Berlin, dimër 2019

1.
“I afërmi ynë nuk është fqinji ynë, por fqinji i tij: kështu mendon çdo popull”!

Ç’shpjegim i thjeshtë e i hollë, lakonik e i thellë i Niçes mbi dredhkat e gjeopolitikës, që flet e kursen qindra faqe fjalëmëdha shkollash akademike!

Është, vallë, sfondi i shkak-pasojës historike a, ndoshta, vetë natyra njerëzore “e lakmisë së mistershme”, që ka ngjizur një ndjesi e përceptim të tillë?

Mund të jenë pleksur dy arsyet bashkë, dhe pra, vërtetë, kroatët kanë miq shqiptarët e jo serbët, kurse këta të dytët janë miq të grekëve e jo të shqiptarëve, e shqiptarët, mbanë tjetër, kanë mik turkun e jo grekun, pastaj kinezët duan më afërsisht pakistanezët se indusët, ndërkohë që frëngjët kishin prorë miq rusët e jo gjermanët, madje dhe amerikanët, si fuqi interesash planetarë, rezervojnë më pak miqësi për Meksikën, sesa për ca fqinjë të saj…

2.
Ekuilibristika serbe (paratë e Brukselit dhe ushtarët e Rusisë) nuk mund të imitojë kohët jugosllave të Titos. Tradita e afrimitetit dhe loja atnore e Kremlinit mund të përfundojë shpejt me pyetjen: me kë jeni? Dhe, ndoshta, fill më pas, me uresën: udhë e mbarë në Lindje!

Një prirje serbe, ndaj, si provë reminishence e viteve të Sllobodanit, shtyhet drejt fatkeqësisë.

Në fakt, sikur të braktisnin në mënyrë spektakulare Rusinë dhe, nga ç’mësonte Dositeji i tyre, të pikëqëndronin prerë: po, dielli për ne lind në perëndim – aherë pesha ndajvënëse e faktorit shqiptar do pësonte tkurrjen e drojshme…

3.
Por, në gjurmë të patosit politik të Gorbaçovit (1991, Belgrad) se zemra e serbit dhe rusit ritmojnë bashkë, ata bëjnë zgjedhjen e kundërt.

E tillë, dyshimshëm e afishuar, Serbia ipso facto forcon gjeopolitikisht, si më të sigurtën kundërpeshë ndanë Rusisë, pikërisht shqiptarët në Ballkan…

Kështu ishte ndër mote e, me gjasë, kështu do vijojë të mbetet. Fundja, është një rrugëndarje natyrale për ç’pohonte aq bukur Niçe i parrëzueshëm.

R. K.