“Qui tacet,consentire videtur”(Latine)
                                                                 “Chi tace, acconsente” (Italiane)
                                                                  Shqip: “Kush hesht, pranon”
Spektatorët e vëmendshëm të teatrit politik shqiptar, ndofta i kujtojnë fjalimet e para të Presidentit Nishani, plot pasaktësi e gafa. Veçse kjo nuk ishte për faj të tij, por të kalemxhinjve që ai kishte përzgjedhur dhe paguante, për t’ia përgatitur ato “hartime” si prej nxënësish të shkollës nëntëvjeçare. Sepse, presidentë me një horizont kulturor të kufizuar, si Bujar Nishani dhe Alfred Moisiu, të dalë nga shkolla ushtarake tejet e politizuar e Shqipërisë komuniste,  nuk ishin në gjendje të përgatisnin vetë fjalime për të qenë. Ata mund të flisnin  për “katjushat sovjetike”, për aeroplanët “Mig”, për automatikët “Kallashnikov”, apo për bunkerët që do të na mbronin nga sulmet imagjinare të imperialistëve e të revizionistëve… por, jo për historinë, gjeografinë dhe për politikën botërore. Në të vërtetë, edhe kjo nuk ishte për faj të tij, po të programeve shkollore të sistemit komunist, që vinin “politikën në plan të parë” dhe që pengonin kulturën perëndimore.
E pra, ne shqiptarëve “ky fat na ra”: të udhëhiqemi, të drejtohemi e të përfaqësohemi nga të tillë “burra shteti”.
Gjatë pesë vjetëve të mandatit të tij, Nishani i përdori të gjitha kompetencat e Presidentit: Priti e përcolli personalitete botërore; bëri disa udhëtime e vizita në shtete të ndryshme, i shoqëruar nga “Zonja e parë”; shtroi dreka e darka të shumta, me rast e pa rast, me paratë e popullit dhe shpërndau një numër të madh dekoratash e titujsh nderi, të merituara e të pamerituara. Për të qenë “i drejtë”, apo siç thuhet “i gjithë popullit”, Nishani dekoroi e nderoi me tituj të lartë, si viktimat ashtu edhe persekutorët e tyre; si të vrarët, ashtu edhe vrasësit e tyre!! Iu dha medaljen “Pishtar i Demokracisë” edhe personave që nuk e kishin pasur idenë e demokracisë, kur të tjerët dënoheshin në emër të saj. Titullin më të lartë “Nderi i Kombit” ia dha dikujt që në të vërtetë është “Turpi i Kombit”, mbasi ka kryer krime ndaj vëllezërve shqiptarë, në emrin e marksizëm-leninizmit e të “Bashkim-vëllazërimit” të rremë; si edhe ndonjë tjetri të shquar për “studime” antishqiptare dhe për vepra pornografike.
Por, papjekurinë dhe injorancën e tij, që nuk i lejohet një “kreu të shtetit”, Nishani e shfaqi tani së fundi kur kaloi në një sulm të hapur prej Don Kishoti, ndaj ish të burgosurit politik dhe të  ngarkuarit me punë pranë Vatikanit, z. Visar Zhiti, për shkak të një mllefi të vjetër.
Pak vite më parë ai kundërshtoi dhe nuk firmosi që Visari të shkonte si përfaqësues i Shqipërisë në VatikAn, siç ishte propozuar nga qeveria. Ndërsa para disa ditëve, miratoi dhe firmosi pa vonesë,  dekretin qeveritar për emërimin e Fatmir Xhafës si ministër i Brendshëm, person ky i implikuar me të kaluarën komuniste dhe shumë i përfolur e i kundërshtuar nga opozita dhe të përndjekurit politikë. Ky veprim u bëri përshtypje të gjithëve; e, natyrisht edhe V. Zhitit, i cili reagoi me anën e një shkrimi letrar. I verbuar nga urrejtja, po edhe i shtyrë nga këshilltarët e këqinj e ambiciozë, gjoja të përndjekur politikë, Presidenti deklaroi botërisht e pa kurrfarë përgjegjësie, se “Visar Zhiti ka qenë spiun në burgun e Spaçit!” Dhe këtë “informacion” ia paska dërguar me mesazh një ish i burgosur politik me inicialet  P. V. (?!)
Pa e kuptuar as vetë, për shkak të mungesës minimale të njohurive juridike, (edhe pse ka qenë ca  vite ministër i Drejtësisë), ai ka konsumuar njëherej dy nene të Kodit Penal: atë 119 të Fyerjes dhe 120 të Shpifjes.
E çuditshme! Kur paska filluar Nishani t’u besojë kaq shumë ish të burgosurve politikë dhe t’i marrë si 100% të vërteta thëniet e tyre, pa i verifikuar fare,  siç ka bërë me P.V.?!
Po sikur një tjetër ish i burgosur politik, me inicialet T.K., t’i thoshte z. Nishani se “më shumë se gjysma e dikasterit të tij, duke përfshirë edhe atë vetë, kanë qenë bashkëpunëtorë të Sigurimit të Shtetit dhe sot janë të SHISH-it”; dhe se njëri prej këshilltarëve të tij është nga më të korruptuarit e më të paaftët, i dënuar vite më parë për afera korruptive e i përfolur në mediat, a do ta besonte 100% Presidenti ynë “i nderuar” dhe a do ta bënte publike këtë “shpifje”?
Ndofta Presidenti Nishani dhe stafi i tij aspak profesionist do të kishin vazhduar të hidhnin baltë mbi ish të burgosurin e mirëfilltë Visar Zhiti, sikur të mos ishte botuar në gazetën “Panorama”, të datës 24 mars 2017, fotokopja e dokumentit të pakundërshtueshëm, që vërteton se Visar Zhiti nuk ka pranuar të bashkëpunojë me Sigurimin e Shtetit. Kjo i ka detyruar ata të mbyllin gojën e të heshtin të turpëruar përpara publikut të gjerë. Vetëm ndonjë gazetaruc i shitur përpiqet më kot të flasë e të rreket që t’i përdorë si “argumente” denigruese  për Visarin, ballafaqimet me djajtë e Sigurimit dhe “lojën rrenash”, që çdo i arrestuar, gjatë hetuesisë, mund të ketë bërë për vetëmbrojtje, por pa dëmtuar askënd. Ato dokrra nuk u shkojnë atyre palogazetarëve servilë, jo vetëm tek personat që kanë kaluar nëpër kalvarin e burgjeve komuniste, por edhe tek qytetarët më të thjeshtë, të cilët tanimë e kanë një ide të qartë, për të kaluarën komuniste dhe që i njohin vazhduesit e veprës së Enverit. Shqiptarët e ndershëm arrijnë ta ndajnë gënjeshtrën nga e vërteta.
Përfundimisht, më e pakta që duhej të bënte tani Nishani, do të ishte që të dilte përpara publikut e t’i kërkonte ndjesë ish të burgosurit politik Visar Zhiti, si  edhe të gjithë bashkëvuajtësve të tij, të cilët gjithashtu ndihen të fyer nga qëndrimi i papërgjegjshëm i këtij Presidenti. Por, me sa duket, ai nuk ka kurajo ta bëjë këtë. Prandaj vazhdon të heshtë si peshku në fund të detit. Kjo heshtje, normalisht nënkupton pranimin e fajit. Por nuk mjafton.