Fernand Gigon, fotoreporteri, gazetari dhe shkrimtari i famshëm sviceran, specialist i Lindjes së Largët, ka qenë i pari perëndimor që në vitin 1965 bëri një fotoreportazh të pasur në Shqipëri. Fotoreportazhi u botua në revistën italiane “Storia illustrata”, nëntor 1965 me titullin “Albania oggi: due milioni di abitanti, dieci mila poliziotti”. Në vijim fotografitë dhe shkrimi i tij i shqipëruar nga Gino Luka
Shqipëria sot: dy milionëfrymëdhjetëmijëpolicë
Ky është shërbimi i parë fotografik me ngjyra i realizuar në Shqipëri nga një reporter i dërguar nga një gazetë perëndimore. Pasi kapërcyem portën e kufirit të ndaluar, po ju tregojmë se si jetojnë shqiptarët e sotëm në “filialin” e Kinës që Mao ka hapur në bregdetin Adriatik. Të njëjtat mite dhe parulla të komunizmit kinez: varfëri heroike, përkushtim ndaj shtetit, nacionalizëm fanatik.
Nëpër fusha gjenden gratë, në ushtri burrat, kajsitë po lulëzojnë ndërsa policët janë kudo. Ndodh ndonjëherë që gratë të lënë lopatën e të marrin pushkën, ose anasjelltas. Të vetmit që nuk lënë asgjë janë policët me uniformë, kapelë të sheshtë apo kapelë me lesh dhie, ose të veshur me rroba civile, domethënë me një mushama të markës italiane. Ata mbajnë 1 milion e 800 mijë banorë në grusht, e i përgjojnë aq shumë, saqë asnjë veprim i asnjë qytetari nuk mund t’u shpëtojë atyre.
Ndërmjet disa funksioneve të policëve është edhe ai që të kenë kujdes që të huajt që vizitojnë vendin të mos largohen nga grupi i tyre; gjithashtu kanë detyrë të qëndrojnë pranë turistëve në restorante ose në tribunat e stadiumeve, për t’i kontrolluar. Makthi i këtyre agjentëve është që turisti mund të arrijë të shkrepë ndonjë fotografi të një shqiptari të veshur si zhelan, ndoshta, që ka si sfond një ndërtesë të re qeveritare, ose një fabrikë në ndërtim e sipër.
Policia, më shumë sesa regjimi politik, e mban Shqipërinë në një gjendje letargjie. Ajo është e pakorruptueshme, dhe meqenëse vrasësit dhe grabitësit janë mjaft të rrallë në këtë vend, ajo i kushtohet kryesisht krimeve politike. Dënimet janë nga pesë vjet e lart, dhe vuhen në kampet e përqendrimit (të rrethuar nga një perde heshtjeje dhe misteri) ku shpëlarja e trurit ecën dora dorës me vjeljen e patateve.
Zyrtarisht, policët në shërbim “për sigurinë e shtetit” janë dhjetë mijë. Por duhet të marrim parasysh edhe të gjithë ata persona që mund të vijnë për të vënë dorën para objektivit të aparatit fotografik, e të gjithë ata që enden përgjatë kufijve, ndërmjet Thethit, Kukësit dhe Zerganit, për të arrestuar “renegatët” që kërkojnë të arratisen drejt Jugosllavisë. Kjo prirje ndaj frymës policore, ky mosbesim shekullor është fryt jo vetëm i regjimit diktatorial por edhe i shtypjes së vjetër turke që ka zgjatur pesë shekuj.
Asnjë vend tjetër në botë, përveç Tibetit, nuk është i mbyllur kaq hermetikisht, duke e dënuar veten me një asfiksi të tillë. Një komb që është krejt afër Evropës, e megjithatë është më i padepërtueshmi në Evropë. Në Tiranë gjenden vetëm dy ambasada perëndimore, ajo e Italisë dhe e Francës. Turqia, RAU (Republika Arabe e Bashkuar), Gana, Kuba, Algjeria kanë vetëm delegacione diplomatike në Shqipëri. Pas tyre vijnë vendet e Lindjes, të gjitha përveç Bashkimit Sovjetik.
Shqipëria është sot një altoparlant kinez i drejtuar nga Perëndimi, që përhap një ideologji të çuditshme, pak jonjerëzore dhe pak mesianike, por sigurisht e vonuar shumë nga mendimi marksist më modern. “Kokëfortët” dhe “të papërlyerit” e komunizmit perëndimor e dëgjojnë atë si një ungjill të shenjtë, kështu që kjo ideologji përfundon duke minuar bazat e bllokut Komunist shumë më tepër sesa të gjitha sulmet e demokracive tona të marra së bashku.
Sovjetikët, për rreth tetëmbëdhjetë vjet, për të pasur një këmbë në Shqipëri, kanë mbajtur një ambasadë me tre mijë persona, subvencione jo proporcionale për qeverinë, një seri planesh pesë-vjeçare, shtatëqind bursa studimi në vit për studentët shqiptarë dhe pesëmbëdhjetë nëndetëse në pritë në shpellat nënujore të Sazanit, një pushkë e drejtuar ndaj flotës së 6-të amerikane në Mesdhe, dhe mbi të gjitha ndaj anijeve që përshkojnë Adriatikun.
Nuk e dimë nëse sovjetikët, para se të braktisnin vendin, të mbuluar nga një fushatë fyerjesh, kishin arritur të fitonin mirënjohjen e shqiptarëve. Një fakt është i sigurt: në biblioteka, të vetmet tekste teknike dhe shkencore janë të shtypura në gjuhën ruse, dhe se duhet t’u referohemi këtyre teksteve për të vënë në punë fabrikat e instaluara nga rusët, pothuajse kudo. Sidoqoftë, në shkolla, mësimi i rusishtes është i detyrueshëm. Gjuha e dytë e huaj është frëngjishtja. Dhe në frëngjisht shprehet, shumë saktë, sekretari i partisë dhe diktatori i vendit, Enver Hoxha, dhe bashkë me të intelektualët dhe burrat e brezit të tij, që mësuan frëngjisht në Liceun e Korçës ose në shkollën Kirenia në kryeqytet. Pas vitit 1939, me ardhjen e italianëve, studimi i gjuhës së Kartezit (Descartes, René – Cartesius, Cartesio) u zëvendësua me gjuhën e Dantes.
Disa vjet më parë takova katër shqiptarë në Pekin të ngarkuar nga qeveria kineze për të bashkëpunuar në hartimin e planit pesë-vjeçar që do të miratohet në vitin 1968. Ata flisnin frëngjisht në mënyrë të përsosur dhe shpesh evokonin vitet e rinisë së tyre në shkollën e mesme të Korçës ose në fakultetin e gjuhëve të huaja të Universitetit të Tiranës. Aktualisht, Parisi dhe Tirana kanë marrëdhënie të mira, madje shkëmbejnë edhe mësues për disa javë, por qeveria shqiptare është gjithmonë e vëmendshme, nga frika se liberalizimi i tepruar i shkëmbimeve kulturore mund të ndikojë negativisht te marksizmi i ngurtë vendas.
Bindja politike dhe sentimentale e shqiptarëve përmblidhet në një fjali: “Kushdo që është armik i Jugosllavisë është miku ynë”. Ky është kulti që Tirana vazhdon të adhurojë: Stalinizmi. Këtu buron besnikëria ndaj mitit të diktatorit të kuq. Në qytetet shqiptare, statuja e Stalinit qëndron madhështore në sheshet kryesore. Për të parë statujat e tjera, sot, duhet të shkojmë në Kinë, ose në Gjeorgji ku gjendet atdheu i Marshallit Stalin. Në Tiranë, monumenti i tij mbizotëron sheshin Skënderbej (heroi kombëtar i pavarësisë shqiptare kundër turqve) dhe që duket se po sfidon çdo stuhi ideologjike. Në aeroport, Stalini kapardiset mbi bare dhe mbi një seri fotografish përkujtimore, me diçitura me germa cirilike.
