VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

Shqipëria të mbrojë pakicën shqiptare në Sanxhak – Nga Shaban MURATI

September 4, 2017

Kam shkruar në librat e mi që kombi shqiptar ka humbur shumë pjesë fizike të tij gjatë aksidenteve të historisë. Por, kam theksuar gjithashtu se në kohërat e reja demokratike, që kanë ardhur në Ballkan e në Europë, është detyra e shtetit dhe e kombit për korrigjimin e këtyre aksidenteve. Një rast klasik është ai i shqiptarëve të Sanxhakut në Serbi, i cili deri para 100 vitesh ka qenë pjesë e vilajetit të Kosovës dhe pjesa më e madhe e popullsisë ka qenë shqiptare. Gjatë mbi 100 viteve të pushtimit serb popullsia autoktone shqiptare u shkul me dhunë nga vatrat e veta. E çkombëtarizuan atë pjesë që mbeti, duke e detyruar të harrojë gjuhën dhe të boshnjakëzohet me zor dhe sot statistikat serbe japin shifrën e pavërtetë prej 0,2 për qind shqiptarë në Sanxhak. Shifra reale është shumëfish më e madhe dhe spekulimi statistikor serb vjen nga fakti se shqiptarët e Sanxhakut, të terrorizuar nga dhuna e pushtetit gjatë mbi 100 viteve, nuk guxojnë të thonë se janë shqiptarë dhe i kanë detyruar të regjistrohen si boshnjakë.

Ndaj përbën një akt guximi madhor deklaratat dinjitoze publike të vajzës shqiptare nga Sanxhaku, Amina Nuroviç, e cila ndonëse jeton në mes të terrorit fizik dhe psikologjik antishqiptar, guxoi të shpallë me zë të lartë: “Unë jam shqiptare”. Ajo çoi në vend amanetin e gjyshit, i cili i kishte rrëfyer të vërtetën e origjinës shqiptare. Ja deklarata e saj lapidare: “Përmes rrjetit social përpiqem ta vetëdijësoj popullin e Masbjeshkës, Sanxhakun, shqiptarët e dikurshëm e boshnjakët e sotshëm, që t’ua hapi sytë e të përpiqem t’i bindi që ne nuk jemi boshnjakë, që ne s’kemi qenë kurrë të tillë, por që të gjithë ne nga rajoni i Masbjeshkës në historinë tonë shumëshekullore jemi vetëm shqiptarë. Pjekuria dhe guximi mua më vijnë nga zemra ime, nga dashuria dhe respekti im tepër i madh për popullin tim. Shqiptarët ekzistojnë në Sanxhak, unë jam shqiptare, nesër fëmijët e mi do të ndihen shqiptarë, do të mësojnë shqip, ndërsa unë nuk do të qetësohem kurrë përderisa ta shoh Flamurin Kombëtar Shqiptar se si valëvitet në Novi Pazar. E di që duhen shumë vite për me ardhë deri tek ajo ditë, por këtë do ta realizojmë nëse është e nevojshme edhe me forcë, në mënyrë që të gjithë shqiptarët e asimiluar t’i kthejmë kah rrënjët e veta, pasi e vërteta herdokurë del në dritë, ajo fiton gjithmonë”.

Amina Nuroviç është shëmbëlltyra e vajzës trime shqiptare, e cila guxoi dhe theu tabunë false shekullore se Sanxhaku nuk ka shqiptarë. Është një dëshmi e bujshme e ekzistencës së një komuniteti të gjerë, një zë i fuqishëm i tij, që u kujton të gjithëve, edhe shqiptarëve, edhe serbëve se janë mijëra shqiptarë që jetojnë në trojet e veta në Sanxhak, pavarësisht se tmerri nga pushteti i pengon ende të deklarohen shqiptarë. Janë shumë fshatra të populluar me shqiptarë, të cilët asimilimi i dhunshëm serb i ka detyruar që të harrojnë gjuhën amtare, por që në grumbullimet familjare e miqësore midis tyre dhe mes miqsh e pohojnë se janë shqiptarë me gjak dhe origjinë shqiptare. Madje, edhe vetë kryemyftiu i Sanxhakut dhe kryetar i Bashkësisë Islame në Serbi, Muamer Zukorliç, për origjinën e tij ka deklaruar se babain e ka shqiptar nga Gucia dhe nënën shqiptare nga Shkreli.

Kushtrimi i të parëve i Amina Nuroviçit dhe i mijëra shqiptarëve të heshtur të Sanxhakut hap një derë të rëndë të detyrës së shtetit dhe të kombit shqiptar për t’u kujdesur për pjesët e trupit të tij, të humbura ose të harruara nga aksidentet e historisë dhe nga dhunat asimiluese të atyre, që zaptuan trojet shqiptare. Akti i Amina Nuroviçit meriton një mirënjohje publike dhe zyrtare në Shqipëri dhe në Kosovë, sepse është zëri i ndërgjegjes shqiptare të popullsisë së Sanxhakut.

Historitë e ringjalljeve kështu fillojnë: me zëra heroikë dhe me kalorës të vetmuar të së vërtetës. Në librin tim “Çështja shqiptare pas pavarësisë së Kosovës”, botuar në vitin 2009, kam shkruar dhe kam tërhequr vëmendjen për kujdesin që duhet treguar për ringjalljen e shqiptarëve ortodoksë të Maqedonisë, të cilët nuk guxojnë të deklarohen shqiptarë. Në vitin 2011 doli i pari shqiptari Branko Manolovski, i cili deklaroi se ishte shqiptar ortodoks i Maqedonisë. E kam përshëndetur atëherë aktin e tij dhe i kam bërë thirrje shtetit shqiptar për nderim dhe mirënjohje ndaj tij. Proceset historike nuk mund t’i ndalë kush dhe sot shqiptari ortodoks, Branko Manolovski është deputet i parlamentit të Maqedonisë nga një parti politike shqiptare dhe profesori shqiptar ortodoks Branislav Sinadinovski deklaron se janë 70 mijë shqiptarë ortodoksë në Maqedoni.

Ndriçimin e rrugës, që bëri Branko Manolovski për shqiptarët e humbur ortodoksë në Maqedoni, po e bën edhe vajza trime shqiptare, Amina Nuroviç për shqiptarët e Sanxhakut. Është një moment i rëndësishëm reflektimi dhe veprimi për shtetin dhe kombin shqiptar për të rivendosur të drejtën e ekzistencës së pjesëve të kombit të humbur nëpër aksidentet historike.

Çështja e popullsisë shqiptare të Sanxhakut nxjerr detyrën e madhe të shtetit të Shqipërisë për t’u interesuar dhe për të mbrojtur pakicën shqiptare në Sanxhak. Shqipëria në marrëdhëniet e saj diplomatike me Serbinë ka plotësisht të drejtën ligjore në bazë të të gjitha ligjeve dhe normave ndërkombëtare dhe konventave për të drejtat e njeriut dhe të pakicave, që të interesohet për fatin dhe të drejtat e pakicës shqiptare në Sanxhak. Serbia është shtet kandidat për në BE dhe ka hapur edhe bisedimet për traktatin e pranimit me BE. Ajo ka detyrimin ligjor të zbatimit të kritereve të anëtarësimit, ku në radhë të parë hyn trajtimi i barabartë i pakicave dhe dhënia e të drejtave të plota dhe të statusit të pakicave, e ndër to edhe pakicës shqiptare në Sanxhak.

Kjo do të thotë që diplomacia dhe shteti shqiptar ta shtrojnë si pjesë të rendit të ditës në bisedimet e tyre zyrtare me Serbinë çështjen e pakicës shqiptare në Sanxhak. Kjo do të jetë edhe një nga provat për të dëshmuar Serbia se sa demokratike është, për të dëshmuar gatishmërinë e vërtetë për të zhvilluar marrëdhënie miqësore me shqiptarët dhe me Shqipërinë.

Shteti dhe diplomacia shqiptare duhet të jenë të pranishëm në Sanxhak, të takojnë njerëzit, të ngrenë kurse të gjuhës shqipe, të ndihmojnë me abetare dhe libra, me filma dhe video, me veprimtari kulturore e artistike nga Shqipëria dhe me gjithfarë mjetesh informacioni për të nxjerrë në dritë dhe për të legalizuar identitetin e tyre kombëtar. Televizionet shqiptare bëjnë mirë që dërgojnë ekipe në Ukrainë, Azerbajxhan apo Afganistan, për të qëmtuar komunitetet e harruara shqiptare, por edhe më urgjente të qëmtojnë në Sanxhak pakicën e heshtur shqiptare, që nuk është shpërngulur nga trojet e veta. Sanksionimi i së drejtës së pakicës shqiptare në Saxhak për statusin e pakicës don të jetë një provë e maturisë së Serbisë për anëtarësim në BE. Sidomos është tregues i seriozitetit të saj për të ndërtuar marrëdhënie të vërteta miqësore dhe bashkëpunimi me Shqipërinë.

Në drejtim të mbrojtjes dhe sanksionimit të të drejtave të pakicës shqiptare në Sanxhak nuk ka dhe nuk duhet të ketë asnjë lloj ngurrimi apo kompleksi. Shqipëria vetë është treguar aq dorëlëshuar, saqë ka lejuar situatën që diplomacia serbe dhe institucionet e specializuara serbe të livadhisin si në shtëpi të vet në Shqipëri dhe të shkëpusin arbitrarisht një grup boshnjakësh myslimanë nga “Shoqata e Boshnjakëve” të ardhur në Shqipëri si muhaxhirë në luftërat ballkanike dhe të shpikin një të ashtuquajtur pakicë myslimane serbe në mes të Shqipërisë. Natyrisht, ky absurditet i të ashtuquajturës pakicë myslimane serbe u realizua edhe nëpërmjet implikimit të lobit serb në Tiranë.

Për pakicën shqiptare në Sanxhak duhet të kujdesen më shumë partitë politike shqiptare në Luginën e Preshevës, sepse jetojnë në të njëjtin shtet me shqiptarët e Sanxhakut dhe kanë mundësi ta ngrenë zërin për të drejtat e tyre në parlamentin e Serbisë. Për pakicën shqiptare në Sanxhak duhet të kujdeset edhe shteti dhe diplomacia e Kosovës, duke hedhur në tavolinën e bisedimeve me Serbinë çështjen e pakicave shqiptare në Serbi, qoftë në Luginën e Preshevës, qoftë në Sanxhak, sa herë që qeveria e Beogradit kërkon qiqra në hell e deri autonomi për pakicën serbe në Veri të Kosovës. Për pakicën shqiptare në Sanxhak duhet të ndihmojnë shoqatat joqeveritare dhe qendrat studimore në Shqipëri dhe në Kosovë, të cilat, para se të shpërndajnë tym me pseudostudimet për lidhjet historike miqësore midis Shqipërisë dhe Serbisë, le të shkojnë në Sanxhak për të ndihmuar në realizimin e standardeve njerëzore dhe demokratike për shqiptarët e Sanxhakut.

Por e përsëris, që barra kryesore i përket shtetit dhe diplomacisë së Shqipërisë, të cilët duhet të ndjehen dhe të jenë të pranishëm në Sanxhak dhe ta shtrojnë çështjen e pakicës shqiptare të Sanxhakut si pjesë të dosjes së marrëdhënieve midis Shqipërisë dhe Serbisë. Që në vitin 2011 kam tërhequr vëmendjen për nevojën e interesimit të shtetit dhe të diplomacisë sonë për shqiptarët e Sanxhakut. Në një artikull me titull “Autonomia e Sanxhakut”, të botuar te “Gazeta Shqiptare” në 5 prill 2011, kam shkruar: “Sanxhaku është dhe do të bëhet edhe më shumë në të ardhmen, pjesë e shahut diplomatik dhe gjeopolitik në Ballkan. Ai ndodhet në zemër të rajonit dhe nuk duhet harruar se atje jetojnë edhe shumë shqiptarë, për të cilët shteti dhe diplomacia shqiptare kanë detyrë kushtetuese dhe kombëtare të interesohen. Është mirë ta kuptojë si detyrë edhe Ministria e Jashtme, ku për hir të së vërtetës duhet pranuar se gjysma e saj nuk e dinë se ku bie Sanxhaku dhe çështja e Sanxhakut”.

Unë kam folur dhe kam shpëtuar shpirtin. Amina Nuroviç, shqiptarja trime nga Sanxhaku, i ra kambanës shqiptare. Le ta dëgjojnë dhe të veprojnë Tirana dhe Prishtina bashkë.

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , , ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

VETËM BARAZIA KUSHTETUESE, GJUHËS I GARANTON BARAZI TË PLOTË! – Nga Jusuf Buxhovi

Përqasje aktuale
Barazia ligjore e gjuhës nuk paraqet barazi kushtetuese. Si e tillë ajo u nënshtrohet koninkturave politike në përputhje me rrethanat. Në Maqedoninë e Veriut qysh nga Marrëveshjet e Ohrit të gushtit të vitit 2001, manipulohet me të madhe me këtë standard të arritur, me ç’rast barazia kushtetues e gjuhë shqipe, që do të duhej të formulohej në nenin e parë të kushtetutës së Maqedonisë, bartet te rregullativa ligjore, me çka është deshtë të të eskivohet përjashtimi i pozitës shtetndërtuese të shqiptarëve në Maqedoni, për ç’gjë, në vitin 2001, plasi edhe konflikti i armatosur midis Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare dhe forcave policore-ushtarake maqedonase. Me këtë rast, është e domosdoshm edhe përkujtesa, se UÇK-ja, fillimisht proklamoi çlirim dhe bashkim kombëtar (që ishte një iluzuion), që pas dy javësh do të riformulohet te kërkesa për krijimin e shtetit federal shqiptaro-maqdonas (që do të ishte kërkesë reale dhe e drejtë), në mënyrë që ajo, në marrëveshjen e Prizrenit (midis faktorit politik dhe ushtak shqiptar) të rrudhet tek barazia qytetare, me arsyetimin e imponuar nga ndërkombëtarët se me të ndryshonte karakterin e shtetit maqedonas nga ai komb-shtet i shpallur në vititn 1991 tek “shteti qytetar”! Ndonëse “shteti qytetar”, përkundër formulimeve politike të Marrëveshjeve të Ohrit, nuk do të ndodhë, meqë në preambulën e kushtetutës gjuha maqedone përcaktohet si gjuhë zyrtare, bashkë me simbolet e tjera të natyrës kombëtare maqedonase.
Pa hy te përplasjet e tanishme politike tepër joparimore rreth kësaj çështje midis faktorit politik shqiptar – atij në opozitë, që deri me dje ishte në pozitë dhe ban barrën kryesore të manipulimit të barazisë ligjore me atë kushtetuese dhe shitjes së saj si barazi gjuhësore, kur ajo ishte e kushtëzuar nga numrat dhe si e tillë diskriminuese madje edhe në raport me të drejtat elementare njerëzore, që si po shihet ishte politike dhe konjukturale, dhe pa hy te ai në pozitë, që realiteti “i barazisë ligjore të gjuhës nëpërmes numrave”, para se të problematizohej nga qeveria e sapoformuar përmes vlerësimit të Gjykatës Kushtetuese, ngritja e kësaj çështje, pra e pabarazisë së gjuhës shqipe, ose “barazisë së saj ligjore përmes numrave”, është deshtë të jetë kusht jo vetëm për futjen në koalicionin qeveritar me VMRO-DPMN, por edhe kusht i përbashkët politik shqiptar, që kjo çështje të shtrohej në rrethanat kur pas ndërhyrjes së Bullgarisë është hapur çështja e ndryshimit të preambulës së kushtetutës së vendit.
Përkundrazi, politikanët shqiptarë (pozitë-opozitë ose opozitë-pozitë, krejt një), siç lëshuan rastin që me marrëveshjen e Prespës, para tri vitesh, kur maqedonasit, me detyrimin grek hoqën dorë nga “trashëgimia antike greke” dhe iu kthyen sllavofonisë, edhe këtë herë, në mungesë të platformës për barazinë kushtetuese të shqiptarëve, që përcakton edhe karakterin e barazisë kushtetuese të gjuhës shqipe dhe të drejtave kushtetuese jashtë koniunturave politike të ligjeve, shpatat ia drejtojnë njëri-tjetrit. Të parët, opozita, duke sjellë argumentin “e barazisë ligjore të gjuhës”, atij të numrave, që ishte diskriminues dhe me pasoja të rënda politike, veçmas kur logjika e numrave (20 përqindëshi) do të mund të ndryshohet sa nga migrimi i shqiptarëve, sa nga trendët gjithnjë e më të dukshme atje të ndryshimit të identitetit kombëtar me atë fetar e faktorë të tjerë të natyrës demografikë). Dhe të dytët, pozita, çështjen duke e bartur “te mëkatet” e politikanëve të deridjeshëm (paçka se shumë prej tyre kanë qenë pjesë e mozaikut të saj drejtues madje), në vend se këtë ta adresojnë te hapja e çështjes së barazisë kushtetuese te shqiptarëve, të përjashtuar prej saj, me formulimin e “pjesë së popullit”, pra etni e shkëputur, konsitucionalisht më e degraduar se ajo e pakicës dhe nën standardët e kushtetutës së vitit 1974 ku “kombet dhe kombësitë shpalleshin të barabarta”.
Diskursi i tanishëm i grindjeve të politikanëve shqiptarë, nga njëra anë (opozitës) me “argumentin” e barazisë ligjore të gjuhës shqipe në një ligj të formuluar “Për barazinë e gjuhëve të popullatës joshumicë”, ku shqipja, përmendet në një nën (në kllapa) dhe , nga ana tjetër (e pozitës) – të mospërmendjes së saj në formulimin bazik të ligjit, gjë që është e vërtetë dhe kjo shihet edhe nga një material që para dy ditësh iu dërgua nga BDI-ja opinionit të Kosovës, tregon se politikanët shqiptarë në Maqedoninë e Veriut (pozitë apo opozitë), nuk e kanë përkushtim ndryshimin e pozitës kushtetuese, të popullit të barabartë shtetformues, por të qallmeve për të qenë në shërbim të politikës maqedonase, vetëm si çirak i saj.
Është për keqardhje retorika e njërës anë (opozitës)- se gjuhës shqipe i është garantuar barazia me ligjin e numrave, dhe tjetrës anë (pozitës), që atë e shpall “të hapur”, pra ligjërisht të paformuluar, në vend se ky argument të shfrytëzohet për t’u treguar problemi i vërtetë, pra pabarazia kushtetuese, me çka shpatat ndërshqiptare do të duhej të drejtoheshin kah zgjidhja e problemit me ndryshime kushtetuese dhe jo me manipulime ligjore.
Në këto rrethana, faktori politik maqedonas, pa marrë parasysh çfarë kanë ndodhur me Marrëveshjen e Ohrit dhe atë të Prespës, përmes ndonjë formule të kompromiseve politike, me siguri se do të dalë fitues. Ndërsa shqiptarët, në pozitë apo opozitë, krejt një, do të vazhdojnë të arsyetojnë degradimin e të drejtave të tyre kushtetuese me “fitore politike partiake”, duke bërë kështu, që çështjet fundamentale të barazisë të mos adresohen tek preambula kushtetuese por tek ligjet konikturale!
….

