Zhulieta

Mos do të ikësh? Ende s’është gdhirë,

Nuk ishte lauresha, por bilbili

Ai që vrau veshin tënd të frikshëm.

Ai këndon çdo natë përmbi shegë,

Besomë, i dashur, ish vërtet bilbili.

Romeo

Ish lauresha, kasneci i mëngjesit,

Nuk ish bilbili. Pa shiko, e dashur,

Rrezet nakare, si dantellë e hollë,

Qëndisin retë e zeza të agimit.

Qirinjtë e natës, dalëngadalë po shuhen,

Dhe dita e qeshur, gati për t’u nisur,

Qëndron mbi mugëtirën majë malesh.

Prandaj më duhet të iki e të rroj

Ose të rri këtu e të vdes.

Zhulieta

Ajo atje nuk është drita e ditës,

Por ësht’ një meteor që e nxori dielli,

I cili do të bëhet pishtarmbajtës

Të të ndriçojë rrugën e Mantovës.

Prandaj qëndro, se s’ke nevojë të ikësh.

Romeo

Le të më kapin, pra, dhe të më vrasin.

I lumtur jam të rri kur kërkon ti.

Pra, eja, vdekje,

Edhe mir se të vish, kur do Zhulieta!

Ç’thua, shpirt? Le të flasim, s’është gdhirë.