VOAL

POPUJT DHE PLAGËT… Poezi nga HASAN MUZLI SELIMI

July 23, 2024

Do të doja të mos isha ti

Me ma shkelë me këmbë lëdninën mbi krye.

Lindur në kushtime vetjake,

Vemendja të erdhi prej historie.

S’harrohesh, përgjigjen e lag në kumte.

Kohët vdesin, harrimi, harrim, kujtimet, besëprera,

Në data të caktuara, lot e lavdi martohen bashkë.

Kur lexoj këngën tënde, hesht e mendoj.

Në këngë dua të vendos diçka

Me më shndritë shkrimi edhe pse unë në letër shkruaj.

Tani unë u bëra si ti… ligjërimin ia fal kohës,

Këngën e melodinë i vesh me buzagaze

Flakë lëshon fjala ime, shkrihet në mote.

Le të vringllijnë armët, ajo digjet prush,

Shkreptimtare, e moçme, pishtare që s’lëshon tym, dielli fshihet, ka frikë,

Terri afrohet tinëzisht, ti mbjell ëndrra,

Unë qerpikët t’i numëroj sa herë qepallat t’iu bëjnë roje syve.

Atë që gatuante kohën ti e shikoje me njërin sy hapur,

Gjumit i thoshe: merru me tjetrin sy,

Dorës ia tregoje shpatullën… forca bind kohën,

Zemres i thoshe: qëndro, kështu fitoj edhe mbi gurët.

Nuk doja të jam ti,

Linda krejt ndryshe.

Dua t’i dëgjoj bëmat e tua,

Ta përqafoj folenë e pëllumbave kur ka edhe gjarpër

Që rri mbështejllë në vezën e paçelur.

Mbase ai ka me ngordhë, po unë helmin do t’ia mbaj… me ia percjellë kohës,

Një ditë me e djegë forcën me puthje prej helmit të tij,

Vetë me rilindë si plagët,

Kohës me ia tregue admiralët.

Fjalë kyçe: Hasan Muzli Selimi