Shqipëri, me ty po ngre fjalën time  të vockël

skenarë korbash të frikshëm na i ranë atdheut

që  nga  Troja e lashtë pellazgo-ilire e deri në

ditët tona, atdheut iu  këputen  pjesë  nga  më

të butat, krahina të  tëra  shqiptarësh janë nën

pushtim dhe të kryqëzuara  me  emra  të  tyre.

Shprishësit e gjakut të Arbrit janë shumëzuar

egërsisht e kërcënojnë ekzistencën  e  kombit

përmes mërgimit ekonomik dhe shpërnguljes

i thoshte Nëna e lashtë, Nënës së kohës sonë;

bija ime kujdes gjuhën shqipe, shkronjat e saj

flamurin dhe territorin, këngët dhe vallet tona

xhuranë, fustanellën çame dhe xhubletën ilire.

Në atdheun tonë nuk  ka  fushë buke as grykë

mali,as përrua arash e as lum dhe breg të detit

që nuk është larë me pika të gjaku të luftërave.

Arti që na bën të lirë është në brendësinë tonë

Shprishja e gjakut të Arbrit përmes mërgimit e

shpërnguljeve është gjëma më  e rëndë që i ka

rënë atdheut! Edhe  në  kohën  tonë shqiptarët

kërcënohen nga shpërngulja dhe nga mërgimi.

Poezia që shkruajmë e do një gjetje të veçantë

të kohës,një çast poetik ndryshe do i përgjigjej

mesazhit të Himnit  dhe  të Flamurit Kombëtar

Shqipëri, me  ty  po  ngre fjalën time të vockël

nga një  vend  që  s´është i imi dhe është i huaj

gjaku i shprishur edhe prishet i thoshte Nëna e

lashtë Nënës së kohës sonë, -Nënave shqiptare:

është koha, Gjaku i Arbrit më të mos shprishet!

Atdhe Geci – Dortmund, 03.01.2025