Veç të tjerash, edhe ndërtesat e qeverisë, me një shëmti të jashtëzakonshme, pallatet e ndërtuara nga shteti dhe qytetet satelite që rrethojnë kryeqytetin, kanë gjurmët e arkitekturës sovjetike. Stili kazermë, nganjëherë me kolona që nuk mbajnë asgjë, triumfon në qytete dhe fshatra. Një shije e keqe e cila ka zëvendësuar në shumë periferi muret e qerpiçit. Ndërsa ambasada kolosale sovjetike ka mbetur e papërfunduar, kështu që shqiptarët nuk patën mundësi ta admironin atë.
Megjithatë, nuk mund të thuhet se rusët nuk kanë lënë gjurmët e tyre nëpërmjet konsulentëve, inxhinierëve dhe teknikëve e ekspertëve të panumërt që kanë ardhur nga Uralet ose nga Vollga. Ata ishin të parët që e zgjuan këtë popull nga gjumi i tij i gjatë, ata u rrënjosen shqiptarëve një mënyrë jetese të cilën e gjejmë në aparatin burokratik dhe në polici. Dhe tani kinezët po përpiqen t’i ndryshojnë këto zakone, për t’u mësuar shqiptarëve zakonet e veta.
BULEVARDI Shqipëria e Re, arteria kryesore e Tiranës, i ndërtuar nga qeveria italiane, në kohën e pushtimit, dhe Universiteti(në sfond).
I parë nga mbrapa, oficeri shqiptar i ngjan në çdo detaj një oficeri rus: e njëjta uniformë e rreptë me një jeshile të zbërdhulët, e njëjta kapele me strehë me shirit të kuq jeshil ose blu, të njëjtat supore ngjyrë ari dhe çizmet që arrijnë deri në pulpën e këmbës. Instruktorët e Shkollës së Moskës prej kohësh u kanë mësuar rekrutëve shqiptarë artin e ri të luftës. Por jo gueriljen, sepse shumë e rrezikshme. Për t’u bërë ushtar këmbësor, artiljer ose tankist, të riut që thirret nën armë i duhen dy vjet: tre për t’u bërë aviator.
Ndodh që, duke zbritur nga Tirana në drejtim të detit, të hasësh ushtarë që janë duke u stërvitur. Ata marshojnë në rresht njëri pas tjetrit, përgjatë anës së rrugës, ose tërheqin një top fushor përgjatë shtigjeve të pjerrëta. Në këto manovra, të cilat do të dukeshin të zakonshme, zgjohet partizani që fle në thellësitë e shpirtit të çdo shqiptari dhe e shndërron atë në një nga ushtarët më të mirë të Evropës. Italianët e dinë mirë këtë, dhe më pas gjermanët, të cilët pësuan sulme të papritura me breshëri automatiku, në pritat vdekjeprurëse.
Pasi është çliruar nga partizanët e saj, Shqipëria u kushton atyre një kult që vazhdon akoma edhe sot. Letërsia, piktura, skulptura celebrojnë bëmat e tyre. Për shembull, në muzeun e vogël të Durrësit, një e treta e pikturave të ekspozuara përshkruajnë epikën partizane. Në varreza, varret e të rënëve janë të zbukuruar me yje me ngjyrë të kuqe që dallohet mirë në mes të gjelbërimit të parqeve. Fjala “partizan” gjendet kudo, në emrat e rrugëve, kinemave, shkollave, kooperativave e fabrikave. “Lavdi”, është një fjalë kyç në Shqipëri. Ajo është e pikturuar, e vizatuar, e skalitur, e kënduar dhe e shkruar kudo. Ajo ka fuqinë të kryejë një lloj mobilizimi të përhershëm të vendit. Këtu duket se lufta sapo ka përfunduar. Ish kolaboracionistët me armiqtë e djeshëm, njëzet vjet pas paqes, ende nuk kanë të drejtë vote dhe himni kombëtar fillon me fjalët “Rreth flamurit të përbashkuar, me një dëshirë e një qëllim…”.
Fanatizmi dhe pasioni patriotik shpesh zëvendësojnë çdo virtyt tjetër të shqiptarëve. Këtu çdo njeri që është i ri dhe në dukje i fortë vesh një uniformë. Por mbase është një përshtypje e gabuar, sepse nuk duhen kaq shumë ushtarë për të formuar një ushtri prej 25,000 burrash të inkuadruar në tre divizione, për të drejtuar 150 tanke dhe për të pilotuar disa dhjetëra Mig sovjetikë. Nëse prania e ushtrisë bie dukshëm në sytë e të huajit, kjo bie edhe më shumë në sytë e shqiptarëve, të cilët shohin tek ushtria forcën e tyre kryesore.
Është ushtria ajo që do të kishte për detyrë të kundërshtonte një pushtim të mundshëm, nëse qëllimet jugosllave të aneksimit të Maqedonisë, ose qëllimet e grekëve për Epirin e Veriut, do të bëheshin realitet. Në fakt, porsa Hoxha e ndjen se vendi po ikën nga grushti i tij i hekurt, i mjafton të ndjellë fantazmën e fqinjëve të tij për të gjetur përkrahje unanime përreth tij. Është një formë nacionalizmi që madje shpërthen, me dhunë primitive, edhe në ndeshjet ndërkombëtare të futbollit. Hoxha e përdor atë në të njëjtën mënyrë si parakalimet e raketave, të cilat për herë të parë këtë vit u shfaqën në një paradë ushtarake në Tiranë. Ato janë raketa të stilit sovjetik, por të prodhuara nga kinezët. Bazat e tyre janë të vendosura në male, në njëmijë metra lartësi, dhe janë në gjendje të lëshojnë një predhë reaktive me saktësi absolute mbi Romë ashtu si mbi Sofje ose Beograd.
Ushtria është një nga aspektet që ilustrojnë më së miri rënien e Moskës në favor të Pekinit.
Avionët Mig, për shembull, të dorëzuar dikur nga rusët, nuk mund të fluturojnë gjatë pa pjesë këmbimi. Kinezët i prodhojnë ato, por në sasi të pamjaftueshme. Repartet e motorizuara, të formuara nga automjetet Siz ose Skoda, janë zhdukur. Dhe sot, 175 kilometrat e rrugëve të asfaltuara kanë mbetur vetëm për civilët, gomarët dhe qerret e fshatarëve. Për sa u përket ushtarëve, ata janë të detyruar të ecin në këmbë; janë kthyer në natyrën e tyre të vërtetë si në kohën e luftës guerile malore, në përputhje të përsosur me teorinë dhe taktikat e Mao-Ce-Dun-it.
Në kohën e sovjetizimit të Shqipërisë, rusët kishin tre mijë veta në Tiranë. Nga ana tjetër, kinezët janë të kënaqur me dyqind specialistë, të cilët, kryesisht janë të aftë të jenë të padukshëm, dhe nëse kalojnë me veturë në qendrën e qytetit, e bëjnë me perde të ulura. Prania e Kinës ndihet më tepër nga shenja të tjera, për shembull në parullat (të vendosura në çdo pemë ose shtyllë telefoni përgjatë rrugës së hyrjes për në Tiranë) që himnizojnë miqësinë shqiptaro-kineze.
Hartat e ekspozuara në librari përfshijnë në Kinën e Kuqe edhe Tajvanin. Po kështu Vietnami nuk mbaron në Hanoi, por arrin deri në Jug. Në xhamat e vitrinave janë të ngjitura pllakatet e protestës me parulla kundër bombardimeve amerikane përtej paralelit të 17-të. Të njëjtat vizatime, të njëjtat parulla politike që mund të lexohen tani në rrugën e Paqes së Madhe në Pekin.
Edhe fushat kanë të njëjtat karakteristika, me grupet e punëtoreve (pothuajse gjithmonë gra) që i ngjajnë skuadrave të komunave popullore në Kinë (brigadave kooperativiste). Metoda e punës është e njëjtë, në rreshta të gjatë, të shënuar me ngjyrë të kuqe, e cila nuk është e kuqja e flamujve leninistë, por e kuqja e jelekëve turq, të përkulur mbi tokë.
