VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

Shpëtimi i hebrenjve në Shqipëri është vepër e të gjithë shqiptarëve – Nga ARSHIN XHEZO

October 10, 2015

Në pranverën e vitit 2005 erdhi në Shqipëri,- e pas pak muajsh, shkoi edhe në Kosovë, – fotografi amerikano-hebre, Norman H.Gershman, drejtor i Fondacionit Islamik, të quajtur “Besa”.

Fillimisht, në Tiranë, pastaj, edhe në qytete të tjera të Shqipërisë,-Berat, Krujë, Shkodër, etj.,-sipas një liste që kishte me vete,- zoti Gershman kërkonte dhe fotografonte qytetarë, dëshmitarë nga familje që kishin strehuar e shpëtuar hebrenj gjatë Luftës së Dytë Botërore, ose pasardhës të tyre; por vetëm myslimanë, për nga besimi fetar, dhe me ta të krijonte një ekspozitë fotografike dhe një album të veçantë, më vonë.

“Arsyeja, pse jam fokusuar tek myslimanët në Shqipëri, – tha zoti Gershman,- është se bota, jashtë kësaj dhome, as nuk e di që shqiptarët janë një vend mysliman”, se “Besa” e tyre, Zoti, Miku, për ta janë të shenjtë, dhe kjo është arsyeja që kanë shpëtuar nga vdekja e sigurt qindra e mijëra hebrenj; të gjithë.

Ndoshta, pikërisht për këtë arsye, pra, që ekspozita dhe albumi duhej vetëm me foto mysimanësh, pothuaj, të gjithë ata që janë fiksuar nga aparati fotografik apo kamera e tij, kanë në duar nga një Kuran, ose nderojnë sipas ritit Islam. (Me sa duket, është zakon i vjetër fotografësh, që neve na kujtojnë ata të Komunales së dikurshme, të cilët, “të rregullonin” vetë, dhe,- para se të shkrepnin aparatin, nuk harronin kurrë të të këshillonin: “Qesh pak?!”

Albumi-libër, ose libri-album, me titull “Besa” nga “Shqipëria myslimane” doli, dhe me akoma më shumë shpëtimtarë “myslimanë shqiptarë”, dhe fillimisht u reklamua në një turne në Mbretërinë e Bashkuar.

Pak më vonë, për librin “Besa” dhe për “Shqipërinë myslimane” u shkrua në gazetën e madhe gjermane “Die Ëelt” (“Gjatë pushtimit gjerman, myslimanët shqiptarë shpëtuan gati 2000 hebrenj”. (“Die Ëelt, 2011). Pastaj, mbi bazën e librit u përgatit një film, “Besa”. Premtimi”, kuadrot e të cilit, me shpëtimtarët e hebrenjve,-pothuajse të gjithë, po ata qytetarë myslimanë shqiptarë me Kuranin në duar apo duke nderuar në ritin Islam, u shfaqën edhe në rrjetin e njohur CNN, emision, të cilin, më pas e mori dhe e transmetoi edhe Top-Channel-i ynë.

Askush nuk e vë në dyshim qëllimin e mirë të zotit Gershman, dhe për këtë duhet falenderuar. Por, ndërsa është krejt në të drejtën e tij të punonte për Fondacionin Islamik britanik, i cili, për motivet e veta kërkon t’i tregojë botës “një model islami”, kjo gjë nuk ka arsye të bëhet duke deformuar historinë me të pavërteta apo gjysmë të vërteta, të cilat janë edhe më të dëmshme se gënjeshtrat.

Vitin e kaluar, një fotoreporter, i njohur në botë për fotot dhe ekspozitat e tij me ngjarje dhe njerëz të veçantë, u befasua në Korçë, nga fakti se në këtë qytet, të “Shqipërisë myslimane”, sipas tij, myslimanët pinin birrë, por pinin edhe së bashku me të krishterët dhe në të njëtin vend, në “Festën e Birrës”.

Gazetari që e intervistoi mund t’i tregonte një gjë që e dinë të gjthë, se myslimanët e Shqipërisë , janë po aq, e ndoshta, edhe më “ustallarë” si pijetarë, se të krishterët e këtij vendi; pinë birrë, verë, raki e ç‘tu zerë dora. Pastaj, në Shqipëri është kaq e madhe përzierja e martesave mes besimtarëve të feve të ndryshme, saqë myslimanë, ortodoksë, katolikë, ungjillorë, madje, edhe jahudinj, i gjen bashkë edhe brenda një familje dhe jo vetëm në “Festën e Birrës”.

Eshtë më se e vërtetë, se në Shqipëri ka pasur dhe ka një Islam normal, madje, edhe model, dhe se nga familjet myslimane janë strehuar e shpëtuar qindra e mijëra hebrenj gjatë Luftës; është e vërtetë, gjithashtu, se institucione të tilla tradicionale, si “Besa”, “Mikpritja” etj., kanë luajtur një rol të jashtëzakonshëm, edhe në strehimin e shpëtimin e hebrenjve gjatë pushtimit nazist. Por, ka një dokumentacion të bollshëm në arkiva, shtyp e libra, dhe ka ende gjallë dëshimitarë, që konfirmojnë të vërtetën e madhe e të bukur, se edhe strehimi e shpëtimi i hebrenjve është vepër, as vetëm e banorëve me besim mysliman, as vetëm e atyre me besim të krishterë apo bektashinj: është vepër e të gjithë shqiptarëve. Dhe, e një Shqipërie, as vetëm “myslimane”, as vetëm “e krishterë”, por e një Shqipërie, e cila, në të gjitha periudhat e shtetit shqiptar, që nga 1912-ta, me kushtetutë, shteti gjithmonë është shpallur e ka qenë laik, nuk ka pasur asnjëherë fe zyrtare, por një bashkëjetesë fetare dhe etnike, vërtetë në harmoni dhe model për shumëkënd.

Ndërkaq edhe strehimi dhe shpëtimi i hebrenjve, siç nuk është meritë e qytetarëve të vetëm njerit apo tjetrit besim fetar, nuk është as ekskluziv i institucionit të “Besës”, “Nderit”, “Mikut” apo “Mikpritjes”.

Duke qenë e pamundur ta shpjegojnë shpëtimin e hebrenjve me tërë faktorët e vet; pra, duke e shpjeguar vetëm me “Besën”, kjo fjalë shndërrohet në magjike, të mistershme, vë në dyshim edhe të vërtetën, por edhe atë rol që vërtet kanë luajtur “Besa”, apo Mikpritja shqiptare. Por, gjithësesi, pa e tepruar, sepse, mikpritja për shembull, “nuk është cilësi përjashtimore e shqiptarit”. Ka edhe plot popuj të tjerë, madje, mjaft mikpritës.

E keqja është se, veç të huajve, këto fjalë përsëriten si slogane, më shumë, për fat të keq,edhe nga ne që, herë nga padija, herë nga kompleksi i inferioritetit ndaj të huajve, duartrokasim pa u menduar dy herë kur shohim ekspozita apo filma, me “Shqipëri myslimane”, “shpëtimtarët myslimanë” e të tjera të pavërteta, mjaft që i përgatisin e shfaqin të huajt sepse “propagandojnë imazhin tone”…

Ruajtja dhe përcjellja e kujtesës historike brezave, sidomos, per ngjarje të tilla si Fashizmi, Komunizmi apo Holokausti ndaj hebrenjve, që i sollën trauma të mëdha njerëzimit, nuk është çështje erudicioni apo thjesht grumbullimi i fakteve.

“Ata që harrojnë të kaluarën janë të dënuar ta përsërisin”,-shkruan Franc Kafka.

Por “si ta ruajmë?”- Kjo, duket,është çështja.

Trajtimi i cekët, i njëanshëm, parcial, me gjysëm të vërteta dhe pa analiza të shkaqeve e pasojave siç po ndodh shpesh edhe me shpëtimin e hebrenjve në Shqipëri gjatë luftës së Dytë Botërore, që ua atribuon atë vetëm besimtarëve myslimanë apo e bën eskluziv të institucionit tradicional të “Besës”, “Nderit”, apo “Mikut”, pra kur nuk bëhet bindës, e shndrron historinë në mit,- shansi dhe dhurata e mezipritur për antisemitët dhe neonazistët e sotëm.

Këtu nuk është rasti për t’u zgjatur, sepse, me këto çështje janë marrë e duhet të merren më mirë, besoj, specialistë të fushës, por për rastin që flasim, ta monoplizosh shpëtimin e hebrenjve tek besimtarët myslimanë, veç injorimit të së vërtetës historike, është edhe aspekti etik, moral. (Sa keq do të ndiheshin, në rradhë të parë, vetë ato familje myslimane që sakrifikuan për hebrenjtë, para fqinjit, shokut e mikut të tyre të krishter, që bëri të njëjtën sakrificë).

Dhe, mbi të gjitha, kjo mungesë përgjegjësie, dashur pa dashur, provokon përçarje tek qytetarët, besimtarë të feve të ndryshme.

“Ideja se feja jonë është më e mira, është më e pastra, nga këndvështrimi antropologjik është një mit,- shkruan Akbar Ahmed, shkencëtar islamik në Universitetin amerikan në Uashington. – Krijimi i urave ndërmjet religjioneve është një imperativ, nëse dëshirojmë të mbijetojmë në shekullin XXI”.

Myslimanët e të krishterët, në Shqipëri janë “vëllezër Siamezë”, historikisht, në shekuj. Edhe punët e bukura, edhe punët e shëmtuara, i kanë bërë bashkë. Edhe Shqipëria vet, megjithëse nuk është as “Shqipëri myslimane”, as “Shqipëri e krishterë, dhe, sidoqë gjeografikisht është në Europë dhe me identitet europian, nuk po arrin ende të bëhet europiane me standardet e sotme, për përgjegjësinë e të gjithëve, e jo qytetarëve të njërit besim apo tjetrit.

Në këtë udhë të fatit të përbashkët, edhe shpjegimi i shpëtimit të hebrenjve është një shpjegim, besoj, realist vetëm po të analizohen të gjithë faktorët, të cilët janë komplementarë dhe kanë në themel mbijetesën dhe interesa, së pari, kombëtare, jetësore dhe ekonomike të të gjitha komuniteteve.

Disa prej tyre, mendoj se janë:

1-Fqinjësia e hershme dhe e gjatë. Hebrenjtë, sikurse grekët, janë fqinjët më të vjetër të shqiptarëve. Ata kanë ardhur që nga shekujt II-I, para Krishtit, dhe fqinjërimi mëse dymijëvjeçar është në bazat e kësaj miqësie, që reflektohet edhe në solidaritetin e mëvonshëm.

2-Hebrenjtë kanë ardhur jo si pushtues, por si emigrantë, hallexhinj, dhe për këtë arsye shqiptarët u kanë bërë vend e u kanë ardhur në ndihmë, sikurse me vonë, edhe emigrantëve grekë, serbë, maqedonas, vllehë, etj.

3-Në vitet kur hebrenjtë emigruan në viset shqiptare, ka pasur ende toka të lira e pjellore në faunë e florë; po ashtu, edhe nevoja të vendësve për krahë pune, sidomos, në ato zanate që ishin specifike për ardhësit.

Ky, besoj, është edhe një nga shkaqet kryesore nga i cili “përfituan” e “përfitojnë” kudo në botë emigrantët më të hershëm, sepse, siç dihet dhe shihet më qartë aktualisht, për shkak të komunikimit intensiv e globalizimit në tërësi, “pritësit”, sa vjen e “ngushtohen” edhe vet në territore e në pasuritë e tyre kombëtare.

4-Hebrenjtë gjetën në vendin tonë një traditë të konsoliduar të bashkëjetesës etnike dhe fetare, dhe pa gjurmë të antisemitizmit.

5-Vendësit mikpritës nuk ishin fanatikë në fenë dhe ritualet e tyre, dhe e pranonin “të ndryshmin” të ndryshëm, edhe në besimin fetar, së bashku me ritualet dhe objektet e tyre të kultit, që i mbronin dhe i respektonin, njëlloj si të vetat. Perandori i famshëm Kostandini i Madh që njihet si Kostandini nga Iliria, shkruan:”Ne dëshirojmë me gjithë shpirt, që, të gjithë njerëzit të adhurojnë dhe të besojnë atë fe që duan”.(Michael Grant:”Kostandini i Madh nga Iliria”, Sh.B.”Bakus”, Tiranë, 2004,Fq.180)

6-Shqiptarët kishin doke e zakone të tilla, si institucioni i “Besës”, “Nderit”, “Mikut” etj., të cilat inkurajonin tek ardhësit hebrenj, sikurse edhe tek ata të komuniteteve të tjera, sigurinë e jetës, nderimin, respektin për ta, për kulturën dhe fenë e tyre. Kjo është një cilësi e vyer dhe e njohur e etnotipit shqiptar.

7-Hebrenjtë e shpëtuar nga nazistët në vitet 1943-1944,për shqiptarët, nuk ishin “përvoja” apo “prova e pare” e solidaritetit njerëzor dhe e sakrificës për tjetrin në hall e në fatkeqësi. Vetëm pak muaj më parë (pas 8 shtatorit të vitit 1943, kur kapitulloi Italia fashiste), shqiptarët e “harruan” armikun që i pushtoi e i vrau, dhe strehuan e shpëtuan rreth 20 mijë ushtarë dezertorë italianë që mbetën rrugëve e në pikë të hallit.

8-Antifashizmi shqiptar dhe lufta Nacional Çlirimtare, jo vetëm e inkurajoi mbrojtjen dhe shpëtimin e hebrenjve, por edhe vetë shpëtimi i hebrenjve u bë një nga shfaqjet, aspektet e bukura të antifashizmit shqiptar.

Në Shqipëri, bashkë me shqiptarët, kanë banuar e banojnë edhe komunitetet e grekëve, maqedonasve, vllehëve, romëve, etj., dhe, natyrisht, solidariteti e sakrifica edhe për ta do të ishte krejt e njëjtë si ajo ndaj hebrenjve, nëse ata do të ndodheshin në kushtet e tyre, pavarësisht etnisë e besimit fetar.

Sikurse individët, edhe shtetet e kombet vlerësohen, sidomos, nga kultura e konsensusit.

Institucioni i bashkëjetesës dhe harmonisë fetare dhe etnike në Shqipëri është një konsensus i madh dhe i vyer historik, i arritur gjatë shekujve dhe, sigurisht, me kostot përkatëse. Ky konsensus nuk është, thjesht, një besë, një betim individësh, aq më pak, një bashkim e shtrëngim duarsh i krerëve të institucioneve fetare, siç i shohim në qëndrime protagonistësh, në foto e ekrane televizionesh. Nuk është një marrëveshje ceremoniale “titullarësh” e politikanësh, pasuar nga firmat e vulat përkatëse.

Konsensusi i madh i bashkëjetesës, apo harmonisë etnike dhe fetare në Shqipëri, i shqiptarëve mes vedi, së pari, por edhe me “të ndryshmit” që bashkuan fatin me ta, si çdo konsensus i vërtetë e jetëgjatë, është themeluar e ngritur mbi bazë interesash jetike, ekonomike, të mbijetesës, ekzistenciale, ku dallojnë, sigurisht, ato kombëtare, e bashkë me to, edhe interesat kulturore, fetare, morale, etike, etj.

Meritë e shqiptarëve është, se kanë ditur, jo vetëm të ndërtojnë e ruajnë konsensusin mes tyre, por edhe t’ua mësojnë këtë kulturë konsensusi edhe ardhësve, “jabanxhinjve” me kultura e besime të ndryshme. Por, edhe ardhësit, “të ndryshmit” kanë pasur meritën ta përvetësojnë këtë kulturë.

Platforma e Rilindjes sonë Kombëtare, që frymëzoi edhe dashurinë e “shkuarjen” edhe “me serbë, grekë e bullgarë”, siç shkruan Naim Frashëri, gjen, besoj, mishërimin më të bukur tek një nga poezitë më të bukura “Himni i Flamurit”, të Fan Nolit, poet, historian, përkthyes, muzikolog, ish-kryeministër, por edhe themeluesi i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare:

“Flamur që linde Shën Konstandinin,

Pajton Islamin me Krishtërimin,

Shpall midis feve vllazërimin,

Flamur bujar për Njerëzi”

Eshtë me shumë interes njohja e teksteve të himneve kombëtarë të popujve të botës. “Himni i Flamurit”, i botuar në vitin 1926 nga Noli, më ka nxitur të shoh disa prej këtyre teksteve. Jo pak prej tyre janë tepër agresivë dhe me një fjalor morboz: “kocka”,”gjak”,”varre”. Nuk besoj, se teprohet, po të them se “Himni i Flamurit” i Nolit është më i bukuri dhe më i emancipuari, që njoh, i denjë për Europën e sotme të Bashkuar.

“Nacionalizmi shqiptar është sekular”, -vëren me të drejtë analisti dhe njohësi i mirë i Ballkanit, Janush Bugajski.

Në Europën e sotme, “pa viza”, bashkëjetesa në diversitetin etnik, fetar, gjuhësor, kulturor është kriter civilizimi dhe kulture, kusht ekzistence.

“Shtetet unifetarë janë të vjetëruar për Europën moderne”,-shkruan Karl Poper.

Shqipëria nuk ka nivelin e Greqisë, madje, as të Serbisë, megjithë krizën në këto shtete. Por, nuk të duket aspak normale që, megjithë ardhjet e mijëra emigrantëve çdo vit, sidomos nga vendet e Lindjes, ku shumica janë të besimit mysliman, statusi unifetar, thuajse, nuk preket. Vetëm shifra prej rreth 800 mijë emigrantësh shqiptarë që kanë emigruar në Greqi, e ku shumica janë të besimit mysliman, do ta ndryshonte këtë përqindje. Për dekada të tëra në Athinë, në kryeqytetin e vendit nuk lejohej të ndërtohej, të paktën, një xhami e vetme.

Shqipërisë dhe shqiptarëve u mungojnë shumë gjëra, por këtë pasuri, këtë “prioritet” e ka, sidoqë nuk është në listën e “12 prioriteteve” të Bashkimit Europian. Eshtë ndoshta, nga rastet tepër të rralla, kur, me bindje e jo pa krenari, të thuhet e të shkruhet fjala “model”.

