Kam pa me sy vajin e gurit,

mbështetur pas një mali,

sytë fërkonte me bjeshkën,

qante,

emrin ma fshin,

S`kam emër,

atë e mori era,

S’u pa ai që e kaloi pas yllit,

hëna më lexonte emrin çdo dy javë,

dielli m`ka pjekur shkronjat e arta,

 n`furrat më t`njohura,

tash pa emër,

pa identitet n`grumbullin e maleve.

Deshën t`më nxisin në qingjin e majit,

ai thanë të ka fshirë emrin me gjuhë,

dikur në pranverën e parë,

mbi të mendonte kripën,

(më thanë)

gjuaje me dorën e ujkut t`dimrit,

Gjetën një patkua kali,

Ja, prej këtij s`ke emër,

tani mos fajëso rrufetë,

as misrin në blojën e ujit,

Gur pa emër.

Ju lutem ma mbani mend emrin?

guri me lot në sy pyet,

ai rrokulliset,

n`lumenj të zhurmëshëm,

t`gjëjë shkronjat,

t`bëjnë emrin.

27.04.2020