Si arlekin që del për shetitje
Në kopshtin e harruar të fëminisë,
Hëna e pikëlluar nëpër re
Shkel mbi degët e shirave.
Liqeni i vetmuar në breg të natës,
Shqetësohet në krahët e erës
Dhe thellë sirena e dallgës së kaltër
Loton mbi fytyrën e fjetur të legjendës.
Yjet në asfalt si perëndim i thyer.
Dhe plepat si murgjër të zinj.
Fshehur pas drurëve diku përgjon
Vrasësi i vjetër, trishtimi.
Eh, mundet që thika e trishtimit
Diku përdhe ka për të më lënë,
Fshehur nën një perëndim të thyer
Fshehur nën shira hëne…
Komentet