SHQIPËRIA JONË E VOGËL BËN EDHE NJËHERË JEHONË GLOBALE- Nga Frank Shkreli

Lumnohen në Shkodër Át Luigj Palaj e Dom Gjon Gazulli

Lumnimi në Katedralën e Shkodrës i dy martirëve shqiptarë Dom Gjon Gazulli nga Shqipëria dhe At Luigj Palaj nga Kosova: një ditë historike për Kishën Katolike shqiptare, një ditë e madhe për Shqipërinë dhe Kombin shqiptar – dy martirë të lumë radhiten dhe ngrihen në altarin e lumnisë — jo vetëm në nivel të Kishës Katolike Shqiptare — por të mbarë Kishës universale. Këta pra janë dy martirët — që i shtohen 38-martirëve të Kishës Katolike Shqiptare të kohës së komunizmit gjakatar, të lumnuar me 2016: Dom Gjon Gazulli i varur nga regjimi i Ahmet Zogut dhe Luigj Palaj i vrarë nga ushtria serbo-malazeze.

Në katedralen e Shën Shtjefnit në Shkodër, u zhvillua me 16 nëntor, mesha dhe ceremonia për lumnimin e dy meshtarëve, njëri françeskan e tjetri dioqezan. Ceremonia e lumnimit u kryesua nga i dërguari i posaçëm i Papa Françeskut kardinali Marcello Semeraro, i ardhur enkas për këtë qëllim. Ai përshëndeti të pranishmit duke folur për dy të lumnuarit: At Luigj Palaj, meshtar i Urdhrit të Fretërve të Vegjël, lindur në Janjevë të Kosovës, tokë që dikur Shën Gjon Pali II e pati kujtuar si “të pasur me histori të lavdishme…” (Audienca e 15 nëntorit 1989); tjetri, Gjon Gazulli, meshtarin dioqezan i kësaj Kishe të shenjtë të Shkodrës. Për të dy u plotësua fjala e Jezusit: “…për shkak timin, do t’i thonë të gjitha të zezat kundër jush, por në rrenë…”, ka thenë, ndër të tjera, përfaqsuesi i Vatikanit në ceremoninë e lumnimit në Shkodër të dy martirëve të rinj të Kishës Katolike Shqiptare.

“Dy të Lumët tanë bënin të mira, por shpifën për ta dhe, me mashtrime, u dënuan”, than ë predikimin e tij, përfaqsuesi i Papa Françeskut dhe vazhdoi: “Kështu ndodhi për Át Palajn – historia e të cilit bën pjesë në Luftën e parë Ballkanike – kur në famullinë e Pejës, ku shërbente, pushtuesit nga Mali i Zi, aleat i Serbisë, ushtronin një politikë shtypëse kundër popullsisë me etni shqiptare, duke kryer qëllimisht dhunë e vrasje…Edhe vrasja e të Lumit Gazulli u motivua me gënjeshtra e në zanafillën e vdekjes së tij qe një proces-farsë: u dënua me akuza të rreme dhe u var në periferinë e Shkodrës, në zonën e quajtur “Fusha e druve”, tha, ndër të tjera, përfaqsuesi Vatikanit gjatë ceremonisë së lumnimit të dy martirëve në Shkodër.

“Sa e rëndësishme është bërë, sidomos në epokën tonë, kjo tema e gënjeshtrës, e falsitetit, e mashtrimit! Sigurisht, mund të themi se këto sjellje të trishta njerëzore kanë ekzistuar gjithmonë; por, sot, në atë që quhet epoka pas-së-vërtetës (post-truth), çështja është ndërlikuar më tej” ka theksuar kardinali Marcelo Semeraro. “Mjafton të mendojmë sa dezinformim e sa gënjeshtra, që ia shkatërrojnë jetën të afërmëve dhe popujve, kalojnë në internet, aq sa të bëhet jashtëzakonisht problematike ndarja e së vërtetës nga gënjeshtra. Po sot, a na intereson ende “e vërteta”? ka pyetur përfaqsuesi i Papa Françeskut në predikimin e tij në katedralën e Shkodrës. Një ditë pas lumnimit të dy martirëve të fesë e të Atdheut,të shtunën në Shkodër — nga Vatikani përshëndeti këtë akt edhe Papa Françesku gjatë Lutjes Engjulli i Zotit në Vatikan, për Lumnimin e Martirëve Dom Gjon Gazulli dhe Atë Luigj Paliq, ndërsa në turmën e madhe në Sheshin e Shën Pjetrit valvitej lartë dhe me kranri flamuri i Kombit shqiptar.

Në këtë ceremoni fetare morën pjesë gjithashtu ipeshkvijtë e Shqipërisë, (përfshir kardinalin shqiptar Ernest Troshani), ipeshkvijtë nga Kosova, Mali i Zi, Kroacia dhe Italia, si edhe autoritetet civile e fetare shqiptare, përveç mijëra besimtarëve brenda dhe jashtë katedralës, ose Kishës së madhe, siç njihet në Shkodër. Mediat njoftojnë se, pas ceremonisë së lumnimit, besimtarët shkuan drejtë Varrezave të Rrëmajit ku është përuruar monumenti në nder të Dom Gjon Gazullit, i varur në konop nga regjimi i Zogut në vitin 1927.

Ndërkaq, një ditë pas lumnimit të dy martirëve të fesë e të Atdheut të shtunën në Shkodër — nga Vatikaniditën e dielë përshëndeti këtë akt edhe Papa Françesku gjatë Lutjes Engjulli i Zotit në Vatikan, për Lumnimin e Martirëve Dom Gjon Gazulli dhe Atë Luigj Paliq, ndërsa në turmën e madhe në Sheshin e Shën Pjetrit valvitej lartë dhe me kranri flamuri i Kombit shqiptar.

Po, kush janë këta dy “martirë, dëshmitarë të fesë, mbrojtës të të drejtave themelore të njeriut e të popullit, shembuj dashurie, shërbimi e guximi”?

Át Luigj Palaj është personifikimi më i qartë i persekutimit të katolikëve shqiptarë të Kosovës. Në vitin 1913, ndërsa në Kosovë dhe më konkretisht në Gjakovë, vazhdonte fushata e egër e persekutimit dhe e asimilimit të katolikëve shqiptarë, Át Palaj i inkurajonte besimtarët e asaj treve të mos hiqnin dorë nga feja e të parëve dhe nga identititeti shqiptar. Për këtë arsye, për shkak të një urrejtjeje patologjike ndaj çdo gjëje katolike dhe shqiptare, pushtuesit malazezë e arrestuan dhe e torturuan në mënyrë çnjerëzore. Pas një periudhe të gjatë burgosjeje në Gjakovë, ku edhe pse nën tortura të tmerrshme nuk e pranoi ndërrimin dhe mohimin e fesë, ai u tërhoq zvarrë nëpër rrugë dhe u shporua me bajoneta në Pejë, duke ndërruar kështu jetë.

Martiri tjetër, Dom Gjon Gazulli, nga fisi i njohur i Gazullorëve, u ekzekutua nga mbreti Zog me varje, në Shkodër, më 5 mars të vitit 1927. Ai ishte kundërshtar i tij, për shkak të politikave shpeshherë diskriminuese për zonat katolike, sidomos për Dukagjinin. Gjithashtu, kundërshtoi ashpër dhe hapur të ashtuquajturin “bashkim personal të Shqipërisë me Jugosllavinë” më 2 janar 1927. (Radio Vatikani shqip)

Meshtar i guximshëm, Dom Gjon At Luigj Palaj – I vrar nga serbo-
Gazulli është varur nga Ahmet Zogu malazezët në Gjakovë

Me vrasjen e tyre barbare dhe me luminimin e tyre të shtunën në Shkodër, këta të lumë shqiptarë, Dom Gjon Gazulli dhe At Luigj Palaj kanë kapërcyer tanimë kufijtë kombëtarë të trojeve shqiptare ndërkohë që tashti përfaqësojnë jo vetëm Kishën Katolike universale, por edhe vlerat universale të mbarë njerëzimit, si “mbrojtës të të drejtave themelore të njeriut e të popullit, shembuj dashurie, shërbimi e guximi”. Me sakrificën e tyre sublime ata janë shembull për të gjithë ne se si duhet të mbrohet nderi, liria, feja dhe identiteti kombëtar përballë barbarëve dhe diktatorëve. Shembulli i tyre do të mbetet përgjithmonë një frymëzim për breznitë e ardhshme të shqiptarëve dhe jehonë globale nga një vend I vogël si Shqipëria se si duhet luftuar duke dhënë edhe jetën për ideale, për vlerat, liritë dhe të drejtat njerëzore universale e kombëtare.

Frank Shkreli

Katedralja e Shkodrës ku u zhvillua ceremonia e lumnimit të dy martirëve shqiptarë, Dom Gjon Gazullit dhe At Luigj Palaj

Mesazhi prekes i Dr. Allaman Allamani me rastin e 80 vjetorit të vrasjes barbare të babait tij nga komunistët- Nga Besim Ndregjoni

 Isuf Allamani

Falje për të gjithë ata që i janë dorëzuar arrogancës, frikës, urrejtjes në atë kohë dhe në kohën tonë”! 

80 vjetori i vrasjes makabre të intelektualit Isuf Allamani,Veterineri i diplomuar në Firence, Isuf Allamani, ishte njeri nga të 39 intelektualët e Tiranes të vrarë në mënyrë barbare nga komunistët. Ai ishte një personalitet i shquar në fushën e mjeksisë veterinare që kishte mbaruar në Firence të Italisë dhe në vitin 1943 krijon fermën e parë shqiptare në Xhafzotaj të Durrsit .

Isuf Allamani kishte krijuar një familje të tijën, pasi njohu në Itali bashkëshorten Fiorentine Leonella, me të cilën ka edhe një djalë, Allaman Allamanin Dr.

                                                   

Por në nëntor 1944, kur veterineri erdhi në Shqipëri pas diplomimit, u pushkatua pa gjyq nga forcat komuniste në periferi të Tiranës. Ai ishte sipërmarrsi i fermës së Xhafzotaj dhe partizanet e çetes se Pezes e njihni. Nji natë nendori në fermë i shkojnë për vizitë Kapllan Deliallisi ish Deputet i Parlamentit Shqiptar, Jakup Delallisi Kryetar i Komunës Shijak, Shefqet Deliallisi Akademist, ndërkohe  çeta  e Pezes i kishte etikuar armiq të komunizmit Deliallist e Shijakut. Dhe natën  që shkojne për vizite tek Isuf Allamani çeta  e Pezës i arreston në godinën e tijë ,në prezencë të Isufit,  Deliallisët. Këtë veprim barbar isufi nuk e pranon  dhe debaton me terroristët e Pezës që ti priten në bese miqte e tij Delialliste. Por çeta terroriste e Pezes i mer me forcë Deliallisët dhe Isufin dhe i dërgon në Sharrë të Tiranës ku vendosi që Deiallistët të pushkatohen, Isufi  nuk pranon ti vriten miqtë e tijë që ishin atdhetarë të shquar e të arrestuar në shtëpinë e tijë, një dok shekullor shqiptar që shpia është e mikut dhe Zotit, kjo për Isufin ishte e pa pranueshne.Terroristët komunistë i drejtohen  Isufit,  ne tek ju në Xhafzotaj kemi gjetur strehim prandaj ti largohu, por Isufi i Allamaneve të Matit fisit shekullor e i njohur për besë e burrni, i shkolluar me medalje ari nëUniversitetin e Firences nuk pranon që ti vriten miqtë që ishin arrestuar në shtëpinë e tijë, dhe u drejtohet komandës së çetës terroriste me këto fjalë: Nuk ka kuptim jeta për mua kur më priten në besë miqtë në shtëpine time, unë nuk mund të jetoi me këtë pabesi tuajn të pushkatohen miqte e mij. Shqiptari brez mbas brezi kurre nuk i ka pre ne besë miqtë. Dhe futet në rreshtin e pushkatimit sëbashku me miqte e tij Delialliste dhe plumbat e barbareve komunist rane mbi trupin e tije e të Delialisve. Kështu u pushkatua i madhi Isuf Allamani i Matit, duke lënë djalin dy vjeç me gruan e tije te mrekullueshmen italianen e bukur Fiorentina Leonella. Prindërit e Leonelles i muarën në fshehtësi për Itali, gruan dhe djalin e Isufit. Në 80-vjetorin e vrasjes së babait të tij, djali i Isuf Allamanit,  Dr. Allaman Allamani nga Firencja Itali ka dhënë një mesazh prekës, me rastin e 80 vjetorit të vrasjes të babait të tij nga komunistat barbar, ku bën thirrje për paqe. Mesazhi prekës dhe njerzor:

                                        

I nderuar Zoti Besim Ndregjoni!

Të nderuar familjar të 39 intelektualeve te Tiranes të vrarë padrejtsishtë nga barbarët komunistë.

“Nëntori është një muaj i dhimbshëm. Shqipëria, në veçanti, kujton shumë njerëzve të vrarë nga diktatura. Ishte dhe mbetet dhimbje e madhe. Mes njerëzve që vuajtën nga vrasja e babait tim Isufit, qe nëna ime Fiorentine Leonella. Pasi u arratis me mua shumë i vogël, foshnjë në Itali, ajo e mbajti në mendje dhe në zemër kujtimin e tim eti. Më pas u largua nga kjo botë shumë e hidhëruar për shkak se nuk e pa kurrë bashkëshortin e saj për 46 vjet. Edhe për mua nëntori është muaj dhimbjesh, i ftohtë, i errët, sepse babain tim nuk e njoha kurrë.

Por kjo është jeta dhe historia.

Pas tij vdiq edhe personi që e vrau; edhe qeveria, edhe regjimi që e mbështeti atë vrasës kanë vdekur. Tani çfarë ka mbetur? Ajo që mbetet është kujtimi dhe mësimi që na lanë baballarët tanë dhe babai im dhe ne pas tyre përpiqemi t’ua përcjellim brezave që vijnë pas nesh. Le të përpiqemi të sjellim paqe dhe të jetojmë në falje, falje për të gjithë ata që i janë dorëzuar arrogancës, frikës, urrejtjes në atë kohë dhe në kohën tonë”, 

Dr. Allaman Allamani

Firence Itali 17 nendor 2024

Faliminderit Dr. Allaman Allamani për mesazhin që u jep shqiptarve në këtë kaos  shoqëror politik ku nderohen xhelatët vrasës dhe përçmohen vlerat e intelektualeve të kombit. Ti biri i “Nderi të kombit” intelektuali i përmasave botërore ku ke dhënë një kontribut të madh në fushën e shëndetsisë në botë, me profesionin nderuar të mjekut, të vlersuar nga OKB dhe nga Italia përçon në shoqërinë shqiptare fisnikërinë dhe jo hakmarrjen siç bëjnë pasardhsit e diktaturës nëpërmjet pushtetit politik.Shoqëria shqiptare ka nevojë për fjalën dhe fisnikërine tuaj, intelektualet shqiptar duhet të të kenë model për zhvillimin e demokracise dhe lirise!

Ne kemi nevojë për Ju, jo ti për ne Dr. Allaman Allamani!

Besim Ndregjoni

TRE BANDITËR ME THIKA MBI HARTËN E KOSOVËS!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

 
 
Hashim Thaçi, Edvin Rama, Aleksandër Vuçiq, i kërkojnë Kancelares Merkel ndarjen e Kosovës!
 
