Erjon Veliaj u arrestua këtë të hënë, 10 shkurt 2025! Një sihariq për të gjitha ato forca të gjalla të Opozitës shqiptare që, në imazhin e një Sali Berishe të persekutuar në pjesën më të madhe të mandatit të fundit të Rilindjes, u keqtrajtuan dhe anatemuan nga ky pushtet, nga kjo drejtësi, por kurrë nuk u dorëzuan.

Më 1991, me rrëzimin e pushtetit komunist, Partia Demokratike realizonte ëndrrën e madhe të shqiptarëve që s’kishin njohur kurrë demokraci, të paktën përgjatë një harku kohor gjysmë shekullor që zgjati diktatura e regjimit të Enver Hoxhës.

Por shqiptarët e ndjenë vërtet se një faqe po kthehej një herë e përgjithmonë në jetën dhe në historinë e tyre vetëm në momentin kur e veja e diktatorit u arrestua. Një drejtësi e munguar është një drejtësi e parealizuar. Nexhmije Hoxhës iu vunë prangat më 4 dhjetor 1991. Një epokë po mbyllej përfundimisht, ajo e abuzimeve dhe pandëshkueshmërisë kriminale të të mbarë një regjimi. Prokurorët apo gjyqtarët që i vunë prangat bashkëfajtores në krim me numrin 1 të ish-regjimit nuk ishin demokratë të kulluar. Institucioni i tyre i drejtësisë ishte ende ai i kohës së diktaturës, pasi Partia Demokratike ende s’i kishte marrë plotësisht në duar çelësat e pushtetit të ri demokratik. Por ata prokurorë që arrestuan Nexhmije Hoxhën, me hipokrizi apo me instinkt mbijetese, e kuptuan që s’kishte më kthim mbrapa, se ishte më mirë ta kthenin xhaketën andej nga po fillonte të frynte rrëmbyeshëm një uragan i ri ndryshimesh në Shqipëri.

Më 2013, pasardhësit e komunizmit shqiptar u rikthyen në pushtet. Si Enverin që e ndihmoi Stalini, ata i ndihmoi Xhorxh Sorrosi. Si Enveri dhe shpura e tij, që falë drejtësisë së tyre e kujtuan veten edhe më të përjetshëm se faraonët egjiptianë apo perandorët romakë, klasa politike me emrin Rilindja, që mori të gjitha levat e pushtetit në Shqipëri, duke përfshirë dhe vetë drejtësinë, e kujtoi dhe ajo veten mbi çdo ligj dhe po aq të paprekshme sa perënditë. Pa kaluar mirë viti i parë i qeverisjes socialiste, Rilindja ia filloi pa humbur kohë nga kampionati i vjedhjeve, me ato në shëndetësi, që u pasuan nga PPP-të kriminale në të gjitha fushat dhe që arritën majën e ajzbergut me skandalin jo vetëm shqiptar, por edhe botëror, të inceneratorëve. Që vjedhja ekonomike të gdhendej në beton, asaj i nevojitej dhe vjedhja e zgjedhjeve të njëpasnjëshme në Shqipëri, falë fillimisht kaçatorrëve të drogës që Rilindja i shikonte si mushkonja, e deri më pas tek krijimi i një narko-shteti të vërtetë, ku blerja e votës me paratë e drogës u shndërrua në proces industrial. Nuk u ble vetëm vota, por edhe drejtësia në Shqipëri, falë dhe parave të taksapaguesve amerikanë që kujtonin naivisht se fondet e USAID ndihmonin për mirëqenien në botë, pa e imagjinuar ekzistencën e një agjende Soros, që eksperimentin më të madh dhe më të rrezikshëm e përjetësoi në Shqipëri.

Kjo tragjikomedi do të kish vazhduar shumë gjatë sikur një cunami të mos kishte mbërritur, kësaj here nga vetë përtej Atlantikut, për të bërë «tabula rasa» të të gjitha këtyre mëkateve dhe të prapësive të kryera prej vitesh nga mercenarë «pa nam, pa din e imam» në emër të Demokracisë amerikane.

Dhe ja që ditën kur një ndër arkitektët e këtij cunami, ai që projektoi dhe realizoi fushatën për fitoren e Donald Trump, Chris Lacivita, zbarkon në Tiranë për t’i thënë liderit të Opozitës shqiptare se Amerika e vërtetë është «back» edhe në Shqipëri, Altin Dumani, si paraardhësit e tij që gjetën kurajën të arrestonin Nexhmije Hoxhën më 1991 për të shpëtuar veten dhe kokën e tyre, arreston sot “Nexhmijen” e Edi Ramës, Erjon Veliajn. Instinkti i mbijetesës është ndoshta karakteristika më e madhe e përbashkët e qenies njerëzore që prej Neolitikut. Dhe Altin Dumani nuk bën përjashtim nga kjo teori. Ai e gjen kurajën me oportunitet në momentin më të duhur për këtë arrestim të bujshëm, bash në momentin kur mëkëmbësi i Trump-it vjen në Tiranë për t’u vënë në shërbim të fushatës së Sali Berishës.

Por kot e ka Dumani. Sikur edhe vetë Edi Ramën t’ia shkrepi ta arrestojë për t’u bërë i pëlqyeshëm nga kjo administratë e re amerikane, në mënyrë që t’ia japë fitoren PD-së pa ndeshje fare, asgjë nuk duhet dhe nuk ka për ta shpëtuar Dumanin nga fundi sa logjik aq edhe kushtetues që e pret: pas zgjedhjeve të majit, ai të bëjë gati valixhen e mbarimit të mandatit. Dhe më pas të vihet në dispozicion të Drejtësisë, në të gjitha kuptimet e fjalës.

SPAK-u nuk i takon Altin Dumanit, por popullit shqiptar dhe si i tillë do të duhet të reformohet, që kjo çmenduri që u pa këto vite t’i takojë, vite më vonë, vetëm librave të historisë…