Në Shqipërinë, me, së paku katër besime fetare, dhe që nuk ka njohur kurrë luftra me motive fetare, janë dukur e duken absurde luftra të tilla, si ajo gjysmëshekullore në Irlandën e Veriut, midis protestanëve e katolikëve, ku u vranë, më së paku 4000 njerës. Po kështu, sherri e lufta në Irak, mes sunitëve e shitëve; Qiproja e ndarë në “greke’ e “turke”, etj.

Shqipëria, megjithë sëmundjet që ka, nuk vuan nga sëmundja e Daltonizmit. Syrit të një shqiptari do t’i dukej monokron e monoton një qytet “bardhezi”; me vetëm xhamija, apo me vetëm kisha; vetëm me veshjet e zeza të klerikëve të krishterë, apo me vetëm ato bardhezi apo vetëm jeshil të klerikëve myslimanë apo bektashinj.

Bashkëjetesa dhe harmonia fetare dhe etnike ka bërë që qytetet tona, sidoqë, ende, jo si qytetet më të pasura të Europës, t’u ngjajnë galerive të artit, ku, bashkë me ngjyrat kombëtare, të rrinë bukur e në harmoni të plotë edhe ngjyrat e “të tjerëve”; vepra arti e monumente kulture. Bashkë me kishat, xhamijat e teqet, edhe sinagogat hebreje, aq sa ka lënë pa shkatërruar barbaria e pushtuesve, sidomos, pushtuesi i fundit, nazistët gjermanë, të cilët, vetëm hebrenj vranë rreth gjashtë milionë në botë, gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Në Shqipëri, siç dihet, u shpëtuan të gjithë hebrenjtë, ndërkohë që, në fund të luftës së Dytë Botërore, rezultonte që, komuniteti hebre ishte shumëfishuar, në krahasim me paraluftën.

Ndërkaq, dokumentet tregojnë, se Berati është qendra që priti dhe shpëtoi më shumë hebrenj. Që nga viti 1941 e në vijim, qyteti i Beratit priti rreth 600 hebrenj të ardhur nga Kosova; 94 familje dhe 87 individë, të cilët gjetën strehë e shpëtim në popull. Berati shpëtoi, jo vetëm “hebrenjtë e vet”, rezidentë, por edhe ata të ardhur nga Europa Qendrore e Ballkani, duke u bërë kështu, një rast tepër i veçantë edhe në botë.

Kjo shpjegohet me të gjithë ata faktorë që u përmendën, por do të veçoja bashkëjetesën shembullore fetare dhe etnike, të cilën e sheh cilido fare lehtë në vetë qytetin, që është i tëri “galeri arti” :kisha të mrekullueshme, me themele në Mesjetën e hershme, me arkitekturë befasuese, brenda të cilave mund të shohësh piktura murale dhe ikona mahnitëse; xhami, e teqe bektashinjsh po aq të bukura.

Një toponimi e tërë dëshmon jetën dhe jetesën e hebrenjve:”Lagja e çifutëve”, “Varri i Çifutit”, “Qafa e Çifutit”. Këto, bashkë me dokumentet në arkiva, libra e dëshmitarët që ende jetojnë, në banesat e të cilëve janë strehuar e shpëtuar gjatë luftës së fundit, i bëjnë hebrenjtë, të afërt e të përditshëm. Dhe, nuk janë ‘vetëm myslimanë” këta shpëtimtarë. Nga 38 familje e individë që u nderuan nga Bashkia e qytetit, 18 janë të besimit të krishterë, përveç shumë familjeve të tjera, nga të gjitha besimet fetare. Këta “Fisnikë”, nuk janë as në listat e Bashkisë, ndoshta, as në Muzeun e Holokaustit në Izrael, por ata janë në Berat e në Shqipëri.

Bashkëjetesa dhe harmonia fetare i ka bërë bashkë edhe në sakrifica të kësaj natyre, siç janë bashkë, madje, edhe të përzjera në lagje edhe kishat e xhamijat.

Në lagjen “Mangalem”, përshembull, ku kanë banuar, kryesisht, familje të krishtera, është një xhami që quhet “Xhamia e Beqarëve”.

Rruajtja nga të gjithë e objekteve të kultit është një kulturë e hershme. Duket “çudi”, se si, gjatë pesë shekujve të sundimit osman, kishat dhe veprat e artit brenda tyre janë ruajtur të paprekura.

Arti ekumenik në Berat, sikurse dhe në gjithë Shqitparinë e që, shfaqet në veprat e artit mesjetar, dëshmon edhe për artistë të mëdhenj, por njëherësh, dëshmon edhe bashkëjetesën qytetare.

Për të përmendur vetëm një, afreska e piktorit të madh të Mesjetës, Onufrit në Katedralen e Shën Mërisë, në lagjen “Kala” ka në qendër një klerik të krishter dhe një klerik mysliman, duke biseduar.

Asnjë proces penal apo civil për çështje fetare nuk gjen në Berat; në asnjë periudhë, në asnjë rregjim.

Në Berat, festat e besimtarëve të njerës fe, ishin e janë edhe të të tjerëve; për drekën e Pashkës përshembull, miq të ftuar të besimit mysliman, dhe anasjelltas, në festën e Bajramit të myslimanëve apo ato të Novruzit apo të “Hashures”, të bektashinjëve.

I lindur në këtë qytet, mua, atëherë fëmijë, më dukej gjëja më normale që ne kishim aq shumë festa. Gati çdo javë kishim festa, sepse shkonim te shtëpitë e shokëve të lagjes e të klasës me fe të tjera, sikurse vinin edhe ata tek tonat. Vonë e mora vesh, se bota nuk e kishte kështu.

Ka edhe plot fakte, detaje e dokumenta që, vërtetë, befasojnë gjithkënd, por, në fund do të doja të citoja një dokument, më saktë, një Ferman. Eshtë Fermani i Sulltan Abdyl Azizit, i cili e dërgon në Berat, në fund të shekullit XVIII, ose në vitin 1225, sipas Kalendarit arab:

“Me kërkesë të popullsisë myslimane dhe ortodokse të qytetit Beligrad Arnaut (Beratit shqiptar), urdhëroj ngritjen e Kishës së Shën Mitrit në qendër të këtij qyteti” (Sami Starova, Gazeta “Shekulli”, 21.08.2012).

Por, ndoshta, ende më i bukur është lajmi që morëm këto kohët e fundit nga gazetari Marin Mema, në kanalin televiziv Top Channel, në rubrikën e tij, “Shqipëria tjetër”:

“Në fshatin Malibardhë të Kurbinit, banorët në shumicë myslimane kanë ndërtuar me kontributin e tyre një kishë për ata pak bashkëfshatarë të tyre me besim katolik. Pas kësaj, këta të fundit, kanë vendosur të ndërtojnë një xhami, në shenjë mirënjohjeje për kishën që ua ndërtuan bashkëfshatarët e tyre myslimanë”.

“Malibardha duhet shpallur vend pelegrinazhi, për politikanët…”,-shkruante e vetmja gazetë “Dita” që e publikoi.

Besoj, se është mirë të shkojmë të gjithë!…

 

ARSHIN XHEZO

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , , , , ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

LAMTUMIRË, NËNA TIMË!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

            Nëna Time Shatri (1919-2024)
     Nëna Timë tejkaloi një shekull jetë dhe, së fundi, u amshua. Ngushëllime Familjes dhe të gjithë atyre që e deshën dhe ndjejnë dhimbjen për Ate.
     Qysh në vitet `60-a kisha dëgjuar për Nënën Timë të Xhafer Shatrit. Djalë i vetëm, pjesë e Lëvizje Ilegale, i burgosur politik, pastaj me strehë politike në Zvicër, ministër i Informacionit në Qeverinë e Kosovës në Egzil. Në një Intervistë, në vitet `90-a, thoshte: “Nëna Timë, tashmë, e vetmuar, po flet me pula!”
     Në vitet 2000-ta e takova Nënën Timë, në një Akademi Përkujtimore, në Istog. Me gjithë barrën e viteve, Ajo ishte energjike, gojëtare e mençur, që rrezatonte pozitivitet. Kureshtar dhe respekt për jetën e saj, e vizitova disa herë. Dy herë e vizituam Nënën Timë, së bashku me drejtorin e Radio Fontanës, Zeqir Mehmetaj. Pas një bisede-dhome, Ajo na shoqëroi në kopshtin e saj, të rregulluar me shije artistike, duke na rrëfyer për begatinë e luleve dhe të drunjëve dekorativ.
     Si njeri i zanatit, Moderatori i Fontanës, Zeqir Mehmetaj, bëri koxha bisedë me Nënën Timë dhe gjithçka e fiksoi në kamerën e tij të artë. Mbresat e veçanta të asaj vizite, bënë që Nëna Timë të ftohet mysafire-folëse në Radio-Fontana. Dhe, kur bëmë vizitën tjetër, Moderatori i tha: “Nëna Timë, ke shkëlqyer në Fontana, më mirë se sa Idrizi”. Ajo qeshi me modestinë proverbiale të Saj.
     Herë tjetër isha për vizitë me nusen time, Hatmanen, e cila e njihte që moti, meqë ishin nga i njëjti fshat.
     Në një vizitë të ngeshme, i vetëm, ke Nëna Timë, bëra një bisedë, paksa të veçantë, me rastin e 100 vjetorit të lindjes të Saj. Nuk e dinte se atë bisedë do ta bëja publike.
“Xhaferi në burg dhe nusja Emine pa burrë 10 vjet, bante hyzmet për 40 robë në shtëpinë tonë. Dhe, kush zanin nuk ia ka ndigjue. Sa e kishim merakun për Xhaferin në burg, aq ia qanim hallin nuses pa burrë në shtëpi”, – rrëfente Nëna Timë.
     – A më shumë të pëlqen me jetue në Gjenevë, apo në Tomoc”, – e pyeta unë?
     “- Vallahi, veç më vjen keq prej Eminës dhe malli për fëmijtë, se kurrë nuk kisha shkue në Zvicër. Kam pasë shumë fat me këtë nuse, renë, ma ka zgjatë jetën, asht fort insan”, – me thoshte, me shumë sinqeritet, e mira Nëna Timë.
     Nëna Timë ndjehej krenare që ishte motra e Brahim Kabashit, një këngëtar i njohur, njeri i odave, gojëtar dhe fjalëtar i mençur. “Ka pasë shoqni me Selman Kadrinë, koxha do muhabete e derte i banin mes veti, sepse Milic Kersta ishte zullumqar i madh për shqiptarët”, – thoshte Nëna Timë. Ajo dinte më shumë për atë ngjarje, që hyri në histori, por, për arsye që mund të nënkuptohen, të fshehtën e mbante për vete.
     Herën e fundit e vizitova Nënë Time, së bashku me vajzën time, Albulenën, studente, e cila u mrekullua në bisedën me Nënën Timë. “Kurrë nuk kam pa një gjyshe-plakë, kaq të mençur, të kthjelltë dhe shumë të dashur”, si Nëna Timë”, – më tha vajza. Dhe, tani që Ajo u amshua, vajza ime ndjeu dhimbjen e pengun – njëheresh.
     Tashmë, nipat dhe mbesat e Nënës Timë ishin rritur dhe shkolluar bollshëm. Dhe, Gjyshja nuk fliste më me pula! Kishte shoqërimin dhe përkujdesjen e përhershme dhe të kualifikuar të nipërve dhe mbesave, edhe pse Nëna Timë asnjëherë nuk iu dorëzua pleqërisë dhe shërbimet i kishte të lehta.
     Duartë e saj të arta nuk pushonin, me gjypnerë, kërrabëza thurte çorape e meste dhe u dhuronte vizitorëve të Saj.
     Me sa di, Nënës Timë kurrë nuk i treguan se djali i Saj i vetëm, Xhafer Shatri, ministër, ishte shënjestruar, për ta pasur fatin e kolegut të tij, ministër Ahmet Krasniqit. Mëkati i tij ishte se guxoi ta kundërshtonte Shefin Politik të UÇK-së, i cili e urdhëroi dorëzimin LPK-së, të Redaksisë të RTV të Kosovës, e cila funksionote, transmetonte përmes Radio Televizionit të Shqipërisë. Shefi e kërcënoi, njësoj si kundërshtarët tjerë politikë, pagoi dy banditër, përmes -komandantit Xheladin Gashi (Plaku)-, 160 mijë marka. Arma u shkrep, roja u plagos, fati se Ministri nuk u ndodh në zyre. Ndërmjetësi, edhe pse vdiq pas luftës në krevatin e shtëpisë, Shefi Politik i UÇK-së, e shpërbleu me titullin më të lartë, “Hero i Kosovës”! Ndërkohë që ministri Shatri, me ekipin e tij, punonte për Kosovën, sa e tërë LPK-ja, e marrë së bashku.
     Me pushtimin dhunshëm të Redaksisë të RTV të Kosovës, pranë Televizionit Shqiptar, në Tiranë, u bë zëri i përçarjes të shqiptarëve, sabotues i luftës për çlirim, hymnizues, falsifikueshëm, i SHTAB-istëve, me disa “komandantë”, rrast të kriminalizuar.
     Nëna Timë, përgjatë jetës të Saj të gjatë, u përball, madje familjarisht, me pushtetin jugosllav, por qëndroi gjithnjë dinjitetshëm dhe ndershmërisht.
             Lamtumirë, Nëna Timë!
             I përjetshëm kujtimi për Ty!
                    Me dhimbje krenare – Idriz Zeqiraj

Shqiptarë, shembjani këtë mur e mbrojeni lirinë!- Nga BESIM NDREGJONI

 

35 vite nga rënja e Murit të Berlinit Shqipëria nuk shkëputet nga muret ideologjike të diktaturës!
Zhgënjimet e mëdha mbas 35 vitesh nga rënja e murit të Berlinit,ato nuk e zbehin, por e nxjerrin dhe më shumë në pah nevojën e shembjes së mureve që vazhdojnë të ngrihen kudo
sidomos nga politika shqiptare që nuk i denuan krimet e komunizmit.
Shqipëria si vend stalinist në të kundërtën e Europës juglindore, jo vetëm nuk ju bashkua europës demokratike për të dhënë drejtsi për mijëra të vrarë, e mijëra të burgosur, por ngriti në pedistal ideologjinë e diktaturës duke nderuar xhelatët që kryen krime çnjerzore. I vetmi vend në Europë që nuk ka një ditë përkujtimore për viktimat e komunizmit, por as nuk ka një ligj për denimin e krimeve të komunizmit.
Europa feston madhërishëm shembjen e murit që ndate dy botë, Shqipëria vazhdon rrugën e stalininizmit duke ndërtua mure ideologjike e duke helmuar brezin e ri sikur Shqipëria ndërton “demokraci”
35 -40 % e shqiptarve antikomunistë përballen me represionet ideologjike të së majtës që nuk dha llogari për krimet e komunizmi. Gjaku i mbi 6000 shqiptarve të pafajshëm presin një varr në tokën e tyre se ju kan zhdukur kufomat, mijëra të burgosur politikë shkojnë në botën e amshuar të përbuzur dhe të lënë në harresë nga politika postkomuniste shqiptare.
Shqiptarë mos heshtni ndaj veprimit politik të politikanve trashgimtarë të diktaturës që ngrejnë mure për të mposhtur lirinë që na dha shembja e murit të Berlinit. Akoma ne antikomunistave shqiptar na jehonë thirrja e Presidentit anerikan Roland Regan: “Zoti Gorbaçov hape këtë portë! Zoti Gorbaçov rrëzoje këtë mur!
Muret bien,kur nuk i durojnë njerzit që duan lirinë.
Është koha që shqiptarët ta shembin këtë mur që u rindërtua nga pasardhsit e diktaturës!
Besim Ndregjoni

Siguria publike, vullneti politik dhe xhandarmëria- Nga Ekrem Spahiu*

 