Edhe peizazhi ka marrë një pamje kineze. Këto fusha të zhveshura, këto kodra me tarraca me pemë të copëtuara të mbjella në majë, më kujtohet që i kam parë në Swechwan, ose në periferi të Chuking-ut, me shkrime programatike të vizatuara në tokë. Edhe këtu mund të lexojmë, mbi një kodër me pjeshkë të lulëzuara, shkrimin «Lavdi PPSH» që do të thotë “Lavdi Partisë së Punës së Shqipërisë”. Parulla duket qartë mbi jeshilen e errët të pemëve, e ndërtuar me mijëra gurë të bardhë ose tulla të pikturuara me gëlqere: është një shkrim që lexohet nga disa kilometra larg.
Një vend tjetër për të shkruar janë muret rrethuese të fabrikave, fasadat e ndërmarrjeve bujqësore, trotuaret dhe asfalti i rrugëve. Kudo ku syri ynë pushon, sigurisht që do të ndeshim në një fjalë të shkruar si: luftë, lavdi, komitet, partia e punës, heroik, partizan etj.
Ajo që mungon në Shqipëri përkundrazi është fjala e folur, komunikimi i drejtpërdrejtë, ose më mirë guximi për të komunikuar pa u hutuar, pa frikë. Ja, për shembull: Në një rrugë, në buzëmbrëmje, dy punëtorë po bëjnë ecje sportive, ecin shpejt. Kur arrijnë afër meje, njëri prej tyre pyet pa më shikuar: “A flisni gjermanisht?” dhe pastaj pa pritur përgjigje vazhdon në gjermanisht: “A keni ndonjë gjë për të shitur?”. Pastaj, gjithnjë pa më shikuar, largohet me shokun e tij me hapa të shpejtë.
Kontakti me të huajin, që këtu dallohet menjëherë, shmanget madje edhe nga diplomatët dhe zyrtarët e lartë. Nëse në një restorant ndodh që të shohim gruan e një drejtori shqiptar së bashku me një femër të huaj, të jesh i sigurt se bëhet fjalë për një ftesë zyrtare, me urdhër të Partisë, dhe se nuk është një marrëdhënie private a simpatie personale. Shqiptarët dhe të huajt janë, madje edhe në shtëpitë e tyre, të ndarë nga disa perde të padukshme.
Vetë Enver Hoxha rrallëherë paraqitet në publik. Pozita e tij si Sekretar i Parë i Partisë i jep mundësi atij të qëndrojë larg koktejeve dhe pritjeve në ambasada. Ai bën një jetë shumë modeste, ashtu siç e bëjnë tek e fundja ministrat e tij, funksionarët, gjeneralët, të cilët nuk kanë as makina private dhe as personel shërbimi. Një kursim i theksuar, ose më mirë një varfëri kolektive, i shoqëron këta njerëz në çdo lëvizje të jetës së tyre. Regjimi komunist, pas njëzet vjetësh ushtrimi të diktaturës, ka arritur vetëm dy rezultate: i pari ka bërë që vendi të evoluojë nga një gjendje mjerimi në një gjendje varfërie; i dyti i ka detyruar shqiptarët të punojnë. Ka pak rëndësi nëse e ka bërë me shputa e parulla, por rezultati është i pamohueshëm.
Tani është një çështje përparimi në një nivel të hijshëm, dhe për ta arritur këtë, kinezët kanë menduar një sërë planesh pesë-vjeçare që i nxjerrin nga portofoli i tyre si shumë receta të mrekullueshme. Pekini i ka ofruar Tiranës një stabiliment me parafabrikate, një fabrikë çimentoje, një fabrikë tekstilesh dhe një uzinë për plehra kimike. Por meqenëse shqiptarët nuk kanë asnjë përvojë në këtë fushë, i kanë kërkuar Qeverisë italiane specialistët e nevojshëm. Pekini, pastaj, do të paguajë faturën.
Sido që të jetë, si u ndërtuan si s’u ndërtuan fabrika të reja, Shqipëria mbetet një vend i varfër, në dhjetë banorë nëntë punojnë në bujqësi. Paga e një punëtori të specializuar është 6000 lekë, ajo e një profesori universiteti 9000. Një punëtor krahu apo një punonjës, me 4000 lekët e tij në muaj, vështirë se mund ta përballojë shpenzimin për të blerë një palë këpucë. Qiraja dhe taksat janë minimale, por ushqimi, në qoftë se tejkalon nivelin e misrit dhe të djathit, rëndon shumë në buxhetin e familjes. Për të blerë mish njerëzit rrinë në radhë në dyqane, veçanërisht gjatë ditëve të festave të Pashkëve, ku qengji dhe mishi i dashit janë gatime tradicionale që nuk duhet të mungojnë në tryezë.
Gruaja shqiptare rri në radhë për ndonjë peshk me cilësi të mirë, pasi Qeveria shqiptare peshkun me cilësi e shet në Itali. Nga ana tjetër, burri i saj rri në radhë për një biletë stadiumi, të cilën bashkimet profesionale e japin me çmim të zbritur. Kjo është një skenë që mund të vërehet në qendër të Tiranës, midis Pallatit të ri të Kulturës dhe xhamisë së vjetër, ku mblidhen “shitësit” nën dorë të biletave të futbollit, përpara syve të vetëkënaqur të rojeve. Nëse nuk gjeni një biletë, do të përfundoni duke e ndjekur ndeshjen në një nga 70,000 stacionet e dëgjimit radiofonik, të shpërndara në të gjithë vendin, ose në kinema, ku Sofia Loren bën garë me partizanët kinezë të “Marshimit të Gjatë”.
Në fshatra, Kurani ia ka lënë vendin e tij Marksit, por traditat dhe zakonet e baballarëve kanë mbetur të pandryshuara, gratë me fytyrat e tyre gjysmë të fshehura nga shamitë e bardha, janë të gatshme për t’u zhdukur në shtëpitë e tyre, shpesh zbathur, sapo të arrijë një i huaj.
Së bashku me ata të Pekinit, policët e Tiranës zënë vendin e parë si të panevojshëm. Në bulevardin Shqipëria e Re që shkon nga statuja e Stalinit në drejtim të Universitetit, rruga është mbi njëzet metra e gjerë, por përveç disa kamionëve dhe autobusëve, vetëm dy ose tre makina e përshkojnë atë në çdo orë. Megjithatë, polici bën shenja me krahë me shkopin e tij të bardhë dhe i fryn bilbilit për t’i dhënë sinjal kalimtarëve që të kalojnë.
Ky kryeqytet, që duket si i përgjumur, i është përkushtuar pastërtisë së detyrueshme e, meqë nuk ka trafik, mbahet pastër vetëm nga disa pastruese rrugësh të moshuara. Ngjan me një skenografi prej betonarmeje, mermeri dhe këndesh të drejta, nga e cila pritet, papritmas, shpërthimi i një drame. Në fakt, ky popull i vogël malësorësh, që përpunon një ideologji dylekëshe komuniste, pa tymra demagogjikë, sot e ndjen veten në qendër të botës, i bashkuar me lidhje farefisnie me gjashtëqind milion kinezët.
Bile, nga ky këndvështrim, mund të thuhet se Tirana ka reflekse më të shpejta se Pekini. Analizat e ngjarjeve botërore i paraprijnë atyre të Partisë komuniste kineze dhe Zëri i Popullit shpesh ia tejkalon gazetës Genmingibao. Megjithatë, asnjë tekst doktrinar ose dokument për aktivistët e Partisë nuk botohet pa lejen e kinezëve.
Në sheshin Skënderbej, një ndërtesë kolosale në ndërtim e sipër shfaq me krenari kolonadat e saj prej mermeri dhe shkallaret surrealiste. Është Pallati i Kulturës. Nën hijen e tij lulëzon tregtia e vogël e disa grave të moshuara të cilat kanë instaluar aty disa peshore publike; mbi këto peshore hipin sidomos gratë, duke paguar një shumë modeste prej një leku, që shohin me ankth peshën trupore të tyre e kontrollojnë nëse është e mundur të shtojnë peshë në një vend kaq të varfër me ushqime e pa gjëra të shijshme.
