E dashur çupë, meqë ti po qan që nga mëngjesi në mbrëmje dhe nga mbrëmja në mëngjes, meqë mendon se burri do të të ndajë dhe ti nuk di ç’të bësh dhe, i lutesh për një këshillë tezes plakë të cilën e pandeh si tepër eksperte, atëherë dhe unë, pra po të tregoj. Nuk e di se sa shumë beson ti tek unë, por unë nuk jam as edhe krejt injorante në atë artin e të dashuruarit, ose më mirë, si dashurohet, që ti, më duket, nuk e zotëron shumë mirë këtë. Në këtë moshë që jam, unë mund të ta rrëfej.

“Më thua se për të, ke pasur vetëm përkujdesje, mirësi, ëmbëlsi, përkëdheli, puthje. Mbase e keqja vjen, pikërisht nga kjo: kam përshtypje se ti e puth shumë atë.
“Ne, e dashur, zotërojmë fuqinë më të tmerrshme që ekziston: dashurinë.
“Burri, me forcën e tij fizike, e ushtron atë nëpërmjet dhunës. Gruaja, me magjepsjen e saj, dominon nëpërmjet përkëdhelive që janë arma jonë e frikshme dhe e pamposhtur, por që ne duhet të dimë ta përdorim.
” Dije që ne, jemi zota të tokës. Të tregosh historinë e Dashurisë që nga origjina e botës, do të thotë të tregosh historinë e njeriut. Çdo gjë vjen prej andej: artet, ngjarjet e mëdha, doket dhe zakonet, luftërat, tronditjet e perandorive.
“Në Bibël mund të gjesh Delilan e Juditën; në mit, Onfalen dhe Elenën; në histori, Sabinat, Kleopatrën dhe shumë të tjera.
“Prandaj, ne mbretërojmë, sovrane dhe të gjithëfuqishme, por si mbretërit, duhet të japim prova të një diplomacie delikate.
“Vogëlushe e dashur, dashuria përbëhet nga hollësira, nga ndjenja të paperceptueshme.
“Ne e dimë se ajo është e fortë si vdekja, por edhe e brishtë si qelqi. Mjafton përplasja më e vogël për ta thyer dhe shembur sundimin tonë, pa mundur ta rindërtojmë.
“Ne kemi aftësinë që t’i bëjmë burrat të na adhurojnë, por na mungon një gjë e vockël: dallimi i nuancave në përqafimet, intuita e hollë i së tepërtës në shfaqjen e dashurisë sonë. Në çastin e përqafimeve, ne humbim kuptimin e nuancave, ndërsa burri, pra që dominojmë, mbetet përherë zot i vetvetes, në gjendje që të gjykojë absurdin e disa fjalëve, shpërpjesëtimin e gjesteve të caktuara.
«Dëgjomë me vëmendje tani në këtë pikë, vogëlushe: është defekt i racës sonë, është thembra jonë e Akilit.
” E di nga vjen fuqia jonë e vërtetë? Nga puthja, vetëm nga puthja. Të dimë të zgjasim, të dimë të largojmë buzët, mund të bëhemi mbretëresha.
Megjithatë puthja është vetëm një parathënie, por një parathënie magjepsëse, më e lezetshme se vetë vepra, një parathënie që rilexohet përherë, ndërsa s’mund të lexohet përherë… libri.
“Po, bashkimi i buzëve është ndjenja më e përsosur e më hyjnore që i është dhuruar njeriut, kufiri i fundit dhe i epërm i lumturisë.
“Në të puthurën, vetëm në të puthurën, beson ndonjëherë se ndjen bashkimin e pamundshëm të shpirtrave që ne kërkojmë, shkrirjen e zemrave të dridhshme.
“A të kujtohen vargjet e Sully Prudhomme:

Përkëdheljet, përqafimet: shfrimi i kotë
i dashurisë që tenton
midis shpirtit dhe trupit të njerëzve
të çmendur …

“Vetëm një përkëdheli mund të të japë ndjenjën e palëndët dhe të thellë të dy qenieve që formojnë një të vetme: puthjen. Deliri i dhunshëm i zotërimit të plotë nuk vlen për afrimin e buzëve fërgëlluese, kontaktin e parë të lagësht dhe të freskët dhe bashkimin e palëvizshëm, të gjatë, sa më të gjatë dhe të ëndërruar!.
“Prandaj, e dashura ime, puthja është arma jonë më e fortë, por kujdes që ti të mos e teprosh atë. Mos harro se vlera e saj, është relative, krejtësisht konvencionale, ndryshon vazhdimisht, sipas rrethanave, gjendjes së pritjes ose sipas dalldisë së mendjes.Po marr një shembull.
“Një tjetër poet, Fransua Koppék, shkroi një varg që të gjitha ne e kemi në mendje, një varg që na duket i mrekullueshëm, që na bën të dridhemi thellë.
“Pasi ka përshkruar pritjen e të dashurës në një dhomë, gjatë një mbrëmje dimri, shqetësimet e tij, padurimi i tij nervoz, frikësimet e tij të tmerrshme duke mos e parë të vijë, ai tregon arritjen e gruas së dashur që më në fund hyn me nxitim, pa frymë duke mbajtur një shkulm ere të ftohtë nën fustanin esajdhethërret:

Oh, gjysma e parë e puthjeve të dhëna përmes velit!