Sot, pas rreth 34 vjet shtet “demokratik”, krimi, në bashkëjetesë me politiken dhe korrupsionin, vijojnë të përbëjnë ankthin kryesor të shoqërisë shqiptare. Shkaku është i njohur: krimi, jo vetëm që nuk ka frikë nga shteti, por qëndron më lart se shteti në kapacitete dhe në inisiativë. Madje, e komandon shtetin.
Nuk ka mëdyshje se, kur fuqia e shtetit funksionon me institucione dhe kur vullneti politik iu nënshtrohet institucioneve, qytetarët ndjehen më të sigurt për jetën e tyre por edhe për qetësinë publike në përgjithësi.
Kur potencialet e krimit janë më të mëdha, janë institucionet ato që bëjnë diferencën, është fuqia e tyre, ndër to, fuqia e institucioneve të sigurisë. Shtetet e kërcënuara nga krimi, iu drejtohen pikërisht këtyre institucioneve, midis tyre xhandarmërisë. Është kjo arsyeja që, një numëri konsiderueshëm shtetesh të botës, ndër to shtete të mëdha si Franca dhe Turqia, aplikojnë sistemin e xhandarmërisë si forcë policore publike.
Gjatë tri dekadave të fundit, dy zhvillime të mëdha që kanë ndodhur pikërisht në vendet europiane, duket se tregojnë për një rritje në numër dhe në rëndësi të forcave të tipit xhandarmëri: së pari, xhndarmëria është zgjeruar më shumë se sa forcat e tjera të sigurisë dhe, së dyti, xhandarmëria po luan gjithnjë e më shumë rol të spikatur në adresimin e shumë sfidave të sigurisë të pas Luftës së Ftohtë. Kontrolli i kufijve, lufta kundër terrorizmit dhe kriminalitetit, mbajtja nën kontroll e rrebelimeve të frymëzuara nga motive etnike, fetare apo politike, angazhimi në operacione paqeruajtëse, etj., i bën forcat e xhandarmërisë të kenë rol unik në këto misione.
Në krahasim me forcat e tjera të policisë, xhandarmëria mund të ofrojnë një forcë më të mirëpajisur ushtarakisht, deri edhe grupe të blinduara, çka i bën ato më të afta për t’u përballur me grupet e armatosura dhe me të gjitha llojet e dhunës. Xhandarët luajnë një rol të rëndësishëm në rivendosjen e rendit dhe ligjit në zonat e konfliktit, zonat e largëta rurale, etj., detyra të cilat u përshtaten qëllimit, trajnimit dhe aftësive të tyre.
Rritja dhe zgjerimi i njësive të xhandarmërisë në mbarë botën lidhet edhe me problemin gjithnjë e më të ndjeshëm të përdorimit apo mospërdorimit të njësive të mirëfillta ushtarake në përballimin e kërcënimeve të brendshme. Sikurse është e njohur, përdorimi i forcës ushtarake në funksion të sigurisë së brendëshme, zakonisht ka degjeneruar misionin e tyre, çka rezulton në pasoja të pafalshme, sidomos për shtetet demokratike.
Pas konstituimit në Shqipëri të Mbretërisë më 1928, Xhandarmëria, e cila më parë përbëhej nga një numër simbolik, u shndërrua në një nga armët kryesore të sigurisë dhe mbrojtjes së vendit. Në vitin 1928 numri i përgjithshëm i saj arrinte në rreth 3600 xhandarë dhe oficerë komandues, duke përmbledhur dhe policinë qytetëse, siç quhej në atë kohë policia bashkiake.
Në vitin 1928, Xhandarmëria Shqiptare u organizua në nivel qarqesh, rrethesh e postë komandash, në përshtatje me shtrirjen gjeografike të popullsisë së vendit. Pak vite më vonë, në ndihmë të Xhandarmërisë, Mbreti Zog angazhoi një grup këshilltarësh anglezë, me në krye një gjeneral britanik, çka shërbeu jo vetëm për rritjen e profesionalitetit, por sidomos për ta shkëputur atë nga ndikimi italian.
Kufijtë e paprekshëm të shtetit shqiptar dhe ruajtja e rendit dhe qetësisë, të cilat ishin bërë proverbiale në ato vite që mbahen mend edhe sot si koha e artë e sigurisë publike, e rendisin armën e Xhandarmërisë Shqiptare përkrah armëve dhe shërbimeve kryesore të ushtrisë sonë kombëtare. Një nga gazetat e asaj kohe shkruante: “Viset, edhe ma të largëta të atdheut, u pasunuen me një tok godinash, në të cilat ushtaraku e shplodhte trupin dhe nga të cilat nisej kur e lypte detyra për të rikthyer paqen dhe rregullin, atje ku ato ishin të cënue. Udhëtari që dikur u trembej maleve tona, kalon sot lirisht dhe i sigurt dhe në kepat ma të braktisura, mbasi pothuaj nuk ka kënd në Shqipninë tonë, që të mos gjendet një vatër gjindarësh”.
Xhandarmëria Shqiptare, e edukuar me besnikërinë e pafundme ndaj Kombit, edhe pse përbënte rreth 20% të forcës së përgjithëshme të armatosur të vendit, në çastin kritik të pushtimit të vendit nga Italia fashiste luajti rol kryesor në mbrojtjen e qyteteve-port, kryesisht të Durrësit, ku ishin përqendruar forcat dhe mjetet kryesore pushtuese italiane. Mbrojtja shqiptare kundër forcave të pushtimit, praktikisht komandohej nga majori i xhandarmërisë Abaz Kupi.
Xhandarmëria e asaj kohe aplikonte forma të hapura informacioni. Në të kundërt, regjimi diktatorial i kohës komuniste e suprimoi Xhandarmërinë, duke e zëvendësuar me forcat e sigurimit dhe duke aplikuar forma të fshehta spiunazhi e shtypjeje psikologjike.
Është e pafalshme që sot, në një sistem politik që parakupton sigurinë e plotë ekonomike e publike, të kemi gjëndje më të pasigurt. Në këto kushte, alternativa e ringritjes së xhandarmërisë, me statusin e një force elitare sigurie, përbën zgjidhjen e duhur për rivendosjen e sigurisë publike e në veçanti të jetës së qytetarit, në çdo cep të jetës së vendit.

*Bashkëkryetar i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar

DËSHMIA BINDËSE DHE DINJITOZE E FADIL GECIT NË HAGË- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

     Fadil Geci me vëllezërit e tij, janë pjesë e rezistencës aktive kundër pushtuesit, në kuadrin e LDK-së, madje të parët nga Drenica. Shtëpia e Gecajve, në Llaushë të Skënderajt, ishte selia e parë ndërlidhëse e pushtetit paralel të Kosovës për Drenicën. Përfaqësues i drejtëpërdrejtë i kësaj selie ishte, pikërisht,  Fadil Geci. Njëkohshëm, Vëllezërit Geci ishin truproje e afërt e Presidentit Rugova, i cili, edhe pse më së paku i votuar në Drenicë, si rrjedhojë të propagandës lehaqene të LPK-së, megjithatë, ai zgjodhi drenicarët-besnikë për roje personale. Ishin nipat e Bajraktarit të Llaushës, Gecajt dhe nipat e Komandantit nacionalist, Shaban Polluzhës, Familje emblematike të Drenicës. 7 (shtatë) Vëllezërit Geci u rrezikuan dhe sakrifikuan shumë për Kosovën, LDK-në dhe Rugovën. Pas amshimit të Presidentit Dr. Ibrahim Rugova, pasuesit e Tij, pothuaj se, i nxorën si “tepricë teknologjike”. Por, nuk e pranuan këtë statut, nuk u dorëzuan. Me organizimin e rezistencës të armatosur, fillimisht, me aksione gjysmë-legale, Vëllezërit Geci ishin të parët, përkrah kryeçetanikëve të Drenicës, Hamëz dhe Adem Jasharit.
 
         LPK me ideologjinë sllaviste, përçau dhe përgjaku Kosovën
     Juristi i diplomuar, Fadil Geci, në dëshminë e tij, bëri shpjegimin e qartë dhe demantoi, faktueshëm, të gjithë ata që thonë se gjatë luftës në Kosovë, ka qenë gjithçka Okej, në rregull. LPK-ja ishte organizatë marksiste-leniniste dhe qendrën e kishte në Rusi. Fatmirësisht, ishte e pakët në numër, diku 1 %. Më vonë, me shantazh e krime, me mbështetjen e Tiranës social-komuniste; Serbisë dhe të Shërbimeve Informative të shteteve armike të Kosovës; arriti në 10 %, kundrejt 90 % e popullit të Kosovës, ishin në LDK-e, e cila më shumë se sa parti, ishte lëvizje gjithë-popullore, djathtiste, me qendër Amerikën demokratike. Pra, ishin dy grupe: LDK për shtet, ndërsa LPK për pushtet. Fillimisht, populli ishte unik, falë urtësisë të Dr. Rugovës dhe e nisi luftën i bashkuar.
     Por, gjendja ndryshoi kur Hashim Thaçi, me një grup marksistësh, fort të dyshuar për lidhje agjenturore me jashtë Kosovës, kryesisht, me DGSE franceze dhe UDB-a serbe, bëri puç në Kryesinë e Vjetër të LPK-së, duke i akuzuar për tradhti. Dhunshëm ua mori paratë dhe Fondin “Vendlindja thërret” dhe 1 (një) milion Franga zvicrane, nga Fondi i Kosovës Lindore. Tirana zyrtare imponoi kryetarin e ri të LPK-së, drejtimin e gazetës “Zëri i Kosovës” dhe favore tjera financiare. Gazetarët të ideologjisë bolshevike staliniste-enveriste, të dërguar enkas nga Tirana, pushtuan mediat dhe filluan përçarjen ndërshqiptare. Atë frymë përçarëse e sollën edhe në Luftën e Kosovës, në verën e vitit 1998.
 
          Komunikata nr. 59 – dëshmi e sabotimit dhe dështimit të luftës 
     Dëshmia bazë e Fadil Gecit ishte Komunikata numër 59, e cila është sintezë e të gjitha Komunikatave, që mbajnë siglën – SHP i UÇK-së -. Qendra e hartimit dhe e lëshimit të tyre ishte vila e Enverit, nga Shtabi Rogner-istë dhe “jo nga Bahnhof-et”, siç e demanton Hashim dallaveren, ish-zëdhënësi i SHP të UÇK-së të LPK-së, Jakup Krasniqi. Gjatë luftës kanë ekzistuar dy Shtabe: I FARK-ut institucional të Ibrahim Rugovës dhe i ashtuquajturi i UÇK-së të LPK-së, të cilët nuk e kanë njohur njëri-tjetrin dhe nuk kanë pasur asnjë koordinim mes tyre. Ky i fundit, ka pasur “komandantë”, kryesisht, të pa shkolluar dhe ushtarë të LDK-së. Fatmir Limaj thotë 98 % të ushtarëve vinin nga LDK-ja, ndërsa Ramush Haradinaj thotë 100 % të ushtarëve i kisha nga anëtarë të LDK-së. Të dy këta komandantë ishin të dhunshëm, sepse ishin katapultuar nga Shtabi i Rogner-it, pra, Hashim Thaçi, Azem Syla, Xhavit Haliti, Kadri Veseli. Sipas krerëve të hershëm të LPK-së, këta katër persona, me argatët e tyre; përkrahjen e Tiranës zyrtare; të DGSE franceze dhe të UDB-së serbe, sabotuan dhe nuk lejuan hyrjen e UÇK-së të LPK-së në Luftën e Kosovës. Thjeshtë, akuzohen për tradhti ndaj Atdheut-Kosovë.
     Sot, partitë-banda të PAN-it, përkatësisht, PDK-AAK-NISMA, festojnë betejat dhe luftën e bërë nga FARK-u, duke tentuar ta përvetësojnë luftën e tij. Për këtë qëllim ekzekutuan Ministrin e Mbrojtjes, Kolonel Ahmet Krasniqin dhe Kolonel Tahir Zemaj, dy komandantët e shquar dhe fitimtarë. Për të gjitha këto dëshmoi nipi krenar i Bajraktarit të Llaushës, veprimtari dhe luftëtari i orëve të para Fadil Geci, së bashku me Vëllezërit e tij trima dhe atdhetarë.
     “Komunikata nr. 59 është sherr i madh, është e rreme, shpifëse, dashakeqe, që i ka bërë dëm të gjithëve, por familjes time i ka krijuar shqetësime të mëdhaja dhe me pasoja të mëdhaja. I kemi pasur dy shokë të vrarë: Bekim Kastrati, gazetar dhe Besim Dajaku, truproje i Presidentit Rugova, nip i Shaban Polluzhës dhe dy të plagosur, Gani e Shani Geci. E gjithë Drenica u ngrit në këmbë për ta demantuar Komunikatën e rreme, edhe komandantët e Drenicës”, – rrëfeu dëshmitari Fadil Geci.
     Rexhep Selimi, në TV “Dukagjini”, ka denoncuar: “Hartues, nënshkrues dhe lëshues në publik i Komunikatës 59 është Hashim Thaçi. I thashë, mos e lësho Komunikatën në publik, sepse nuk qëndron. – Ai tha: “Do ta shkatërrojmë familjen Geci!” “Edhe unë atë bindje kam. Qëllimi ishte pas vrasjes të Familjes Jashari, ta shfarosin edhe Familjen Geci, që banda e Hashim Thaçit me shokë, t`i këtë duart e lira në Drenicë dhe Kosovë. Ata njerëz që kanë shkruar Komunikatën 59, duhet me ua bë ADN-në, se munden me qenë çërgashë (nomadë) e jo shqiptarë”, – tha zotëri Geci.
 
          Dëshmia e magjistër Geci, sintezë e denoncimit të krimeve morbide të “komandantëve”
     Dëshmia e Fadil Gecit është shumëdimensionale, flet për krimet e LPK-së, alias PAN-it të sotëm dhe të Hashim Thaçit, me “komandantët” dhe bandat e tyre maltretuese dhe vrastare, në harkun kohor prej dy dekadash radhazi. Për kërcënimin e ministrit të Mbrojtjes, Kolonel Ahmet Krasniqin; Kolonel Tahir Zemaj, me shprehjen klishe të Thaçit: “Me ty se shpejti do të mbaroj punë”, dhe të dy këta u ekzekutuan. Ndërkohë që Lufta e Kosovës, pikërisht, me këta të dy identifikohet. Dhe, kjo është tmerruese!
     Kjo na sjell ndërmend diplomatin e madh amerikan, Richard Hollbruck, i cili i zhgënjyr nga krimet e pushtetarëve kriminelë të PAN-it, shpërthen:
 
      “Ne ju çliruam nga fashizmi serb, pa e ditur që duhet të ju çlirojmë nga vetëvetja”!
     Shpifjet monstrume të “komandantëve” hafije të Serbisë dhe të Shërbimeve Informative të shteteve aleate të Serbisë, se “Tahir Zemaj ia dorëzoi armët Policisë serbe”, ndërkohë që Kolonel Zemaj, major Nazif Ramabaja, Smajl Hajdaraj, me shokë, shpëtuan nga hakmarrja e mundshme, për humbjet serbe në Betejën e Loxhës, mijëra refugjatë, ikanakë, të strehuar në Pejë dhe rrethinë, duke i përcjellur për në Shqipëri.
     Komandantët e rremë, që fshihen prapa UÇK-së, të tmerruar nga strategu Zemaj, me oficerët e tij të karrierës, me Akademi Ushtarake, filluan t`i vrasin një nga një, prapa shpine, në errësirën e natës dhe dritën e diellit! Vetëm përgjatë sundimit të Qeverisë së Përkohshme, me qeverisjen e përgjakshme, “komandantët” e LPK-së, me bandat e tyre, ekzekutuan 456 oficerë dhe ushtarë të FARK-ut, si dhe kuadro e veprimtarë të LDK-së. Me metodën fashiste të Enver Hoxhës dhe të partizanëve të tij bolshevikë, që e kthyen luftën për çlirim, në luftë civile, qytetare, pa bërë asnjë betejë ballore me armikun, krejt njësoj vepruan disa biçim “komandantësh” vrastarë të LPK-së.
     Maltretimi, dajakosja e delegacionit të deputetëve të LDK-së dhe të aleatëve të saj në Qirez si dhe arrestimi, burgosja në burgun e vdekjes në Kleçkën e Fatmir Limaj, të kuadrove të LDK-së, Cen Desku dhe Jakup Kastrati, e implikojnë, drejtëpërdrejtë, Hashim Thaçin dhe bandën e tij SHTAB-iste, si pjesë të arrestimit, burgosjen dhe torturimin e përgjakshëm të viktimave në fjalë.
 
          Lufta identifikohet me Kolonelët Krasniqi e Zemaj, me shokë, të vrarë cubërisht!
     Shantazhimi kriminal i dëshmitarëve, nga grupi i Haxhi Shalës të AAK-së, me bandën e tij, “ose hiç dorë nga dëshmia në Hagë, ose ta vrasim djalin e vetëm”, është vazhdimësi e frikësimeve, kërcënimeve prej tri dekadave, kur të njëjtin kërcënim ia bënin militantët e LPK-së, ish të burgosurit politik, Shefqet Jashari- Stofcit, për shkrimet e tij, denoncuese të krimeve makabre, në kombëtarën “Bota sot”.
     Në vijim, dëshmitari denoncues brilant i krimeve të SHTAB-istëve, Fadil Geci, kujtoi 6 (gjashtë) bashkëveprimtarët dhe bashkëluftëtarët të vrarë, vetëm pse ata i përkisnin partisë famoze të Presidentit historik, Dr. Ibrahim Rugova. Ata ishin trima, burra të zëshëm të Drenicës, që populli u besonte dhe i votonte. Andaj, të listuar nga krerët e LPK-së, i vranë tinzisht dhe cubërisht: Azem Ahmetin, nipin e trimit Ahmet Delia; Haki Imerin, intelektualin me dy fakultete; Ismet Rrahmanin, themeluesin e Akademisë së parë Ushtarake në Açarevë të Skënderajt; Xhafer Behramin; Sadik Kastratin. E, ndoshta, i gjashti, por që dëshmitari e kurseu në përmendje emri, për atë “ndoshta” dyshuese, është kryetari i parë i LDK-së në Skënderaj, Idriz Rrecaj, i kidnapuar, i torturuar, i ekzekutuar dhe i mbetur varr-humbur! Me dhimbje foli edhe për plagën e mikut dhe bashkëpunëtorit të tij, Mehdi Bardhi.
     Fadil Geci dëshmoi, pothuaj se, i përlotur për qindra kuadro dhe veprimtarë të vrarë dhe të maltretuar barbarisht të LDK-së dhe FARK-istë luftëbërës, nga “komandantët” e LPK-së, përkatësisht, të PAN-it, me bandat e tyre ekzekutuese, torturuese e vrastare. Ai përmendi vetëm disa emra, si përfaqësues të mijëra të tjerëve, edhe pse nuk dëshironte të “harronte” asnjërin syresh. Me shefin e QIK-ut, Enver Malokun kishte punuar shumë për informimin e Kosovës dhe të botës; Kolonelin trim, Tahir Zemaj, e kishte bashkëluftëtar; Kolonel Ahmet Krasniqin e kishte epror; Xhemail Mustafën, Smajl Hajdaraj, Rrustem Bruçin, Adem Ukhaxhaj, Ukë Bytyçin, Ismet Rracin, Ekrem Rexhën, Rashid Mustafën, Sabahte Tolaj, Isuf Haklaj, Ilir Selimaj, Shaban Manaj dhe të tjerë, të gjithë të ekkzekutuar ngeshëm dhe me lista emërore të hartuara paraprakisht.
     Është një deklarim i Jakup Krasniqit, në televizionin T7, të Leonard Kërçukut, ku akuzon rëndë, deri në tradhti, kolegët e tij SHTAB-istë. Këtë e bëjnë edhe disa krerë të LPK-së, duke akuzuar Hashimin me shokë, për sabotim të luftës dhe tradhti nda Atdheut.
 