Në një sërë vitrinash, kalimtari mund të admirojë fotografitë me ngjyra të ekspozuara, me cilësi të jashtëzakonshme teknike, të cilat asnjë perëndimor tjetër nuk ka mundësi të shohë. Janë imazhet e bombës së parë atomike kineze, të lindur më 18 tetor 1964 në shkretëtirën Tsai-Dan, aparati fotografik ka kapur të gjitha fazat e prodhimit të bombës, që nga zbulimi deri te shpërthimi i “kërpudhës”. Fotografi të tjera tregojnë grupe studentësh kinezë që sulmohen nga policia gjatë një demonstrate në Moskë; një shenjë e qartë se fotografi ka qenë lajmëruar nga provokatorët.
Ashtu si Greqia e lashtë, Shqipëria moderne shet vajin e saj të ullirit për të luftuar kundër varfërisë dhe për të industrializuar vendin. Në kodrat e Dajtit dhe Saukut përreth Tiranës, ekspertët e ardhur nga Italia kanë mbjellë treqind mijë rrënjë ulliri. Ky vaj është monedha e këmbimit me Kinën, sepse ari i Shqipërisë gjendet vetëm në yjet e flamujve të kuq. Përveç frutave, pak duhan, disa mineraleve, plazheve të saj, një peizazhi të bukur, Shqipëria nuk ka asgjë tjetër çfarë t’i ofrojë vizitorit.
Nga ana tjetër, ajo eksporton ideologjinë luftarake të kinezëve në Evropë. Kjo mjafton që për Shqipërinë të flitet nëpër gazeta; e kjo është arsyeja që pak nga doktrina e saj revolucionare të depërtojë në miliona komunistët “hrushovianë”, në të dy anët e Adriatikut, në mënyrë që të arrijë të mbjellë farën e dyshimit në ndonjërin prej tyre. Pra, në sytë e Moskës, kjo është sëmundja më e dëmshme e shpirtit./shqiptariiitalise.com
Për shkak të borës së madhe, policia kantonale ndërpreu përkohësisht trafikun midis Amstegut dhe tunelit rrugor para mesditës; shqetësime edhe mes Faidos dhe Airolo-s
VOAL- Për shkak të reshjeve të mëdha të borës, policia kantonale ndaloi trafikun midis Amsteg dhe tunelit rrugor Gotthard pak para mesditës, në mënyrë që të lejojë ndërhyrjen e mjeteve për pastrimin e borës.
Këtë e deklaroi një zëdhënës i policisë kantonale kur u pyet nga agjencia e lajmeve Keystone-ATS, duke konfirmuar atë që u raportua nga Swiss Touring Club në X. Prandaj, bllokimi i trafikut është vetëm i përkohshëm, shpjegoi zëdhënësi. Ndërkohë, këshillohet të jeni të kujdesshëm për shkak të borës në të dy drejtimet për shkak të pranisë së borës në rrugën A2 ndërmjet tunelit S. Gottard dhe Faido.
Më pas trafiku ka rifilluar, por është i mbingarkuar dhe priten vonesa të gjata.
Shërbimet meteorologjike kishin paralajmëruar ardhjen e një fronti të ftohtë sot në Zvicër, me reshje bore të mundshme edhe në fusha dhe lugina. Deri në prag të Krishtlindjeve, meteorologët parashikojnë deri në 125 centimetra borë në zonat qendrore të Alpeve brenda 75 orëve. RSI
Pas dorëzimit në Kanada dhe kontrolleve përkatëse, avioni i ri qeveritar ka mbërritur në Zvicër dhe do të jetë operacional nga pranvera e ardhshme
Çmimi i avionit – 103 milionë franga – shkaktoi shumë diskutime
VOAL- Të enjten avioni i ri shtetëror – pra qeveritar – Bombardier Global 7500, u ul në Zvicër. Ky avion i teknologjisë së fundit, i cili do të zëvendësojë Cessna Citation Excel 560XL, do të përdoret nga Shërbimi Federal i Transportit Ajror (STAC) duke filluar nga pranvera e vitit 2025. STAC menaxhon avionin e përdorur për Qeverinë Federale, departamentet, zyrat federale dhe ushtarake.
Avioni u dorëzua më 17 dhjetor në Montreal, Kanada, pas një kontrolli nga specialistët e armaswiss dhe Forca Ajrore. Pas një fluturimi prej rreth shtatë orësh, ai u ul në aeroportin ushtarak Payerne. Trajnimi i stafit do të fillojë në janar 2025 dhe avioni do të jetë operacional nga pranvera e 2025.
Në dy vitet e para do të vendoset në Payerne, më pas do të transferohet pranë Bernës për fluturime të gjata. Instalimi i sistemit të vetëmbrojtjes – i cili zvogëlon rrezikun në rast të kërcënimeve nga sistemet portative të mbrojtjes ajrore – pritet midis verës dhe vjeshtës 2025. RSI
Ursula von der Leyen dhe Viola Amherd sot në Bernë
Presidentja e Konfederatës Viola Amherd njofton përfundimin e negociatave së bashku me Presidenten e Komisionit të BE-së Ursula von der Leyen – Amherd: “Objektivat të arritura” –
VOAL – “Një marrëveshje fitimprurëse”, Zvicra dhe Bashkimi Evropian. Presidentja e Konfederatës Viola Amherd njoftoi përfundimin e negociatave mes Bernës dhe Brukselit – të ashtuquajturat Bilateral III – para mediave në Bernë së bashku me Presidenten e Komisionit të BE-së Ursula von der Leyen, e cila nga ana e saj përshkroi marrëveshje si “historike”.
U deshën 197 takime për të përfunduar negociatat me BE-në. “Objektivat janë arritur në të gjithë sektorët”, deklaroi Këshilli Federal të premten gjatë konferencës për shtyp ku morën pjesë Beat Jans, Ignazio Cassis dhe Guy Parmelin, e cila pason njoftimin e bërë nga Presidentja e Konfederatës Viola Amherd së bashku me Presidentin e Komisioni i BE-së Ursula von der Leyen.
Nënshkrimi zyrtar pritet në pranverë, ndërsa Parlamenti do të shqyrtojë dosjen në vitin 2026.
Marrëveshja e arritur të premten mes Zvicrës dhe Bashkimit Evropian tregon marrëdhëniet e ngushta mes palëve dhe përfaqëson “fytyrën njerëzore” të saj. Këtë e tha në Bruksel gjatë një konference për shtyp, komisioneri evropian Maros Sefcovic, i cili mbikëqyri negociatat për BE-në.
Komisioneri Evropian sllovak shprehu besimin e tij se ishte negociuar një marrëveshje e balancuar, duke nënvizuar se si shqetësimet zvicerane ishin marrë në konsideratë, veçanërisht në lidhje me klauzolën mbrojtëse për lëvizjen e lirë të personave. Përfundimi pozitiv i negociatave shënon fillimin e një kapitulli të ri. RSI
Vendimi i marrë pas një sërë sulmesh nga këta qen; Rregullorja hyn në fuqi në janar 2025
VOAL Kantoni i Zyrihut ka vendosur që duke filluar nga janari i vitit 2025 do të ndalohet blerja e rotuajlerëve. Këtë e bëri të ditur Qeveria të enjten, duke shpjeguar se kushdo që zotëron tashmë një qen të kësaj race (apo edhe raca të përziera me më shumë se 10% “gjak Rottweiler”) do të duhet të aplikojë për licencë për ta mbajtur atë. Aktualisht në regjistrin kantonal raportohen 350 ekzemplarë të këtij lloji.
Kjo është një masë parandaluese, sqaruan autoritetet, për të mbrojtur popullatën pas disa episodeve tragjike. Në fund të tetorit, një Rottweiler një vjeçar u arratis nga një apartament në Adlikon dhe kafshoi dy fëmijë, dy gra dhe një police, duke i plagosur. ATS/RSI
“Rezervimi në kohë është vendimtar,” thotë Samuel Meyer, CEO i Banca Cler
VOAL- Skijimi në Zvicër bëhet pak më i shtrenjtë, megjithëse jo për të gjithë: një javë skijimi në fillim të marsit 2025 do të kushtojë mesatarisht 6% më shumë se një vit më parë. Megjithatë, pas rritjeve të forta të viteve të fundit, ka pasur një rënie prej 4% për familjet, ndërsa çiftet dhe studentët do të duhet të paguajnë përkatësisht 13% dhe 5% më shumë, veçanërisht për shkak të rritjes së kostove të akomodimit.
