NE DO TË JEMI

Ne, të urryer nga keqanët dhe budallenjtë

Të cilët e shikojnë vëngër gëzimin tonë dhe harenë,

do jemi gjithsesi krenarë, dhe gjithnjë zemërmirë, vërtetë?

Do të shkojmë gazmorë dhe ngadalë në rrugën më të thjeshtë

Që shpresa e përshkon, pa dashur t’ia dimë pse

Dikush na shpërfill apo nuk na i ndan sytë, vërtetë?

Në dashuri të ngujuar si në një pyll të zi,
zemrat tona bashkë, me qetësi të kthjellët,

do të jenë dy bilbila që do këndojnë në natën e errët.

A do të jetë bota me ne e ëmbël apo do na mbajë mëri,

nuk na prish punë. Ajo le të na ledhatojë, nëse ka dëshirë,

ose të na vejë në shenjester fare mirë.

Bashkuar nga lidhja më e fortë, më e dashur

e sidomos mbuluar nga një koracë e blinduar

do të tallemi me të gjithë krejt pa u frikësuar.

Ne do të merremi me atë që fati

na e ka parathënë, do të udhëtojmë bashkë përjetë

dorë për dorë, me shpirtin fëminor të qetë

të atyre që dashurojnë në mënyrë të pastër, vërtetë?

MEQË AGIMI PËRFLAKET

Meqë agimi përflaket dhe, ja, shkrepëtijnë rrezet,

me që, pasi më kish treguar shpinën aq kohë, shpresa rikthehet

tek unë që e thërras, i përgjërohem dhe i lutem pafundësisht,

meqë kjo lumturi pranon që të jetë e imja përjetësisht,

le të heqim dorë nga mendimet ndjellakeqe, ah!,

mjaft me ëndërrat e trembura, mjaft

me ironinë dhe me fytyrën e nxirë

dhe fjalën prej nga shfaqej një shpirt pa frymë.

E mjaft me ata grushta të mbledhur e kolerën hata

për keqbërësit e idiotët e tërbuar;
mjaft me ankimet bajate! Mjaft, pra,

me harrimin në pije të nëmura rikërkuar!

Sepse unë dua, tani që një Kreaturë

E ndritshme në natën time ka prurë

Kthjelltësinë e një dashurie të pavdekëshme, mbretëreshë

E hireve, buzëqeshjeve, mirësisë dhe haresë,

Unë dua, prirë nga ju, sytë e bukur të flakëve dehëse

Që janë tuajt, apo dora në të cilën dora ime do të dridhet,

të ecin drejt, qoftë nëpër shtigjet e myshkut të gjelbër

qoftë nëpër çepurët dhe gurët që pengojnë udhëtimet;

po, dua të ec drejt e krenar në Jetën time

drejt vorbullave të së cilës do më shtyjë fati vrullshëm,
pa dhunë, pa lakmi dhe pa ankime:
do jetë detyra ime e lume në luftëra amshueshëm.

E meqë, për të mbajtur ritmin e udhëtimit tim,
do këndoj ninulla për të përkundur veten,

besoj se ti, e dashur, do të më dëgjosh me durim;
e nuk kërkoj, vërtetë, asnjë Parajsë tjetër.

GUASKAT

Çdo guaskë e lëmashkur në atë

Shpellë ku ne kemi bërë dashuri

Ka veçanësinë e saj gjithsesi.

Njëri nga shpirtrat tanë ka purpurin që

Ia ka dhënë ngjyrën e gjakut zemrës sonë

Kur unë digjem zjarr dhe ti flakëron;

Shpirti tjetër dobësitë e tua imiton

E zbehtësitë tënde tua kur ti je e lodhur

Se me sytë e mi përqeshës je e inatosur.

Njëri është pasqyra që të tregon

Bukurinë e veshëve, tjetri ndërkaq

Qafën tënde të shkurtër na e shfaq;

Por, vetëm njëri prej tyre, më pushton.

LAKMITË

Trupi është fruti i kafshuar i kopshtieve çfarëdo

fruti i hidhur që mpin dhëmbët e atyre

që janë përvëluar nga dashuria e vetme,

është çlodhje për të fortët, është hareja e tyre.

Dashuri! Je emocioni i atyre të cilët tmerri i jetës

nuk i dëshpëron, Dashuri, që nën mokrat e tua grive

hamendjet e gruarve dhe ua bën ushqim

shpirtzinjve të shtënë pas shtrigave,

Dashuri, nganjëherë ke fytyrën e bariut të mirë

Që ëndërron të dashurën Tjerrëse me furkë pranë vatrës

Netëve të dimrit, në ngrohtësinë e flakës,

Dhe është trupi i asaj Tjerrëseje, dhe tani

Ka ardhur koha që e ëndërruara do të vijë

Çast i shenjtë apo jo! Thjesht delir, Trup dhe Dashuri?

ËNDËRRA IME E DASHUR

Shpesh më vjen në ëndërr tekanjoze e depërtuese

Një grua që kurrë s’e kam parë, të cilën e dua dhe më do,

Një grua e cila me të njëjtin emër thirret ose jo,

E ndryshme dhe e njëjtë por më do e gjithnjë është ngushëlluese.

Është për mua ngushëlluese, e zemra ime dërdëllitëse

Vetëm për atë, medet! Nuk është më gjë e papritur

Për atë vetëm, sepse në ballin e djersitur

Ajo sjell veç freski, me lotët e qarjeve bërtitëse.

Është zeshkane, bardhoshe apo kuqe? S’kam si ta di.

Emri i saj? Më kujtohet se është i bukur, plot magji.

Si emrat e dashur që jeta në vete ndryn.

Sytë e saj kanë shikim si të statujave në gur,

dhe ka zë të qetë, kumbues, gërryes, frymë

e zërave më të shtrenjtë shuar pa lënë gjurmë.

FLUTURO, KËNGË, PA SKAJ

Fluturo, këngë, pa skaj

Shko e thuaji Asaj

Se, në zemrën time besnike,

gëzueshëm ka sjellë dritën

një rreze, duke fshirë,

hiremadhja, hijet

e dashurisë: trazimin,

drojtjen e dyshimin.

Dhe ja dita e madhe si vjen!

Kaq kohë e nemitur

Dhe e shastisur-

e ndjen?

Hareja ka kënduar

Si një pulëbardhë e gëzuar

Në hapësirat e paskajshme.

Fluturo këngë e pafajshme

E qofsh e mirseardhur

E pritur krahëhapur

Pa ankimet e kota të atij që hareshëm

më në fund rikthehet.