         “Zëri…” nga zë i kushtrimit për liri, tellall i përçarjes ndër shqiptare!
     Fletushka “Zëri i Kosovës”, numri i parë i botuar në një bodrum të Prishtinës, nga Grupi ynë ilegal, në vitet `70-a, i kryesuar nga atdhetari Kadri Osmani (Mani), e vazhduar me botimin në Gjermani, nga Heroi Jusuf Gërvalla dhe pas vrasjes së tij, e përvetësuar nga LPK-ja, qe bërë kopje e “Zëri i Popullit”, të Enver Hoxhës. Ajo nuk botonte asgjë pa autorësi të saktë ose pseudonime të regjistruara në Redaksinë e saj. Kjo është e mjaftueshme, për të kuptuar se asnjë Komunikatë e SHP të UÇK-së apo e kujtdo qoftë tjetër, absolutisht, nuk ka mundur të botohet pa super verifikim. Dhe, nuk e di pse lodhet Gjykata e Hagës apo të tjerët, për të mësuar autorësinë e atyre Komunikatave falsifikuese, gënjeshtare e përçarëse, kur të gjitha janë botuar në atë fletushkë. Si gazetar i viteve `70-a, në Shqipëri, asnjë shkrim nuk mund ta botoja, pa e parë njeriu i caktuar i Partisë hoxhiste. Përveç vetëcenzurës, ishte cenzura e rreptë zyrtare.
     Autorësia, e Komunikatës nr.59, tashmë, është e saktë: Hashim Thaçi, dora vet, i fshehur prapa sigles SHP i UÇK-së. Pjesë e Komunikatës u bënë edhe Jakup Krasniqi dhe Rexhep Selimi, deri sa akuzuan Gani Gecin si “tradhtar!” Megjithatë, Fadil Geci, fisnikësisht, i fali, madje shtoi se “Jakupin përsëri e dua”.
 
          Parlamenti i kriminalizuar i heshti krimet, burgu i Gani Gecit ishte absurd!?
     Gani Geci, me vëllezër, i mësoi, me emër e mbiemër, autorët e atentatit terrorist, ku u vranë Bekimi dhe Besimi, ndërsa u plagos Ganiu dhe pranë tij vëllai – Shaniu. Familja Geci mund t`i vriste , si qentë, të gjithë grupin terrorist, me ngadalë e cubërisht. Madje, pa u diktua fare, sepse ata kishin bërë vrasje serike, me pagesë, dhe nuk do ta dinin nga u vinin plumbat. Por, Gecajt janë nipa fisnikë, të Bajraktarit të Llaushës, nuk donin t`ia shtonin jetimët Kosovës, ta përgjaknin edhe mëtej Kosovën, siç bënë disa “komandantë” bastardë dhe kriminelë të LPK-së. Ata zgjodhën rrugën institucionale, siç i kishte mësuar Presidenti urtak, Ibrahim Rugova.
     Kur kjo nuk funksionoi, atëherë u shënjestrua më i duhuri ndër kriminelët, i cili me një rast tronditi Prishtinën, me zbrazjen e kallashit në një lokal. Rastisi nip i kushërinjve, i kriminelit Sabit Gecit, maltretues e vrastar i kundërshtarëve politikë, në burgun e improvizuar të LPK-së, në Cahan të Kukësit, i dënuar për torturë, deri në mbytje. Aq më parë, e meritonte plumbin, sepse, sipas Kanunit, “nipi lufton për dajën” dhe jo ta vrasë dajën!
     Burgu i Gani Gecit ka qenë krejt i pamerituar dhe absurd. Ai, së bashku, me Prof. Adem Salihaj, ish-i burgosur politik, më vonë, zëvendëskryeministër nga radhët e LDK-së, sollën në sallën e Parlamentit kasetën e inçizuar, me dëshmitë e trishta të krimeve të organizatës ilegale-kriminale SHIK, të Nazim Bllacës, anëtar i SHIK-ut. Kuvendi i deputetëve reagoi si “zorra në prush”, kundërshtoi ta dëgjojë kasetën në fjalë, sepse petkun e deputetit e kishin, të paktën, 30 deputetë kriminelë, nga SHIK-u, “Shqiponjat e Zeza”, “BIA”. 15 vjet priti drejtësi Gani Geci, për shokët e vrarë dhe plagosjen e tij me vëlla si dhe një çerek-shekulli, për ballafaqimin në Gjykatë me autorin e Komunikatës nr.59. Megjithatë, heshtje, sepse drejtësia ishte e kapur nga Hashim Thaçi, Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, me partiakët e tyre të inkriminuar, deri në kriminalizim, në pushtet.
     Vrasësi i porositur, Ruzhdi Shaqiri, me revole në brez, shetiste e pinte serbez, në sheshe e lokale. I llogaritur i paprekshëm, harroi krimin, sepse ishte në partinë e fortë, PDK dhe dajë kishte kuadrin e SHIK-ut, Sabit Gacin. Llogaritë rezultuan të gabuara. “Dritat ia fiku”, viktima e tij, Gani Geci, duke u ndodhur përballë një provokimi kërcënues, në vetëmbrojtje.
     Atëherë, pse duhej ta vuante burgun Gani Geci, guerilasi dhe luftëtari i orëve të para, në Drenicën e tij, kur ai i denoncoi vrasësit dhe priste ndëshkimin e tyre nga shteti ligjor, që nuk ndodhi kurrë!?
 
          Vrasja zyrtare e dëshmitarëve; zhvatja e avoketërve dhe liria e blerë!!!
Askush në Kosovë nuk është dajakosur dhe vrarë, më shumë se Drenica nga PDK-ja dhe Dukagjini nga AAK-ja. Dhe, megjithatë, në këto dy rajone vazhdojnë të votohen, pothuaj se, masive, nga të persekutuarit e tyre! Hashim Thaçi ka deklaruar se “jam detyruar ta pranoj themelimin e Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, përshkak të vrasjeve të shumta të dëshmitarëve, sidomos, në Dukagjin. Prandaj, jo me kot thuhet se “shqiptarit jepi dajak, për me të dashtë!”
     Të vetmen gjë të mirë që ka bërë Hashim Thaçi, është aprovimi dhe themelimi i Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë. Andaj, akuza ndaj tij për këtë aprovim është e gabuar. Vetëvendosje dhe ndoca të tjetër, të cilët e kanë anatemuar dje dhe vazhdojnë të mburrën sot, “që nuk e votuam këtë Gjykatë”, i penalizon ata dhe vet LVV, për mbrojtjen e krimit dhe të kriminelëve.
     Këlyshëria e Hashim Thaçit: PAN-i me tri partitë-banda, më aktive janë Kryesitë e tyre partiake; ish-zyrtarë të lartë, ministra, zëvendësministra; ish-ambasadorë; ish-anëtarë të Gjykatës Kushtetuese; shumësia e medieve me anal-banalistat e tyre dhe “kollon-kusuri” tjetër, janë të inkriminuar, janë pjesë e krimit, që vota e popullit duhet t`i ndëshkojë si amiq të Kosovës.
    Drejtësia e kapur nga PAN-i, ka asfiksuar shtetin, ligjshmërinë e tij. Pagesa e dhjetra avoketërve ndërkombëtarë, milionat e abuzuara të buxhetit, edhe ashtu të lodhur, janë krim i rëndë shtetëror. Është për keqardhje, kjo Gjykatë, edhe pse ka prangosur, herë pas here, “peshqit e mëdhenj”, asnjëri syresh nuk ka marrë dënimin e merituar. Të gjitha arrestimet kanë qenë të bazuara, me akuzat e tyre  faktike vrastare dhe hajnore. Dënimet kanë qenë simbolike, me lirimet e parakohshme dhe të blera. I referohemi avokatit të mirënjohur ndërkombëtar, Ben Emerson, i cili deklaron: “Lirimi i x-y komandantit ka kushtuar 11 milionë euro, prej tyre 5 milionë i kam marrë unë!” Askund nuk përmendet pafajësia! Dhe, këtë e përsëriti, së fundi, kur ishte avokat i Kadri Veselit, si thirrje, jipni para, nëse doni të liroheni! Për mbrojtjen e fundit, inkasoi plot 4 milionë euro nga buxheti i Kosovës!
     Shumësia e avoketërve, aludohet se ka një qëllim, Ndonjëri do ta gjejë ndonjë adresë gjyqtari, për të derdhur milionat! Shteti mund të obligohet për një avokat, nëse i burgosuri është i varfër. Pëndryshe, krimi dhe turpi me abuzim të buxhetit shtetëror, flet për skandal financiar.
     Disa avoketër provokatorë shqiptarë, glacojnë me gojë, kinse për dëshmi jo valide të Gecit dhe të tjerëve në Hagë, “pasi dëshmitari nuk ka qenë i pranishëm, okular, kur ka ndodhur krimi!!!” Sipas tyre, kriminelët u dashka me i ftuar njerëzit, për t`i parë gjatë kryerjes së krimeve! Hajde gomerë e rrugaçër, hajde!
 
         PAN kërkon kriminalizimin e UÇK-së!
     Lukunia PAN-iste, me argatët e tyre lehaqenër, po bëjnë çmos, për ta inkriminuar, madje kriminalizuar UÇK-në, se, kinse, të akuzuarit e Hagës qenkan atje për mbrojtjen  e UÇK-së!? Gjykata në fjalë e ka bërë të qartë, se krimet janë personale, individuale, por të koordinuara në një – Ndërmarrje të Përbashkët Kriminale -. Dhe, po të mos ishte ky organizim super-kriminal, përgjatë këtij çerek-shekulli, me krime vrastare politike, do të zbuloheshin e ndeshkoheshin shumë qindra kriminelë.
     Të gjithë dëshmitarët, qofshin me paraqitje fizike në Gjykatë, si Fadil Geni, apo të koduar, janë atdhetarë, sepse denoncimi, thënia e së vërtetës, është në interes të Kosovës. Ndërsa akuzuesit e dëshmitarëve, janë ose bëhen pjesë e krimit, kur lehin si qentë endacakë në hënë. Mirë thotë aktivisti i Shoqërisë Civile, Rron Gjinovci: “Kur Gecët sulmohen aq mizorisht dhe padrejtësisht, çfarë do t`i bënin ndonjë tjetri që nuk është Gec?!” -O tempora, o mores- (O kohë, o zakone), – do të thërriste latini i lashtë!
 
          Dëshmia e Gecit – testament vërtetësie dhe thirrje për korrigjimin dhe rishkrimin e historisë!
     Dëshmia e magjistër Fadil Gecit, është sa e sinqertë, aq edhe e vërtetë. Ajo vlen për të gjitha rrahjet, maltretimet, torturat, vrasjet politike në Kosovë dhe Shqipëri, para, gjatë dhe pas luftës së Kosovës. Dëshmia e Fadil Gecit është thirrje, deri në kupë të qiellit, për rishkrimin e historisë të kohës së re dhe të sotme të Kosovës dhe të Shqipërisë, të cilën e kanë falsifikuar, deri në përdhosje, “komandantët” pa ushtarë, por me banda të bollshme gjakatare, të Kosovës, si dhe banda e “historianëve” bolshevikë të filosllavit Enver Hoxha.
     Dëshmia e Fadil Gecit, në Gjykatën Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, është testament për brezat e tashëm dhe të ardhshëm. Ajo i devalvoi  të gjitha përpjekjet, edhe ashtu të dështuara, të avoketërve matrapazë dhe profiterë të pacipshëm, të cilët me kot prolongojnë, zvarrisin procesin, bjerrin kohën, artificialisht, dhe abuzojnë me zhvatjen e milionave, nga shteti i brishtë dhe fiktë i Kosovës tonë.
     Krejt ndryshe gjykohet në shtetet me demokraci dhe ligjshmëri të zhvilluar. Shembullojmë: Në një shtet të Amerikës, vitin e shkuar, u bë një gjyq. 5 (pesë) të rinj vranë një shokun e tyre. Të pestit u dënuan me burg të përjetshëm, ndërsa tre të tjerët, që ishin në dijeni të krimit, por e heshten atë,  u dënuan me nga 15 vjet burg secili. Kjo është drejtësi ideale.

SENATORI REPUBLIKAN ANTIKOMUNIST MARCO RUBIO NË KRYE TË DIPLOMACISË AMERIKANE? Nga Frank Shkreli

Dy ditë pas fitores së ish-presidentit Donald Trump dhe republikanëve, në përgjithësi anë e mbanë vendit, në zgjedhjet presidenciale këtu në Shtetet e Bashkuara kanë filluar spekullimet mbi emërimet e mundëshm në detyrat e larta të administratës së ardhëshme republikane. Burime të ndryshme mediatike por edhe nga qarqe të afërta politike me Z. Trump dërgjohen zëra mbi emrimet e ardhëshme në administratën e re të figurave të njohura politike të Partisë Republikane dhe jo vetëm.

Një prej këtyre e personaliteteve është Senatori Marco Rubio që përflitet si një kandidat i mundëshëm në krye të diplomacisë amerikane, si Sekretar Amerikan i Shtetit. Emri i tij po përmendet sot nga disa media, përfshir rrjetin televiziv amerikan, FOX, i përafërt me Presidentin Trump. Disa media të tjera flasin për zgjedhjen e Senatorit Marco Rubio si Kryetar i shumicës Republikane në Senatin e ardhëshëm të Shteteve të Bashkuara.

Senatori Republikan Marco Rubio
Senatori Marco Rubio sipas faqes së tij zyrtare në internet është në mandatin e tij të tretë si Senator që përfaqëson shtetin Florida. Ai mbetet i angazhuar në misionin e tij për t’i shërbyer banorëve të shtetit Florida dhe për të garantuar se Amerika vazhdon të jetë një vend i fortë dhe i qëndrueshëm përball krizave për të gjithë brezat e ardhëshëm amerikanë. Në faqën e tij zyrtare thuhet se për Senatorin Rubio, kjo nuk është një çeshtje partizane ose partiake. Z. Rubio konsiderohet si ndër senatorët më të mirë që bashkpunon me senatorët e palës opozitare, ndërsa ekspertiza e tij – edhe si anëtar i Komisionit të fuqishëm të Senatit për Punët e Jashtme — është politika e jashtme dhe promovimi i interesave kombëtare të Shteteve të Bashkuara. Në biografinë e tij thuhet ai është interesuar në politikë nga influenca e gjyshit të tij, i cili ishte dëshmitar i shkatërrimit të Kubë nga komunizmi — vendlindje e familjes së Senatorit Rubio.

Kush është Senatori Marco Rubio: Ai është 53 vjeç, ka shërbyer në Dhomën e Përfaqësuesve të shtetit Florida nga viti 2000 deri në 2008, dhe është zgjedhur Senator i Shteteve të Bashkuara nga ky shtet, në vitin 2010.  Në biografinë e tij, Senatori Rubio thotë se, besimi i tij në Amerikën dhe rpemtimet e saj është formula shumë heret nga prindërit e tij, të cilët kanë emigruar nga Kuba më 1956 dhe pasi diktatori komunist Fidel Kastro kishte soldifikuar regjimin e tij. Si përfundim, ata ata nuk u lejuan të ktheheshin kurrë më në atdheun e tyre. Ishte përvoja dhe kujdesi brenda familjes, thotë ai, që e ndihmuan të formonte jetën e tij si person dhe si politikan.  Ai falënderon prindërit e tij për punën e rëndë të tyre për të siguruar që ai dhe vëllezërit e motrat e tij të kishin mundësitë për të shkuar përpara, mundësi të cilat ata nuk i patën kurrë në jetën e tyre.

Duke shprehur filozofinë e tij konservatore të qeverisjes, ai shprehet se, “ishte angazhimi i Amerikës për një qeveri me kompetenca të kufizuara, si edhe liria ekonomike, që hapën dyert e suksesit për mua”, thotë ai.   Ai shton se, si anëtar i Senatit Amerikan, ai ka përkrahur me krenari ata që kanë hapur vende të reja pune, dhe ka mbështetur prindërit amerikanë, misioni i të cilëve në jetë është që për fëmijët e tyre, të ndërtojnë një Amerikë të fortë e të begatë.  Përsa i përket politikës së brendshme, ai ndër të tjera është në favor të balancimit të buxhetit federal dhe për shkurtimin e shpenzimeve të qeverisë federale. Sa i përket politikës së jashtme dhe diplomacisë ndërkombëtare, Senatori Marco Rubio, është dalluar gjatë viteve në debatet e forta mbi politikën e jashtme amerikane, duke përmbledhur qëndrimet e tija, në këtë fushë, duke thënë  se, “me krenari ka artikuluar qëndrimin tim në lidhje me interesat e Amerikës për të kundërshtuar tiranët e rrezikshëm,  dhe në mbështetje të luftëtarëve të lirisë”, dhe ka theksuar se vazhdimisht ka ngritur zërin e tij në “përkrahje të demokracisë dhe të të drejtave të njeriut”, anë e mbanë botës.

I vetëdijshëm për popullaritetin e tij në rritje, Senatori Rubio ka mbajtur një numër fjalimesh në të cilat ai ka prononcuar qëndrimet e tija, duke dhënë hollësi, nga pikëpamja e tij, mbi një numër çështjesh aktuale për Amerikën dhe për botën. Ai ka theksuar qëndrimet e tija konservatore mbi politikën e brendshme dhe të jashtme të Amerikës, përfshirë politikën ekonomike dhe financiare, që sipas tij, duhet të krijojë taksapagues të ri dhe jo të imponojë taksa të reja; dhe të merren masa mbarëkombëtare për të siguruar që shekulli 21, të jetë një “Shekull tjetër Amerikan”.  Senatori Rubio ka folur mbi rolin që duhet të luaj qeveria në Amerikë dhe mbi rolin që Shtetet e Bashkuara duhet të luajnë në botë.  Ai ka thënë se do të vazhdojë të jetë i angazhuar në politikën e jashtme, pasi shumë njerëz, anë e mbanë botës, “gjithnjë brutalizohen dhe skllavërohen nga qeveritë e tyre”. Në një intervistë të ditëve të fudnit, Senatori Rubio u shpreh se Shtetet e Bashkuara duhet të zgjohen nga gjumi përball kërcënimeve që paraqet sot Kina për Amerikën dhe botën.