     Kjo fotografi flet sa mijëra fjalë. Secili më bandit se tjetri, janë dakorduar për ta copëtuar Atdheun tonë Kosovë. Kryebanditi Vuçiq është në rolin e tij natyral: Të zhvatë sa më shumë nga territori jonë. “Qeni i keq ta sjell ujkun në torishtë”, – thotë populli. Kjo i ndodhi Kosovës tonë halle-madhe. Hashim Thaçi, mediokër, krrierist, dinak, i pabesë dhe i paburrëri, u rekrutua agjent i DGSE franceze, respektivisht, edhe i Serbisë, nga shefi i saj Danjean Arnaud, dhendërr i Beogradit. Krimet i filloi me vrasjen e zëdhënësit të parë të UÇK-së, gazetarin dukagjinas, Ali Ukaj, për çka ishte i arrestuar në Tiranë dhe u lirua me ndërhyrjen e agjentit të shumëfishtë, Xhavit Halitit. Banditi i tretë i radhës, Edvin Rama, duke qenë pinjoll i bandës byroiste të Enver Hoxhës, e katapultuan në krye të partisë social-komuniste. Porosi nga etërit kishte rrënimin e opozitës, duke përdorur paranë shtetërore dhe karterët e drogës. Ndërlidhës i këtyre tre banditërve ishte agjenti i hershëm dhe gjithnjë aktiv i Serbisë, Baton Haxhiu, i biri i babës, hafije me kartelë i pushtuesit. Ai u bë këshilltar i hapur i Hashimit dhe i Edvinit dhe, fshehurazi, i Vuçiqit.
 
              Retrospektivë
     Pas vrasjeve grupore në Qirez, Likoshan e Prekaz, nga soldateska serbo-sllave, rezistenca e armatosur filloi një organizim mbrojtës, pothuaj se, anekënd Kosovës. Strukturat e mbrojtës territoriale ishin ngritur qysh në vitin 1990, nën përkujdesjen e të vetmes parti masive politike, LDK-së, me angazhimin e ushtarakëve profesional, tashmë, të larguar nga Armata jugosllave. Qendrat e Vendosjes Ndërkombëtare, të prira nga SHBA, porositën Dr. Ibrahim Rugovën se “Kosova nuk guxon të provokojë dhe as të fillojë luftën e organizuar. Madje, as ta aktivizojë Parlamentin e saj, sepse mund të japë shkas të një ndërhyrje ushtarake të Serbisë. Sepse Kosova nuk është e përgaditur për ta përballuar atë. Pra, luftën  duhet ta fillojë e para Serbia, përndryshe rruga e mbarë pa ne”. Dhe, ashtu u bë. Ndërkohë, grupi i ushtarakëve mbeti i organizuar, fillimisht, në Tiranë, Kroaci e Slloveni dhe për të vazhduar në shtetet Perëndimore, në veçanti në Gjermani dhe Zvicër. I gjithë ky organizim ishte i kontrolluar nga LDK-ja dhe Qeveria e Kosovës në Egzil.
     Ndërkohë, Baton Haxhiu, ish-agjent i hershëm i UDB-së, i vazhdon takimet e fshehta informative me kreun e saj Stanishiq. Diktohet dhe e ashtuquajtura UÇK e LPK-së, e dënon në mungesë dhe kërkon ekzekutimin e tij. Serbët e fshehin Batonin, duke e shpallur të vdekur. Pas luftës Qeveria e Përkohshme e Hashimit, në marrëveshje me pushtuesin, e përvetësoi Batonin, ia vuri në dispozicion TV Klan dhe filloi propagandën përçarëse të popullit, me sulme shpifëse e rrugaçërore kundër LDK-së të Dr. Ibrahim Rugovës dhe të PDSH-së të Prof. Dr. Sali Berishës.
     Vrasja e një duzinë dhe përzënia e përgjakshme e disa mijëra shqiptarëve nga veriu i Kosovës, në vitin 2000, në praninë e KFOR-it francez dhe aprovimin e agjentit të tyre Thaçi, Veseli dhe Agim Çeku, premtimi mashtrues i Hashimit se “do t`ju kthejmë së shpejti në shtëpitë tuaja”, por që nuk ndodhi asnjëherë deri më tani; deklarimi publik i Hashim Thaçit se “zona e Leposaviçit nuk ka qenë kurrë e jona, është dhurartë e Aleksandër Rankoviçit!?” Me një rast tjetër, Hashimi tha se “veriun edhe ashtu nuk po e  kontrollojmë”, pra, pranon humbjen e atij territori!
     Ndërkohë, në jug të Mitrovicës organizohet një takim me qytetarët, natyrshëm, të përzgjedhur, me qëllim të fillojë përgaditja e opinionit, për dorëzimin zyrtar të veriut. Organizator, me porosi, ishte Raif Çela, ish i burgosur politik, ka qenë anëtar i grupit tonë ilegal, i kryesuar nga Kadri Osmani-Mani. E gjithë biseda e bërë ishte disfatiste, në frymën e deklarimeve të Hashimit, heqja dorë nga veriu i Kosovës, përkatësisht të 4 (katër) komunave të atjeshme. Bilëz, u tha troç: “Çfarë na duhet ajo pjesë e territorit, kur shumica janë serbë!” Ajo që bëri përshtypje ishte prania e Kadri Veselit, i cili, deri atëherë, ishte kundër shkëmbimit të territoreve, pra, kundër ndarjes të Kosovës. Ndërsa atë ditë “heshti si peshku!?”
     Njëkohshëm, Ramush Haradinaj, i cili pyetjes të Albin Kurtit “pse u pasivizua AAK-ja në protesta”, iu gjegj: “me janë lodhë mashqit!” Si kryeministër, ai hoqi dorë nga kryesimi i Dialogut, duke ia dorëzuar këtë kompetencë të tij Hashimit. Kjo ngjalli habi te shqiptarët, ngaqë Ramushi njihet si karrierist i sforcuar dhe nuk është hiç modest, kur është fjala për poste të larta. Edhe kundërshtia për Qafën e Çakorrit dhe Kullën e Zhlebit u zbeh, deri në dorëzimin e turpshëm dhe kriminal. Edhe arsyeja e kësaj metamorfoze u mësua shpejt: Hashimi e vuri në dijeni atë për rrezikun e pritshëm nga Gjykata Speciale dhe u kërkojë kolegëve të koordinohen për mbrojtje.
     Hetimi i Hashimit nga Gjykata Speciale e Kosovës, me seli në Hagë, për vrasjet serike e masive të kundërshtarëve politikë, të filluara në Shqipëri dhe të vazhduara në Kosovë, ishte intensifikuar, edhe pse ai e mohonte këtë hetim! Kësaj “të fshehte publike” i doli tymi, kur krerët e PAN-it, Hashim Thaçi, Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, i bënë thirrje LDK-së dhe LVV, për zhbërjen e Gjykatës Speciale. Por, këta e refuzuan këtë solidaritet kriminal dhe mirë bënë. Sepse Kosova është përgjakur nga disa “komandantë” të PAN-it, me bandat e tyre. Prandaj, populli i Kosovës kërkon drejtësi, sepse – krimit nuk i skadon afati -.
      Dëshmi janë shumë qindra varre, buste dhe shtatore të ushtarakëve luftëbërës të FARK-ut të Ibrahim Rugovës dhe të kuadrove e veprimtarëve të LDK-së; të gazetarëve të luftës si dhe brenda llojit, aktivistë dhe kuadro të hershëm të LPK-së, për të pamundësuar rivalitetin, konkurrencën, për pushtetin e pritshëm. Të gjitha ekzekutimet janë bërë në emër të SHP të UÇK-së të LPK-së dhe kjo është një përgjakje e vet lirisë të Kosovës. E, mbi të gjitha, Kosova nuk mund të ecën me krime nëpër këmbë! Andaj, mos e mbroni krimin dhe kriminelët, sepse bëheni pjesë e krimit. Dhe, do të jeni përjetësisht të turpëruar, duke i lënë kokëulur edhe trashëgimtarët, brezat tuaj!
 
               Ekipi agjitativ i Baton Haxhiut, në shërbim të Serbisë
     “I guximshmi” Baton Haxhiu, në televizionin T7, të drejtuar nga Leonard Kërçuku, shpalosi projektin e zgjidhjes të kontestit serbo-shqiptar, të renditur në tri pika:
1) Veriu i Kosovës të ikën, t`i lihet Serbisë;
2) Gjykata Speciale në Hagë të mbyllet;
3) Të falën krimet reciproke dhe të bëhet pajtimi serbo-shqiptar.
     Këto tri kërkesa Batoni i përsëriti edhe me një intervistë tjetër, tek i njëjti kanal televiziv, duke shtuar kërkesën e katërtë, “Liqenin e Ujmanit, t`ia lëmë Serbisë”! Kjo e habiti intervistuesin, moderatorin, i cili ia kujtoi bashkëbiseduesit se “në veri është Liqeni i Ujmanit”! Batoni e zbuti, lehtësisht, habinë e gazetarit, duke thënë se “çka na duhet Ujmani, e kemi Liqenin e Kukësit!” Pamëyshje, ishte një përgjigje idioteske e super-kriminale, kur dihet se Liqeni i Kukësit, në një masë të madhe, varet nga shirat. Dhe, në mungesë të reshurave, në një pjesë të tij, nga thatësira, ngordhin edhe bretkocat. Kjo është një dëshmi shtesë, për zellin dhe besnikërinë që ka Baton Haxhiu, bosi i mediave të Kosovës, në shërbim të Serbisë! Ky agjent, i cili, tashmë, ka organizuar një “Ndërmarrje të Përbashkët Kriminale”, mediatike, në Kosovë dhe Shqipëri, duhet zinxhirosur, së bashku me argatët tjerë të Sërbisë, sepse nesër është vonë.6
     “Politikat e tij, (Batonit), qoftë për “Ballkanin e Hapur”, qoftë për “Minishengenin”, janë projekte serbe, shumë të dëmshme për Kosovën. Humbja e Trepçës dhe Ujmanit, është humbje kolosale, që nuk shpaguhet as me marrjen e territorit deri në Nish”, – thotë Milazim Maraj, ish-luftëtar dhe kuadër ushtarak në Luftën e Kosharës.
     Shqiptarët e kuptuan se Batoni po fliste me porosi të Hashimit dhe kjo hile e lakuriqësoi atë, si frikacak, ashtu siç është, realisht. Sepse nuk duhej të fshihej prapa Batonit. Agjentit serb, Baton Haxhiut, i doli nami i zi në Kosovë dhe biznesin e pistë propagandistik e barti në Tiranë. Me vete mori edhe ekipin e tij të lehaqenëve, për t`i ushtruar dhe kthyer, sërishmi, në televizionet e Kosovës, sidomos në “TV Dukagjin”, televizionin “T7” dhe të tjerët në shumësinë e mediave. Kryesitë e partive-banda PDK-AAK-NISMA, u vunë në dispozicion të Baton Haxhiut, për të kundërshtuar të gjitha veprimet sovraniste të Qeverisë në veri.
     Nga brenda “stanit”, mësohet se analistët e përzgjedhur paguhen nga 2000 euro në muaj. Pothuaj se, të gjithë janë njëetnik të opozitës PAN-iste, nga më destruktivet dhe janë rreshtuar përkrah Serbisë, në kundërshtinë e hapur, për të gjitha masat që ka ndërmarrë Qeveria Kurti, për ta shtrirë sovranitetin në të gjithë territorin e Kosovës. Kulmon pllakata e afishuar në Prishtinë nga “partia” pa anëtarësi, PSD, vegël e PAN-it kriminal. Këto afishe po i përdorë Serbia dhe Rusia, duke alarmuar opinionin botëror “për mohim të drejtave, provokime, me qëllim të shpërnguljeve të serbëve nga Kosova!”
     Këshilltari i trefishtë i Hashim Thaçit, Edvin Ramës, Aleksandër Vuçiqit, Baton Haxhiu, u koordinua me Edvinin, për t`u vendosur në Tiranë, me gjithë arsenalin e tij kontaminues medial, duke u paguar enkas, për shërbimet që i bënë pozitës neo-komuniste në Shqipëri dhe personalisht të mbretit të pakurorëzuar, Edvin Ramës. Njihet për pangopësi zhvatëse materiale, kudo që mund  “t`i fusë hundët”. Belind Këlliçi, deputet dhe anëtar i Kryesisë të PDSH-së, në një debat televiziv, e denoncon agjentin e neveritshëm: “Ti, z. Baton e di shumë mirë që ke marrë para nga -Inceneratorët-. Ke marrë 8 (tetë) pagesa me vlerë 4 (katër) milionë lekë në muaj”!
     Tandemi Hashimi-Batoni i përkisnin një agjensie Informative, UDB-së. Batoni ishte më i hershëm në këtë zanat. Ndërsa Hashimi u rekrutua më vonë, nga shefi i DGSE franceze, Danjean Arnaud, dhendërr i Baogradit, duke e bërë klientin e tij edhe agjent të Serbisë. Shantazhimi i Hashimit me dosjet e krimeve faktike, e detyruan atë të pranojë të gjitha kërkesat e Serbisë. Ka qenë fatkeqësi e madhe për Kosovën, që nuk dëgjoi dy porositë e arta të Presidentit Rugova, njërar syresh ishte: “Thaçit duhet ndaluar të merret me politikë”. Dhe, po t`i analizojmë dëmet, deri në krime, që i solli Hashimi Kosovës, kjo porosi duhet të bëhet ligj: “Njerëzit e shantazhuar duhet të ndalohen, të mos kenë asnjë qasje në politikë, sepse politika u jep mundësinë, për t`u katapultuar në poste shtetërore, siç ndodhi me disa “komandantë” kriminelë, të cilët nënshkruan dhe zbatuan marrëveshje fatale e tradhtare, për llogari të fqinjëve armiq dhe në dëm të Kosovës.
 
           Shembull: 
     Çështja e 24 hektarëve të pretenduar nga Manastiri i Deçanit, me kërkesën e Vuçiqit dhe aprovimin e Hashimit, u mbyll rruga shekullore për dy fshatrat dhe bjeshkët e Deçanit. Kreu i Kishës arsyetoi se “kulti fetar kërkon qetësi”. Kjo siguri iu dha, duke premtuar ngritjen e zhurmë-mbytësve buzë rrugës. Por, presidenti Vuçiq tundi një letër të formatit A4, e cila mbante nënshkrimin e Hashim Thaçit. Ishte vizatimi, përvijimi i një rrugë gjarpërore, e cila devijonte rrugën shumë shekullore. Të nesërmen, një kryeministër, afat shkurtër, dërgoi bullduzherët dhe rruga gjarpërore, sa e panatyrshme, e mundimshme dhe skajshëm kriminale, u hap. Kjo mbyllje skandaloze e rrugës, duhej të bëhej problem botëror, duhej të kërkoheshin helikopterë, për t`i bartur banorët në shtëpitë dhe tokat e tyre, sipër “pronave të Manastirit!” Ky është një krim “sui generis”, i llojit të veçantë.
     Kur Albin Kurti mohoi ta shoqëronte Hashimin në Zyrën Ovale të Shtëpisë së Bardhë, për ta nënshkruar tradhtinë, e denoncoi, madje me zë të lartë, në Sallën e Parlamentit, “thikat mbi hartën e Kosovës”. Opozita, me cinizëm e fodullëk, e pyesnin kryeministrin Kurti: “Ku janë thikat mbi hartën e Kosovës për ta ndarë atë?!” Dhe, këtë përgjigje e gjeni në foton sipër: Janë këta tre banditër, Thaçi, Rama, Vuçiq, të përkulur mbi hatën e Kosovës, që donin t`ia bënin gjëmën Kosovës. Por, ishte engjëlli mbrojtës i Kosovës, Kancelarja gjermane, Angela Merkel, e cila i stopoi banditërit, me JO-në e madhe-bjeshkë!
 