Të dhënat dalin nga një analizë e kryer në nëntor gjithashtu nga Banca Cler dhe instituti i kërkimeve ekonomike BAK Economics. “Rezervimi në kohë është vendimtar,” thotë Samuel Meyer, CEO i Banca Cler, cituar në një deklaratë për shtyp.
Studimi mori parasysh katërmbëdhjetë zona skijimi, duke përfshirë Airolo në Tiçino. Të tjerët janë: St. Moritz, Davos-Klosters, Flims-Laax-Falera, Arosa-Lenzerheide, Andermatt-Sedrun, Engelberg-Titlis, Gstaad, Jungfrau, Adelboden-Lenk, Zermatt, Aletsch-Arena, Verbier, Saas-Fee. U krahasuan kostot duke përfshirë lejet e skive për tetë ditë, shtatë netë në një apartament pushimi. ATS/RSI
Parlamenti i Zvicrës miratoi një propozim për të ndaluar grupin e milicisë libaneze Hezbollah, duke e përshkruar atë si një organizatë terroriste paraushtarake.
Vendimi vjen një javë pasi nënshkroi një ligj, që ndalonte grupin palestinez Hamas nga çdo aktivitet në Zvicër.
Si Hezbollahu ashtu edhe Hamasi janë cilësuar si organizata terroriste nga SHBA dhe shumë vende të tjera. Zvicra, tradicionalisht neutrale, më parë nuk ishte rreshtuar me atë qëndrim, por ndryshoi pasi Hamasi nisi një sulm në shkallë të gjerë ndaj Izraelit në tetor të vitit të kaluar.
Megjithatë, pas ndalimit të Hamasit, qeveria zvicerane tha se kjo “nuk ishte një ndryshim paradigme në praktikën përgjithësisht të kujdesshme, të ndalimit të organizatave”. Ajo nuk e ndaloi Hezbollahun në të njëjtën kohë dhe tha se do të vendoste “vetëm rast pas rasti për arsye jashtëzakonisht serioze”.
Në hapin tjetër, Këshilli Federal do të duhet të hartojë legjislacionin për të zbatuar vendimin e fundit të parlamentit./ Bloomberg.
VOAL- Një lajm publikuar të premten në rrjetet sociale nga qyteti i Usterit ka mjaftuar për të tërhequr fansat e Noè Ponti në aeroportin e Zyrihut-Kloten. Kampioni i trefishtë i botës, i kthyer nga Budapesti, u mirëprit mes duartrokitjeve të një publiku shumë të ri: “Nuk e dija sa njerëz mund të kishte, ka kaq shumë fëmijë të pranishëm – deklaroi tiçinasi, i cili tashmë ishte pritur ngrohtësisht edhe në të kaluarën – Më dukej se po pritesha pas marrjes së medaljeve në Tokio. Veçse këta njerëz janë të gjithë tifozët e mi”.
Kush e di, nëse Noè Ponti i radhës fshihet mes atyre që e festuan, marrë si referencë nga talentet e reja të notit zviceran: “Shpresoj t’i frymëzoj këta fëmijë dhe se kjo që ndodhi i bën mirë lëvizjes zvicerane të notit”. Të njëjtën shpresë ka edhe trajneri Massimo Meloni: “Shpresoj që noti të fillojë të ngrihet në krahasim me standardin e tij, në nivel rinor ka shumë fëmijë që e praktikojnë atë”.
Të gjitha projektet fituese fillojnë nga larg. Tripleja e Noè Pontit, ndoshta, do të kishte një rezultat tjetër nëse presidenti i atëhershëm i akuatikëve zviceran Philippe Walter nuk do ta kishte regjistruar Massimo Melonin në Federatë: “Ne u takuam më 1999 dhe u bëmë miq. Më pas, disa vite më vonë, u desh një trajner për të drejtuar qendrën sportive Tenero. Për mua zgjedhja ishte tashmë e qartë, e dija që me të në krye do të ishte një sukses”, zbuloi vetë Walter përkrah të njëjtit trajner roman. RSI
Mbrëmë në sallën qendrore të Ambasadës së Republikës së Kosovës në Bernë të Zvicrës, u bë promovimi i librit në vargje “ Të fluturosh atje ku nuk ishe” i autores Miradije Kurtishi – Maliqi dhe i romanit “ Hanna” i krijueses së re Fatmire Zeneli Sopa.
Fillimisht mbi 50- të, vetave dashamirës të zjarrtë të fjalës së shkruar artistike u është drejtuar zonja Shukrije Ramadani, zëvendësamasadore e Republikës së Kosovës në Bernë .
Zonja , Ramadani duke i dëshiruar secilit mirëseardhje pahumbur kohë ka prezantuar të gjithë krijuesit që ishin të paraparë për leximin e vargjeve të tyre, apo vlerësimin kritik të veprave në fjalë.
Pastaj, fjala i është dhënë zonjës , Monika Zguro, aktualisht ushtruese e detyrës së Ambasadorit fuqiplotë të Republikës së Shqipërisë në Bernë të Zvicrës.
Zonja, Zguro të gjitha ngjarjet që janë në funksion të gjuhës dhe kulturës sonë i çmon lartë. Ndër të tjera ajo uron që kjo traditë e promovimit të letërsisë dhe kulturës sonë të vazhdohet edhe në të ardhmen, jo vetëm në Zvicër, por në të gjitha vendet ku jetojnë shqiptarët .
Ndërkaq ,zonja Shqipe Bytyqi veprimtare e dalluar dhe autore e disa librave me poezi nëpërmjet dhembjes dhe emocioneve të pa përshkruara ka folur mbi jetën dhe krijimtarinë letrare të autores së njohur Miradije Kurtishi- Maliqi,e cila vdiq më 24 maj të vitit 2023.
Meqenëse, zonja Maliqi ka lënë pas vetes 14 – të, libra në poezi dhe prozë, si dhe disa dokumentar, ku ajo ka qenë bashkautore dhe skenariste e tyre, ishte e pamundur që në këtë mbrëmje me kohë të kufizuar t’u bëhet analizë veç e veç.
Maliqi deri në çastet kur u nda nga jeta nuk pushoi s’ shkruari . Ajo prozën dhe poezinë i kishte ushqimin më të preferuar të shpirtit të saj.
Duke e njohur përkushtimin e pashoq të Miradijes, në avancimin e letërsisë shqipe, krahas letërsive tjera evropiane , kolegët e saj po ashtu krijues të suksesshëm në Zvicër, përkatësisht në Kosovë, zonja, Shqipe Bytyçi dhe Dan Ibrahimi ,kanë përzgjedhur disa prej poezive të saj, të lëna në dorëshkrim, të cilat janë përmbledhur në librin me titull “Të fluturosh atje ku nuk ishe”
Libri dritën e botimit e pa falë ndihmës materiale të bashkëshortit të Miradijes, Rexhepit dhe dy çunave të saj të mrekullueshëm Fisnikut dhe Rilindit.
Me punime kushtuar zonjës, Miradije Maliqi ,sonte janë paraqitur: Shukrije Ramadani, Shqipe Bytyçi, Musa Jupolli, Mentor Thaqi, Isuf Sherifi, Hyrije Jusufi etj.
Këta autorë gjatë leximit të tyre i kanë shoqëruar tingujt e butë dhe tërheqës të kitarës, ekzekutuar me mjeshtri të rrallë nga Jela Berisha, nxënëse e Mësimit Plotësues të Gjuhës Shqipe, në Ostermundigen të Bernës.