Sa i përket spekullimeve nga qarqe mediatike dhe politike rreth emrimit të tij të mundshëm në detyrën e Sekretarit Amerikan të Shtetit në Administratën e ardhëshme të Shteteve të Bashkuara, tha se ky vendim është i Presidentit të zgjedhur Donald Trump dhe se është ende heret për të folur për një një emrim të tillë. Unë nuk kam folur me ta për këtë. Tani, për tani, puna ime, është në Senatitn Amerikan, tha Senatori Rubio, duke mos thenë asgjë më shumë, veçse shtoi se administrata e re do të ketë një “politikë të jashtme pragmatike”.

Mbetet për tu parë, në ditët dhe javët e ardhëshme, nëse Senatori Marco Rubio, bir i prindërve antikomunistë nga Kuba e Fidel Castros, do të emrohet në krye të Diplomacisë së Shteteve të Bashkuara në administratën e ardhëshme të Donald Trumpit.

AAK I KËRKON OPOZITËS BOJKOT KOALICIONIT ME LVV!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

       Është e sikletshme të analizosh informacionet e eksponentëve të partive-banda të PAN-it. Synimi i tyre para, gjatë dhe pas luftës së Kosovës ka qenë pushteti, qoftë edhe me dhunë e përgjakje. Kreu i deputetëve të AAK-së, Besnik Tahiri, edhe pas çerek-shekulli krime dhe hajni nga PAN-i, pjesë e të cilit është partia e tij, ka fytyrë të organizojë fushatën për kthimin e bandave në pushtet!
     Mbrojtësi i krimit dhe të kriminelëve, Tahiri, zbulon se “partitë opozitare të vendit kanë biseduar me njëra-tjetrën, që të mos bëjnë koalicione me Lëvizjen Vetëvendosje”. Bojkoti është mënyra më e keqe, për të ardhur ke pushteti. Në fakt, ai nuk e do as LDK-në brenda, sepse i donë vetëm “komandantët” pa ushtarë të PAN-it në pushtet! Por, është i vetëdijshëm se pa numrat e LDK-së, nuk e realizojnë poshtërsinë e planifikuar.
     Kjo dëshmon se eksponenti i AAK-së, Tahiri, së bashku me PAN-in e tij, janë në panik, në pritje të humbjes së radhës. Prandaj kanë sforcuar, qoftë edhe artificialisht dhe me afera të sajuara, parafushatën të nismuar jashtëligjshëm, ende pa u hapur ligjërisht fushata. Nëse LDK-ja i filloi dhe i bëri disa nga reformat e premtuara, PAN-i, respektivisht, subjektet politike PDK-AAK-NISMA, as që e filluan asnjë reformë. Gjithçka mbeti si më parë, me krime, hajni, haraç masiv, zhvatje zyrtare të buxhetit shtetëror, përrmes makro-falsifikimit të “Dëshmive të Veteranit”, duke tejkaluar shifrën e 40 mijë “veteranëve” të rremë, shumësia e të cilëve PAN-i i bëri klientelë partiake të tij në proceset votuese zgjedhore.
     Thënë troç, “komandantët” pa ushtarë të PAN-it, nuk e durojnë opozitarizmin dhe duan pushtet, madje pa i zgjedhur mjetet dhe metodat. Paniku i humbjes është tmerrues. Përveç mungesës të pushtetit, rrjedhimisht, të zhvatjeve, hajnive zyrtare, disa procese të filluara, si përmirësimi i sistemit të drejtësisë, përmes VETTING-ut dhe verifikimi i pronave, pasurisë pa mbulesë reale. Është pikërisht makro-hajnia e “komandantëve” PAN-istë, me bandat e tyre, që sunduan për dy dekada radhazi, që ka bllokuar ndër vite Vettingun dhe reziston ta dështojë atë dhe nismat tjera ligjore, të cilat kërkon t`i realizojë qeveria aktuale e LVV. Dhe, është kjo arsyeja tjetër, që eksponenti markant i PAN-it, Besnik Tahiri, që ngulmon, madje me çdo kusht, kthimin në pushtet. Dhe, në vend të bllokimit që u kanë bërë proceseve, të nismuara nga pozita aktuale, me ardhjen e opozitës në pushtet, t`i heshtë dhe zhbëjë proceset në fjalë. Veç kësaj, tashmë, Gjykata Speciale e Kosovës, me seli në Hagë, ka siguruar prova dhe fakte, duke hartuar dosje faktike, për krimet serike ndaj kundërshtarëve politikë shqiptarë, gjatë dhe pas luftës në Kosovë. Krimet numerike, gjithsesi duhet të kenë edhe përmasën e përgjegjësisë, në raport me shumësinë e viktimave, tërësisht, të pafajshme.
 
          LDK ndryshe nga PAN, koalicion vetëm me LVV
     Ka një angazhim enorme të opozitës, për ta ndalë marshimin e LVV, për ta vazhduar mandatin e dytë saj. Ndjesi keqardhje ka për LDK-në, e cila u viktimizua nga një rreth vizioz i brendshëm, me flirtim me kreun e PDK-së, Hashim Thaçin, duke bërë shërbime fatale për llogari të tij. Përndryshe nuk ka afera kriminale dhe as keorruptive, hajnore. LDK-ja u rrëzua dhunshëm nga qeverisja meritore me LVV, nga ndërhyrja e jashtme, në koordinim me disa hafije të brendshëm. LDK-ja përgjatë opozitarizmit 4 (katër) vjeçar, ka punuar shumë, për të qenë, në mos në krye, të paktën pjesë e qeverisjes. Ajo ka shansin e artë për t`u bërë, sërishmi, kryezonjë, si në epokën rugoviane. Duhet pranuar se lidërshipi i ri ka qenë ekip mobil dhe fort i përkushtuar, për ta ringritur rejtingun, namin e partisë, e cila, nën drejtimin e Presidentit Rugova, e bëri paqen dhe luftën, duke e shpenë Republikën e Kosovës në pavarësinë e saj. Lidershipi i ri i partisë, duke i lënë në harresë shumë nga bashkëpunëtorët të vyeshëm e besnikë të kryetarit Rugova, sikur miratoi veprimet përjashtuese, më saktë, spastruese të pararendësve të tij. Dhe, kjo do ta këtë koston e saj.
     Është për shumë keqardhje se disa kuadro të afërm të ish-kryetarit Mustafa, kurrë nuk u pajtuan me humbjen e pozitave, të cilat i gëzuan për gjatë kohë. Ngecja e reformave të pritshme partiake, u dha rast disa të lënduarëve nga anashkalimi, ta sulmojnë lidërshipin e ri, pa u merakosur se po dëmtojnë partinë. Ekziston frika e bazuar se të tillët e duan dështimin e kryetarit aktual. Një klauzolë e brendshme, e dalë nga strukturat e partisë, e lënë të hapur mundësinë e shkarkimit të kryetarit, në rast të
 humbjes të zgjedhjeve. Por, sa logjike do të ishte kjo masë ekstreme, në rastin e LDK-së, kur udhëheqja e shkuar e kishte sjellur atë në 10 %, sepse 2 % i përkisnin Pacollit.
 Aq më pak, kur dihet se rrënimi i LDK-së ishte, pothuajse, i qëllimshëm, sepse koalicioni me PAN-in, përgjakës të LDK-së dhe Kosovës, bëhej përsëritshëm, në kundërshtim të plotë me vullnetin të anëtarësisë dhe të elektoratit të partisë. Humbjen spektakulare, të pritshme të LDK-së, në zgjedhjet e 14 shkurtit 2021, shefat e partisë ua faturuan, falsifikueshëm, dy zonjave luftarake dhe shumë të respektuara, nga shumica absolute e shqiptarëve të përbotshëm, Donikë Gërvalla dhe Vjosë Osmani. Ishin mësuar mjeranët uzurpues të LDK-së, t`i largonin kuadrot e Dr. Rugovës, me – heshtjen e qetë -! Por, kësaj radhe, karrieristëve të thekshëm, “sharra u hasi në gozhdë”, sepse çikat e zgjuara dhe skajshëm të dinjitetshme të Kosovës, nuk e pranuan “pensionimin” e dhunshëm politik!
     LDK-ja ka krijuar një bazë solide, për ta ndryshuar statutin aktual të saj, nga opozitë në pozitë. Gjeturia e përgjegjshme e lidershipit të saj, përgjatë procesit fushatorë dhe atij zgjedhorë, deri në kompozimin e qeverisë së re, do të përcaktojë, në një masë të madhe, fatin e LDK-së, respektivisht, rreshtimin e saj në pozitë. Ajo duhet të bëjë një fushatë ndryshe nga opozita tjetër, të faktuar dhe pa shpifje monstrume “alla komuniste”, siç veprojnë partitë-banda të PAN-it, përkatësisht, PDK-AAK-NISMA. Shpifjet groteske dhe mohimi i gjithçkaje të LVV, e rrezikojnë PAN-in të mos besohet për asgjë. Dhe, ky është ai sforcimi fushatorë apo në zhargonin pezhhorativ lehaqener. Prandaj, në shkrimet e mia, për të qenë i saktë, e bëj  dallimin e qartë dhe nuk “e fus në një thes” LDK-në me subjektet tjera të opozitës rrast të inkriminuara.
     Lëvizja Vetëvendosje duhet të lirohet nga megollomania e tipit të Isa Mustafës së “zgjedhjet i fitoj me duar në xhepa!” Sulmet shpifëse të orkestruara e korale të bandës së bashkuar të PAN-it, nuk duhet t`i heshtë, me mendimin se “as shej nuk më bëjnë!” Përkundrazi, LVV duhet të qëndrojë “me këmbë në tokë”, duke demantuar përflakshëm dhe faktueshëm “të bëmat” kriminale të eksponentëve të partive-banda të PAN-it. Ato kanë mbushur kupën e krimeve dhe të hajnive industriale, të cilat jo vetëm nuk mund ta sfidojnë LVV, por janë kandidate potenciale, për t`i shpallur të jashtëligjshme.
          Horrakët: Hashimi-Vuçiq-Isa dhe Rama-Grenell, prishën koalicionin LVV-LDK!
            
      Edhe pse LVV pretendon se do të fitojë, bindshëm e mjaftueshëm, së bashku me -GUXO- dhe -ALTERNATIVA-, pa pasur nevojë për koalicione shtesë, realizimi i fitorës kërkon një angazhim serioz, për ta amortizuar fushatën shpifëse të PAN-istëve. Realisht, skena politike në Kosovë është keqas e kontaminuar, e toksifikuar. Andaj ka pak hapësirë për të zgjedhur partner për koalicion. Partizat pa mëkate janë minore dhe nuk kanë peshën e nevojshme, që mund të kërkojë koalicioni qeveri-formues. Partitë e PAN-it, për përmasën e krimeve, me dosje tmerruese, do ta dëmtonin këdo që ta pranonte në koalicion, sepse do të akuzohej se po kthen krimin dhe kriminelët në pushtet, të cilët vota e popullit i largoi nga pushteti të turpëruar me fund.
     Mundësi e vetme reale për koalicion të natyrshëm dhe të pranueshëm, që garanton sukses për Kosovën, janë LVV-LDK. Argumentimi i këtij koalicioni ideal, është udhëheqja – me duar të pastra -. Dihet botërisht se këto dy subjekte politike, nuk kanë struktura vrastare dhe as afera hajnore. LDK-ja është e njohur për korrektësi me partnerët e koalicionit, madje më shumë se sa kërkohet për një partneritet. Koalicioni jetëshkurtër LVV-LDK, funksiononte mrekullisht mirë, me ministrat profesional dhe të përgjegjshëm të LDK-së, përfshi edhe vet kryetarin Lumir Abdixhikun.
     Ishte forca madhore që urdhëroi prishjen e atij koalicioni. Horrakët: Hashimi-Vuçiq-Isa dhe Rama-Grenell, prishën koalicionin LVV-LDK! Edhe pse kryetari i deputetëve të LDK-së, Arben Gashi, e denoncoi “enigmën” se “emisari Grenell na dha afat një javë, për ta prishur koalicionin me LVV të Kurtit”, ndoca nga Qendra e LDK-së vazhdojnë të gënjejnë se, gjoja, “VV-ja e prishi koalicioin, me përjashtimin e ministrave të LDK-së nga Qeveria”?! Hajde rrenë, hajde! Vërtet, kryeministri Kurti mësoi dallaveret Thaçi-Grenell dhe vendimet e tij ishin “ngile” për hileqarët. Horrakët nuk merakoseshin fare, për krizën që kalonte Kosova në kohë të Pandemisë vdektare, kur popullit i mungonin vaksinat elementare.
     Kam punuar tej dy dekadave me Donikë Gërvallën dhe i besoj asaj, duke njohur sinqeritetin proverbial të saj, kur më thotë: “Këta, (udhëheqja e LVV), as nuk vjedhin vetë dhe as nuk lejojnë të tjerët të vjedhin”. Dhe, vërtet, përgjatë katër viteve qeverisje, nuk ka pasur afera korruptive. Krejt e kundërta ka ndodhur përgjatë qeverisjes kriminale të PAN-it.
     Ideja e hedhur nga eksponentët e partisë të kriminalizuar, AAK, Besnik Tahiri, për ta bojkotuar çfarëdo koalicioni të opozitës me LVV, është ogurëzezë. Sepse çdo variant që sjell, sërishmi, “komandantët” në pushtet, është gjëmë për Kosovën. Është sa provokative, aq edhe kriminale për popullin e Kosovës, të përballën përsëri viktimat e pafajëshme me persekutorët. Asgjë të mirë nuk i vjen Kosovës, nga ata që e përgjakën dhe e zhvatën Kosovën, për dy dekada radhazi. Kushdo që do ta ndihmonte kthimin e PAN-it në pushtet, do të bëhej pjesë e krimit. Për LDK-në bëjmë pyetjen logjike: A më mirë LVV në pushtet, qoftë edhe me disa premtime të parealizuara, apo një bandë vrastare, prepotente, mujshore, e cila abuzimin me pushtetin e ka parësi, normë, tashmë, të provuar përtej dy dekadave të shkuara. Pajtimi i LDK-së me idenë obskure të bojkotit të LVV, me armën e mosbërjes të koalicionit, përkundër vullnetit të anëtarësisë fisnike, do të ishte turpërimi me fund i saj dhe tradhti – njëheresh. Kujdes nga eksperimentet “alla Isa Mustafa”, sepse do ta pësoni si ai!

KOSOVA AND THE AMERICAN ELECTIONS- By Agim Aliçkaj

 

  • The future of the Republic of Kosova must and can only be determined by the majority of its people

 

 

 

TheAmerican elections this year began in the very cold weather of the state of Iowa. These elections are showing to be very difficult and strange, democratic but

not quite normal. America is the land of wonders, where everything is possible.

No one knows who will win this time.

The Democratic Party, after President Biden withdrew from the race due to serious age problems, has nominated Vice President Kamala Harris as its candidate for President. She is a minority female, relatively unknown compared to Trump, and considered very liberal.

The candidate of the Republican party, former President Trump, almost 80 years old, convicted of 34 criminal offenses, is complicated and unpredictable. He refused to accept the lost 2020 election, which prompted his supporters to attack the Temple of democracy – Capitol Hill. The American democratic system prevailed.

There are several issues that influence the decision of American citizens on who they will vote for, such as the economic situation, immigration, reproductive rights, foreign relations, etc. But this time it seems that the voters will decide more against than for the candidate. Empty promises, lies and lack of courtesy are worrying. The division and hatred for political opponents has reached its peak.

Supporters of candidate Trump think that the policies of the Biden administration, especially out-of-control immigration, are destroying America. Those of Mrs. Harris considers Mr. Trump as mentally unstable and dangerous with dictatorial tendencies, who could destroy American democracy.

Vice President Harris’s strongest supporters are women, some minorities and Republicans unhappy with former President Trump’s behavior. Whereas, the greatest support for Trump comes from nationalists, extreme conservatives, isolationists and men, especially those of a younger age who believe that dictatorship offers strength and security.

Principled Republicans, former Vice President Mike Pence, Liz Cheney, Mitt Romney and hundreds of others are especially important. They are offended by former President Trump’s behavior, blame him for inciting the January 6 attack on Capitol Hill, and consider him a danger to their party and American democracy. They hope that Trump’s defeat will lead the Republican party to the path of the famous former president Ronald Reagan.

The American elections are of special importance for Kosova and the Albanian nation. America has helped the creation of the state of Kosova and is interested in protecting it as a historic humanitarian and strategic project. However, American support for Kosova may change in intensity and form, depending on world problems and the geopolitical interests of the current administration.

The administration of former President Donald Trump did nothing essential for Kosova, except for the recognition of independence from Israel for its own and Israel’s interests. The emissary Richard Grenell was completely corrupted by the Serbian fascist regime and tried together with the opposition to destroy Kosova’s democracy, to divide or bring Kosova under the control of Serbia through the Economic Normalization Agreement.

Neither the administration of President Biden had any success in resolving the conflict with Serbia. This comes as a surprise, because he is personally considered a great supporter of Kosova and a harsh critic of the Serbian genocide in Bosnia and Kosova.

The main mistake was because, occupied with major world problems, his administration left Kosova issue to European ruthlessness and injustice. The unilateral European policy of appeasing the Serbian aggressor and subjugating the victimized people of Kosova failed. The American policy also failed.

The question arises, which side should the Albanian-American community support and vote for?

The reality is that the Albanian-American community is divided on both sides. Action and cooperation with both major parties has been very successful for the last four decades. An example for this is the Albanian-American Civic League led by the legends of lobbying in Washington Joe DioGuardi and Shirley Cloyes DioGuardi.

This time, after a deep consideration and assessment of many facts, even Joe Dioguardi, who is a conservative Republican, came out in support of Mrs. Kamala Harris. Shirley and the majority of the AACL Board share the same position. We think Trump is unpredictable and has the potential to make drastic harmful decisions. With President Harris, the worst that can happen is that the status quo continues for a while longer.