             Lobimi për Kosovën u konvertua me lobimin për Gjykatën e Hagës
     Arbreshi atdhedashës, i paharruar, Joseph Dioguardi, me bashkëshortën e tij ideale, Sherly, lobues prej disa dekadash për Kosovën, alarmoi shqiptarët e përbotshëm dhe botën, se “lobimi shqiptar në SHBA është dobësuar, ndërkohë që lobimi serb është forcuar shumë”. Burra të nderuar, biznismenë të suksesshëm, për dekada radhazi kishin punuar dhe lobuar për çlirimin dhe lirinë e Kosovës. Ata kishin arritur të hapnin dyert e Aministratës amerikane, në të gjitha nivelet, sepse kërkesat e tyre ishin të drejta dhe logjike. Këta lobues të zëshëm dikur, flisnin në emrin e Lobit Shqiptar në Amerikë dhe të popullit të Kosovës, në Atdhe. Dhe, fjala e tyre kishte peshën e duhur.
     Themelimi i Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, objekt e së cilës janë shtetarë dhe pushtetarë të Kosovës, ndryshoi shumëçka edhe në Amerikën shpresë-madhe. Hetimet që filloi kjo Gjykatë, preku kupolën shtetërore, me akuzën rrast të bazuar, “për krime lufte dhe krime kundër njerëzimit”. Kryeprokurori i kësaj Gjykate, Jack Smith, amerikan, bazuar në dosjet tmerruese, arrestime, kidnapime, burgosje, torturime, maltretime, deri në vrasje të kundërshtarëve politikë, kryesisht, shqiptarë, me qëllim të marrjes të pushtetit me dhunë dhe pasurim hajnor, organizimin kriminal, në emër të SHP të UÇK-së, e emërtoi mençurisht e saktësisht – Ndërmarrje e Përbashkët Kriminale -.
     Shtetarët, duke e pasur pushtetin e pakufizuar, pasi kishin shkatërruar Sistemin e Drejtësisë dhe institucionet tjera shtetërore, ishin përkujdesur edhe për emërimin e kuadrove në postet, që mund t`u shërbenin në lobimin diplomatik dhe lobimin me pagesë, siç veproi ambasadorja Vlora Çitaku në OKB-e dhe ministrja Dhurata Hoxha në Francë. Udhëtimet e shpeshta të disa krerëve në SHBA, me gjithë kamuflimet, kinse, me punë zyrtare, rezultojë të kenë shërbyer për interesa personale e grupore.
     Zëra nga SHBA akuzojnë se politikanët nga Kosova dhe Shqipëria, përçanë emigracionin shqiptaro-amerikan, përfshi edhe Shoqatën famoze “VATRA”, të themeluar nga Fan Noli, me atdhetarët tjerë rilindasë. Me emër përmendin edhe Hashim Thaçin, Edvin Ramën, Ramush Haradinaj dhe të tjerë. E rëndë, por krejt e vërtetë, krerë lobues për lirinë e Kosovës dikur, tani janë fiksuar në foto, së bashku me zyrtarin e lartë amerikan, njëherësh, mik i madh i shqiptarëve, Eliot Engel, në zyrën e ish-Presidentit Clinton, duke e lutur për mbylljen e Gjykatës Speciale! Po të kishim lobues autoritativë në SHBA, e keqja mund të parandalohej dhe nuk kishte arsye që shqiptarët të rrinin në ethe, nga frika e emërimit të agjentit serb Grenell emisar për dialogun Kosovë-Serbi. Sepse do ta bindte Administratën amerikane se zyrtari në fjalë paguhet nga Serbia, agjent i saj.
     Që këtu mbaroi lobimi i tyre për Kosovën. sepse kjo Gjykatë është krijesë, e Amerikës demokratike. Dhe, çdo ndërhyrje në mbrojtje të krimit dhe të kriminelëve, llogaritet jo vetëm antiligjore, por edhe kundra njerëzore. Mbrojtja e të akuzuarëve në Hagë, është kundërshti dhe akuzë për SHBA, se, gjoja, arreston të pafajshëm, rrjedhimish, është kundër Kosovës. Harrojnë horrakët se Kosova është përgjakur me gjakun e burrave dhe të djemve heroikë, të cilët e bënë atë luftë modeste, pa legjenda dhe epopera, deri në flijimin e tyre në luftë me armikun, por, të ekzekutuar, tinëzisht e pabesisht, edhe nga argatët e Serbisë gjatë dhe pas çlirimit. Provokatorë kriminelë e rrugaçër, uzurpues të sistemit të drejtësisë dhe mediave, ditë e natë, provokojnë shqiptarët dhe i rivrasin viktimat, heronjtë, duke hymnizuar projektuesit dhe urdhërdhënësit e ekzekutimeve politike.
Dhe, kjo u vërtetuar me ndryshimin e qëndrimeve për Kosovën, jo vetëm të BE-së, por edhe të Amerikës dhe të ndërkombëtarëve tjerë. Fillimisht, kusht për Serbinë ishte njohja -de jure-, pastaj pazari zbriti në -de fakto-. Më vonë, Serbia u amnistua nga të dyja këto kushte dhe u bartën kërkesat tek Kosova: “Bërja e Asociacionit në -Mirëbesim-, duke i anashkaluar e tejkaluar të 6 marrëveshjet rendore, për ta vënë në rend të ditës -të 7 (shtatën)-!?

      Skajshëm cinike emërtesa -Mirëbesim-, me një shtet armik, i cili, ngjashëm me shpellarët arabë, që kërkojnë zhdukjen e Izraelit nga harta botërore, Serbia jo vetëm nuk e njeh Kosovën, por kërkon vdekjen e qytetarëve të saj! Për çudë, këtë e kërkon lukunia e organizuar mediatike e Baton Haxhiut; shefi i tij, Edvin Rama; PSD-ja fantomë e Dardan Molliqaj; Valon Murati me partinë e tij pa kryesi; e gjithë këlyshëria e privilegjuar e Hashim Thaçit, opozita PAN-iste kundra-kombëtare. Përkundër, kësaj opozite, me llumhanën e lakuar më lart, minoritetet e Kosovës, boshnjakë, turq, romë – me pakica tjera, kanë treguar besnikëri dhe dinjitet ndaj Atdheut të tyre Kosovë, ku kanë lindur dhe jetojnë, në harmoni me sivëllezërit e tyre shqiptarë. Deklarimi i tyre publik, madje i përsëritur, është se “më shumë të drejta kemi ne, minoritetet në Kosovë, se sa bashkëkombasit tanë në Turqi, Bosnje dhe gjetkë”.

     Fenomeni i përvetësimit të meritave të luftës, është praktikuar me sukses nga disa “biçim” komandantësh. Kjo ka mundësuar që ata të mbijetojnë në politikë dhe në pushtet për një çerek-shekulli. Edhe tani bëjnë yrysh për të përfituar se, gjoja, krijova ushtrinë, do ta realizoj hyrjen në NATO, rritje enorme të rrogave dhe premtime tjera boshe, të vetëdijshëm se janë larg realizimit të dëshirave fontanë lar, për kulltuqe të larta. Këta ëndërrimtarë anashkalojnë, me dashje, presidenten aktuale, Vjosë Osmani, e cila lobon zyrtarisht e mençurisht dhe me një profesionalizëm admirues, për anëtarësim në NATO dhe në organizata të tjera ndërkombëtare. Njëjtë ka ndodhur edhe me stopimin e ndarjes të Kosovës, duke ia faturuar njërit apo tjetërit, të cilët kanë pasur rol epizodik.
      Horrakët dhe pordhacët e Kosovës, e heshtin rolin primar të Prof. Dr. Sali Berishës, në kundërshtinë e hapur dhe të vendosur, për ndarjen e Kosovës. Përjashto Profesor Milazim Krasniqin dhe ndonjë tjerër, që reagoi dinjitetshëm, në mbrojtjen e tij parimore e kombëtare. Ish-presidenti Berisha i sulmoi, me emër e mbiemër, autorët që i shërbenin Serbisë, për ta realizuar shkëmbimin e territoreve, respektivisht, ndarjen e Kosovës. Vuçiqi, Hashimi, Edvini, këshilltari i tyre, Batoni, me Sorosin famëkeq, në koordinim me agjentin e FBI-së, mik i Ramës, tashmë, i dënuar, realizuan shpalljen – non-grata – të Prof. Berishës, me familje! Një letër dërguar Presidentit Biden, nga një numër i madh personalitetesh amerikane, me qortimin e ashpër, se “keni ndëshkuar mikun më të madhe të Amerikës”, flet mjaftueshëm për intrigimin e poshtër, të bërë kundër Dr. Sali Berisha me familje. Do të ishte në nderin e DASH dhe të Amerikës mbarë, ta korrigjonte ndëshkimin e pamerituar, duke kërkuar llogari nga ata që dezinfomuan, për qëllime e tyre të liga e hakmarrëse, sepse nuk i përballonin kritikat e tij sa të ashpra, aq edhe parimore.
     “Trimi i mirë me shokë shumë”, – thotë urtësia. Prof. Sali Berisha nuk është i vetëm në mbrojtjen e sovranitetit të territorit të Kosovës. Intelektualë të shquar, në vijimësi, kanë reaguar dhe dënuar tendencën e ndarjes të Kosovës, me koordinimet e fshehta me Vuçiqin, të banditëve Thaçi-Rama dhe këlyshërinë e tyre. Por kanë ndeshur në kundërshtinë e argumentuar të atdhetarëve shqiptarë, si profesorët: Enver Bytyçi, Eshref Ymeri, Aurel Dasareti, Islam Lauka me shokë, nga Shqipëria dhe Kosova.

80 vjetori që na kujton dhe na fton të mbrojmë lirinë! – Nga BESIM NDREGJONI

80 vite ma pare, me 17 nëndor 1944 Tirana do të gdhihej e përgjakur me trupat e intelektualëve të Tiranës të vrarë nga barbarët komunistë, vetëm se ata nuk ishin komunistë.

80 vite ma vonë sot kremtojnë 80 vjetorin e vrasjes së tyre përball  murit ideologjik të diktaturës të rikrijuar në emër të “demokracisë” dhe pa dhënë llogari për krimet që kishte ba Partia komuniste shqiptare. Mbas 80 vitesh këta intelektualë nuk ka një varr, sot shumica e tyre nuk ju është dhënë dëmshpërblimi se pse nuk janë vrarë mbas 25 tetorit, një aryetim banal klasor që vetëm klasa politike shqiptare e bënte me mbeturinat e komunizmit që kishin zënë kolltuqet e ligjëvënse shqiptar.

Sot shoqëria shqiptare ndodhet në një ndarje të pashmagshme, në antikomunistë dhe komunistë që ka ndruar emrin në socialistë. Ku vemi, ku vete Shqipëria, kujt i intereson kjo ndarje, pse ne antikomunstat duhet të përballemi me urrejtjen klasore të pasaardhsëve të diktaturës, përse nuk e shembim këtë mur siç u shemb muri i Berlinit 35 vite ma pare.

A po përballemi ne me të kaluarën tone si shoqëri e si komb….? Vëllavrasjet e shumta që shkaktoi  lufta  e dytë botërore,  për marrjen e pushteti nga  komunistët , arratisjet e shumë shqiptarëve antikomunist, prej atyre  që dinin stuhinë që po vinte, ishin të ndërgjegjshëm se çeshtja shqiptare qe shitur tek ata që u shërbenini antishqiptarëve. Vrasjet e pafundme  pa gjygj , arrestimet , denimet ,pushkatimet ,rezistenca në male, djegjet e kullave, shpronsimet, zabtimet e dhunshme të shtëpive, rrëmbimi i pasurive të arit,  internimet masive të familjeve, gra e pleq e femijë të krejt elitës shqiptare e shëndrruan  pesdhjetvjeçarin e  pushtetit diktatorial  një  faqe të  zezë  më  makabre  të  një genocidi  ende të  panjohur për botën demokratike.Të mos heshtësh përpara së keqes është mision…ky mision kombëtar është emergjent për shoqërin tonë, në këtë periudhë postkomuniste ku diktatura ka mbetur legjitime e pa denuar..

80  vjetori i vrasjes makabër të elitës së kombit siç ishin 39 intelektualët e Tiranës të viti 1944 , na kujton dhe obligon:  Denimin e krimeve komuniste juridikisht, siç e kërkon Europa, siç e kërkojnë konventat ndërkombëtare të drejtave dhe lirive të njeriut. Demokracia nuk është për të mbrojtur krimin por për ta denuar atë që mos të përsëritet.

Në një shoqëri normale demokratike , ata që i kan shërbyer diktaturës  nuk kan reference morale për të qënë udhëheqës politik në një sistem demokratikë.

Por cfar ndodh  mbas 34 vitesh pluralizëm në Shqipëri..Partia komuniste përgjegjse direkt në krime, ndroi emrin dhe nuk u penalizua ligjërisht për krime ndaj kombit të vetë..

Klasa politike shqiptare si produkt i diktaturës kthejë në ligje datat selektive të diktaturës siç janë 5 maj, 17 nëndorin,  dhe 29 nëndorin vendosjen e regjimit diktatorial në Shqipëri. Partia që ndroi emrin, sot është mazhoranca e vendit dhe po pregaditet për të kremtuar 80 vjetorin e të ashtuquajtur “çlirim” dhe rehabilitimin e diktatorit Enver Hoxha.

Këto data  nuk janë aspak  në shërbim të vërtetës  dhe shoqërisë , por mbrotje politike  që i bëhet sitemit diktatorial në Shqipëri.. E vërteta dhe  e dokumentuar dhe nga arkivat e huaja është ndryshe , luftën ndaj fashizmit e nazizmit e ban shqiptarët pa dallim feje krahine apo ideje.

At luftë e vaditi  me gjakun e tijë ushtaraku i  mbretërisë shqiptare Mujo Ulqinaku,e Abas Kupi me trimat e tijë. e trimi i Vlorës ballisti Hysni Lepenica.. Pra ishin shqiptarët pa ideollogjinë komuniste që e rreshtuan  vendin e tyre në kualicjonin botërorë kundra diktaturave të asaj kohe.

Komunistët, luftuan për marrjen e pushtetit me sloganet e diktatorit rus “Bijtë e Stalinit jemi ne”dhe e realizunan  mision e tyre fatkeq me 29 nëndor 1944 ku instaluan diktaturën dhe diktatorin më të lig të europës në pushtet.

Kjo diktaturë vrau mbi 6000  shqiptarë dhe e rrënoj vendin për 45 vite,. 17 e 29 nëndori  1944 janë  ditët më të  zeza për Shqipërinë e  shqiptarët se e  shkëputen Shqipërinë nga Europa, dhe ne humbën shansin për të qënë vend demokratik..

E vërteta dhe shoqëria duhet  tëju çjerrin maskën deformuesve nostalgjikëve dhe enveristave që na dalin si kërpurdha mbas shiut.Diktatori Enver Hoxha është në historinë e popullit shqiptarë , Si Polt Poti i Kamboxhës, dhe  Stalini i fundit në shekullin e kaluar. Ai do të njihet në histori për vrasjet që i bëri kombit të tijë.

Nuk ka historian që mund ta shpëtoi. Është koha që të gjithë forcat antikomuniste, institucjonet religjjone, partitë, intelektualët me mendim liberal , media progressive të reagojnë të bashkuar ndaj kësaj përpjekje të mbarsur  me moral përvers që po kërkon ti serviret dhe ti imponohet brezit të ri.

Helmatisja e brezit të ri me ideollogjinë primitive dhe reaksionare që himnizon kriminelin dhe krimin përbën aktin më të turpshëm dhe të papranueshëm  për një shoqëri demokratike.

Indiferentizimi  ndaj kësaj ceshtje, duhet konsideruar tradhëti ndaj idealeve të atyre që dhanë jetë dhe u sakrifikuan  për liri e demokraci.. Mesazhi përkujtues i 80 vjetorit të vrasjes së intelektualëve të Tiranës  konkludon në dy ceshtje madhore për antikomunistët dhe të përndjekurit politikë të Shqipërisë për shqiptarët në përgjithësi:

E para  të luftojmë kundër harresës , harresa është vdekja e dytë e viktimës,  komunistët kan vrarë mbi 6000  burra e gra ,dhe ju kan zhdukur kufomat. Por po të harrojmë sacrificat  e tyre , dëshmorët do të vdesin  përfundimishtë , dhe po të ngjasë kjo , Ne të gjithë jemi përgjëgjës.

Me rikujtimin e tyre  na shpëtojmë  nga vdekja  e përhershme  herojt , dëshmorët dhe viktimat. Na që imbijetuam katastrofës kolektive  të terrorit  të kuq e kemi për detyrë. Ne duhet çdo ditë të ballafaqojmë përpara  shoqërisë të vërtetën përpara hipokrizisë mashtrimit dhe gënjeshtrën komuniste, kësaj  helmatisje antikombëtare.

E dyta është fare e qartë  se askush nuk shqetsohet për fatin e të përndjekurve politikë. Ajo që na mbetet është solidariteti në mes nesh.

Solidariteti  njerzor  asht forma ma sublime e dashurisë  për njani tjetrin e markuptim dhe ndihmesës së ndërsjelltë. të i japim dorën njëri tjetrit , të ndihmojmë njeri tjetrin.. Ka sot me mijëra  ish të persekutuar  politikë që kan mbetur  rrugëve  pa familje, pa fëmijë , pa shtëpi.kjo masë fatmjerësh  asht turpi i  pushtetit politik  sot në Shqipëri.

Na bjerë detyra  kombëtare  të shkatrojmë murin politik klasor  që kan ndërtua  prej 34 vitesh klasa politike  shqiptare  kundrejt familjeve dhe fëmive tanë.

Asnjë i  përndjekur politikë nuk lejohet të jetë në administrate apo institucjone të shtetit shqiptarë..ky është krimi i  dytë klasor ndaj të përndjekurve politikë shqiptarë.

Ne duhet të punojmë me solidaritet në mes njëri tjetrit  për të ardhmen e fëmive tone. Ti themi ndal revansheve ideollogjike  që na cfaqën me kostume  demokratike.Shqipëria atdheu i  të gjithë shqiptarëve i  përket demokracisë dhe  jo të kaluemes diktatoriale.

Grupi parlamentari i opozitës, duhet urgjent mbrenda këtij sesioni parlamentar të aprovojë ditën e kujtesës kombëtare, dhe të denojë me ligj krimet ekomunizmit siç ka vepruar Europa e pastluftës së ftohtë , mbas shembjes së murit të Berlinit.

Dhe mos të harrojmë  fjalët e një të burgosuri politik spanjoll: “Mos e mbyllni librin e krimeve  komuniste derisa çdo rresht, çdo faqe të lexohet nga të gjithë.”mesazh që vlen për shoqërinë shqiptare!