Kurse një vështrim të gjerë kritik dhe me përmbajtje të pasur mbi biografinë dhe veprat e zonjës Miradije Maliqi, e ka bërë poeti dhe studiuesi i njohur i letërsisë sonë z. Shefqet Dibrani
Ai duke qenë edhe autor i parathënies së librit të fundit të zonjës Maliqi “Të fluturosh atje ku nuk ishe” jep këtë vlerësim kritik: Trajtimi i poezisë së Miradije Maliqit, veçmas ky vëllim “TË FLUTUROSH ATJE KU NUK ISHE”, tash kur poetesha nuk është më në mesin tonë, për mua ishte sfidë jo aq lehtë e kalueshme. Vetë fakti që ne jemi mbledhur këtu dhe ajo mungon e shpjegon atë ndjenjën që kam përjetuar edhe unë gjatë leximit të poezive, megjithatë vlerësimi real i krijimtarisë së një poeteshe, ndodhë pikërisht me mungesën e saj, kurse “Etjen e mungesës e ndez me (mos)praninë…“ e saj), dhe “i godet malet kur i thonë ke ikur”, (faqe 15), po ashtu dhe në vargun vijues, “që mos të lëngonte më mungesa”, vetëkuptohet mungesa e poeteshës, (faqe 18), sepse “mungesa e ndëshkimit si strehë shiu m’i gërryen ditët”, (faqe 81), është shprehur vet autorja nëpër poezitë e saj.
NJERËZORJA:
Si shumë të tjerë, edhe unë kam pasur rastin ta njohë dhe ta takoj disa herë Miradije Maliqin nëpër takime dhe ngjarje letrare. Bile për shkak të mbiemrit “Dibra”, gjithnjë e kam thirrur “kushërirë dhe shumë pak në emrin e saj”. Si natyrë njerëzore Miradija ka qenë model i gruas me kulturë, në sjellje e thjeshtë dhe modeste, dhe nuk besoj se dikush ndonjëherë ta ketë dëgjuar timbrin e zërit të saj të revoltuar. Gjithçka dhe gjithnjë ajo ka ndrydhur në shpirtin e vet. Paqësore e dashur dhe humane, prandaj edhe Zoti i dëshiron njerëzit e mirë t’i ketë afër vetës, dhe gjithnjë më duket se njerëzit me një natyrë dhe mision human dhe të dashurisë siç e njohim Miradijen, janë ma jetëshkurtër.
POEZIA:
Botimi i poezive të mbetura, është sukses, dhe pa dyshim këto poezi të përfshira në librin “TË FLUTUROSH ATJE KU NUK ISHE”, e pozicionon poeteshën si krijuese e vargut të mirëfilltë, e cila kurrë nuk iu shkëput vlerës artistike, por gjithnjë ajo jetojë me vlerën estetike në vargun e përsosur lirik. Ky nivel kaq artistik shfaqet qysh në poezinë kredo “GRISHJE”. Dhe, jo vetëm kjo poezi por i tërë libri është një grishje, një ëmbëlsim kulturor që mbahet gjatë në mendje. Është “vargu (i saj) im i përvuajtur/ Mëngjeseve të uritura”, (faqe 11), që na fton për ta shoqëruar leximin e poezisë gjerë në vargun e fundit.
Vëllimi poetik “TË FLUTUROSH ATJE KU NUK ISHE”, si tërësi shpalos botën e brendshme shpirtërore të njeriut tonë, e cila suksesshëm ka arritur të njëjtësohet brenda vargut, shpeshherë i dhimbshëm po më shumë përjetues, që si tërësi tematike vëllimi poetik shkrihet brenda metaforave, jo vetëm të dhimbjes por edhe të mendimit të thellë filozofik, dhe shpeshherë me mesazhe mjaftë meditative, duke e karakterizuar botëkuptimin e brendshëm poetik të vet Miradije Maliqit e cila shprehet se, “Notoj fort mbi tradhtitë e jetës/ Që më gjunjëzojnë shpesh”, (faqe 12).
NË MES DHIMBJES DHE REALITETIT:
Brenda vëllimit me poezi, secili prej jush do të gjejë poeteshën dhe krijuesen elegante duke u përplasur në mes dhimbjes personale dhe hapësirës së saj, dhe gjenë forcë për ta kundruar poezinë në raport me kohën dhe rrethanat. Kjo ndjesi shprehet sidomos në ciklin e poezive që ia kushton të bijës, ku do të shihet një lidhje shpirtërore, “mëmë e bijë”, andaj edhe Miradija u ngjit lartë pas saj. Citoj: “Të duam edhe atëherë kur mendon/ Se të gjithë i ke kundër/ Të përkrahim edhe atëherë/ Kur të plagos ndonjë dashuri e gabuar”, ose vargjet: “Mos kurse ditët përqafoje jetën fort/ Rrëmbeje para se të të rrëmbejë ajo ty/… / E shtrenjta bijë as qielli nuk është i pa mundur/ As yjet nuk janë të pamundur/ A na ke ne që t’i ndërtojmë shkallët gjer në qiell”, (poezia “URATË PËR BIJËN”, faqe 13-14). Prandaj shpeshherë ndeshim mesazhe të përjetimit dhe dhimbjes personale, por më shumë mesazhe moralizuese për dukuri a
sjellje devijante të cilat dhe mbase në secilin varg kthehen në mision human me porosi pozitive, pasi s’kishte si të ndodhte ndryshe, kur jeta e Miradijes është karakterizuar e tillë, humane dhe paqësore, ta zëmë siç është poezia “KUR MUNGON TI”, “Kur mungon ti/ Unë bëhem presje e vargjeve patetike/ Ëndërroj kalendarët të kthyer mbrapsht/ Ndaloj akrepat e korrikut/ Ashtu lehtas të mbështjell në heshtje”, (faqe 22). Po me këtë ndjenjë dhe përkushtim sipëror është shkruar edhe poezia kushtuar babit:
“E vari shpirtin në buzëqeshjen time
Kur u shfaqa pas një ëndrre
Ç ‘është ky i marrë – thoshin
Që çmendet pas një cuce
Çdo ditë më quajti me një emër të ri
Me ëndrra të bardha mëkate të vogla
Shoqet e mia me kukulla luanin
Unë ngjitesha nëpër degë
Më e fortë se një djalë
Më e ndjeshme se një këngë“
Poezia “BABAI IM“, faqe 19.
METAFORAT ME POROSI UNIVERSALE:
Janë këto arsye pse nuk ngurrojmë të themi se nga një botë individuale, vargu i saj sa vjen e shndërrohet në mendim universal, i kapshëm për realitetin shoqëror, për situatën a rastin “Sepse duke të kërkuar ty e gjeta veten”, (faqe 24), pasi “lotët nuk janë dhimbje por vetëm kripë”, dhe po në këtë poezi ajo e sheh se “shpirti është mallkim?!”, (faqe 27), kurse në pjesën tjetër ka një mendim tepër ekzakt: “…duke pritur shumë të mira/ Shikojmë vetëm të keqen”, (faqe 28). Për t’i veçuar janë edhe mendimet se: “Të gjithë e adhurojnë dashurinë – Por pak kush e dhuron nga zemra”; “Të gjithë e duan lumturinë – Pak kush i gëzohet lumturisë së tjetrit”, dhe “Të gjithë duan gjithçka – Por pak kanë nevojë vetëm për veten e tyre”, (faqe 27).
Thuaja kryesisht, poetesha vargun e saj e nis nga brendësia e vetë, andaj e “lut stilolapsin/ që t’ia kthen shpirtin në lumenj/ për të zbuluar në bardhësinë e letrës/ gjithçka që harroi/ dhe fshehu në zemër”, (e përpunuar, faqe 32). Shpeshherë kjo poezi, më shumë duket se është një shpalosje e brendshme individuale, përveç dhimbjes së njohur, motivet tjera kryesisht janë pa ndonjë synim dhe personifikim me individin, me konkreten dhe me individualen, shih poezinë: “GRATË QË DASHUROJNË DERI NË DHIMBJE”, (faqe 40), që do të thotë të gjitha mesazhet e kësaj poezie i takojnë një rrethi më të gjerë, përkatësisht i dedikohen shoqërisë dhe proceseve nëpër të cilat kalon kjo shoqëri, dhe se “Vitet ikin si sapun i harxhuar” edhe “Pronarja është plakur me po atë inatin e saj”, (faqe 35), prandaj siç duket edhe nga ky vëllim poetik ajo i paska “vjedhur rezervat e fundit të mirësisë së saj”, (faqe 38), dhe pastaj paska ikur?!
