Ikën larg, shumë larg e përtej largut

(Ku e çon sorra ashtin),

E së pari e nisën atë rrugë

Ku shigjeta, bërë prej pendës se shqypes

Shqiponjën gjuan

E korbat lëpijnë kockat e trojeve t’mija,

Fërkojnë mustaqet me undyrën e mallit tim.

Kësaj toke, zbut prej gjaku,

Këngët po ia u këndon ai rrapsodi,

(Me zërin e tij me duket se këndon)

Me fjalë vajtimi,

Kosharja qan e përloshet,

Qafa e Morinës, si kapuçi i Zeqir Halilit,

Sytë po më shkojnë te Verrat e Lluk’s,

Shpati i atij mali, brinjtë e Shaban Binakut,

Qendisur me qystekë mitanash

E sumulla jelekësh,

Se prej “matanë” po e shikoj

E po më dhimet,

Shumë herë s’po di se prej cilës anë ta shoh

E si po më duket…

Pastaj kthehem dhe i them veti:

Si po iu duket atyre që e shikojnë nga poshtë?

Ende i rrëzuar

Ende përmbys gjysma e Shqypes sime…

-Koshare, Verë 2016-