Lavdi dhe krenari për intelektualët e kombit shqiptar që me veprën e tyre ndaj kombit na drejtojnë dhe na ftojnë të mbrojmë lirinë dhe shënjtërinë e saj!

Qeveria e Kosovës nuk duhet të pranojë nënshkrimet e kriminelëve, janë të pavlefshme- Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Nëse kuislingu Hashim Thaçi nuk ishte kriminel, pse jeton në burgun e Hagës?
***
Krimineli i fëlliqur – kuislingu Hashim Thaçi, dhe krimineli i ndyrë – renegati Isa Mustafa, nënshkruan në letër tualeti “marrëveshjen” e pavlefshme private-kriminale për një “mini-Serbi” brenda territorit të Kosovës. Pra këta dy bastardë bënë krimin më të rëndë kundër integritetit territorial (tërësisë territoriale), Tradhtinë ndaj Vendit, që Kosova të mos ekzistojë. Pavarësisht se Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë ka konfirmuar ligjshmërinë e pavarësisë së Kosovës.

Qeveria aktuale e Kosovës duhet automatikisht të ndalojë pagesat astronomike për avokatët e kriminelit antishqiptar Hashim Thaçi dhe me këto miliona dollar-euro të angazhojë një ekip avokatësh më të mirë (nga SHBA, Anglia dhe Gjermania) që do ta ndihmonin qeverinë kundër “ndërmjetësve” të korruptuar që punojnë për copëzimin (shpërbërjen) e Kosovës për të kënaqur apetitet e pangopura të Serbisë naziste-terroriste.
***
Të gjithë ata shqiptarë që besojnë se Kosova duhet ta zbatojë “marrëveshjen” e pistë nëse merr garanci nga ndërkombëtarët, duhet ta mendojnë sërish. Naiviteti kushton. Siç i kushtoi Ukrainës me “marrëveshjen” me Rusinë, e njohur si “Memorandumi i Budapestit” i vitit 1994.

Memorandumi i Budapestit është një marrëveshje ndërkombëtare në të cilën Rusia, Britania e Madhe dhe ShBA deklaruan se do të respektonin pavarësinë, sovranitetin dhe kufijtë e Ukrainës. Marrëveshja u nënshkrua në një konferencë nën kujdesin e Organizatës për Siguri dhe Bashkëpunim në Evropë më 5 dhjetor 1994. Deklarata u dha në këmbim që Ukraina të heqë qafe (për t’i dhënë Rusisë) armët bërthamore sovjetike që mbetën në Ukrainë kur Bashkimi Sovjetik u shpërbë në 1991.

Në Memorandumin e Budapestit, Ukraina shkëmbeu armët e saj bërthamore për garancitë e sigurisë. Por Rusia e pabesë tashmë me vite sulmon, okupon dhe e masakron Ukrainën. Sikur Ukraina naive mos ia dorëzonte armët bërthamore, Rusia as që do t`i afroheshe…
***
Serbisë i nevojitet diçka që është jetike për të dyja palët: Liqeni i Ujmanit dhe Miniera e Trepçës.

Prandaj dallaveraxhinjtë e regjur të BE-së “demokratike” që e puthin “popullin qiellor” serb edhe rreth organit gjenital, nuk i ndalin kërkesat ndaj shqiptarëve të Kosovës. Me vite, dëgjojmë ulërimat e tyre: “Asociacioni i komunave serbe këtu, kishat serbe atje, Ura e Ibrit në Mitrovicë, lista serbe bla bla…”.

Në të njëjtën kohë, hiena serbo-çetnike thotë: “Nuk është vetëm se jam me fat, por këmbët e mia janë të forta “.
***
Fajin kryesor për gjendjen e krijuar e kanë shqiptarët, që jo vetëm nuk dinë të bashkohen por çdo ditë e vrasin njëri-tjetrin. Ndërkaq, nudisti i droguar i shtetit amë është rreshtuar në krah të Serbisë kundër Dardanisë shqiptare.

O shqiptar, “duaji” armiqtë tuaj në rast se miqtë (bashkëkombësit) tuaj rezultojnë të jenë një bandë bastardësh.
***
“Ndërmjetësit” e huaj dhe disa analistë të kombit tonë fantazojnë se janë “lexuesit e mendjes” së serbëve, prandaj i këshillojnë shqiptarët për lëshime, asociacione…

Leximi i mendjes është një fenomen ku një person fiton njohuri për mendimet e një personi tjetër pa kaluar nëpër ndonjë kanal të njohur shqisor. Leximi i mendjes është një term i përdorur në të njëjtën mënyrë si “transferimi i mendjes”. Ka shumë histori për njerëzit që besojnë se kanë përjetuar leximin e mendjes, por nuk ka studime shkencore që dokumentojnë se leximi i mendjes mund të ndodhë në të vërtetë.

Kosova (viktimë) nuk ka asnjë obligim ndaj Serbisë terroriste që ka kryer gjenocid në Kosovë që t`i jap (fali) një copë toke të veten, pa i pas asnjë borxh. Përkundrazi, borxh i ka agresori gjenocidal. Kosova nuk ka obligim të plotësoje dëshirat (obligimet) e tradhtarit-kriminelit Hashim që gjendet në Hagë: “Hajt se po ta japi Kosovën por mos më burgosni për vrasjet që ua kam bë shqiptarëve” .
***
Asgjë nuk është e rastësishme. Të gjitha situatat në jetë funksionojnë drejt një qëllimi specifik.

Udhëheqja është aftësia për të përkthyer vizionin në realitet.

Milingona thotë: “Asgjë nuk është shumë e rëndë për një turmë të madhe”. Shqiptarë, Bashkohuni!

PS: Nuk kam konflikt interesi në lëndët që kam shkruar që nga viti 2001, prandaj jam i përshtatshëm (i aftë) për temën. Kjo nuk do të thotë se jam i gjithëdijshëm. Absolut jo.
***
Dy pika kryesore i kam përsëritur disa herë në shkrimet e mia:

Asociacioni është 100% copëtimi, shpërbërja e Kosovës…

Kosova nuk është pronë private e asnjë individi, partie apo qeverie. As e Kryeministrit. Prandaj, askush përveç qytetarëve të saj nuk mund të vendosë në këtë çështje, ku bëhet fjalë për jetë a vdekje.

Ndërkaq, shakaxhinjtë e huaj, të ashtuquajtur “ndërmjetës”, sidomos ata sllovakë dhe spanjollë (vendet e të cilëve nuk e kanë njohur Kosovën si shtet sovran, prandaj, meqë janë të zhytur në konflikt interesash, duhet të shpallen të paaftë për ndërmjetësim), le të krijojnë shoqata (asociacione) paraprakisht në vendet e tyre…

Qeveria e Kosovës është e obliguar të organizojë një Referendum, në të cilin qytetarët e Kosovës (dhe diaspora) do të votojnë për krijimin ose refuzimin e tij.

• A e pranoni asociacionin?
• A jeni kundër asociacionit?
***
Kushdo që është i gatshëm të sakrifikojë lirinë e tij për një çast në siguri, nuk meriton as lirinë dhe as sigurinë.

Çdo njeri që mban një magji të fshehtë dhe të rrezikshme në fytyrën e tij; do të ngjall gjithmonë dashurinë e dikujt, por edhe urrejtjen e dikujt!
***
1)Nëse duhet t’i përmbahemi terminologjisë ushtarake (kjo vlen edhe në politik), kundërshtari që beson se ka pushtuar një pozicion të rëndësishëm në luftën kundër palës rivale, nuk është i interesuar të bëjë kompromis por e përdor këtë pozicion si pikënisje për të pushtuar një pozicion të ri.

2)Të gjitha llojet e asociacioneve (serbe) janë vdekjeprurëse për Kosovën. Duhet refuzuar. Asociacioni pa kompetenca ekzekutive apo me kompetenca ekzekutive, faktikisht është i njëjtë. Është vetëm çështje kohore, kur gradualisht (në një proces gradual), ai pa kompetenca do bëhet me kompetenca. Dhe, Kosova na la…

LAMTUMIRË, NËNA TIMË!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

            Nëna Time Shatri (1919-2024)
     Nëna Timë tejkaloi një shekull jetë dhe, së fundi, u amshua. Ngushëllime Familjes dhe të gjithë atyre që e deshën dhe ndjejnë dhimbjen për Ate.
     Qysh në vitet `60-a kisha dëgjuar për Nënën Timë të Xhafer Shatrit. Djalë i vetëm, pjesë e Lëvizje Ilegale, i burgosur politik, pastaj me strehë politike në Zvicër, ministër i Informacionit në Qeverinë e Kosovës në Egzil. Në një Intervistë, në vitet `90-a, thoshte: “Nëna Timë, tashmë, e vetmuar, po flet me pula!”
     Në vitet 2000-ta e takova Nënën Timë, në një Akademi Përkujtimore, në Istog. Me gjithë barrën e viteve, Ajo ishte energjike, gojëtare e mençur, që rrezatonte pozitivitet. Kureshtar dhe respekt për jetën e saj, e vizitova disa herë. Dy herë e vizituam Nënën Timë, së bashku me drejtorin e Radio Fontanës, Zeqir Mehmetaj. Pas një bisede-dhome, Ajo na shoqëroi në kopshtin e saj, të rregulluar me shije artistike, duke na rrëfyer për begatinë e luleve dhe të drunjëve dekorativ.
     Si njeri i zanatit, Moderatori i Fontanës, Zeqir Mehmetaj, bëri koxha bisedë me Nënën Timë dhe gjithçka e fiksoi në kamerën e tij të artë. Mbresat e veçanta të asaj vizite, bënë që Nëna Timë të ftohet mysafire-folëse në Radio-Fontana. Dhe, kur bëmë vizitën tjetër, Moderatori i tha: “Nëna Timë, ke shkëlqyer në Fontana, më mirë se sa Idrizi”. Ajo qeshi me modestinë proverbiale të Saj.
     Herë tjetër isha për vizitë me nusen time, Hatmanen, e cila e njihte që moti, meqë ishin nga i njëjti fshat.
     Në një vizitë të ngeshme, i vetëm, ke Nëna Timë, bëra një bisedë, paksa të veçantë, me rastin e 100 vjetorit të lindjes të Saj. Nuk e dinte se atë bisedë do ta bëja publike.
“Xhaferi në burg dhe nusja Emine pa burrë 10 vjet, bante hyzmet për 40 robë në shtëpinë tonë. Dhe, kush zanin nuk ia ka ndigjue. Sa e kishim merakun për Xhaferin në burg, aq ia qanim hallin nuses pa burrë në shtëpi”, – rrëfente Nëna Timë.
     – A më shumë të pëlqen me jetue në Gjenevë, apo në Tomoc”, – e pyeta unë?
     “- Vallahi, veç më vjen keq prej Eminës dhe malli për fëmijtë, se kurrë nuk kisha shkue në Zvicër. Kam pasë shumë fat me këtë nuse, renë, ma ka zgjatë jetën, asht fort insan”, – me thoshte, me shumë sinqeritet, e mira Nëna Timë.
     Nëna Timë ndjehej krenare që ishte motra e Brahim Kabashit, një këngëtar i njohur, njeri i odave, gojëtar dhe fjalëtar i mençur. “Ka pasë shoqni me Selman Kadrinë, koxha do muhabete e derte i banin mes veti, sepse Milic Kersta ishte zullumqar i madh për shqiptarët”, – thoshte Nëna Timë. Ajo dinte më shumë për atë ngjarje, që hyri në histori, por, për arsye që mund të nënkuptohen, të fshehtën e mbante për vete.
     Herën e fundit e vizitova Nënë Time, së bashku me vajzën time, Albulenën, studente, e cila u mrekullua në bisedën me Nënën Timë. “Kurrë nuk kam pa një gjyshe-plakë, kaq të mençur, të kthjelltë dhe shumë të dashur”, si Nëna Timë”, – më tha vajza. Dhe, tani që Ajo u amshua, vajza ime ndjeu dhimbjen e pengun – njëheresh.
     Tashmë, nipat dhe mbesat e Nënës Timë ishin rritur dhe shkolluar bollshëm. Dhe, Gjyshja nuk fliste më me pula! Kishte shoqërimin dhe përkujdesjen e përhershme dhe të kualifikuar të nipërve dhe mbesave, edhe pse Nëna Timë asnjëherë nuk iu dorëzua pleqërisë dhe shërbimet i kishte të lehta.
     Duartë e saj të arta nuk pushonin, me gjypnerë, kërrabëza thurte çorape e meste dhe u dhuronte vizitorëve të Saj.
     Me sa di, Nënës Timë kurrë nuk i treguan se djali i Saj i vetëm, Xhafer Shatri, ministër, ishte shënjestruar, për ta pasur fatin e kolegut të tij, ministër Ahmet Krasniqit. Mëkati i tij ishte se guxoi ta kundërshtonte Shefin Politik të UÇK-së, i cili e urdhëroi dorëzimin LPK-së, të Redaksisë të RTV të Kosovës, e cila funksionote, transmetonte përmes Radio Televizionit të Shqipërisë. Shefi e kërcënoi, njësoj si kundërshtarët tjerë politikë, pagoi dy banditër, përmes -komandantit Xheladin Gashi (Plaku)-, 160 mijë marka. Arma u shkrep, roja u plagos, fati se Ministri nuk u ndodh në zyre. Ndërmjetësi, edhe pse vdiq pas luftës në krevatin e shtëpisë, Shefi Politik i UÇK-së, e shpërbleu me titullin më të lartë, “Hero i Kosovës”! Ndërkohë që ministri Shatri, me ekipin e tij, punonte për Kosovën, sa e tërë LPK-ja, e marrë së bashku.
     Me pushtimin dhunshëm të Redaksisë të RTV të Kosovës, pranë Televizionit Shqiptar, në Tiranë, u bë zëri i përçarjes të shqiptarëve, sabotues i luftës për çlirim, hymnizues, falsifikueshëm, i SHTAB-istëve, me disa “komandantë”, rrast të kriminalizuar.
     Nëna Timë, përgjatë jetës të Saj të gjatë, u përball, madje familjarisht, me pushtetin jugosllav, por qëndroi gjithnjë dinjitetshëm dhe ndershmërisht.
             Lamtumirë, Nëna Timë!
             I përjetshëm kujtimi për Ty!
                    Me dhimbje krenare – Idriz Zeqiraj

Shqiptarë, shembjani këtë mur e mbrojeni lirinë!- Nga BESIM NDREGJONI

 

35 vite nga rënja e Murit të Berlinit Shqipëria nuk shkëputet nga muret ideologjike të diktaturës!
Zhgënjimet e mëdha mbas 35 vitesh nga rënja e murit të Berlinit,ato nuk e zbehin, por e nxjerrin dhe më shumë në pah nevojën e shembjes së mureve që vazhdojnë të ngrihen kudo
sidomos nga politika shqiptare që nuk i denuan krimet e komunizmit.
Shqipëria si vend stalinist në të kundërtën e Europës juglindore, jo vetëm nuk ju bashkua europës demokratike për të dhënë drejtsi për mijëra të vrarë, e mijëra të burgosur, por ngriti në pedistal ideologjinë e diktaturës duke nderuar xhelatët që kryen krime çnjerzore. I vetmi vend në Europë që nuk ka një ditë përkujtimore për viktimat e komunizmit, por as nuk ka një ligj për denimin e krimeve të komunizmit.
Europa feston madhërishëm shembjen e murit që ndate dy botë, Shqipëria vazhdon rrugën e stalininizmit duke ndërtua mure ideologjike e duke helmuar brezin e ri sikur Shqipëria ndërton “demokraci”
35 -40 % e shqiptarve antikomunistë përballen me represionet ideologjike të së majtës që nuk dha llogari për krimet e komunizmi. Gjaku i mbi 6000 shqiptarve të pafajshëm presin një varr në tokën e tyre se ju kan zhdukur kufomat, mijëra të burgosur politikë shkojnë në botën e amshuar të përbuzur dhe të lënë në harresë nga politika postkomuniste shqiptare.
Shqiptarë mos heshtni ndaj veprimit politik të politikanve trashgimtarë të diktaturës që ngrejnë mure për të mposhtur lirinë që na dha shembja e murit të Berlinit. Akoma ne antikomunistave shqiptar na jehonë thirrja e Presidentit anerikan Roland Regan: “Zoti Gorbaçov hape këtë portë! Zoti Gorbaçov rrëzoje këtë mur!
Muret bien,kur nuk i durojnë njerzit që duan lirinë.
Është koha që shqiptarët ta shembin këtë mur që u rindërtua nga pasardhsit e diktaturës!
Besim Ndregjoni

Siguria publike, vullneti politik dhe xhandarmëria- Nga Ekrem Spahiu*

 