“Ca vjeshta ishin pranverat më të ngrohta
Që i humbëm rrugës
Gjersa pavetëdijshëm thurnim ëndrra
Për dimrin e huaj”
Poezia “CA VJESHTA”, faqe 23.
TË FLUTUROSH MBI METAFORA:
“Secila frikë është e veshur/ Ndryshe kur ngrin nga acari”, (faqe 50), d.m.th. pjesa dërmuese e këtyre poezive shpalosin dromca mendimesh të çastit e të dhimbjes, të pozivitetit e të dashurisë për jetën: “Çfarë të të them/ Nëse derdhë fjalët para teje/ Do të jesh në gjendje që t’i mbledhësh/ Çfarë shikimi të të përcjell”, (poezia “ÇFARË TË TË THEM”, faqe 60), ose poezitë “FJALË TË GURTA”, (faqe 66), dhe poezia “BËHU RREZE E AGIMIT TIM”, (faqe 71), kanë shpalosur afinitetin të cilin e kishte poetesha për t’i dhënë kuptim më përgjithësues dhimbjes personale, të cilën vetëm ajo arriti ta shndërroj në dhimbje universale, me mesazhin e qartë, andaj të mos humbasim duke kërkuar dhimbjen “NËPËR SIRTARËT E JETËS”, (faqe 72), andaj në përgjithësi poezia e saj ka marrë trajta të tilla duke shpalosur atë refrenin e ndjesisë individuale, të përjetimit a të çastit kur është mbërthyer nga dhimbja, që me automatizëm i ka përkthyer në frymëzim, si burim i brendshëm dhe i pashtershëm, frymëzues dhe tejet mbresëlënës, siç shihet edhe në vargjet e poezisë “ME DORËN E FATIT TIM”: “Kush ngrohtësi kërkon e gjen në krahët e mi/ Me dorën e fatit tim udhëhiqem/ Pse të mos jap atë që më është dhënë/ Nuk kursej atë që më është dhënë/ Lakuriq para jetës jam/ Vetëm atë copë qiell kam/ Me të i ngjyrosi ditët e mia”, (faqe 74).
Së këndejmi edhe vëllimi “TË FLUTUROSH ATJE KU NUK ISHE”, është i tillë dhe në vazhdën e krijimtarisë së gjertanishme të poeteshës Miradije Maliqi. Po aq natyrshëm dëshmohet stili i saj dallues, karakteristik dhe mbase i veçantë, me finesa estetike në varg, duke treguar gjithnjë ndjeshmëri të hollë, si për njeriun, ashtu edhe për vargun poetik, dhe me një mjeshtëri elokuente do të lë edhe amanetin trishtues: “Pa dëshirë heq dorë/ Siç hoqa dorë edhe prej jush/ Më mungon vetëm pak guxim pak marrëzi/ Të të them se jam këtu e do të jem gjithnjë/ Të të rrëfej se si i thura ngjyrat e blerta për ty/ Të ta dhuroja botën time/ Doja të t’i rrëfej ato gjëra që i heshta”, (poezia “DIKU MES ËNDRRËS DHE ZGJËNDRRËS”, faqe 75-76).
“ATJE DO TË SHKOJ”:
Natyrisht nuk prirem të prek hapësirën e lexuesit, për të nxjerrë secili imazhet e mendimeve personale, por jam i detyruar t’i theksoj disa nga vargjet e saj, për të plotësuar më mirë mendimin tim të theksuara më lartë, veçmas janë vargjet për vendlindjen e saj: “Atje do të shkoj që t’i mbledh/ Të gjitha thërrimet që më lënduan ashtu sikur ty/ Që të jem sërish vetja dhe e jotja qyteti im/ Atje ku gurët janë më mëndafsh se mëndafshi/ Atje ku mban aromë Vardari/ Dhe mali i thatë njëkohësisht/ Atje ku janë yjet më të afërt/ Në netët verore të kristalta si sytë e fëmijës/ Atje ku mbeta gjithnjë e bija e dikujt/ Atje ku njerëzit janë të ngurtë si guri/ Dhe të butë si pambuku/ Atje ku japin dorën nga zemra”, (poezia “QËLLIMI”, faqe 44-45), si dhe vargjet në vijim të cilat e përmbyllin këtë vëllim poetik:
“Rriten larg të vërtetës së shtrembëruar
Nëpër plasaritjet e kohës mospërfillëse
Dhe vijnë të madhërishëm
Me gjurmët e hapave të vegjël”
Poezia “ME GJURMËT E HAPAVE TË VEGJËL”, faqe 85.
MESAZH PËRMBYLLËS:
Le të lutemi për shpirtin e çiltër të poeteshës, po ashtu të lutemi që ky libër dhe krijimtaria e saj të jetë prezenca e përhershme e Miradijes në letrat shqipe, e jo siç ka thënë ajo, “Vetëm një thërrime është ky emri im”, pasi “Pran kaq poemave të pasura/ që ndërtoi mureve të shpirtit”, (faqe 63), jetëgjatësia e poeteshës, jam i sigurt se do të shkojë përtej jetës fizik të saj.
Drejtuesit e shoqatës “ Lidhja e Krijuesve Shqiptar në Mërgim” z. Musa Jupolli dhe z. Mentor Thaqi, për të gjithë poetët e pranishëm kanë ndarë Mirënjohje. Me mirënjohjen “Penda e Artë” është nderuar z. Shefqet Dibrani. E, njëjta shoqatë më herët zonjën Maliqi e pati shpërblyer me mirënjohjen “ Kongresi i Manastirit”
Në këtë mbrëmje me vlera të larta artistike është bërë edhe promovimi i romanit“ Hanna” i autores Fatmire Zeneli – Sopa . Ky roman i shkruar dhe botuar në gjuhën gjermane është pritur mjaft mirë nga lexuesit gjermanë dhe shqiptarë, njohës të kësaj gjuhe . Mbi rëndësinë dhe vlerat e romanit “ Hanna” ka folur poeti dhe kritiku Isuf Sherifi.
Kurse, autorja, Fatmire Zeneli – Sopa, ka shkëputur fragmente nga ky roman të cilat para të pranishmëve i ka lexuar me një gjuhë të pasur dhe të artikuluar.
Tema tejet e ndjeshme e trajtuar brenda këtij romani ka bërë që me këtë autore të re dhe premtuese të zhvillohet një debat mjaft interesant. Sidomos debatin e kanë bërë tërheqës pyetjet e krijuesit Milazim Maliqi, nga Gjeneva.
Kjo temë e pa trajtuar deri me tani në letërsinë tonë mendojmë që do të shpie në përkthimin e romanit “ Hanna” edhe një gjuhë të tjera. Këtë orë letrare e ka pasuruar edhe më shumë prania e zonjave të nderuara si: Fexhrije S.Blaku,sekretare e parë e Ambasadës së Republikës së Kosovës në Bernë, e zonjës, Saime Jusufi Zeka, veprimtare e hershme e çështjes sonë kombëtare dhe ajo e këngëtares së mirënjohur Miranda Hashani.
Në fund të takimit zonjës Shukrije Ramadani, tufë lulesh i ka dhuruar çupëza e vogël Elisa Maliqi, mbesë e shkrimtares dhe publicistes së ndjerë Miradije Kurtishi – Maliqi.
