–  Formësuar në katër krerë, i fundit  pa numer,  për sharapollet “modern” – 

—

Kreu i parë

Klithmë në zemrën e nënës

plumb në gjoksin  e babait

lotë në sytë e së dashurës

betim mbi maliherin e vëllait

qefin mbi kulmin e  shtëpisë

mallkim nga votra e shuar…

Sharapoll  i gjakmarrësisë….

Për nëntë misra

që hëngri kau në arë,

për tre shpulla fëmijës në faqe,

për  një thumb në odën e burrave,

e për ca fjalë me shpoti, krisma

të zeza, shqiptari me shqiptarin

në hasmëri. Ja ç’ke qenë ti

sharapoll, – i varreve furnitor.

Kreu i dytë

Të pollën kohrat barbare,

me gurë të latuar, ta qendisën

shtatin;  në oden e frëngjisë

tirreshin të ligat mendime;

në pusi priste vdekja tinzare,

plumbat binin edhe mbi fëmijë…..

E vranë

Kristin e vogël -për gjakmarrje!

E ranë në bahçe, mes lulesh

kur vraponte të kapte flutura

e hapat i hidhte çapra-çupra…

Ooh!.. Kristi i vogël, pafajsia vetë ,

shtrirë në tabut, me buzët  e çelura

si gonxhe trëndafil; – iku nga kjo jetë

prej një plumb katili… Pikat e gjakut

mbi këmishën e bardhë, tmerruan

të mëdhenj e të vegjel në mëhallë.

Me lotë në sy e lule në duar, qanin

të gjthë të pikëlluar, qanin shokët

e shoqet, rreth arkivolit me oii-oii…

qanin lodrat pikelluar, mbi varrin e tij

qanin fluturat, xixëllonjat, yjet,

hapësirat përrreth, drujtë edhe pyjet…

J a, ç’ke qenë ti, sharapoll  lubi….

Kreu i tretë

Një zë nga brenda nuk më le të qetë…

Ditën dhe  natën në ëndërr më flet:

që gjak e lotë,  më të mos ketë,

fëmijë pa baba e nuse pa burrë,

thërmojini sharapollët  me frengji

hidhini në më të zezën gopë,

me çekiç, tokamak e qysqi…

U grinda me veten, pisk

me mendimet, fjalën e  utë

s’po e gjeja dot, në kokë

më vërtitej kot e ke kot….

Befas,

më shfaqen  engjëj e mentarë:

goditni vrasësin, brenda vetes

më parë. pastaj sharapollët e liq

me qysqi, tokmak e  çekiç…

Kreu i katërt

Goditn, për pafajësinë  e njomczakëve

gjakmarrës e çdo vrasës, -për fëmijët  jetimë

e vejushat ditënxira ; motrat pa vëllezër

veshur në të zeza; për nënën qyqe: ku-kuu …

e zemra nga dhimbja  po i pelcet lokes;.

Qëllonii, fort për  baballarët, pa djem

trashgimtarë të emrit, tokës e votrës….

Sharapollet e vdekjes, për vdekje

qëllonii, që njeriu të jetojë  i qetë,

pa ankthin e krismës gjakatare,

pa vënë gur prapa dritares,

pa frikë se hasmi  e vret

në dritën e hënës,

Sharapollët  e djeshëm veshur

me petk të ri,  vrasin edhe sot

në  të brishtën demokraci,

—

KREU PA NUMËR…

(sharapollët “modern”)

—

Njerëz sy kuq veshur me rroba e syze të zeza pis,

me armë të prodhimit të fundt, vrasin qosheve, skutave,

shesheve  e në çdo mjedis,. Si keprudhat pas shiut

sharapollët e rinj kanë mbirë. Me fjalë qelojnë  në media

tubime e parlament, portretin njer-tjetri  duke nxirë,:

për mashtrime, korrupsion, blerje votash  e rrëmbim tokash

e me llojë-lojë drogash.

Në pallate grandioze bosët e rinj, bëjnë jetë luksoze,

fluturojnë me cartër nëpër botë, herë me bjonde e herë

me brune; të papunët e të varfërit arratisen me maune.

Të tjerë me kokën në trajsë e zemërngrirë. vrapojnë

udhë e paudhë maleve  e shkrepave, drita pa gdhirë.

Me barrën e halleve mbi shpinë, disa kalojnë kufinë,

ca mbeten në telat me gjemba,  ca vdesin urie; të tjerë

shqyhen nga  ujqërit e egër nëpër pyje. Ata që shkelin

në tokë të huaj, vuajtja i pret., Shumicën e kthejnë

në vendlindje, ku mjerimi uluret, jeta në fije të perit…

ne pusi vrasesi qëllon nga sharapollët e ferrit.

Banda e bandite, vrasin diten me diell qosheve,

skutave  e shesheve e  largohen pa ferrë në këmbë

edhe pse policët te pellgu i gjakut të të vrarit janë.

Presin iPhonne-t nga lart. Pastaj me makina të zeza

e sinjale uluritëse, ndjekin  kriminelet për t’i zënë,

si gjithnjë  duke  përsëritur: “Vrasësit ikën në drejtim

të paditur”. Triumfator kryepolici  nga zyra informon:

Te gjitha rrugët janë zënë; familjarët mos kenë

hiç merak, vrasësit do t’i kapim si miun në qark.

Keto  lojra te pergjakura kriminelësh që luhen

në sharapollet e rinj, janë alibi. Alibi e së vërtetës

që vret  të vërtetën, alibi e drejtësisë që  drejtësinë,

gjakos; alibi  e lirisë që sfidon lirinë. Populli-kope,

duartroket edhe pse s’ka bukë të hajë e ujë për të pirë,

veç KryeZoti te jetë shëndosh e mirë !….

Zeri i mentarëve zë në shkretetirë.

Njerëz!  Hapni sytë! E keqja  e madhe po na rrukullis.

Buzë  greminës kemi arritur. Ngrihuni, o të mjerë të mirë,

qëlloni pamëshirë,  cdo sharapoll,  që shpresa te mos

shtrihet  në arkivol e të venitet si kandili kur s’ka vaj….

Cdo natë e dite,  krisma vdekjesh dëgjojmë. Zemra

nenash drithërojnë. Qyteti nuk merr fryme. i teri i ngrire. …

KryeZoti me skuadrat e tij, kurverojne me lirinë, drejtësinë

e demokracinë, në   ketë kohë të vështirë e të pështirë…