Sot, pas rreth 34 vjet shtet “demokratik”, krimi, në bashkëjetesë me politiken dhe korrupsionin, vijojnë të përbëjnë ankthin kryesor të shoqërisë shqiptare. Shkaku është i njohur: krimi, jo vetëm që nuk ka frikë nga shteti, por qëndron më lart se shteti në kapacitete dhe në inisiativë. Madje, e komandon shtetin.
Nuk ka mëdyshje se, kur fuqia e shtetit funksionon me institucione dhe kur vullneti politik iu nënshtrohet institucioneve, qytetarët ndjehen më të sigurt për jetën e tyre por edhe për qetësinë publike në përgjithësi.
Kur potencialet e krimit janë më të mëdha, janë institucionet ato që bëjnë diferencën, është fuqia e tyre, ndër to, fuqia e institucioneve të sigurisë. Shtetet e kërcënuara nga krimi, iu drejtohen pikërisht këtyre institucioneve, midis tyre xhandarmërisë. Është kjo arsyeja që, një numëri konsiderueshëm shtetesh të botës, ndër to shtete të mëdha si Franca dhe Turqia, aplikojnë sistemin e xhandarmërisë si forcë policore publike.
Gjatë tri dekadave të fundit, dy zhvillime të mëdha që kanë ndodhur pikërisht në vendet europiane, duket se tregojnë për një rritje në numër dhe në rëndësi të forcave të tipit xhandarmëri: së pari, xhndarmëria është zgjeruar më shumë se sa forcat e tjera të sigurisë dhe, së dyti, xhandarmëria po luan gjithnjë e më shumë rol të spikatur në adresimin e shumë sfidave të sigurisë të pas Luftës së Ftohtë. Kontrolli i kufijve, lufta kundër terrorizmit dhe kriminalitetit, mbajtja nën kontroll e rrebelimeve të frymëzuara nga motive etnike, fetare apo politike, angazhimi në operacione paqeruajtëse, etj., i bën forcat e xhandarmërisë të kenë rol unik në këto misione.
Në krahasim me forcat e tjera të policisë, xhandarmëria mund të ofrojnë një forcë më të mirëpajisur ushtarakisht, deri edhe grupe të blinduara, çka i bën ato më të afta për t’u përballur me grupet e armatosura dhe me të gjitha llojet e dhunës. Xhandarët luajnë një rol të rëndësishëm në rivendosjen e rendit dhe ligjit në zonat e konfliktit, zonat e largëta rurale, etj., detyra të cilat u përshtaten qëllimit, trajnimit dhe aftësive të tyre.
Rritja dhe zgjerimi i njësive të xhandarmërisë në mbarë botën lidhet edhe me problemin gjithnjë e më të ndjeshëm të përdorimit apo mospërdorimit të njësive të mirëfillta ushtarake në përballimin e kërcënimeve të brendshme. Sikurse është e njohur, përdorimi i forcës ushtarake në funksion të sigurisë së brendëshme, zakonisht ka degjeneruar misionin e tyre, çka rezulton në pasoja të pafalshme, sidomos për shtetet demokratike.
Pas konstituimit në Shqipëri të Mbretërisë më 1928, Xhandarmëria, e cila më parë përbëhej nga një numër simbolik, u shndërrua në një nga armët kryesore të sigurisë dhe mbrojtjes së vendit. Në vitin 1928 numri i përgjithshëm i saj arrinte në rreth 3600 xhandarë dhe oficerë komandues, duke përmbledhur dhe policinë qytetëse, siç quhej në atë kohë policia bashkiake.
Në vitin 1928, Xhandarmëria Shqiptare u organizua në nivel qarqesh, rrethesh e postë komandash, në përshtatje me shtrirjen gjeografike të popullsisë së vendit. Pak vite më vonë, në ndihmë të Xhandarmërisë, Mbreti Zog angazhoi një grup këshilltarësh anglezë, me në krye një gjeneral britanik, çka shërbeu jo vetëm për rritjen e profesionalitetit, por sidomos për ta shkëputur atë nga ndikimi italian.
Kufijtë e paprekshëm të shtetit shqiptar dhe ruajtja e rendit dhe qetësisë, të cilat ishin bërë proverbiale në ato vite që mbahen mend edhe sot si koha e artë e sigurisë publike, e rendisin armën e Xhandarmërisë Shqiptare përkrah armëve dhe shërbimeve kryesore të ushtrisë sonë kombëtare. Një nga gazetat e asaj kohe shkruante: “Viset, edhe ma të largëta të atdheut, u pasunuen me një tok godinash, në të cilat ushtaraku e shplodhte trupin dhe nga të cilat nisej kur e lypte detyra për të rikthyer paqen dhe rregullin, atje ku ato ishin të cënue. Udhëtari që dikur u trembej maleve tona, kalon sot lirisht dhe i sigurt dhe në kepat ma të braktisura, mbasi pothuaj nuk ka kënd në Shqipninë tonë, që të mos gjendet një vatër gjindarësh”.
Xhandarmëria Shqiptare, e edukuar me besnikërinë e pafundme ndaj Kombit, edhe pse përbënte rreth 20% të forcës së përgjithëshme të armatosur të vendit, në çastin kritik të pushtimit të vendit nga Italia fashiste luajti rol kryesor në mbrojtjen e qyteteve-port, kryesisht të Durrësit, ku ishin përqendruar forcat dhe mjetet kryesore pushtuese italiane. Mbrojtja shqiptare kundër forcave të pushtimit, praktikisht komandohej nga majori i xhandarmërisë Abaz Kupi.
Xhandarmëria e asaj kohe aplikonte forma të hapura informacioni. Në të kundërt, regjimi diktatorial i kohës komuniste e suprimoi Xhandarmërinë, duke e zëvendësuar me forcat e sigurimit dhe duke aplikuar forma të fshehta spiunazhi e shtypjeje psikologjike.
Është e pafalshme që sot, në një sistem politik që parakupton sigurinë e plotë ekonomike e publike, të kemi gjëndje më të pasigurt. Në këto kushte, alternativa e ringritjes së xhandarmërisë, me statusin e një force elitare sigurie, përbën zgjidhjen e duhur për rivendosjen e sigurisë publike e në veçanti të jetës së qytetarit, në çdo cep të jetës së vendit.

*Bashkëkryetar i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar

DËSHMIA BINDËSE DHE DINJITOZE E FADIL GECIT NË HAGË- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

     Fadil Geci me vëllezërit e tij, janë pjesë e rezistencës aktive kundër pushtuesit, në kuadrin e LDK-së, madje të parët nga Drenica. Shtëpia e Gecajve, në Llaushë të Skënderajt, ishte selia e parë ndërlidhëse e pushtetit paralel të Kosovës për Drenicën. Përfaqësues i drejtëpërdrejtë i kësaj selie ishte, pikërisht,  Fadil Geci. Njëkohshëm, Vëllezërit Geci ishin truproje e afërt e Presidentit Rugova, i cili, edhe pse më së paku i votuar në Drenicë, si rrjedhojë të propagandës lehaqene të LPK-së, megjithatë, ai zgjodhi drenicarët-besnikë për roje personale. Ishin nipat e Bajraktarit të Llaushës, Gecajt dhe nipat e Komandantit nacionalist, Shaban Polluzhës, Familje emblematike të Drenicës. 7 (shtatë) Vëllezërit Geci u rrezikuan dhe sakrifikuan shumë për Kosovën, LDK-në dhe Rugovën. Pas amshimit të Presidentit Dr. Ibrahim Rugova, pasuesit e Tij, pothuaj se, i nxorën si “tepricë teknologjike”. Por, nuk e pranuan këtë statut, nuk u dorëzuan. Me organizimin e rezistencës të armatosur, fillimisht, me aksione gjysmë-legale, Vëllezërit Geci ishin të parët, përkrah kryeçetanikëve të Drenicës, Hamëz dhe Adem Jasharit.
 
         LPK me ideologjinë sllaviste, përçau dhe përgjaku Kosovën
     Juristi i diplomuar, Fadil Geci, në dëshminë e tij, bëri shpjegimin e qartë dhe demantoi, faktueshëm, të gjithë ata që thonë se gjatë luftës në Kosovë, ka qenë gjithçka Okej, në rregull. LPK-ja ishte organizatë marksiste-leniniste dhe qendrën e kishte në Rusi. Fatmirësisht, ishte e pakët në numër, diku 1 %. Më vonë, me shantazh e krime, me mbështetjen e Tiranës social-komuniste; Serbisë dhe të Shërbimeve Informative të shteteve armike të Kosovës; arriti në 10 %, kundrejt 90 % e popullit të Kosovës, ishin në LDK-e, e cila më shumë se sa parti, ishte lëvizje gjithë-popullore, djathtiste, me qendër Amerikën demokratike. Pra, ishin dy grupe: LDK për shtet, ndërsa LPK për pushtet. Fillimisht, populli ishte unik, falë urtësisë të Dr. Rugovës dhe e nisi luftën i bashkuar.
     Por, gjendja ndryshoi kur Hashim Thaçi, me një grup marksistësh, fort të dyshuar për lidhje agjenturore me jashtë Kosovës, kryesisht, me DGSE franceze dhe UDB-a serbe, bëri puç në Kryesinë e Vjetër të LPK-së, duke i akuzuar për tradhti. Dhunshëm ua mori paratë dhe Fondin “Vendlindja thërret” dhe 1 (një) milion Franga zvicrane, nga Fondi i Kosovës Lindore. Tirana zyrtare imponoi kryetarin e ri të LPK-së, drejtimin e gazetës “Zëri i Kosovës” dhe favore tjera financiare. Gazetarët të ideologjisë bolshevike staliniste-enveriste, të dërguar enkas nga Tirana, pushtuan mediat dhe filluan përçarjen ndërshqiptare. Atë frymë përçarëse e sollën edhe në Luftën e Kosovës, në verën e vitit 1998.
 
          Komunikata nr. 59 – dëshmi e sabotimit dhe dështimit të luftës 
     Dëshmia bazë e Fadil Gecit ishte Komunikata numër 59, e cila është sintezë e të gjitha Komunikatave, që mbajnë siglën – SHP i UÇK-së -. Qendra e hartimit dhe e lëshimit të tyre ishte vila e Enverit, nga Shtabi Rogner-istë dhe “jo nga Bahnhof-et”, siç e demanton Hashim dallaveren, ish-zëdhënësi i SHP të UÇK-së të LPK-së, Jakup Krasniqi. Gjatë luftës kanë ekzistuar dy Shtabe: I FARK-ut institucional të Ibrahim Rugovës dhe i ashtuquajturi i UÇK-së të LPK-së, të cilët nuk e kanë njohur njëri-tjetrin dhe nuk kanë pasur asnjë koordinim mes tyre. Ky i fundit, ka pasur “komandantë”, kryesisht, të pa shkolluar dhe ushtarë të LDK-së. Fatmir Limaj thotë 98 % të ushtarëve vinin nga LDK-ja, ndërsa Ramush Haradinaj thotë 100 % të ushtarëve i kisha nga anëtarë të LDK-së. Të dy këta komandantë ishin të dhunshëm, sepse ishin katapultuar nga Shtabi i Rogner-it, pra, Hashim Thaçi, Azem Syla, Xhavit Haliti, Kadri Veseli. Sipas krerëve të hershëm të LPK-së, këta katër persona, me argatët e tyre; përkrahjen e Tiranës zyrtare; të DGSE franceze dhe të UDB-së serbe, sabotuan dhe nuk lejuan hyrjen e UÇK-së të LPK-së në Luftën e Kosovës. Thjeshtë, akuzohen për tradhti ndaj Atdheut-Kosovë.
     Sot, partitë-banda të PAN-it, përkatësisht, PDK-AAK-NISMA, festojnë betejat dhe luftën e bërë nga FARK-u, duke tentuar ta përvetësojnë luftën e tij. Për këtë qëllim ekzekutuan Ministrin e Mbrojtjes, Kolonel Ahmet Krasniqin dhe Kolonel Tahir Zemaj, dy komandantët e shquar dhe fitimtarë. Për të gjitha këto dëshmoi nipi krenar i Bajraktarit të Llaushës, veprimtari dhe luftëtari i orëve të para Fadil Geci, së bashku me Vëllezërit e tij trima dhe atdhetarë.
     “Komunikata nr. 59 është sherr i madh, është e rreme, shpifëse, dashakeqe, që i ka bërë dëm të gjithëve, por familjes time i ka krijuar shqetësime të mëdhaja dhe me pasoja të mëdhaja. I kemi pasur dy shokë të vrarë: Bekim Kastrati, gazetar dhe Besim Dajaku, truproje i Presidentit Rugova, nip i Shaban Polluzhës dhe dy të plagosur, Gani e Shani Geci. E gjithë Drenica u ngrit në këmbë për ta demantuar Komunikatën e rreme, edhe komandantët e Drenicës”, – rrëfeu dëshmitari Fadil Geci.
     Rexhep Selimi, në TV “Dukagjini”, ka denoncuar: “Hartues, nënshkrues dhe lëshues në publik i Komunikatës 59 është Hashim Thaçi. I thashë, mos e lësho Komunikatën në publik, sepse nuk qëndron. – Ai tha: “Do ta shkatërrojmë familjen Geci!” “Edhe unë atë bindje kam. Qëllimi ishte pas vrasjes të Familjes Jashari, ta shfarosin edhe Familjen Geci, që banda e Hashim Thaçit me shokë, t`i këtë duart e lira në Drenicë dhe Kosovë. Ata njerëz që kanë shkruar Komunikatën 59, duhet me ua bë ADN-në, se munden me qenë çërgashë (nomadë) e jo shqiptarë”, – tha zotëri Geci.
 
          Dëshmia e magjistër Geci, sintezë e denoncimit të krimeve morbide të “komandantëve”
     Dëshmia e Fadil Gecit është shumëdimensionale, flet për krimet e LPK-së, alias PAN-it të sotëm dhe të Hashim Thaçit, me “komandantët” dhe bandat e tyre maltretuese dhe vrastare, në harkun kohor prej dy dekadash radhazi. Për kërcënimin e ministrit të Mbrojtjes, Kolonel Ahmet Krasniqin; Kolonel Tahir Zemaj, me shprehjen klishe të Thaçit: “Me ty se shpejti do të mbaroj punë”, dhe të dy këta u ekzekutuan. Ndërkohë që Lufta e Kosovës, pikërisht, me këta të dy identifikohet. Dhe, kjo është tmerruese!
     Kjo na sjell ndërmend diplomatin e madh amerikan, Richard Hollbruck, i cili i zhgënjyr nga krimet e pushtetarëve kriminelë të PAN-it, shpërthen:
 
      “Ne ju çliruam nga fashizmi serb, pa e ditur që duhet të ju çlirojmë nga vetëvetja”!
     Shpifjet monstrume të “komandantëve” hafije të Serbisë dhe të Shërbimeve Informative të shteteve aleate të Serbisë, se “Tahir Zemaj ia dorëzoi armët Policisë serbe”, ndërkohë që Kolonel Zemaj, major Nazif Ramabaja, Smajl Hajdaraj, me shokë, shpëtuan nga hakmarrja e mundshme, për humbjet serbe në Betejën e Loxhës, mijëra refugjatë, ikanakë, të strehuar në Pejë dhe rrethinë, duke i përcjellur për në Shqipëri.
     Komandantët e rremë, që fshihen prapa UÇK-së, të tmerruar nga strategu Zemaj, me oficerët e tij të karrierës, me Akademi Ushtarake, filluan t`i vrasin një nga një, prapa shpine, në errësirën e natës dhe dritën e diellit! Vetëm përgjatë sundimit të Qeverisë së Përkohshme, me qeverisjen e përgjakshme, “komandantët” e LPK-së, me bandat e tyre, ekzekutuan 456 oficerë dhe ushtarë të FARK-ut, si dhe kuadro e veprimtarë të LDK-së. Me metodën fashiste të Enver Hoxhës dhe të partizanëve të tij bolshevikë, që e kthyen luftën për çlirim, në luftë civile, qytetare, pa bërë asnjë betejë ballore me armikun, krejt njësoj vepruan disa biçim “komandantësh” vrastarë të LPK-së.
     Maltretimi, dajakosja e delegacionit të deputetëve të LDK-së dhe të aleatëve të saj në Qirez si dhe arrestimi, burgosja në burgun e vdekjes në Kleçkën e Fatmir Limaj, të kuadrove të LDK-së, Cen Desku dhe Jakup Kastrati, e implikojnë, drejtëpërdrejtë, Hashim Thaçin dhe bandën e tij SHTAB-iste, si pjesë të arrestimit, burgosjen dhe torturimin e përgjakshëm të viktimave në fjalë.
 