We do not judge those compatriots and activists of our community, who for their own reasons support candidate Trump. However, we expect them to use their contacts with his headquarters to ensure support for the interests of Kosova and the Albanian nation, and not take photo-ops and tasks to put pressure on the government of Kosova.

And let’s not forget that the Serbian-American chauvinist community mostly supports Trump and has created a special relationship with the emissary Grenell who is fully at the service of Serbian interests.

It just became known that Vice President Harris addressed the Albanian-American community with a letter thanking them for their contribution and inviting them to participate in American democracy. This should make it easier for us to vote for her.

Regardless of who wins these elections, our work in Washington in the interest of Kosova and the national cause must continue. Exercising influence in any administration through the US Congress brings favorable results.

Kosova must ensure American support by strengthening democracy, the economy and the rule of law of the state, not by making concessions to the destructive Serbian and unjust European demands. The Serbian association without the recognition of independence from Serbia and the entry of Kosova into NATO means suicide.

The people of Kosova have in their hands that in the elections of February 9, the governing of the country to be trusted for another term to the trio of hope, ability and security, President Vjosa Osmani, PM Albin Kurti and Speaker Glauk Konjufca. They should be careful not to be divided in these decisive moments for Kosova. Kosova and the entire Albanian nation still needs them united.

Strong, uncorrupt and democratic leaders, supported by the majority of the people, are a guarantee for the state of Kosova.

The opposition is still totally confused, it is not clear to them that in order to win the elections they need to apologize for the mistakes of the past and become better than the position. Cursing, unnecessary criticism, slander and attitudes similar to those of the Belgrade fascists do not work. Albania’s PM Edi Rama is preoccupied with the rehabilitation of Serbia and corrupt actions in Albania.

         The most important thing is that the existence of the Republic of Kosova cannot depend exclusively on anyone and on any American or European administration. The future of the Republic of Kosova must and can only be determined by the majority of its people, no one else.

Although not perfect, the US is still the strongest, most democratic and best country in the world. America is home to people of many backgrounds and ethnicities from all over the world. Kosova is the youngest country in the world, while the Albanian people are among the oldest and most peaceful in Europe.

Therefore, the American people and the Albanian people are protected by God himself.

Congratulations and good luck in the elections on November 5, our dear America!

 

KOSOVA DHE ZGJEDHJET AMERIKANE- Nga Agim Aliçkaj

 

– E ardhmja e Republikës së Kosovës duhet dhe mund të përcaktohet vetëm nga shumica e popullit të saj

 

 

 

Zgjedhjet amerikane këtë vit filluan në motin shumë të ftohtë të shtetit të Iowa-s.  Këto zgjedhje tregojnë të jenë shumë të vështira dhe të çuditshme, demokratike por jo krejt normale. Amerika është vendi i çudirave, ku gjithçka është e mundur.

Askush nuk e di se kush do të fitojë këtë herë.

Partia Demokratike, pasi presidenti Biden u tërhoq nga gara për shkak të problemeve serioze të moshës, ka emëruar zëvendëspresidenten Kamala Harris si kandidaten e saj për President. Ajo është një femër minoritare, relativisht e panjohur në krahasim me Trump dhe konsiderohet shumë liberale.

Kandidati i partisë republikane, ish-presidenti Trump, gati 80 vjeç, i dënuar për 34 vepra penale, është i ndërlikuar dhe i paparashikueshëm. Ai refuzoi të pranonte zgjedhjet e humbura të vitit 2020, gjë që i shtyu mbështetësit e tij të sulmonin Tempullin e demokracisë – Capitol Hill. Sistemi demokratik amerikan mbizotëroi.

Janë disa çështje që ndikojnë në vendimin e shtetasve amerikanë se për kë do të votojnë, si situata ekonomike, emigracioni, të drejtat riprodhuese, marrëdhëniet me jashtë, etj. Por këtë herë duket se votuesit do të vendosin më shumë kundër sesa për kandidatin. Premtimet boshe, gënjeshtrat dhe mungesa e mirësjelljes janë shqetësuese. Ndarja dhe urrejtja ndaj kundërshtarëve politikë ka arritur kulmin.

Mbështetësit e kandidatit Trump mendojnë se politikat e administratës Biden, veçanërisht imigracioni jashtë kontrollit, po shkatërrojnë Amerikën. Ata të zonjës Harris e konsiderojnë zotin Trump si të paqëndrueshëm mendor dhe të rrezikshëm me tendenca diktatoriale, që mund të shkatërrojë demokracinë amerikane.

Mbështetësit më të fortë të zëvendëspresidentes Harris janë gratë, disa pakica dhe republikanët të pakënaqur me sjelljen e ish-presidentit Trump. Ndërsa, përkrahja më e madhe për Trump vjen nga nacionalistët, konservatorët ekstremë, izolacionistët dhe burrat, veçanërisht ata të një moshe më të re që besojnë se diktatura ofron forcë dhe siguri.

Republikanët parimorë, ish-zëvendëspresidenti Mike Pence, Liz Cheney, Mitt Romney dhe qindra të tjerë janë veçanërisht të rëndësishëm. Ata janë të ofenduar nga sjelljet e ish-Presidentit Trump, e fajësojnë atë për nxitjen e sulmit të 6 janarit të 21 janarit në Capitol Hill dhe e konsiderojnë atë një rrezik për partinë e tyre dhe demokracinë amerikane. Ata shpresojnë se humbja e Trump do ta kthejë partinë republikane në rrugën e ish-presidentit të famshëm Ronald Reagan.

Zgjedhjet amerikane kanë rëndësi të veçantë për Kosovën dhe kombin shqiptar. Amerika e ka ndihmuar krijimin e shtetit të Kosovës dhe është e interesuar ta mbrojë atë si një projekt historik humanitar dhe strategjik. Mirëpo mbështetja amerikane për Kosovën mund të ndryshojë në intensitet dhe formë, varësisht nga problemet botërore dhe interesat gjeopolitike të administratës aktuale.

Administrata e ish-presidentit Donald Trump nuk bëri gjë qenësore për Kosovën, përveç njohjes së pavarësisë nga Izraeli për interesa të veta dhe të Izraelit. Emisari Richard Grenell u korruptua tërësisht nga regjimi fashist serb dhe tentoi bashkë me opozitën ta shkatërrojë demokracinë e Kosovës, ta ndajë ose ta kthejë  Kosovën nën sqetullën e Serbisë përmes Marrëveshjes për normalizim ekonomik.

As administrata e Presidentit Biden nuk pati ndonjë sukses në zgjidhjen e konfliktit me Serbinë. Kjo vjen si befasi, sepse ai personalisht konsiderohet si një përkrahës i madh i Kosovës dhe një kritik i ashpër i gjenocidit serb në Bosnje dhe Kosovë.

Gabimi kryesor ishte sepse, i zënë me probleme të mëdha botërore, administrata e tij ia la çështjen e Kosovës pamëshirësisë dhe padrejtësisë evropiane. Politika e njëanshme evropiane e përkëdheljes të agresorit serb dhe nënshtrimit të popullit të viktimizuar të Kosovës dështoi. Me te dështoi edhe politika amerikane.

Lind pyetja, cilën palë duhet të mbështesë dhe të votojë komuniteti shqiptaro-amerikan?

Realiteti është se komuniteti shqiptaro-amerikan është i ndarë në të dyja anët. Veprimi dhe bashkëpunimi me të dyja partitë kryesore ka qenë shumë i suksesshëm në katër dekadat e fundit. Shembull për këtë është Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane e udhëhequr nga legjendat e lobimit në Washington Joe DioGuardi dhe Shirley Cloyes DioGuardi.

Këtë herë, pas një shqyrtimi dhe vlerësimi të thellë të shumë fakteve, edhe Joe Dioguardi, i cili është një republikan konservator, doli në mbështetje të zonjës Kamala Harris. Shirley dhe shumica e Bordit të LQSHA ndajnë të njëjtin pozicion. Ne mendojmë se Trump është i paparashikueshëm dhe ka potencial për të marrë vendime drastike. Me Presidentin Harris, më e keqja që mund të ndodhë është që status quo-ja të vazhdojë edhe për pak kohë.

Ne nuk gjykojmë ata bashkatdhetarë dhe aktivistë të komunitetit tonë, të cilët për arsyet e tyre mbështesin kandidatin Trump. Mirëpo presim që kontaktet me selinë e tij t’i shfrytëzojnë për të siguruar mbështetje për interesat e Kosovës dhe të kombit shqiptar, e jo për foto-op dhe të marrin detyra për të bërë presion ndaj qeverisë së Kosovës.

Dhe të mos harrojmë se komuniteti shovinist serbo-amerikan më së shumti mbështet Trump dhe ka krijuar një marrëdhënie të veçantë me emisarin Grenell i cili është plotësisht në shërbim të interesave serbe.

Sapo u bë e ditur se zëvendëspresidentja Harris i është drejtuar komunitetit shqiptaro-amerikan me një letër ku i falenderon për kontributin e dhënë dhe i fton të marrin pjesë në demokracinë amerikane. Kjo duhet të  na e bëjë më të lehtë për të votuar për të.

Pavarësisht se kush i fiton këto zgjedhje, puna jonë në Washington në interes të Kosovës dhe çështjes kombëtare duhet të vazhdojë. Ushtrimi i ndikimit në çdo administratë nëpërmjet Kongresit Amerikan sjell rezultate të favorshme.

Kosova duhet të sigurojë mbështetjen amerikane duke forcuar demokracinë, ekonominë dhe sundimin e ligjit të shtetit, e jo duke bërë lëshime ndaj kërkesave destruktive serbe dhe të padrejta evropiane. Asociacioni serb pa njohjen e pavarësisë nga Serbia dhe hyrjen e Kosovës në NATO paraqet vetëvrasje.

Populli i Kosovës ka në dorë që në zgjedhjet e 9 shkurtit, qeverisja e vendit t’i jepet edhe për një mandat treshes së shpresës, aftësisë dhe sigurisë, presidentes Vjosa Osmani, kryeministrit Albin Kurti dhe kryeparlamentarit Glauk Konjufca. Por ata, duhet të kenë kujdes që të mos përçahen në këto momente vendimtare për Kosovën. Kosova dhe mbarë kombi shqiptar ende kanë nevojë për unitetin e tyre.

Liderët e fortë, të pakorruptuar dhe demokratikë, të mbështetur nga shumica e popullit, janë garanci për shtetin e Kosovës.

Opozita është ende totalisht konfuze, nuk e ka të qartë se për të fituar zgjedhjet duhet të kërkojnë falje për gabimet e së shkuarës dhe të bëhen më të mirë se pozita. Sharjet, kritikat pa vend, shpifjet dhe qëndrimet e ngjajshme me ato të fashistëve të Beogradit nuk bëjnë punë. KM i Shqipërisë Edi Rama është i preokupuar me rehabilitimin e Serbisë dhe veprimet korruptive në Shqipëri.

Gjëja më e rëndësishme është se ekzistenca e Republikës së Kosovës nuk mund të varet ekskluzivisht nga askush dhe nga asnjë administratë amerikane apo evropiane. E ardhmja e Republikës së Kosovës duhet dhe mund të përcaktohet vetëm nga shumica e popullit të saj, askush tjetër.

Edhe pse jo perfekte, SHBA është ende vendi më i fortë, më demokratik dhe më i mirë në botë. Amerika është shtëpia e njerëzve të shumë prejardhjeve dhe etnive nga e gjithë bota. Kosova është vendi më i ri në botë, ndërsa populli shqiptar është ndër më të vjetrit dhe më paqësorët në Evropë.

Prandaj populli amerikan dhe populli shqiptar janë të mbrojtur nga vetë Zoti.

Urime dhe suksese në zgjedhjet e 5 Nëntorit Amerika jonë e dashur!

Fuqia është e keqe, por edhe pafuqia- Nga Aurel Dasareti

 

Pushteti (fuqia, forca) është një faktor qendror në shoqëri dhe në shumicën dërrmuese të marrëdhënieve njerëzore. Prandaj nuk është për t’u habitur që ka shumë kuptime të ndryshme të përdorimit tradicional të pushtetit (fuqisë, forcës).

Kushdo që ka qenë i dehur nga pushteti dhe ka përfituar prej tij, qoftë edhe për një vit, nuk do të heqë dorë kurrë nga ai vullnetarisht.

Ka shumë forma të pushtetit.

Thjeshtë: Shqipëria është kapur tërësisht nga kryekrimineli Edvin Kristaq Mafia dhe banda e tij, ndërsa “opozita” që nuk ekziston fare, mundohet ta përmbys me kritika, demonstrata, me ulërima, sharje, me mallkime, me vizatime. Mjete dhe forma që diktatori nuk dëshiron t’i kuptojë fare. Dhe, nudisti i droguar tallet me ta. Pse? Sepse as nuk turpërohet e as nuk frikohet nga përrallat 1001 net. Ai do të ikte si lepuri sikur të frikoheshe. Atë e frikëson vetëm një forcë bindëse; forca e popullit që mund të jetë e formave të ndryshme, për shembull: kapje për veshi e drejtë në koshin e plehrave.

Shqipëria është në prag të vdekjes përfundimtare. Shpëtojeni! Kanë ardhur rrethanat dhe çasti që shqiptari të zgjedh midis vështrimit e veprimit. Kjo do të thotë të bëhesh burrë.

PS: Shpjegimet e letrave të mia i bëjë nga këndi shoqëror, e jo ai ideologjik sepse nuk i takoj asnjë partie, vetëm sipas rastit, simpatizoj me ato që në momentet e caktuara përpiqen për Kombin dhe Vendin.

Kalofshi mirë, Aurel Dasareti

Krijimi i Asociacionit serbo-çetnik është vdekjeprurëse për shqiptarët e Kosovës Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

“Ndërmjetësuesit” e BE-së lavdërojnë veten: “Ne e dimë çfarë është më e mira për të tjerët”. Dhe vazhdojnë: “Liria është gjëja më e rëndësishme në botë, por shqiptarët nuk duhet ta kenë!” 

Ajo që këta “demokratë” të çuditshëm zbulojnë për asociacionin serbo-çetnik në mes të Dardanisë shqiptare është interesante. Ajo që fshehin është jetike.
***
Të gjitha llojet e asociacioneve (serbe) janë vdekjeprurëse për Kosovën. Duhet refuzuar.
Asociacioni pa kompetenca ekzekutive, apo me kompetenca ekzekutive, faktikisht është i njëjtë. Është vetëm çështje kohore, kur gradualisht (në një proces gradual), ai pa kompetenca do bëhet me kompetenca. Dhe, Kosova na la…

Përndryshe nuk do të ngriheshe e gjithë bota e egër serbe dhe ledhatuesit e tyre nga i gjithë rruzulli tokësor t`u bëjë presion (kërcënime dhe sanksione ekonomike) shqiptarëve që ta formojnë.

Nëse duhet t’i përmbahemi terminologjisë ushtarake, kundërshtari që beson se ka pushtuar një pozicion të rëndësishëm në luftën kundër palës rivale, nuk është i interesuar të bëjë kompromis por e përdor këtë pozicion si pikënisje për të pushtuar një pozicion të ri.

Lexova për idiotësinë e radhës së “ndërmjetësuesve që “besojnë se nëse serbëve u jepet ajo që ata kërkojnë, serbët e Kosovës dhe Serbia do ta pranonin përfundimisht statusin e Kosovës si shtet i pavarur”. Me Serbinë brenda.

Dhe është shumë e çuditshme që “ndërmjetësuesit” më të rëndësishëm vijnë nga vendet që nuk e njohin Kosovën si shtet sovran!

Shqiptarët duhet të mbrojnë me çdo kusht qëndrimin e tyre, jo kompromise të mëtejshme në “dialogun” me brekët e palara të Rusisë në Ballkan, Serbinë pan-sllavistë, naziste-terroriste që vazhdimisht përkëdhelet (ledhatohet) nga BE-ja dhe jo vetëm, me fjalë të ëmbla, me butësi, me përulësi e me plotë dashuri perverse, të njëanshme.

“Demokratët” e BE-së që përmes “shoqatave” serbe po përpiqen ta zhdukin nga faqja e dheut kombin shqiptar edhe për motive fetare (megjithëse shumica 90% janë jofetarë), le të guxojnë të krijojnë shoqata në vendet e tyre, për pakicat që i kanë në shumicë.
***
Krijimi i Asociacionit nga qeveria e Kosovës bie ndesh me Kushtetutën.

Nëse qeveria aktuale e Kosovës apo këta kuislingë (kriminelë) opozitarë duan patjetër të abuzojnë – thyejnë Kushtetutën e Kosovës – dhe të nënshkruajnë plehra, ata do të trajtohen nga sovrani si kriminelë dhe tradhtarë të neveritshëm të vendit; le të ikin nga vendet e tyre dhe të kërkojnë azil për tradhti në Serbi dhe Rusi.

Megjithatë, armiku më i madh i shqiptarëve janë vetë shqiptarët. Ata kanë probleme me njëri-tjetrin. Ata gërmojnë varret e tyre, bëjnë vetëvrasje.

Tradhtarë dhe gënjeshtarë në çdo hap. O tradhtarë të ndyrë të popullit dhe të vendit tuaj! Stuhi dhe bubullima do të vijnë mbi ju, të gjithë gurët e shtëpive të shkatërruara e të shpërndara do të fluturojnë mes jush dhe do godasin në çdo gjurmë të mashtrimeve tuaja.
***
Një zhurmë nga prapa dhe erë e keqe doli nga veshja më e brendshme (brekët e zyrtarëve “demokratik” të BE-së), dhe u përhap lehtë rreth të vetmes temë: “Asociacioni serb në midis të Kosovës shqiptare është më i rëndësishmi nga virtytet tona të reja.”

