjen tënde do të kem vetëm një buzëqeshje;

ndëshkimet e tua më plagosin- më brejnë paudhësitë e tua,

por pafytyrësitë e tua, jo, nuk mund të më gënjejnë!

Kundroj papushim dritën e yjeve

Të lartë mbi mua, në atë det të nemitur,

do të doja të shpresoja që çdo dhimbje

shpikur nga krijuesi, në ty të ndryhej!

E tillë do të jetë ëndërra ime sonte;

do të ëndërroj që qielli i sferave të madhërueshme

të vazhdojë gjatë rrugën e tij të dritës

në një gëzim pakufi, në rrugën e viteve të amshueshme;

do të ëndërroj që të mos jetë një botë, atje lart,

aq larg sa syri nuk mund ta arrijë,

ku zgjuarsia të tallet me dashurinë apo

ku virtuti të nëpërkëmbët prej paudhësisë;

ku, torturuar nga goditjet e fatit,

viktima e drobitur të detyrohet të buzëqeshë;

t’ia kundërvërë durimin urrjejtjes së saj,

duke fshehur rebelimin e ashpër thellë në zemër.

Në të cilën kënaqësia i prin gjithmonë së keqes,

e më kot shpall arsye që nuk janë arsye;

dhe e vërteta të jetë e dobët e i fortë mashtrimi;

dhe ku gëzimi i hap rrugë të sigurtë dhimbjes;

dhe paqja, letragjia e vuajtjes;

shpresa, fenomen i shpirtit;

dhe jeta, mundim bosh e shkurtër;

dhe vdekja, tirane mbi tiranitë!