Ne Dhjetor me ra telefoni nga nje bashkepunetor i Hashtagut, isha ne tjeter kontinent ne ate moment.

-Habjon, mund te pijme nje kafe sepse kam diçka, – me tha Klaudio, nje nder editoret me te vjeter te mi.

-Ma thuaj ketu se s’jam ne Shqiperi, -ja kthej.

-Dua te iki tre jave ne SHBA, – me thote.

-Vetem kaq?, – e pyes, ndersa me intuite e kapa qe mund te kishte me teper per te me thene.

-Nese mundesh, – me thote.

Ik e bej qejf i them, por duke patur ndjesine qe nuk m’i tha te tera.

Ne janar takohemi ne kafe, Klaudio me thote qe donte te shkeputej nga Hashtagu gradualisht.

Klaudio erdhi ne Hashtag diku te 22 vjeç, ne 2017-en, ai ka studiuar marredhenie nderkombetare, origjina e tij eshte nga fshati Proger i Devollit.

Te dy prinderit i humbi ne nje aksident fatal ndersa punonin ne fshat, ishte femije i vogel fare bashke me te motren kur u ndodhi gjema, ai kishte nje gjyshe heroine qe rriti nipin e mbesen me shume fukarallek dhe peripeci.

Ne vitet e fundit, ai Hashtagun e kishte angazhim te dyte pasi po punonte paraditeve ne nje fabrike ne Elbasan si kontrollor cilesie, ai nuk e di por une kisha te dhena te plota mbi angazhimin e tij ne fabrike, e dija shume mire sa shume e vleresonin pronaret ne Elbasan per zotesine dhe korrektesen e jashtezakonshme.

-Je ne lidhje me ndonje vajze? , – e pyes.

-Ne fakt edhe kjo eshte, s’me mbetet fare kohe per veten Habjon, kam nevoje per pak kohe, – me thote.

Pastaj tha diçka qe me pelqeu:

-Hashtagu ka qene si shtepi per mua, kur kisha nevoje me shume se kurre. E kam shume te veshtire kete bisede dhe moment, jam bere disa here te ta them por nuk e kam gjetur kurajen.

-Doje te ma thoshje dhe ne Dhjetor, – ja kthej, – e ndjeva.

Pohoi.

-Ti je fiks ne kohe per te ikur,- i them. Eshte momenti. Jo vetem qe je i mirekuptuar por dua te te shpreh diçka qe ti se di. Ti je me i miri qe kam une. Sepse je teper i vuajtur dhe ke bagazh kulturor te veçante. E kam kuptuar qe javen e pare te punes tende sepse kishte ironi dhe thelb ne titujt qe vije.

Ne kete kuptim eshte totalisht kunder leverdise time te me ike nje aset si ty, por ti je 30 vjeç, je i dashuruar, eshte momenti te krijosh gjerat e tua, ne çdo rast te sugjeroj vetem diçka, puno qe te ndertosh biznesin tend. Nese punon per veten je ne variantin me te mire, nese do shohesh rrogen, do biesh ne kurth. Duhet te shohesh biznesin tend, jo rrogen. Duhet te jesh vet Zot e vet shkop.

Ti je nje nder njerezit me te afte qe une kam patur privilegjin te punoj dhe fakti qe e quajte Hashtagun “shtepi “ eshte dekorate nderi per mua.

-Po shoh Australine,- me thote, – Kam nje variant aty, dua ta provoj, por do qendroj pa afat deri sa ti te gjesh nje bashkepunetor gradualisht dhe pa ngut.

****

Fiks kjo bisede me Klaudion me shkrepetiu ne mendje dje ndersa shikoja ata copat e mutit qe mbanin fjalime para Edi Rames. Jane moshatare te Klaudios ata, por jane ne tribune, ashtu si lapangjoze e rakitike, por ne tribune ata. Te turpshem, te neveritshem, por ne tribune.

Ndersa Klaudio, editori im, po sheh Australine, nuk ka perspektive per te ne kete vend te nemur.

Ndaj dhe kushdo qe e merr si shaka dhe zbavitje ate maskarade qe ndodhi me te rinjte e Edi Rames, duhet te dije qe kjo shaka e kjo palavi, po na kushton hemoragjine e me te mireve.

Kush çedon ne kete beteje dhe i hap rrugen ketij llumi; eshte duke luajtur kumar me jeten e brezave dhe me jeten e femijeve te tij.

Ja kam borxh Klaudios, ja kam borxh evlatit tim, ja kam borxh te vertetes, zero meshire per copat e mutit.

Le te shkoje Zaho ne Australi po te doje, jo Klaudio apo femijet tane.