Nëvendin tonë, atëherë u ndërtuan rreth e qark fushave, maleve e grykave, deri edhe nëpër oborret e shtëpive, aq shumë bunkerë sa s’numëroheshin dot. Sheshet e ndërtimit u mbushën fytas me ta. Dhe, ç’ishte më e çuditshmja, bunkerët ishin sekret ushtarak! E ky qenkësh i shenjtë!

Mjaft djem besnikë e ruanin sekretin me fanatizëm.

Kur ndonjë prej tyre kthehej me leje në shtëpi me uniformën e marinarit, e rrethonin shokët dhe e pyesnin për jetën në marinë.

– Sa shokë ke në fjetore ti, Sofo?

– Është sekret ushtarak, mos më pyesni, s’jua them dot!

– Mirë, po kepele si kjo, që ke sot, a ke tjetër?

– Edhe ky është sekret!

Sa herë dilni në det me motovedetat ruse atje? Sa të shpejta janë ato?

– Aaaa,ç’ju qenka shkrepur kështu? Ç’më jeni qepur me kë to pyetje, për të zbuluar sekretet ushtarake?!

Kështu ndodhte edhe me bunkerët. Sekret – numëri i tyre, sekret – kostoja e tyre, sekret – vlera!… Projektet e bunkerëve ruheshin nëpër kasaforta të fuqishme, siç qenë edhe ata vetë. Megjithatë, udhëheqja e partisë përhapte fjalë nëpër popull se çdo bunker u takonte jo më shumë se tre vetëve. Kaq i madh ishte kujdesi i shtetit për njeriun, si kapitali më i çmuar! Pra, ata, bunkerët siguronin strehimin dhe fjetjen e tërë shqiptarëve, në raste sulmesh të papritura me topa, tanke e bomba nga ana e armikut, i cili, sikurse dihej, edhe kur uji flinte, ai rrinte zgjuar. Dhe ishin aq të fortë bunkerët tanë, saqë nuk pyesnin as për bombën atomike. Dhe kjo s’ishte fjalë e kotë, se qenë bërë prova. Paskëshin futur brenda në bunker një kec të gjorë dhe e kishin qëlluar me topa të kalibrit të rëndë! Populli nisi të sajonte për bunkerët emrat: “Këpurdhë betoni”, “thelë portokalli”, “hotel pa para”…Kur ndonjë udhëtar e zinte nata rrugës, ia merrte me gjumë në bunker si s’ka më mirë.