Gjithkund bri lumit ngjitet
rruga për kambsorë.
Udhtimi nji herë npër të nuk pritet
as kur bjen shi e borë.
Me vjet kam vû oroe nga shpija në derë
rreshtin e gjindëve ngarkue
si thënegla nepër pluhën n’verë
e mes zhurmës s’ujit natën ndigjova
patkojt e kalit në gur
e nji “hajt” mes terri.
Npër gjumë ndigjova heret, n’agim,
ndoj zâ të përvajshëm berri,
krizmën e kangën e populit n’udhtim.
Rruga bri lumit âsht e ngushtë, e gjatë
sa ftyra e saj npër ujë,
me njerz që shkojnë e vijnë tue e matë
me hapa të lodhun, çdo ditë, çdo muej.
Komentet