Gjëja interesante për njollat ​​e disa mbeturinave në rrugë është se nëse ktheheni të nesërmen, ato janë zhdukur. Është pak si gjethe ose pupla – nuk do t’i gjeni më në të njëjtin vend. Prandaj më pëlqejnë, sepse kanë një jetë të përkohshme. Ashtu si ata dashakeq të korruptuar që kërkojnë nga qeveria shqiptare e Kosovës të lejojë lindjen e një Serbie të vogël në tokën e tyre. Por shqiptarët (pavarësisht se ku jetojnë) nuk duhet assesi ta lejojnë një vetëvrasje të tillë; miqtë e Serbisë terroriste që kërkojnë këtë pisllëk, gjithashtu kanë një jetë të përkohshme. Si mund të garantojnë të vdekshmit e zakonshëm që një Serbi “e vogël” por shumë e rrezikshme brenda territorit shqiptar nuk do ta shkatërrojë tërë Kosovën kur këta “garantues” të pamoralshëm të gjenden në birucat e ferrit?

Është për të ardhur keq që “ndërmjetësues” shakaxhinj që nuk mund të zgjidhin probleme shumë serioze në vendet e tyre – veçanërisht me ata qindra miliona “refugjatë” të rremë e të paligjshëm (mes tyre shumë kriminelë-terroristë) të cilët ilegalisht mbërrijnë çdo ditë nga Afrika, Arabia dhe Azia – por “dinë” saktësisht se si t’i zgjidhin problemet e të tjerëve?!
***
Edvin Kristaq Rama i këndon terroristit serb A. Vuçiç: “Këtu janë frutat, lulet, gjethet dhe degët. Dhe këtu është zemra ime që rreh vetëm për ty!”

SHËN NËNË TEREZA SIMBOL I MARRËDHËNIEVE MIQËSORE MIDIS SHQIPTARËVE DHE KROATËVE Nga Frank Shkreli

Javën që kaloi, në Osijek — qyteti i katërt më i madh i Kroacisë – u përurua shtatorja e Shën Nenë Terezës, me nismën e ndërmarrë nga komuniteti shqiptar i krahinës së Sllavonisë dhe Baranje të Republikës së Kroacisë, u realizua ky projekt. Sipas medias vendore, përfshir OsijekExpress, në ceremoninë e përurimit të shtatores së Nenë Terezës në atë qytet, morën pjesë përfaqësues të qeverisë vendore dhe qendrore kroate, pjesëtarë të komunitetit shqiptar nga ajo krahinë e Kroacisë, udhëhequr nga Kryetari i Bashkisë Kombëtare të Shqiptarëve të asaj zone, Basri Haliti dhe shqiptarë të ardhur nga Kosova, Shqipëria dhe nga trojet e tjera shqiptare.

Me këtë rast, Zëvëndës kryetari i Bashkisë Osijek, Dragan Vulin në fjalën e tij nënvijoi se shtatorja e Nenë Terezës në Osijek është edhe një simbol shtesë, një shenjë e lidhjeve të ngushta e miqësore midis popullit shqiptar dhe popullit kroat. “Miqët tanë shqiptarë që jetojnë në Osijek janë pjesë përbërse e këtij qyteti, të cilët kanë dhënë një kontribut të madh në mbrojtjen e qytetit tonë gjatë luftës për mbrojtjen e atdheut, për të cilën ndihmë, u jemi shumë mirënjohës dhe falënderues shqiptarëve”, ka thenë, Z. Vulin, zevëndës kryetari i Bashkisë Osijek, duke folur për rolin dhe kontributin – në kohë lufte dhe në kohë paqeje — të shqiptarëve që jetojnë në atë qytet dhe në krahinën kroate të Sllavonisë. Njoftohet se ishte Zyra e Bashkisë të qytetit Osijek që merret me të drejtat e njeriut dhe me të drejtat e pakicave kombëtare, ajo që siguroi mjetet e nevojshme për për ngritjen e shtatores kushtuar Nënë Terezesn ë qytetin kroat.

Ndërkohë që Kryetari i Komunitetit Kombëtar të Shqiptarëve të Sllavonisë dhe Baranjës, Z. Basri Haliti – nismëtar dhe promovues i idesë për ngrijten e shtatores së Nenë terezës në atë qytet – sipas kronikave vendore për këtë ceremoni, ka theksuar se shtatorja kushtuar Nenë Terezës nuk është vetëm një nderim për një prej humanitarëve më të rëndësishëm dhe më të njohur të shekullit XX, por është gjithashtu edhe diçka që na kujton bazat e vlerave themelore të njeriut, e të cilat na frymëzojnë të gjithëve – siç janë dashuria, solidariteti dhe kujdesi për të afërmit tanë. Nënë Tereza ka kaluar gjithë jetën e saj duke ndihmuar më të rrezikuarit, më të varfërit dhe më të lenët pas dore të shoqërisë. Misioni i saj ishte i thjesht – t’i ofrohej ndihma secilit që ka nevojë për ndihmë, pa marrë parasysh besimin, origjinën apo statusin shoqëror. Prandaj, kjo shtatore kushtuar Nënë Terezës duhet të na kujtojë porosinë e saj për dashuri e paqë për të gjithë dhe pa dallim”, ka nënvijuar në fjalën e tij kryetari i Bashkisë Kombëtare të Shqiptarëve në Sllavoni, Z. Basri Haliti.

Një zyrtar tjetër vendor i qytetit Osijek, Josip Miletiq, tha se murgesha katolike, Nenë Tereza u ka shërbyer shoqërive që kanë më shumë nevojë duke u kujdesur për më nevojtarët e shoqërisë, duke u ofruar atyre, njëkohsisht, dashuri e shpresë. Sipas të dhënave nga media vendore, ai uroi dhe falënderoi komunitetin shqiptar të krahinës Sllavonia-Baranje të Kroacisë, për nismën dhe më në fund për ngritjen e shtatores së Nënë Terezës në Osijek duke u shprehur se është i sigurt se ai vend ku është vendosur shtatorja e saj do të bëhet vend takimesh dhe uratësh për shumë besimtarë, pa dallim, ka thënë zyrtari i Osijekut, Miletiq. Ndërkaq, në emër të Parlamentit kroat dhe të Presidentit të Republikës së Kroacisë foli antarja e parlamentit kroat me origjinë shqiptare, Ermina Lekaj -Prlaskaj. “Kjo shtatore është një kujtesë e fuqisë së pashtershme të mirësisë dhe altruizmit dhe na jep një shembull të asaj për të cilën duhet të përpiqemi të arrijmë, si shoqëri. Kjo shtatore simbolizon gjithashtu lidhjet e Kroacisë me vlerat universale të paqës, dashurisë dhe mirëkuptimit që kanë udhëhequr gjithmonë jetën dhe veprat e Nënë Terezës në rrugën e jetës së saj – është shprehur me atë rast, Ermina Lekaj Prljaskaj, e cila foli në atë ceremoni si përfaqsuese e Presidentit të Republikës së Kroacisë dhe Parlamentit kroat.

Pjesëmarrësve në këtë ceremoni u është bashkuar edhe Dr Lush Gjergji nga Ipeshkvia e Prishtinë-Prizren, biografi i njohur brenda dhe jasht trojeve shqiptare për veprat e shumta kushtuar jetës dhe veprimtarisë së Shën Nënë Terezës. “Gjuha e Nënë Terezes”, tha në fjalën e tij Dom Lush Gjergji, “është mbi të gjitha gjuha e dashurisë. Një gjuhë që duhet ta mësojmë të gjithë, sepse sa gjuhë njeh, aq njerëz vlen. Mirëpo, gjuha e Nënës Tereze ishte një gjuhë universale, një gjuhë që nderon Zotin dashuri dhe afron vëllain apo motrën njeri…Kurdo që të vini para kësaj truporeje, shihni duart e hapura edhe më tepër zemrën e hapur të Nenës Tereze, për çdo njeri, pa dallim…Të mundohemi atëherë, që atë t’a nderojmë, atë t’a duam. Gjurmëve të saj të shkojmë e mbi të gjitha, atë t’a emitojmë”, tha ndër të tjera Dom Lush Gjergji, i ftuar enkas nga Kosova për të marrë pjesë në atë cermoni të përurimit të shtatores së Nënës Tereze në Osijek të Kroacisë.

Kjo nuk është shtatorja e parë e Nënës Tereze në Kroaci – e ma merr mendja se nuk do të jetë as e fundit, duke marrë parasysh, respektin, nderimin dhe devocionin e kroatëve ndaj Shën Nënës Tereze, por edhe lidhjet historike dhe marrëdhëniet miqësore midis dy popujve dhe kombeve tona – atij shqiptar dhe atij kroat. Marrëdhëniet shqiptaro-kroate, siç u tha edhe nga disa prej folësve në ceremoninë e përurimit të shtatores së Nënës Tereze javën e kaluar në Osijek, mbështeten në lidhjet e forta historike mes dy kombeve që sot ndajnë vlera të përbashkëta të integrimit euroatlantik. Por, siç u potencua nga folësit edhe në ceremoninë e javës së kaluar, lidhjet midis dy kombeve tona i kanë thelluar edhe mëtej kontributi, sakrificat dhe vetmohimet e shqiptarëve, sidomos atyre nga Kosova, në luftën heroike të popullit kroat për liri e pavarësi të Kroacisë, në fillim të viteve 1990.

Por, dihet se këto marrëdhënie e kanë zanafillën në historinë e hershme të lidhjeve midis dy kombeve – duke filluar nga lidhjet ndërmjet Arbërisë dhe Republikës së Raguzës (Dubrovnikut të sotëm), që në kohën e Kastriotëve, kur ato gëzonin liri të pa kufizuar tregëtie me njëri tjetrin, por edhe marrëdhënie të tjera të forta, sidomos në fushën e diplomacisë dhe të arsimit.  Thuhet se diplomati, kleriku arbëror, oratori i njohur dhe njeriu besnik i Gjergj Kastriotit, Palë Gazulli, ka shërbyer si ambasador i Heroit Kombëtar të Shqiptarëve në Republikën e Raguzës.  Se ai ka shërbyer edhe si rektor i shkollave të Raguzës.  Këto lidhje në fushën e arsimit, sidomos për studentët nga të gjitha trojet shqiptare kanë qenë evidente edhe më vonë, në fillim të shekullit të kaluar dhe gjatë periudhës së komunizmit. Në gjysmën e fundit të shekullit të kaluar, të rinjtë nga trojet shqiptare në ish-Jugosllavi — preferonin të shkonin në shkollat kroate dhe sidomos ata të fesë katolike regjistroheshin në seminaret katolike anë e mbanë Kroacisë, ku edhe autori i këtyre rreshtave ka kaluar vitet më të bukura në shkollën e mesme klasike të urdhërit salezian në qytetin kroat, Rijeka.

Këto marrëdhënie të ngushta e të hershme midis dy popujve tanë, janë përforcuar gjithashtu në fillim të shekullit të kaluar me punën e palodhëshme të shumë kroatëve, por sidomos të veprimtzarisë së historianit dhe albanologut shumë të njohur kroat, Milan Shufflaj, i cili nepërmjet hulumtimeve dhe disa veprave të tijame rëndësi historike, ka dokumentuar historinë e shqiptarëve në Mesjetë — veprimtari të cilën, fatkeqsisht, ai e ka paguar me jetën e tij, duke rënë martir i albanalogjisë. Për veprimtarinë e tij në fushën e albanologjisë,ai është vrarë nga dora e zezë serbe në Shkurt të vitit 1931, një ditë pasi ishte kthyer në Zabgreb nga një vizitë që kishte bërë në Shqipëri dhe ndërkohë që po përgatiste një botim tjetër mbi historinë e Shqiptarëve.  Kontributi i tij në ëtë fushë, konsiderohet nga historianë dhe akademikë të njohur, si unik dhe i pazëvëndsueshëm. Ky është vetëm një shembull i kontributit të një individi në forcimin e lidhjeve të ngushta midis kombit shqiptar dhe atij kroat.

Uroj që përurimi i javës së kaluar në Osijek të Kroacisë i shtatores së Shën Nënës Tereze — bijës së nderuar të Kombit shqiptar dhe Nënës së botës – të shërbejë si një dëshmi tjetër e miqësisë së fortë dhe historike midis dy popujve, drejt përforcimit të mëtejshëm të miqësisë historike dhe të marrëdhënieve të shkëlqyeshme midis dy kombeve tona. Si kontribues të denjë të paqës dhe të sigurisë në Ballkanin Perëndimor, në miqësi të përhershme me njëri tjetrin, në kuadër të integrimit të plotë euro-atlantik të shqiptarëve dhe kroatëve në trojet e tyre historike në Ballkanin Perëndimor.

Frank Shkreli

 

FOTO E TË DHËNA, NË GJUHËN KROATE, NGA CEREMONIA NË LINKUN MË POSHT-OsijekExpress

 

FOTO U Osijeku postavljen kip Svete Majke Terezije! Evo gdje je i kako izgleda… – Osijek Express

Pamje natën e qytetit Osijek në Kroaci, ku të henën që kaloi, u përurua shtatorja e Shën Nenë Terezës

URA E IBRIT – HAPJA E PRITSHME 25 VJET E DISA MUAJ PAS MBYLLJES- Nga SKËNDER BUÇPAPAJ

“Ajo që bëj unë është e kundërta e ndërtimit të mureve. Një urë është diçka që lidh dhe jo që ndan.”

Këto janë fjalë të spanjo-zviceranit Santiago Calatrava Valls (lindur më 28 korrik 1951), një arkiktet, inxhinier konstruktor, skulptor dhe piktor, i njohur veçanërisht për urat e tij të mbështetura nga shtylla të vetme me pjerrje dhe stacionet e tij hekurudhore, stadiumet dhe muzetë, format skulpturore të të cilëve shpesh u ngjajnë organizmave të gjallë. Veprat e tij më të njohura përfshijnë Kompleksin Sportiv Olimpik të Athinës, Muzeun e Artit Milwaukee, Kullën Turning Torso në Malmö- Suedi, Qendrën Botërore të Tregtisë së Transportit në qytetin e Nju Jorkut, Auditorio de Tenerife në Santa Cruz de Tenerife, Margaret Ura Hunt Hill në Dallas- Teksas, dhe projekti i tij më i madh- Qyteti i Arteve dhe Shkencave dhe Opera House në vendlindjen e tij Valencia. Firma e tij arkitekturore ka zyra në New York City, Doha dhe Zyrih. Në Valencia, ai zbuloi një libër për arkitekturën e Le Corbusier, i cili e bindi atë se ai mund të ishte edhe artist, edhe arkitekt. Gjeniu zviceran i arkitekturës, Le Corbusier, e lidhi përfundimisht me Zvicrën.

Historia shënon se urat e shoqërojnë njerëzimin që nga neoliti, kur ato ndërtoheshin vetëm me drurë dhe gurë. Ura e Arkadikos, që daton nga shekulli i 13-të para Krishtit, në Peloponez është një nga urat më të vjetra me hark që ekziston dhe përdoret.

Urat e mbyllura ndjellin luftë.

Ky është përfundim logjik nga historia.

Ura e Ibrit u mbyll me mbërritjen e ndërkombëtarëve, në ditët e para të Kosovës pa uniformat e Serbisë.

E pra, Ura e Ibrit nuk është në ndonjë fund të fundeve Afrikës, në ndonjë cep të cepave të Azisë, në ndonjë skaj të skajeve në Amerikën Latine, por ndodhet mu në zemër të Evropës.

Mbyllja e urës ishte një mbasshpinë e papritur dhe e pakujtuar, një mbasshpinë, ndoshta e para që i bëhej lirisë së Kosovës, krejt proceseve në Kosovë dhe krejt proceseve për Kosovën.

U bë kështu më e lehtë të kalohet nëpër urat e shpirtërave të mitologjive fetare se nëpër Urën e Ibrit.

Deri atë ditë ura ka lidhur dy brigjet e Ibrit, ka lidhur dy anët e qytetit, ka lidhur një ndër arteret rrugore të rëndësishme të Kosovës.

Nga ajo ditë Ura e Ibrit mua më ngjan (mbase gjithkujt i ngjan) me një pikëpyetje (?) të rënë përmbys, nganjëherë me një pikëpyetje të dyfishtë (??) të rënë përmbys mbi lum në mes të qytetit të Mitrovicës.

Popullit të Kosovës atë ditë iu premtua se mbyllja e urës do të ishte e përkohshme, madje shumë e përkohshme.

Qytetet me ura, që nga Ankaraja e Turqisë deri te Yorku (Jorku) i Anglisë janë qytete me fat. Venecia, përveç Urës së Psherëtimave, ka edhe 434 ura të tjera dhe të gjitha i sjellin fat dhe paqe.

Qyteti me ura, më me fat, është Budapesti. Nga dy qytete në të dyja anët e Danubit (Buda dhe Pest) u krijua një qytet.

Më e pafat, deri sot është Mitrovica. Nga një qytet u krijuan artificialisht dy qytete.

Ura do t’i shndërrohej kështu në bumerang qytetit të saj, Mitrovicës. Ura e Mitrovicës do t’i shndërrohej në bumerang Kosovës.

Ndryshe nga ura e Mostarit, të cilën e bëri invalide lufta, ndryshe nga ura të tjera qytetëse me fat të ngjashëm, Ura e Ibrit, pa u goditur nga asnjë predhë në historinë e saj, u bë simbol i anti-urës, ndjellë e keqe midis luftëdashjes së Serbisë dhe paqedashjes së Kosovës.

Mbyllja e Urës së Ibrit synonte të krijonte artificialisht një Nyjë Gordiane brenda Nyjës atëherë ende Gordiane të Kosovës.

Ura e Ibrit, e mbyllur, nuk e lejon luftën të largohet nga Kosova, nga zemra e Ballkanit, nga zemra e Evropës, as më shumë se një çerekshekulli pasi uniformat e Serbisë u larguan përfundimisht nga Kosova.

Një padrejtësi ndaj Kosovës, një padrejtësi së cilës nuk di njeriu se çfarë epiteti (cilësori) më të rëndë se tjetrin t’i japë.

Nga këndi i mendjes njerëzore mbyllja e urës ishte pakuptimësi (nonsens). Mbajtja e saj mbyllur është pakuptimësi me brirë. Një pakuptimësi që pjell të tilla pa fund.

Nga këndi i arsyes njerëzore mbyllja e urës ishte një kundërthënie (contrasens). Mbajtja e saj e mbyllur ka frytnuar kundërthënie të tjera me pasoja të padëshirueshme. Dhe pjell të tilla të panumërta.