Në Kampionatin Botëror në Budapest, tiçinasi asgjësoi konkurrencën në 100 metra delfin
VOAL- Nuk ka dy pa tre, në Budapest si në Otopeni! Noè Ponti përfundoi një grup të mrekullueshëm individual në Kampionatin Botëror të kursit të shkurtër, duke mposhtur konkurrencën edhe në garën e tij të tretë, delfin 100 metra. Pasi hyri në finale me kohën më të mirë të shortit (48″89), 23-vjeçari nga Tiçino – falë fazës së zakonshme, të jashtëzakonshme nënujore – madje arriti të zbresë në 47″71, shtatë të qindtat më pak se rekordi i mëparshëm botëror i printuar nga Caeleb Dressel… pikërisht në Duna Arena, në nëntor 2020. Shumë larg, pra, dy rivalët më të akredituar, Maxime Grousset (48″57) dhe Matthew Temple (48″71), i cili kishte vetëm ngushëllimin prej argjendi ose bronzi.
Në mbrëmjen hungareze, përveç Noès, tre atletë të tjerë dolën në qendër të skenës me rekorde botërore: e pangopura Gretchen Walsh, e cila arriti tetë rekorde javore falë atyre të arritura në 100 metra delfin (52″71) dhe në 50 metra stil i lirë (22 ”87), Summer McIntosh, e cila me 4’15”48 e saj fshiu fjalë për fjalë 4’18”94 të Mireia-s nga librat e historisë. Belmonte dhe Jordan Crooks, njeriu i parë që notoi 50 metra stil i lirë nën 20″ (19″90, për të qenë të saktë). RSI
Zvicra planifikon të rinovojë rrjetin e saj të bunkerëve të vjetër që u rezistojnë sulmeve bërthamore, që gjithnjë e më shumë po vlerësohen sidomos tani kur pasiguria në botë është rritur, veçanërisht pas sulmit në shkallë të gjerë të Rusisë ndaj Ukrainës. Falë një ligji të vitit 1963, Zvicra është tashmë përpara fqinjëve si Gjermania. 9 milionë banorëve të saj, duke përfshirë të huajt dhe refugjatët, u garantohet një vend në një bunker për t’i mbrojtur nga bombat dhe rrezatimi bërthamor.
“Në vitet e ardhshme, Konfederata Zvicerane dëshiron të heqë disa nga kufizimet nga rregullat aktuale dhe të rinovojë disa nga bunkerët më të vjetër”, tha për agjencinë e lajmeve Reuters, Louis-Henri Delarageaz, komandant i mbrojtjes civile për kantonin Vaud.
Në muajin tetor, qeveria nisi konsultimet për të bërë të mundur “sigurinë” e Zvicrës “në rast të një konflikti të armatosur”dhe planifikon një përditësojë strukturat e vjetra me një buxhet prej 250 milionë dollarësh.
“Kjo nuk do të thotë se po përgatitem për konflikt, jo, nuk është ky mesazhi, por duam që të kemi një rrjet strehmi të sigurtë dhe ne duhet t’i mirëmbajmë bunkerët dhe të sigurohemi që janë funksionalë”, thotë Louis-Henri Delarageaz.
Në fshatin Bercher, të kantonit Vaud, oficerët e mbrojtjes civile, kontrolluan një bunker që gjendet poshtë një blloku apartamentesh, në kuadër të inspektimit të detyrueshëm, çdo dhjetë vjet.
Pas kontrollit, kreu i grupit të inspektimit Gregory Fuhrer vlerësoi se në gjendjen që ishte, bunkeri ishte i papërdorshëm. “Pronarit të bllokut të apratamenteve do t’i jepet një afat një vjeçar për të rregulluar defektet, përndryshe duhet të paguajë 900 dollarë për çdo banor në një bunker publik”, u shpreh ai.
Që në 1815 kur u njoh neutraliteti i Zvicrës, ky vend nuk është përfshirë në luftra të huaja.
Ajo u pushtua nga Franca në shekullin e 18-të dhe pësoi disa bombardime ajrore gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Komandanti i mbrojtjes civile për kantonin Vaud, Louis-Henri Delarageaz tha se pasi Rusia sulmoi Ukrainën në vitin 2022, zyra që ai drejton u përball me një rritje të thirrjeve telefonike nga banorë të shqetësuar, që kërkonin informacion mbi bunkerët.
“Papritur shumë njerëz na merrnin dhe na pyesin se “ku janë bunkerët, ku është vendi im, a është gati streha ime?” tha ai, duke shtuar se kërkesat nga ana e qytetarëve francezë për një vend në bunker, u desh të refuzohen.
Ndërsa shumica e zviceranëve kanë bunkerë privatë, disa mbështeten tek bunkerët e komunitetit. Pranë zyrës së zotit Delarageaz gjendet një nga 350 bunkerët e tillë të kantonit Vaud. Bunkerët janë mirëmbajtur, me krevate marinari dhe tualete.
Aty pranë është një qendër komandimi nëntokësore, një spital nëntokësor me një sallë operacioni dhe dushe dekontaminimi si dhe një bunker për të mbrojtur veprat e artit. “Ne në Zvicër jemi largpamës”, thotë zoti Delarageaz. “Ka një fjalë të urtë latine që thotë: “Nëse doni paqe, përgatituni për luftë”.
Gjeli i Zyrihut, i racës Amrock, ka mposhtur konkurrencën
Emri i tij është “Sir” ( “Zotëri”)dhe ai është më i bukuri nga të gjithë. Bëhet fjalë për shpendin nga Zyrihu që fitoi titullin “gjeli më i bukur në Zvicër”, duke mposhtur konkurrencën.
VOAL- “Zotëria” është një gjel i racës Amrock, ai është shtatë muajsh dhe peshon katër e dy kilogramë. “Ka pesë pikë në kreshtë. Katër do të mjaftonin, ai i ka pesë, të gjitha të rregullta… Sqepi duhet të jetë i verdhë… Lafshët duhet të jenë të lëmuara, mundësisht mjaft të mbyllura, ai i ka të hapura pak, por kjo është mirë për një gjel kaq të madh”, shpjegon. Daniel Berger, një mbarështues nga Oetwil am See, i cili është shumë krenar për Zotërinë e tij. “Gjyqtarët – shpjegon ai – shikojnë edhe pendën, rregullsinë e bardhë e zi. Këmbët duhet të jenë të verdha bukur dhe jo të shtrembër… Dhe bishti duhet të ketë vëllim të mjaftueshëm…”.
Në shfaqjen e fundit kombëtare në Thun, Sir jo vetëm që fitoi çmimin për kategorinë Amrock, por u shpall më i bukuri nga të gjithë gjelat në përgjithësi. Dhe ai u përball me më shumë se 700 konkurrentë.
“Për mua, diçka e tillë ndoshta ndodh vetëm një herë në jetë, është si të fitosh çmimin e parë në llotari,” thotë Berger, një kopshtar peizazhi në pension dhe mbarështues i njohur në mjedisin e tij në Zvicër.
Zotëri, i quajtur kështu për shkak të sjelljes së tij mbretërore, është vërtet i veçantë. Gjenetika ka shumë rëndësi për të pasur një kampion, thotë Berger, por nuk mjafton. Për shembull, Sir merr rregullisht karota, të cilat janë të dobishme për traktin gastrointestinal, dhe gjithashtu për ngjyrën e putrave të tij. “50% është çështje gjenesh, 50% e tjera vjen nga mbarështimi dhe ushqimi”…. “Edhe ecjen e ka elegante…”. Zotëri është një showman, thotë seleksionuesi. I pëlqen të jetë në qendër të vëmendjes. RSI
Në Zyrih u hodhën shortet për kualifikueset e Botërorit 2026
VOAL- Kutia e Zyrihut ka folur: në rrugën e Zvicrës drejt Botërorit 2026 do të jenë Suedia, Sllovenia dhe Kosova.Zviceranët u vendosën në Grupin B me vetëm tre ekipe të tjera dhe për këtë arsye do të fillojnë fushatën e tyre vetëm shtatorin e ardhshëm.Kujtojmë se fituesit e dymbëdhjetë grupeve do të kualifikohen direkt në kampionatin botëror, ndërsa nënkampionët do të duhet të kalojnë në play-off si katër më të mirët në Ligën e Kombeve që nuk u kualifikuan direkt.Faza përfundimtare do të zhvillohet nga 11 qershori deri më 19 korrik 2026. RSI
Komentet