          Lufta identifikohet me Kolonelët Krasniqi e Zemaj, me shokë, të vrarë cubërisht!
     Shantazhimi kriminal i dëshmitarëve, nga grupi i Haxhi Shalës të AAK-së, me bandën e tij, “ose hiç dorë nga dëshmia në Hagë, ose ta vrasim djalin e vetëm”, është vazhdimësi e frikësimeve, kërcënimeve prej tri dekadave, kur të njëjtin kërcënim ia bënin militantët e LPK-së, ish të burgosurit politik, Shefqet Jashari- Stofcit, për shkrimet e tij, denoncuese të krimeve makabre, në kombëtarën “Bota sot”.
     Në vijim, dëshmitari denoncues brilant i krimeve të SHTAB-istëve, Fadil Geci, kujtoi 6 (gjashtë) bashkëveprimtarët dhe bashkëluftëtarët të vrarë, vetëm pse ata i përkisnin partisë famoze të Presidentit historik, Dr. Ibrahim Rugova. Ata ishin trima, burra të zëshëm të Drenicës, që populli u besonte dhe i votonte. Andaj, të listuar nga krerët e LPK-së, i vranë tinzisht dhe cubërisht: Azem Ahmetin, nipin e trimit Ahmet Delia; Haki Imerin, intelektualin me dy fakultete; Ismet Rrahmanin, themeluesin e Akademisë së parë Ushtarake në Açarevë të Skënderajt; Xhafer Behramin; Sadik Kastratin. E, ndoshta, i gjashti, por që dëshmitari e kurseu në përmendje emri, për atë “ndoshta” dyshuese, është kryetari i parë i LDK-së në Skënderaj, Idriz Rrecaj, i kidnapuar, i torturuar, i ekzekutuar dhe i mbetur varr-humbur! Me dhimbje foli edhe për plagën e mikut dhe bashkëpunëtorit të tij, Mehdi Bardhi.
     Fadil Geci dëshmoi, pothuaj se, i përlotur për qindra kuadro dhe veprimtarë të vrarë dhe të maltretuar barbarisht të LDK-së dhe FARK-istë luftëbërës, nga “komandantët” e LPK-së, përkatësisht, të PAN-it, me bandat e tyre ekzekutuese, torturuese e vrastare. Ai përmendi vetëm disa emra, si përfaqësues të mijëra të tjerëve, edhe pse nuk dëshironte të “harronte” asnjërin syresh. Me shefin e QIK-ut, Enver Malokun kishte punuar shumë për informimin e Kosovës dhe të botës; Kolonelin trim, Tahir Zemaj, e kishte bashkëluftëtar; Kolonel Ahmet Krasniqin e kishte epror; Xhemail Mustafën, Smajl Hajdaraj, Rrustem Bruçin, Adem Ukhaxhaj, Ukë Bytyçin, Ismet Rracin, Ekrem Rexhën, Rashid Mustafën, Sabahte Tolaj, Isuf Haklaj, Ilir Selimaj, Shaban Manaj dhe të tjerë, të gjithë të ekkzekutuar ngeshëm dhe me lista emërore të hartuara paraprakisht.
     Është një deklarim i Jakup Krasniqit, në televizionin T7, të Leonard Kërçukut, ku akuzon rëndë, deri në tradhti, kolegët e tij SHTAB-istë. Këtë e bëjnë edhe disa krerë të LPK-së, duke akuzuar Hashimin me shokë, për sabotim të luftës dhe tradhti nda Atdheut.
 
         “Zëri…” nga zë i kushtrimit për liri, tellall i përçarjes ndër shqiptare!
     Fletushka “Zëri i Kosovës”, numri i parë i botuar në një bodrum të Prishtinës, nga Grupi ynë ilegal, në vitet `70-a, i kryesuar nga atdhetari Kadri Osmani (Mani), e vazhduar me botimin në Gjermani, nga Heroi Jusuf Gërvalla dhe pas vrasjes së tij, e përvetësuar nga LPK-ja, qe bërë kopje e “Zëri i Popullit”, të Enver Hoxhës. Ajo nuk botonte asgjë pa autorësi të saktë ose pseudonime të regjistruara në Redaksinë e saj. Kjo është e mjaftueshme, për të kuptuar se asnjë Komunikatë e SHP të UÇK-së apo e kujtdo qoftë tjetër, absolutisht, nuk ka mundur të botohet pa super verifikim. Dhe, nuk e di pse lodhet Gjykata e Hagës apo të tjerët, për të mësuar autorësinë e atyre Komunikatave falsifikuese, gënjeshtare e përçarëse, kur të gjitha janë botuar në atë fletushkë. Si gazetar i viteve `70-a, në Shqipëri, asnjë shkrim nuk mund ta botoja, pa e parë njeriu i caktuar i Partisë hoxhiste. Përveç vetëcenzurës, ishte cenzura e rreptë zyrtare.
     Autorësia, e Komunikatës nr.59, tashmë, është e saktë: Hashim Thaçi, dora vet, i fshehur prapa sigles SHP i UÇK-së. Pjesë e Komunikatës u bënë edhe Jakup Krasniqi dhe Rexhep Selimi, deri sa akuzuan Gani Gecin si “tradhtar!” Megjithatë, Fadil Geci, fisnikësisht, i fali, madje shtoi se “Jakupin përsëri e dua”.
 
          Parlamenti i kriminalizuar i heshti krimet, burgu i Gani Gecit ishte absurd!?
     Gani Geci, me vëllezër, i mësoi, me emër e mbiemër, autorët e atentatit terrorist, ku u vranë Bekimi dhe Besimi, ndërsa u plagos Ganiu dhe pranë tij vëllai – Shaniu. Familja Geci mund t`i vriste , si qentë, të gjithë grupin terrorist, me ngadalë e cubërisht. Madje, pa u diktua fare, sepse ata kishin bërë vrasje serike, me pagesë, dhe nuk do ta dinin nga u vinin plumbat. Por, Gecajt janë nipa fisnikë, të Bajraktarit të Llaushës, nuk donin t`ia shtonin jetimët Kosovës, ta përgjaknin edhe mëtej Kosovën, siç bënë disa “komandantë” bastardë dhe kriminelë të LPK-së. Ata zgjodhën rrugën institucionale, siç i kishte mësuar Presidenti urtak, Ibrahim Rugova.
     Kur kjo nuk funksionoi, atëherë u shënjestrua më i duhuri ndër kriminelët, i cili me një rast tronditi Prishtinën, me zbrazjen e kallashit në një lokal. Rastisi nip i kushërinjve, i kriminelit Sabit Gecit, maltretues e vrastar i kundërshtarëve politikë, në burgun e improvizuar të LPK-së, në Cahan të Kukësit, i dënuar për torturë, deri në mbytje. Aq më parë, e meritonte plumbin, sepse, sipas Kanunit, “nipi lufton për dajën” dhe jo ta vrasë dajën!
     Burgu i Gani Gecit ka qenë krejt i pamerituar dhe absurd. Ai, së bashku, me Prof. Adem Salihaj, ish-i burgosur politik, më vonë, zëvendëskryeministër nga radhët e LDK-së, sollën në sallën e Parlamentit kasetën e inçizuar, me dëshmitë e trishta të krimeve të organizatës ilegale-kriminale SHIK, të Nazim Bllacës, anëtar i SHIK-ut. Kuvendi i deputetëve reagoi si “zorra në prush”, kundërshtoi ta dëgjojë kasetën në fjalë, sepse petkun e deputetit e kishin, të paktën, 30 deputetë kriminelë, nga SHIK-u, “Shqiponjat e Zeza”, “BIA”. 15 vjet priti drejtësi Gani Geci, për shokët e vrarë dhe plagosjen e tij me vëlla si dhe një çerek-shekulli, për ballafaqimin në Gjykatë me autorin e Komunikatës nr.59. Megjithatë, heshtje, sepse drejtësia ishte e kapur nga Hashim Thaçi, Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, me partiakët e tyre të inkriminuar, deri në kriminalizim, në pushtet.
     Vrasësi i porositur, Ruzhdi Shaqiri, me revole në brez, shetiste e pinte serbez, në sheshe e lokale. I llogaritur i paprekshëm, harroi krimin, sepse ishte në partinë e fortë, PDK dhe dajë kishte kuadrin e SHIK-ut, Sabit Gacin. Llogaritë rezultuan të gabuara. “Dritat ia fiku”, viktima e tij, Gani Geci, duke u ndodhur përballë një provokimi kërcënues, në vetëmbrojtje.
     Atëherë, pse duhej ta vuante burgun Gani Geci, guerilasi dhe luftëtari i orëve të para, në Drenicën e tij, kur ai i denoncoi vrasësit dhe priste ndëshkimin e tyre nga shteti ligjor, që nuk ndodhi kurrë!?
 
          Vrasja zyrtare e dëshmitarëve; zhvatja e avoketërve dhe liria e blerë!!!
Askush në Kosovë nuk është dajakosur dhe vrarë, më shumë se Drenica nga PDK-ja dhe Dukagjini nga AAK-ja. Dhe, megjithatë, në këto dy rajone vazhdojnë të votohen, pothuaj se, masive, nga të persekutuarit e tyre! Hashim Thaçi ka deklaruar se “jam detyruar ta pranoj themelimin e Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, përshkak të vrasjeve të shumta të dëshmitarëve, sidomos, në Dukagjin. Prandaj, jo me kot thuhet se “shqiptarit jepi dajak, për me të dashtë!”
     Të vetmen gjë të mirë që ka bërë Hashim Thaçi, është aprovimi dhe themelimi i Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë. Andaj, akuza ndaj tij për këtë aprovim është e gabuar. Vetëvendosje dhe ndoca të tjetër, të cilët e kanë anatemuar dje dhe vazhdojnë të mburrën sot, “që nuk e votuam këtë Gjykatë”, i penalizon ata dhe vet LVV, për mbrojtjen e krimit dhe të kriminelëve.
     Këlyshëria e Hashim Thaçit: PAN-i me tri partitë-banda, më aktive janë Kryesitë e tyre partiake; ish-zyrtarë të lartë, ministra, zëvendësministra; ish-ambasadorë; ish-anëtarë të Gjykatës Kushtetuese; shumësia e medieve me anal-banalistat e tyre dhe “kollon-kusuri” tjetër, janë të inkriminuar, janë pjesë e krimit, që vota e popullit duhet t`i ndëshkojë si amiq të Kosovës.
    Drejtësia e kapur nga PAN-i, ka asfiksuar shtetin, ligjshmërinë e tij. Pagesa e dhjetra avoketërve ndërkombëtarë, milionat e abuzuara të buxhetit, edhe ashtu të lodhur, janë krim i rëndë shtetëror. Është për keqardhje, kjo Gjykatë, edhe pse ka prangosur, herë pas here, “peshqit e mëdhenj”, asnjëri syresh nuk ka marrë dënimin e merituar. Të gjitha arrestimet kanë qenë të bazuara, me akuzat e tyre  faktike vrastare dhe hajnore. Dënimet kanë qenë simbolike, me lirimet e parakohshme dhe të blera. I referohemi avokatit të mirënjohur ndërkombëtar, Ben Emerson, i cili deklaron: “Lirimi i x-y komandantit ka kushtuar 11 milionë euro, prej tyre 5 milionë i kam marrë unë!” Askund nuk përmendet pafajësia! Dhe, këtë e përsëriti, së fundi, kur ishte avokat i Kadri Veselit, si thirrje, jipni para, nëse doni të liroheni! Për mbrojtjen e fundit, inkasoi plot 4 milionë euro nga buxheti i Kosovës!
     Shumësia e avoketërve, aludohet se ka një qëllim, Ndonjëri do ta gjejë ndonjë adresë gjyqtari, për të derdhur milionat! Shteti mund të obligohet për një avokat, nëse i burgosuri është i varfër. Pëndryshe, krimi dhe turpi me abuzim të buxhetit shtetëror, flet për skandal financiar.
     Disa avoketër provokatorë shqiptarë, glacojnë me gojë, kinse për dëshmi jo valide të Gecit dhe të tjerëve në Hagë, “pasi dëshmitari nuk ka qenë i pranishëm, okular, kur ka ndodhur krimi!!!” Sipas tyre, kriminelët u dashka me i ftuar njerëzit, për t`i parë gjatë kryerjes së krimeve! Hajde gomerë e rrugaçër, hajde!
 
         PAN kërkon kriminalizimin e UÇK-së!
     Lukunia PAN-iste, me argatët e tyre lehaqenër, po bëjnë çmos, për ta inkriminuar, madje kriminalizuar UÇK-në, se, kinse, të akuzuarit e Hagës qenkan atje për mbrojtjen  e UÇK-së!? Gjykata në fjalë e ka bërë të qartë, se krimet janë personale, individuale, por të koordinuara në një – Ndërmarrje të Përbashkët Kriminale -. Dhe, po të mos ishte ky organizim super-kriminal, përgjatë këtij çerek-shekulli, me krime vrastare politike, do të zbuloheshin e ndeshkoheshin shumë qindra kriminelë.
     Të gjithë dëshmitarët, qofshin me paraqitje fizike në Gjykatë, si Fadil Geni, apo të koduar, janë atdhetarë, sepse denoncimi, thënia e së vërtetës, është në interes të Kosovës. Ndërsa akuzuesit e dëshmitarëve, janë ose bëhen pjesë e krimit, kur lehin si qentë endacakë në hënë. Mirë thotë aktivisti i Shoqërisë Civile, Rron Gjinovci: “Kur Gecët sulmohen aq mizorisht dhe padrejtësisht, çfarë do t`i bënin ndonjë tjetri që nuk është Gec?!” -O tempora, o mores- (O kohë, o zakone), – do të thërriste latini i lashtë!
 
          Dëshmia e Gecit – testament vërtetësie dhe thirrje për korrigjimin dhe rishkrimin e historisë!
     Dëshmia e magjistër Fadil Gecit, është sa e sinqertë, aq edhe e vërtetë. Ajo vlen për të gjitha rrahjet, maltretimet, torturat, vrasjet politike në Kosovë dhe Shqipëri, para, gjatë dhe pas luftës së Kosovës. Dëshmia e Fadil Gecit është thirrje, deri në kupë të qiellit, për rishkrimin e historisë të kohës së re dhe të sotme të Kosovës dhe të Shqipërisë, të cilën e kanë falsifikuar, deri në përdhosje, “komandantët” pa ushtarë, por me banda të bollshme gjakatare, të Kosovës, si dhe banda e “historianëve” bolshevikë të filosllavit Enver Hoxha.
     Dëshmia e Fadil Gecit, në Gjykatën Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, është testament për brezat e tashëm dhe të ardhshëm. Ajo i devalvoi  të gjitha përpjekjet, edhe ashtu të dështuara, të avoketërve matrapazë dhe profiterë të pacipshëm, të cilët me kot prolongojnë, zvarrisin procesin, bjerrin kohën, artificialisht, dhe abuzojnë me zhvatjen e milionave, nga shteti i brishtë dhe fiktë i Kosovës tonë.
     Krejt ndryshe gjykohet në shtetet me demokraci dhe ligjshmëri të zhvilluar. Shembullojmë: Në një shtet të Amerikës, vitin e shkuar, u bë një gjyq. 5 (pesë) të rinj vranë një shokun e tyre. Të pestit u dënuan me burg të përjetshëm, ndërsa tre të tjerët, që ishin në dijeni të krimit, por e heshten atë,  u dënuan me nga 15 vjet burg secili. Kjo është drejtësi ideale.

SENATORI REPUBLIKAN ANTIKOMUNIST MARCO RUBIO NË KRYE TË DIPLOMACISË AMERIKANE? Nga Frank Shkreli

Dy ditë pas fitores së ish-presidentit Donald Trump dhe republikanëve, në përgjithësi anë e mbanë vendit, në zgjedhjet presidenciale këtu në Shtetet e Bashkuara kanë filluar spekullimet mbi emërimet e mundëshm në detyrat e larta të administratës së ardhëshme republikane. Burime të ndryshme mediatike por edhe nga qarqe të afërta politike me Z. Trump dërgjohen zëra mbi emrimet e ardhëshme në administratën e re të figurave të njohura politike të Partisë Republikane dhe jo vetëm.

Një prej këtyre e personaliteteve është Senatori Marco Rubio që përflitet si një kandidat i mundëshëm në krye të diplomacisë amerikane, si Sekretar Amerikan i Shtetit. Emri i tij po përmendet sot nga disa media, përfshir rrjetin televiziv amerikan, FOX, i përafërt me Presidentin Trump. Disa media të tjera flasin për zgjedhjen e Senatorit Marco Rubio si Kryetar i shumicës Republikane në Senatin e ardhëshëm të Shteteve të Bashkuara.

Senatori Republikan Marco Rubio
Senatori Marco Rubio sipas faqes së tij zyrtare në internet është në mandatin e tij të tretë si Senator që përfaqëson shtetin Florida. Ai mbetet i angazhuar në misionin e tij për t’i shërbyer banorëve të shtetit Florida dhe për të garantuar se Amerika vazhdon të jetë një vend i fortë dhe i qëndrueshëm përball krizave për të gjithë brezat e ardhëshëm amerikanë. Në faqën e tij zyrtare thuhet se për Senatorin Rubio, kjo nuk është një çeshtje partizane ose partiake. Z. Rubio konsiderohet si ndër senatorët më të mirë që bashkpunon me senatorët e palës opozitare, ndërsa ekspertiza e tij – edhe si anëtar i Komisionit të fuqishëm të Senatit për Punët e Jashtme — është politika e jashtme dhe promovimi i interesave kombëtare të Shteteve të Bashkuara. Në biografinë e tij thuhet ai është interesuar në politikë nga influenca e gjyshit të tij, i cili ishte dëshmitar i shkatërrimit të Kubë nga komunizmi — vendlindje e familjes së Senatorit Rubio.

Kush është Senatori Marco Rubio: Ai është 53 vjeç, ka shërbyer në Dhomën e Përfaqësuesve të shtetit Florida nga viti 2000 deri në 2008, dhe është zgjedhur Senator i Shteteve të Bashkuara nga ky shtet, në vitin 2010.  Në biografinë e tij, Senatori Rubio thotë se, besimi i tij në Amerikën dhe rpemtimet e saj është formula shumë heret nga prindërit e tij, të cilët kanë emigruar nga Kuba më 1956 dhe pasi diktatori komunist Fidel Kastro kishte soldifikuar regjimin e tij. Si përfundim, ata ata nuk u lejuan të ktheheshin kurrë më në atdheun e tyre. Ishte përvoja dhe kujdesi brenda familjes, thotë ai, që e ndihmuan të formonte jetën e tij si person dhe si politikan.  Ai falënderon prindërit e tij për punën e rëndë të tyre për të siguruar që ai dhe vëllezërit e motrat e tij të kishin mundësitë për të shkuar përpara, mundësi të cilat ata nuk i patën kurrë në jetën e tyre.