Veprimi u bë në formën e faktit të kryer nga kontigjenti francez i KFOR-it. I kujt ishte vendimi?

Përtej premtimit që iu dha qytetarëve shqiptarë të Mitrovicës, KFOR-i doli me deklaratë ku thuhej se “hapja e urës kërkon zgjidhje politike”, çka do me thënë se vendimi për mbylljen e urës ishte politik.

Ky vendim politik u muar pa u pyetur fare Kosova.

Mbyllja e Urës së Ibrit është vepër e ndërkombëtarëve. Mbajtja mbyllur e Urës së Ibrit është vepër e ndërkombëtarëve.

Autorësinë për mbylljen e urës e mban tërësisht KFOR-i. Dhe barra e hapjes së urës, mbajtja e premtimit të dhënë para 25 vjetësh e disa muajsh, bie pikëspërari mbi KFOR-in.

Të paktën, sado t’iu rikthehemi kujtesave, sado të kërkojmë në internet, na del gjithnjë se KFOR-i as dikush tjetër nuk ka bërë transparencë në këtë më shumë se një çerekshekulli ndaj vendimit për mbylljen e urës dhe kryerjes së veprimit.

As në zërin përkatës në Wikipedia, as në faqen e KFOR-it në internet nuk shkruhet gjë për mbylljen e urës së Ibrit.

Asnjëherë nuk u bë transparencë pse KFOR-i fryncez u vendos në veriun e Kosovës, ndërkohë që nuk ishte parashikuar që ai të vepronte në këtë zonë.

Dhe, ndoshta, nuk do të bëhet asnjëherë transparencë.

Në zërin e Wikipedias për KFOR-in shkruhet se në muajt vijues pas hyrjes së tij në Kosovë, rreth 150 000 (njëqind e pesëdhjetë mijë) romë dhe serbë, të frikësuar nga shqiptarët, u larguan nga Kosova.

I bie që vendimi politik për mbylljen e urës u muar për të penguar largimin e mëtejshëm të romëve dhe të serbëve të frikësuar nga shqiptarët.

Një mëngjes të bukur e të shëndritshëm qershori të vitit 1999 qytetarët shqiptarë panë tela me gjemba në urë dhe, kush foli shqip, u detyrua të kthehej mbrapsht.

Panë në rresht të parë uniformat e KFOR-it dhe në rresht të dytë ato i zbukuronin zi Rojat e Urës. Ishte një dhuratë për Millosheviçin.

Mbyllja e urës, nga pikëpamja strategjike ushtarake, ishte një bumerang për KFOR-in. Mbajtja mbyllur e Urës së Ibrit është gjithnjë bumerang për KFOR-in.

Vendimi për mbylljen e Urës së Ibrit ishte një gafë e rëndë politike. Mbajtja mbyllur e Urës së Ibrit është një gafë e rëndë politike.

Në qershor 1999 u luajt akti i parë i dramës së mbylljes së urës. Punonjës dhe punonjëse të personelit të spitalit në veriun e qytetit nuk u lejuan të shkonin në vendet e tyre të punës.

Natën midis 3 dhe 4 shkurtit 2000 u luajt akti tragjik i mbylljes së urës, kur 12 000 shqiptarë (dymbëdhjetë mijë shqiptarë) formacioni paramilitar i Millosheviçit, Rojat e Urës, i përzuri dhunshëm dhe përgjakshëm nga veriu i qytetit, pasi vrau 10 shqiptarë dhe plagosi dhjetëra të tjerë në shtëpitë e tyre dhe në banesat e tyre. KFOR-i ishte aty. Policia e UNMIK-ut ishte aty.

KMLDNJ- Këshilli për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut ka dorëzuar kallëzime penale për 12 autorë të masakrës së natës midis 3 dhe 4 shkurtit ndaj shqiptarëve të Mitrovicës. Askush nuk i ka përfillur, asnjëherë.

Presidentja Vjosa Osmani më 3 shkurt 2022 deklaronte se “spastimi etnik ndaj shqiptarëve në veri vazhdoi edhe pas përfundimit të Luftës”.

U bë përmbysje rrënjësore demografike e veriut të qytetit. Rrjedhimisht u bë përmbysje rrënjësore demografike edhe e veriut të vendit.

Kësisoj, kjo zhvendosje e popullsisë (së paku për momentin) gjykohej e mjaftueshme nga ana e vendimmarrësve ndërkombëtarë për ta pasur në horizont një ndarje të Kosovës pikërisht tek Ura e Ibrit.

Akti i tretë i dramës, prej atëherë, vazhdon përditë me strukturat paralele, me bllokadat e rrugëve, me sulmet fizike të formacioneve paramilitare të Serbisë ndaj KFOR-it, EULEX-it, Policisë së Kosovës, gazetarëve, punonjësve të mediave, me Banjskat, me mafiat, me kriminalitetin e organizuar, me mungesën e çfarëdo rendi dhe ligji.

Në çështjen për zgjidhje të Kosovës do të kishte tashmë një çështje tjetër për zgjidhje e cila do të pillte çështje të tjera të Kosovës për zgjidhje, çështjen e paramilitarëve të Serbisë në Kosovës, çështjen e stukturave paralalele të Serbisë në Kosovë, çështjen e mundësimit të shtrirjes së ligjit dhe të rendit si në krejt territorin e Kosovës, çështjen e mundësimit të çrrënjosjes së mafies, krimit, kontrabandës, trafiqeve e tjerë e tjerë si në krejt territorin e Kosovës.

Masa e dëmit gjendet në pyetjen që e shtron secili: Kush ishin përfituesit dhe kush ishin humbësit nga mbyllja e Urës së Ibrit?

Përfitues ishin paramilitarët e Millosheviçit, strukturat paralele të Serbisë në Kosovë, krimi, mafia, mungesa e ligjit, mungesa e rregullit, mungesa e paqes, mungesa e qetësisë dhe rendit, mungesa e qarkullimit të lirë të njerëzve dhe mallrave, mungesa e zhvillimit ekonomik, mungesa e zgjedhjeve demokratike në veri të Kosovës.

Vuçiçi, në një nga takimet e tyre, i tha ambasdorit rus në Beograd Botsan-Kharchenko se hapja e urës (me forcë, theksoi serbi) “është kundër popullit serb në Kosovë”. Pra, i bie se mbyllja e urës në qershor të vitit 1999 u bë për hir të popullit serb në Kosovë dhe kundër popullit shqiptar në Kosovë. Dhe mbajta mbyllur e urës bëhet për hir të popullit serb në Kosovë dhe kundër popullit shqiptar në Kosovë. Sipas kësaj logjike populli serb është antitezë e popullit shqiptar dhe anasjelltas. Dhe, gjithnjë sipas saj, Ura e Ibrit është ajo që e mban gjallë këtë antitezë. Dhe, falë saj, e mban gjallë shpresën e popullit serb për ta rikthyer të shkuarën, pra sundimin gjenocidal të Serbisë në Kosovë.

Ura e Ibrit quhet edhe Ura e Mitrovicës, Ura e lumit Ibër ose me emrin e saj jozyrtar Ura e Austerlitzit, është një urë çeliku që kalon lumin Ibër në Mitrovicë, Kosovë, që lidh Mitrovicën Jugore dhe Mitrovicën e Veriut, është bërë një simbol ikonë i ndarjes së Kosovës, pasi ndan rreth 80 000 shqiptarë të Kosovës në jug të qytetit nga rreth 50 000 serbë dhe kombësi të tjera që jetojnë në veri të vendit. Ajo u përdor si një pikë kontrolli ushtarak dhe siguron një kufi dhe zonë tampon de facto ndërmjet pjesës së veriut të Kosovës të populluar kryesisht nga serbët dhe pjesës tjetër të Kosovës që ka një shumicë etnike shqiptare. Ura tashi është e hapur për këmbësorët dhe ka vetëm patrulla karabinierësh nga KFOR-MSU dhe Policia e Kosovës, por nuk ka më asnjë pikë kontrolli. Emri Ura e Austerlicit, për shkak të ngjashmërisë së ngushtë me Viaduc d’Austerlitz-in francez, i është dhënë pas rinovimit, më 2001, me paratë e qeverisë franceze. Dy urat e tjera, njëra që të çon në stacionin hekurudhor dhe tjetra, një urë hekurudhore e braktisur, janë përdorur vetëm pak. Që nga viti 2012, skajet veriore dhe jugore të urës janë patrulluar 24/7 (24 orë në ditë, shtatë ditë në javë, shënimi im) nga Karabinierët Italianë nga KFOR-MSU për të ruajtur paqen dhe stabilitetin në zonë dhe për të penguar aktivitetet ilegale. (Kjo kryeradhë është perifrazim përmbledhtas i zërit përkatës në Wikipedia.)

Më 17 shkurt 2008 u muar vendimi për Kosovën e pavarur dhe sovrane, vendim i mbështetur, i përkrahur, i njohur nga SHBA, Britania, Franca (tri vende anëtare të përhershme të Këshillit të Sigurimit) dhe i njohur nga shumica e vendeve anëtare të Kombeve të Bashkuara përfshirë këtu shumicën e vendeve anëtare të BE-së dhe të NATO-s. Ky vendim nuk u muar parasysh nga KFOR-i si vendim politik.

Dhe kjo nënkuptonte se është një vendim për t’u zhbërë dhe për t’u ribërë.

Më 5 gusht 2016, pas një raundi bisedimesh në katrorin e të ashtuquajturit dialog për normalizimim të marrëdhënieve ndërfqinjësore midis Kosovës e Serbisë, të gjitha palët u pajtuan (edhe ato palë që sot janë të shpajtuara) që hapja e urës për trafik të niste më 14 gusht 2016, hapja e plotë e urës për trafik të automjeteve të bëhej më 20 janar të vitit 2017.

Ky vendim nuk u muar parasysh nga KFOR-i si vendim politik.

Tundimi për ta shndërruar Urën e Ibrit në një Mur Berlini e shtyu Beogradin drejt një orvatje tjetër në dhjetor të vitit 2016, kur mbi këtë urë u ndërtua një mur dy metra i lartë, të cilin autoritetet e Kosovës si dhe BE-ja e quajtën ilegal. Muri u largua disa javë më vonë.

Në prapavijë të vendimit për mbylljen e urës ishte, pra, ndarja e Kosovës. Kësisoj parashikohej që një ditë, të afërt a të largët, Republika e Kosovës do të lodhej dhe do t’ia dorëzonte edhe zyrtarisht veriun e saj Republikës së Serbisë.

Në takimin Thaçi-Vuçiç në Alpbach gusht 2018 u pa se kjo tashmë ishte përvijuar nën formulimin “ndryshim kufijsh” ku gjoja Kosova do të ishte ajo që do të fitonte, ndërsa Serbia do të ishte ajo që do të humbiste.

Nëpërmjet këtij “ndryshimi kufijsh” Serbia do të aneksonte plotësisht veriun e Kosovës. Ndërsa nëpërmjet Asosacionit, të nënshkruar më parë në Bruksel, Serbia do t’ia nxirrte nga sovraniteti edhe gjashtë komuna të tjera Republikës së Kosovës. Merreni vetë me mend sa i shpërfytyruar do të katandisej shteti i Kosovës.

Në 22 vjet e disa muaj, kur nuk mungoi asnjëherë bashkërendimi dhe bashkëmendimi i plotë mes gjithë palëve, nuk u muar asnjë masë konkrete, asnjë bashkëveprim për ta shtrirë rendin dhe ligjin në veri të Kosovës.

Vetëm këto tri vitet e fundit, pas largimit të udhëheqjes së trysnuar dhe të kërcënuar të Kosovës, u muarën masa konkrete për shtrirjen e sovranitetit shtetëror, të rendit dhe të ligjit në veriun e vendit. Pa këto masa dhe pa masa vijuese gjendja rrezikonte të kthehej dhe rrezikon të kthehet në gangrenë për Kosovën dhe rajonin e më gjerë.

Pra, bashkërendimi dhe bashkëveprimi gjithëpalësh është i pamundur aq sa bashkërendimi dhe bashkëveprimi i mjaftueshëm është i mundur.

Bill Klinton në librin “Jeta ime”, Medlin Ollbrajt në librin “Zonja Sekretare” dhe Uesli Klark në librin “Ta bësh luftën” na e dëshmojnë se arritja e pajtimit (konsensusit) gjithëpalësh ishte tejet e vështirë për çështjen e Kosovës në vitet 1998-1999 dhe asnjëherë nuk u arrit gjithëpalësh dhe asnjëherë nuk u arrit i plotë, çka shpesh i pengoi, i vonoi proceset duke e vënë në dyshim kryerjen e tyre.

Një dëshmi të freskët si u krijua dhe si funksionon pesëshja perëndimore (QUINTI) në çështjen e Kosovës jep Massimo D’Alema në një intervistë të tij të botuar më 16 shtator 2024 në të përditshmen italiane “Corriere della Sera”. D’Alema kujton se në bisedën që pati me Clintonin, presidenti amerikan i kishte komunikuar atij se veprimet në Kosovë në pranverën e vitit 1999 do të bashkërendoheshin nga katërshja: SHBA, Britani, Francë e Gjermani, ndërsa Italisë i kërkohej të vinte në dispozicion bazat e saj ushtarake të NATO-s dhe të mos i kundërshtonte urdhërat e Aleancës. Kryeministri italian i ishte përgjigjur se nuk do të jetë një katërshe (Kuart), por do të jetë një pesëshe (Quint), kështu Italia, më 24 shkurt 1999 do të vihej përkrah katër aleatëve të tjerë të mëdhenj dhe do të merrte peshë politike në çështjen e Kosovës. Në intervistë ai kujton se, gjatë fushatës së bombardimeve, Italia dhe Gjermania nuk pranonin bombardimin e qyteteve serbe, madje kishin dalë në kundërshtim të hapur, ndërsa bombardimi i Beogradit, kujton ai, ishte kryer nga SHBA dhe Britania. Por çasti më delikat, kujton D’Alema, ishte në prillin e vitit 1999, në takimin mes Clintonit, Blairit, Aznarit, Schröderit, Clarcut dhe D’Alemës: “Blair, i mbështetur nga Aznari, përkrahu nevojën e një mësymjeje të vërtetë tokësore me trupa. Diskutimi u bë shumë i ashpër. Italia, Franca dhe Gjermania kundërshtonin atë zgjidhje. I fundit foli Clintoni: “Dhe presidenti amerikan mrekullisht i dha fund diskutimit, duke thënë: “Nuk do të bëjmë asgjë që ndan Evropën. Do të bëjmë atë për të cilën të jemi të gjithë në një mëndje. Presidenti i Shteteve të Bashkuar nuk mund të ndajë Evropën”. Kështu hamëndja e mësyemjes u arkivua. Por, e përjashtuar mësyemja shtrohej problemi si të shtyhej për një zgjidhje politike. Asnjëri gjatë luftës nuk tha kurrë “Duam të fitojmë luftën me Serbinë”. Kjo fjali e marrë nuk u shqiptua kurrë. Ne përsërisnim se trysnia ushtarake kishte si synim ta detyronte Serbinë të tërhiqte trupat e saj nga Kosova dhe të mbronte popullsinë. Duhej punuar pra për zgjidhjen politike. Ua shpjegova amerikanëve”.

Do nënvizuar, për të mos u harruar thënia e Clintonit: “Nuk do të bëjmë asgjë që ndan Evropën. Do të bëjmë atë për të cilën të jemi të gjithë në një mëndje….”

Komandanti i parë i KFOR-it, gjenerali britanik Mike Jackson, i cili u nda nga jeta këto ditë, nuk e dëgjoi urdhrin e Komandantit të NATO-s Uesli Klark për të sulmuar trupat ruse që zaptuan aeroportin e Prishtinës me arsyetimin se: nuk dua ta shpërthej Luftën e Tretë Botërore. Hierarkia e dhënies dhe zbatimit të urdhërave në atë periudhë nuk ka funksionuar në KFOR.

E vërejmë edhe sot: Sa e lehtë është të ketë pajtim të plotë (gjithëpalësh) për të vënë sanksione ndaj Kosovës, për të mos e pranuar Kosovën në KiE, aq e vështirë është të arrihet pajtim i plotë (konsensus) për të hequr sanksionet ndaj Kosovës, për të pranuar Kosovën në KiE apo për të hapur Urën e Ibrit. Sepse në pesëshe gjithmonë gjendet një a më shumë faktorë e që e vendosin veton kundër një apo më shumë proceseve në të mirë të Kosovës.

Është e dukshme, pra, në faktorë perëndimorë: sa janë të ndjeshëm ndaj ndjeshmërive të Serbisë, aq janë të pandjeshëm ndaj ndjeshmërive të Kosovës.

Pasojat e mbylljes së urës së Ibrit nuk do të shlyhen kurrë nga kujtesa e Kosovës dhe nga faqet e historisë.

Sa është e domosdoshme, sa është urgjent e domosdoshme, është po aq e mundshme të gjendet përshtatshmëria më e mirë, më e shpejtë, më e sigurt, më e qëndrueshme për të hapur Urën e Ibrit.

E rëndësishme, ndër më të rëndësishmet, si rrallë herë, është që faktorët politikë në krye të Kosovës (pushtet dhe opozitë) të jenë me të njëjtin zë, me të njëjtat fjalë, me të njëjtën vendosmëri për hapjen e përhershme të Urës.

Tashmë të gjithë faktorët perëndimorë pajtohen që Ura e Ibrit të hapet. Vetëm kërkohet bashkërendimi i veprimeve të Kosovës me partnerët dhe aleatët kryesorë, pra SHBA dhe katër anëtarët e tjerë të QUINT-it.

Do të vijë vendimi politik i mjaftueshëm që KFOR-it të hapë Urën e Ibrit. Ura e Ibrit do të lidhë dy brigjet, dy anët e qytetit, arterin e rëndësishëm rrugor të Kosovës. Dhe veriu do të jetë plotësisht e tërësisht në infrastukturën e shtetit të Kosovës.

Urat e hapura ndjellin paqe.

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend