Njerëzit shpirtin e tepër hodhën në xhepat e grisur.

Ai qe shpirti i rrugës nga duhej nisur,

Rruga e nesërme për të parë njerëzit mirë,

Prova e dashurisë dhe dashuria si zjarr i arrirë,

Ai s`e afron të keqen, s`e afron ligësinë,

Shpirt i tepër ,larg shpirtit të ngopur,

Me të mirat e rrëmbyer nga të tjerët,

Shpirt i tepër,

në xhepat e grisur kur ranë monedhat që s`na duheshin,

Ku gjeti vend era dhe ngrica të hynte në trup,

Shpirt i tepërt, ardhë nga vetja jonë,

Shpirt i tepër i xhepave të grisur,

Para të cilit, cmira, inati, ndjehen të arratisur.

Shpirti i tepërt është forca,stërmundimi jonë,

Ai çast kur njeriu drejt Migjenit  vrapon…