“Drejt ndjenjës së këndshme, të vëzhgimit joshës të së vërtetës së përsosur. Të gjitha ato që kanë shkuar fshehtas në takim, të hedhura nga pasioni në krahët e një burri, i njohin mirë puthjet e këndshme nëpërmjet velit, edhe dridhen ende, kur i kujtojnë. Megjithatë, kjo joshje rrjedh nga rrethanat, nga vonesa, nga pritja e ankthshme, të duash t’i konsiderosh nga një pikëpamje thjesht seksuale ose më mirë jo thjesht seksuale, janë të neveritshme.
“Mendo për këto. Jashtë bën ftohtë. Gruaja e re eci me shpejtësi, veli u lag krejt nga frymëmarrja e saj e akullt. Midis trikos me dantella të zeza, xixëllojnë pika uji. I dashuri nxiton, ngjit buzët e tij të zjarrta me atë avull të lëngshëm të mushkërive. Veli i njomur, me shijen e neveritshme të ngjyrave kimikate hyn në gojën e të riut, i lag mustaqet. Ai nuk ndien asgjë nga goja e të dashurës së tij, ndien vetëm ngjyrën e velit të qullur nga fryma e ftohtë.
“Megjithatë, ne të gjithë e thërrasin me të poetin:
Oh, puthjet e para të dhëna përmes velit!
“Vlera e këtij përqafimi është vetëm konvencionale, prandaj duhet të kesh frikë ta përbuzur atë.
“Tek e fundit, e dashur, në mjaft raste je treguar jo shumë e matur. Dhe nuk je e vetmja, sepse pjesa më e madhe e grave e humbasin autoritetin e tyre pikërisht duke abuzuar me puthje të papërshtatshme. Atëherë kur ato mendojnë se burri i tyre ose i dashuri është pak i lodhur, i cili gjendet në një nga ato çaste rraskapitjeje në të cilat zemra ka nevojë për pushim si dhe trupi, në vend që të kuptojnë atë që ka, këmbëngulin në përqafime të papërshtatshme, e lodhin njeri-tjetrin me kokëfortësinë e buzëve të nderura, me përqafime që nuk kanë as fillim as mbarim.
“Beso në përvojën time. Para së gjithash, mos e puth kurrë burrin në publik, në tren, në restorant. Është diçka me shije të keqe, ndaj nëse ke dëshirë, frenoje veten. Do të bëje që ai të ndjente veten qesharak, dhe do të të mbante mëri për këtë.
“Kujdes sidomos me puthjet e kota të dhëna në intimitet. Jam e sigurt që ti bën një zakon të tmerrshëm.
“Një ditë që munda të të shihja ishe me të vërtetë e bezdisshme; ti mbase s’e mban mend, sigurisht..
“Rinim të tre në sallonin e vogël dhe meqë nuk ju vinte turp nga unë, ai të mbante mbi gjunjë dhe të puthte gjatë në zverk me buzët e përhumbura nëpër kaçurrelat e qafës. Në çast, ti bërtite, – Ah! Zjarr – Nuk kujdeseshit më për të dhe ai po shuhej: në oxhak mezi skuqnin ca ura të venitura. Ai u ngrit, shkoi drejt depos së druve nga e cila mori aty kërcunj të mëdhenj dhe i ngriti me mundim, e i çoi drejt oxhakut, kur ti iu afrove atij me buzët lutëse, duke mërmëritur: – Puthmë…- Ai gjithmonë duke mbajtur me mundim trungjet, ktheu kokën. Butësisht, ngadalë, ti mbështete buzët mbi ato të fatkeqit që qëndronte me qafën dhe kryqet shtrembër, krahët e përthyer, duke u lëkundur nga mundimi i madh. Dhe ti e zgjasje këtë puthje torturuese, as pa parë e as pa kujtuar gjë. Kur e lëshove, të dëgjova të mërmërisje me pamje fyese -.. O- bo-bo! Sa keq që puth…!
“Tani këtu mendjen. Të gjitha ne, kemi maninë, nevojën e pavetëdijshme kafshërore t’u hidhemi atyre vërtet në çastetet më të keqia: kur ai është duke sjellë një gotë plot me ujë, kur mbath këpucët, kur lidh nyjën e kravatës, me pak fjalë, kur ai gjendet në një pozicion të papërshtatshëm, dhe ti e shtrëngon atë pa lëvizur në një përqafim të bezdisshëm që e detyron të qëndrojë për një minutë me të njëjtin pozicion skicë dhe vetëm me një dëshirë të vetme: që të shkojmë.
“Mos i mbaj si të pakuptimta ose si meskine këto vërejtje. Dashuria është delikat dhe e vogël, për një diçka të parëndësishme ajo prishet: mësoje se gjithçka varet nga mënyra e përkëdheljet tona. Një puthje e pamend mund të ndikojë shumë keq.
Vëri në praktikë këshillat e mia.
Tezja jote plak,
Koleta.

*Henri-René-Albert-Guy de MAUPASSANT
(Tourville-sur-Arques, 5 gusht 1850 – Paris, 6 korrik 1893), ka qenë shkrimtar,drammaturgo, eseist, poeta francez, si dhe një prej baballarëve të tregimit modern.