Duke shprehur filozofinë e tij konservatore të qeverisjes, ai shprehet se, “ishte angazhimi i Amerikës për një qeveri me kompetenca të kufizuara, si edhe liria ekonomike, që hapën dyert e suksesit për mua”, thotë ai.   Ai shton se, si anëtar i Senatit Amerikan, ai ka përkrahur me krenari ata që kanë hapur vende të reja pune, dhe ka mbështetur prindërit amerikanë, misioni i të cilëve në jetë është që për fëmijët e tyre, të ndërtojnë një Amerikë të fortë e të begatë.  Përsa i përket politikës së brendshme, ai ndër të tjera është në favor të balancimit të buxhetit federal dhe për shkurtimin e shpenzimeve të qeverisë federale. Sa i përket politikës së jashtme dhe diplomacisë ndërkombëtare, Senatori Marco Rubio, është dalluar gjatë viteve në debatet e forta mbi politikën e jashtme amerikane, duke përmbledhur qëndrimet e tija, në këtë fushë, duke thënë  se, “me krenari ka artikuluar qëndrimin tim në lidhje me interesat e Amerikës për të kundërshtuar tiranët e rrezikshëm,  dhe në mbështetje të luftëtarëve të lirisë”, dhe ka theksuar se vazhdimisht ka ngritur zërin e tij në “përkrahje të demokracisë dhe të të drejtave të njeriut”, anë e mbanë botës.

I vetëdijshëm për popullaritetin e tij në rritje, Senatori Rubio ka mbajtur një numër fjalimesh në të cilat ai ka prononcuar qëndrimet e tija, duke dhënë hollësi, nga pikëpamja e tij, mbi një numër çështjesh aktuale për Amerikën dhe për botën. Ai ka theksuar qëndrimet e tija konservatore mbi politikën e brendshme dhe të jashtme të Amerikës, përfshirë politikën ekonomike dhe financiare, që sipas tij, duhet të krijojë taksapagues të ri dhe jo të imponojë taksa të reja; dhe të merren masa mbarëkombëtare për të siguruar që shekulli 21, të jetë një “Shekull tjetër Amerikan”.  Senatori Rubio ka folur mbi rolin që duhet të luaj qeveria në Amerikë dhe mbi rolin që Shtetet e Bashkuara duhet të luajnë në botë.  Ai ka thënë se do të vazhdojë të jetë i angazhuar në politikën e jashtme, pasi shumë njerëz, anë e mbanë botës, “gjithnjë brutalizohen dhe skllavërohen nga qeveritë e tyre”. Në një intervistë të ditëve të fudnit, Senatori Rubio u shpreh se Shtetet e Bashkuara duhet të zgjohen nga gjumi përball kërcënimeve që paraqet sot Kina për Amerikën dhe botën.

Sa i përket spekullimeve nga qarqe mediatike dhe politike rreth emrimit të tij të mundshëm në detyrën e Sekretarit Amerikan të Shtetit në Administratën e ardhëshme të Shteteve të Bashkuara, tha se ky vendim është i Presidentit të zgjedhur Donald Trump dhe se është ende heret për të folur për një një emrim të tillë. Unë nuk kam folur me ta për këtë. Tani, për tani, puna ime, është në Senatitn Amerikan, tha Senatori Rubio, duke mos thenë asgjë më shumë, veçse shtoi se administrata e re do të ketë një “politikë të jashtme pragmatike”.

Mbetet për tu parë, në ditët dhe javët e ardhëshme, nëse Senatori Marco Rubio, bir i prindërve antikomunistë nga Kuba e Fidel Castros, do të emrohet në krye të Diplomacisë së Shteteve të Bashkuara në administratën e ardhëshme të Donald Trumpit.

AAK I KËRKON OPOZITËS BOJKOT KOALICIONIT ME LVV!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

       Është e sikletshme të analizosh informacionet e eksponentëve të partive-banda të PAN-it. Synimi i tyre para, gjatë dhe pas luftës së Kosovës ka qenë pushteti, qoftë edhe me dhunë e përgjakje. Kreu i deputetëve të AAK-së, Besnik Tahiri, edhe pas çerek-shekulli krime dhe hajni nga PAN-i, pjesë e të cilit është partia e tij, ka fytyrë të organizojë fushatën për kthimin e bandave në pushtet!
     Mbrojtësi i krimit dhe të kriminelëve, Tahiri, zbulon se “partitë opozitare të vendit kanë biseduar me njëra-tjetrën, që të mos bëjnë koalicione me Lëvizjen Vetëvendosje”. Bojkoti është mënyra më e keqe, për të ardhur ke pushteti. Në fakt, ai nuk e do as LDK-në brenda, sepse i donë vetëm “komandantët” pa ushtarë të PAN-it në pushtet! Por, është i vetëdijshëm se pa numrat e LDK-së, nuk e realizojnë poshtërsinë e planifikuar.
     Kjo dëshmon se eksponenti i AAK-së, Tahiri, së bashku me PAN-in e tij, janë në panik, në pritje të humbjes së radhës. Prandaj kanë sforcuar, qoftë edhe artificialisht dhe me afera të sajuara, parafushatën të nismuar jashtëligjshëm, ende pa u hapur ligjërisht fushata. Nëse LDK-ja i filloi dhe i bëri disa nga reformat e premtuara, PAN-i, respektivisht, subjektet politike PDK-AAK-NISMA, as që e filluan asnjë reformë. Gjithçka mbeti si më parë, me krime, hajni, haraç masiv, zhvatje zyrtare të buxhetit shtetëror, përrmes makro-falsifikimit të “Dëshmive të Veteranit”, duke tejkaluar shifrën e 40 mijë “veteranëve” të rremë, shumësia e të cilëve PAN-i i bëri klientelë partiake të tij në proceset votuese zgjedhore.
     Thënë troç, “komandantët” pa ushtarë të PAN-it, nuk e durojnë opozitarizmin dhe duan pushtet, madje pa i zgjedhur mjetet dhe metodat. Paniku i humbjes është tmerrues. Përveç mungesës të pushtetit, rrjedhimisht, të zhvatjeve, hajnive zyrtare, disa procese të filluara, si përmirësimi i sistemit të drejtësisë, përmes VETTING-ut dhe verifikimi i pronave, pasurisë pa mbulesë reale. Është pikërisht makro-hajnia e “komandantëve” PAN-istë, me bandat e tyre, që sunduan për dy dekada radhazi, që ka bllokuar ndër vite Vettingun dhe reziston ta dështojë atë dhe nismat tjera ligjore, të cilat kërkon t`i realizojë qeveria aktuale e LVV. Dhe, është kjo arsyeja tjetër, që eksponenti markant i PAN-it, Besnik Tahiri, që ngulmon, madje me çdo kusht, kthimin në pushtet. Dhe, në vend të bllokimit që u kanë bërë proceseve, të nismuara nga pozita aktuale, me ardhjen e opozitës në pushtet, t`i heshtë dhe zhbëjë proceset në fjalë. Veç kësaj, tashmë, Gjykata Speciale e Kosovës, me seli në Hagë, ka siguruar prova dhe fakte, duke hartuar dosje faktike, për krimet serike ndaj kundërshtarëve politikë shqiptarë, gjatë dhe pas luftës në Kosovë. Krimet numerike, gjithsesi duhet të kenë edhe përmasën e përgjegjësisë, në raport me shumësinë e viktimave, tërësisht, të pafajshme.
 
          LDK ndryshe nga PAN, koalicion vetëm me LVV
     Ka një angazhim enorme të opozitës, për ta ndalë marshimin e LVV, për ta vazhduar mandatin e dytë saj. Ndjesi keqardhje ka për LDK-në, e cila u viktimizua nga një rreth vizioz i brendshëm, me flirtim me kreun e PDK-së, Hashim Thaçin, duke bërë shërbime fatale për llogari të tij. Përndryshe nuk ka afera kriminale dhe as keorruptive, hajnore. LDK-ja u rrëzua dhunshëm nga qeverisja meritore me LVV, nga ndërhyrja e jashtme, në koordinim me disa hafije të brendshëm. LDK-ja përgjatë opozitarizmit 4 (katër) vjeçar, ka punuar shumë, për të qenë, në mos në krye, të paktën pjesë e qeverisjes. Ajo ka shansin e artë për t`u bërë, sërishmi, kryezonjë, si në epokën rugoviane. Duhet pranuar se lidërshipi i ri ka qenë ekip mobil dhe fort i përkushtuar, për ta ringritur rejtingun, namin e partisë, e cila, nën drejtimin e Presidentit Rugova, e bëri paqen dhe luftën, duke e shpenë Republikën e Kosovës në pavarësinë e saj. Lidershipi i ri i partisë, duke i lënë në harresë shumë nga bashkëpunëtorët të vyeshëm e besnikë të kryetarit Rugova, sikur miratoi veprimet përjashtuese, më saktë, spastruese të pararendësve të tij. Dhe, kjo do ta këtë koston e saj.
     Është për shumë keqardhje se disa kuadro të afërm të ish-kryetarit Mustafa, kurrë nuk u pajtuan me humbjen e pozitave, të cilat i gëzuan për gjatë kohë. Ngecja e reformave të pritshme partiake, u dha rast disa të lënduarëve nga anashkalimi, ta sulmojnë lidërshipin e ri, pa u merakosur se po dëmtojnë partinë. Ekziston frika e bazuar se të tillët e duan dështimin e kryetarit aktual. Një klauzolë e brendshme, e dalë nga strukturat e partisë, e lënë të hapur mundësinë e shkarkimit të kryetarit, në rast të
 humbjes të zgjedhjeve. Por, sa logjike do të ishte kjo masë ekstreme, në rastin e LDK-së, kur udhëheqja e shkuar e kishte sjellur atë në 10 %, sepse 2 % i përkisnin Pacollit.
 Aq më pak, kur dihet se rrënimi i LDK-së ishte, pothuajse, i qëllimshëm, sepse koalicioni me PAN-in, përgjakës të LDK-së dhe Kosovës, bëhej përsëritshëm, në kundërshtim të plotë me vullnetin të anëtarësisë dhe të elektoratit të partisë. Humbjen spektakulare, të pritshme të LDK-së, në zgjedhjet e 14 shkurtit 2021, shefat e partisë ua faturuan, falsifikueshëm, dy zonjave luftarake dhe shumë të respektuara, nga shumica absolute e shqiptarëve të përbotshëm, Donikë Gërvalla dhe Vjosë Osmani. Ishin mësuar mjeranët uzurpues të LDK-së, t`i largonin kuadrot e Dr. Rugovës, me – heshtjen e qetë -! Por, kësaj radhe, karrieristëve të thekshëm, “sharra u hasi në gozhdë”, sepse çikat e zgjuara dhe skajshëm të dinjitetshme të Kosovës, nuk e pranuan “pensionimin” e dhunshëm politik!
     LDK-ja ka krijuar një bazë solide, për ta ndryshuar statutin aktual të saj, nga opozitë në pozitë. Gjeturia e përgjegjshme e lidershipit të saj, përgjatë procesit fushatorë dhe atij zgjedhorë, deri në kompozimin e qeverisë së re, do të përcaktojë, në një masë të madhe, fatin e LDK-së, respektivisht, rreshtimin e saj në pozitë. Ajo duhet të bëjë një fushatë ndryshe nga opozita tjetër, të faktuar dhe pa shpifje monstrume “alla komuniste”, siç veprojnë partitë-banda të PAN-it, përkatësisht, PDK-AAK-NISMA. Shpifjet groteske dhe mohimi i gjithçkaje të LVV, e rrezikojnë PAN-in të mos besohet për asgjë. Dhe, ky është ai sforcimi fushatorë apo në zhargonin pezhhorativ lehaqener. Prandaj, në shkrimet e mia, për të qenë i saktë, e bëj  dallimin e qartë dhe nuk “e fus në një thes” LDK-në me subjektet tjera të opozitës rrast të inkriminuara.
     Lëvizja Vetëvendosje duhet të lirohet nga megollomania e tipit të Isa Mustafës së “zgjedhjet i fitoj me duar në xhepa!” Sulmet shpifëse të orkestruara e korale të bandës së bashkuar të PAN-it, nuk duhet t`i heshtë, me mendimin se “as shej nuk më bëjnë!” Përkundrazi, LVV duhet të qëndrojë “me këmbë në tokë”, duke demantuar përflakshëm dhe faktueshëm “të bëmat” kriminale të eksponentëve të partive-banda të PAN-it. Ato kanë mbushur kupën e krimeve dhe të hajnive industriale, të cilat jo vetëm nuk mund ta sfidojnë LVV, por janë kandidate potenciale, për t`i shpallur të jashtëligjshme.
          Horrakët: Hashimi-Vuçiq-Isa dhe Rama-Grenell, prishën koalicionin LVV-LDK!
            
      Edhe pse LVV pretendon se do të fitojë, bindshëm e mjaftueshëm, së bashku me -GUXO- dhe -ALTERNATIVA-, pa pasur nevojë për koalicione shtesë, realizimi i fitorës kërkon një angazhim serioz, për ta amortizuar fushatën shpifëse të PAN-istëve. Realisht, skena politike në Kosovë është keqas e kontaminuar, e toksifikuar. Andaj ka pak hapësirë për të zgjedhur partner për koalicion. Partizat pa mëkate janë minore dhe nuk kanë peshën e nevojshme, që mund të kërkojë koalicioni qeveri-formues. Partitë e PAN-it, për përmasën e krimeve, me dosje tmerruese, do ta dëmtonin këdo që ta pranonte në koalicion, sepse do të akuzohej se po kthen krimin dhe kriminelët në pushtet, të cilët vota e popullit i largoi nga pushteti të turpëruar me fund.
     Mundësi e vetme reale për koalicion të natyrshëm dhe të pranueshëm, që garanton sukses për Kosovën, janë LVV-LDK. Argumentimi i këtij koalicioni ideal, është udhëheqja – me duar të pastra -. Dihet botërisht se këto dy subjekte politike, nuk kanë struktura vrastare dhe as afera hajnore. LDK-ja është e njohur për korrektësi me partnerët e koalicionit, madje më shumë se sa kërkohet për një partneritet. Koalicioni jetëshkurtër LVV-LDK, funksiononte mrekullisht mirë, me ministrat profesional dhe të përgjegjshëm të LDK-së, përfshi edhe vet kryetarin Lumir Abdixhikun.
     Ishte forca madhore që urdhëroi prishjen e atij koalicioni. Horrakët: Hashimi-Vuçiq-Isa dhe Rama-Grenell, prishën koalicionin LVV-LDK! Edhe pse kryetari i deputetëve të LDK-së, Arben Gashi, e denoncoi “enigmën” se “emisari Grenell na dha afat një javë, për ta prishur koalicionin me LVV të Kurtit”, ndoca nga Qendra e LDK-së vazhdojnë të gënjejnë se, gjoja, “VV-ja e prishi koalicioin, me përjashtimin e ministrave të LDK-së nga Qeveria”?! Hajde rrenë, hajde! Vërtet, kryeministri Kurti mësoi dallaveret Thaçi-Grenell dhe vendimet e tij ishin “ngile” për hileqarët. Horrakët nuk merakoseshin fare, për krizën që kalonte Kosova në kohë të Pandemisë vdektare, kur popullit i mungonin vaksinat elementare.
     Kam punuar tej dy dekadave me Donikë Gërvallën dhe i besoj asaj, duke njohur sinqeritetin proverbial të saj, kur më thotë: “Këta, (udhëheqja e LVV), as nuk vjedhin vetë dhe as nuk lejojnë të tjerët të vjedhin”. Dhe, vërtet, përgjatë katër viteve qeverisje, nuk ka pasur afera korruptive. Krejt e kundërta ka ndodhur përgjatë qeverisjes kriminale të PAN-it.
     Ideja e hedhur nga eksponentët e partisë të kriminalizuar, AAK, Besnik Tahiri, për ta bojkotuar çfarëdo koalicioni të opozitës me LVV, është ogurëzezë. Sepse çdo variant që sjell, sërishmi, “komandantët” në pushtet, është gjëmë për Kosovën. Është sa provokative, aq edhe kriminale për popullin e Kosovës, të përballën përsëri viktimat e pafajëshme me persekutorët. Asgjë të mirë nuk i vjen Kosovës, nga ata që e përgjakën dhe e zhvatën Kosovën, për dy dekada radhazi. Kushdo që do ta ndihmonte kthimin e PAN-it në pushtet, do të bëhej pjesë e krimit. Për LDK-në bëjmë pyetjen logjike: A më mirë LVV në pushtet, qoftë edhe me disa premtime të parealizuara, apo një bandë vrastare, prepotente, mujshore, e cila abuzimin me pushtetin e ka parësi, normë, tashmë, të provuar përtej dy dekadave të shkuara. Pajtimi i LDK-së me idenë obskure të bojkotit të LVV, me armën e mosbërjes të koalicionit, përkundër vullnetit të anëtarësisë fisnike, do të ishte turpërimi me fund i saj dhe tradhti – njëheresh. Kujdes nga eksperimentet “alla Isa Mustafa”, sepse do ta pësoni si ai!

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend