KA VALLË NJË KRUA ZEMRA JOTE E VOGËL

Ka vallë një krua zemra jote e vogël,

Ku lule të druajtura lëshojnë gonxhe,

Dhe zogj të trembur zbresin për të pirë,

Dhe hijet pa masë drithërohen?

Dhe askush nuk e di këtë rrjedhë,

Nuk di që ndonjë krua të jetë aty;

Dhe prapë hurba jote e vogël e jetës

Shterohet duke u pirë përditë.

Atëherë shiko për një krua të vogël në mars,

Kur lumenjtë të vërshojnë,

Dhe kur bora të vërtitet furishëm nga kodrat,

Dhe urat shpesh i mbikalojnë.

Dhe vonë, në gusht ndoshta,

Kur livadhet thahen në vapë,

Ruaje të paktën këtë krua të vogël të jetës

Për ndonjë mesditë zhuritëse të thatë!

LUMI IM REND NË TY

Lumi im rend në ty:

Det i kaltër, më pret mua mirë?

Lumi im pret përgjigje.

Oh det, të lutem ki mëshirë!

Unë të sjell ty kroje

Nga anë bote,-

Eja, det,

Më merr shpejt!

EPIGRAM

Kjo është gjithçka që sot po sjell,

Kjo, dhe zemra ime pranë,

Kjo, dhe zemra ime, dhe të gjitha fushat

Dhe të gjitha livadhet paanë.

Ta dini mirë, më duhet të harroj,-

Dikë që dielli vetë do ta tregojë,-

Këtë, dhe zemrën ime, dhe të gjitha bletët

Që në tërfil ndalojnë.

TI MË LE, I DASHUR, DY PASURI

Ti më le, i dashur, dy pasuri,-

Një pasuri dashurie

Një Shenjt Qiellor do të qe i kënaqur

Për një dhuratë të tillë;

Ti më le caqet e dhimbjes

Të fuqishëm si det,

Midis përjetësisë dhe kohës,

Ndërgjegja jote dhe unë vet.

TË NDRYSHOJ? ATËHERË KUR KODRAT

Të ndryshoj? Atëherë kur kodrat

Të luhaten? Kur dielli të pyesë

Nëse lavdia e tij vallë

Është apo jo e përkryer.

Të ngihem? Kur narcisi

T’i thotë vesës:

O mike, unë ty

Të dua si veten!

PARAJSA ËSHTË LARG AQ SA

Parajsa është larg aq sa

Dhoma jonë më afërt,

Nëse në atë dhomë një mik pret

Lumturi ose fat të mbrapshtë.

Çfarë force shpirti ka,

Që mund ta durojë atëherë

Kumbimin e hapave që vijnë,

Dhe hapjen e derës!

DYSHON PËR MUA, I DASHURI IM I GJORË!

Dyshon për mua, i dashuri im i gjorë!

Pse, Zoti do të ishte i kënaqur

Qoftë edhe nga një grimë dashurie

Kushtuar ty me shpirt të pastër.

Veten time të tërë, përgjithmonë,

Çfarë mund të të japë një grua më tepër,-

Thuaj shpejt se unë mund të të dhuroj

Kënaqësinë time të fundit në jetë.

Shpirtin tim s’ta jap dot,

Sepse ta kam dhënë më parë ;

Unë pranoj çdo pluhur mbi mua,-

Ku ka pasuri më të madhe

Për mua, një çupë e ndrojtur,

E cila duket se qiellin arrin

Nëse ka mundësi

Një çast të vetëm qoftë

Ta ndajë me ty!

UNË FSHEH VETEN BRENDA LULES SIME

Unë fsheh veten brenda lules sime,

Që ti e mban në gji,

Ti, pa dyshuar, ke veshur edhe mua-

Dhe veç engjejt tjerat i dinë.

Unë fsheh veten brenda lules sime,

Që venitet në vazon tënde krejt,

Ti, befasisht, ashtu për mua

Së paku vetminë ta ndjesh.

KËTË E BËRA GJITHMONË I DASHUR

Këtë e bëra gjithmonë i dashur,

Ja ku ta dëshmoj tash:

Aq kohë sa të dashurova

Nuk të dashurova mjaft.

Që unë do të të dua gjithmonë,

Ja ku po ta them ty

Se dashuria është jetë,

Dhe jeta pavdekësi.

A dyshon ti kështu?

Se nuk paskam vallë

Të tregoj tjetërgjë

Përveç Kalvarit.

SIKUR NDONJË LULE E VOGËL ARKTIKU

Sikur ndonjë lule e vogël Arktiku

Në tejskajin polar,

Zbret në viset e ulëta

Derisa hutohet fare

Në kontinentet e verës,

Në kupën qiellore të diellit, në turmat

E çuditshme, të ndritshme të luleve

Dhe zogjtë që flasin gjuhë të huaj!

Unë them sikur kjo lule e vogël

Të shkonte edhe në Eden-

Çfarë pastaj? Asgjë, veçse

Përfundimin nxirreni vet!

UNË NUK MUND TË JETOJ ME TY

Unë nuk mund të jetoj me ty,

Ajo duhej të ishte jetë,

Dhe jeta është gjithandej

Përtej raftit atje

Ku varrmihësi çelësat ruan,

Duke ngritur te buzët

Jetën tonë, porcelanin e saj

Si një kupë

Hedhurinat e amvisës,

Të vjetra apo të thyera;

Një Sevrë të re ju lutem,

Të vjetrat plasën.

Unë nuk mund të vdisja me ty,

Sepse njëri duhet të presë gjithnjë

Tjetrin derisa t’i shuhet në duart e tij,-

Ti nuk do ta bëjë këtë.

Dhe unë mund të rrija pranë

Të të shikoja tek jepje shpirt,

Pa pasur të drejtë të kem

Privilegjin e vdekjes me ty?

Nuk do të ngjitesha me ty në qiell,

Sepse fytyra jote

Do të hutonte vetë Jezusin,

Ai nuri hirplotë

I tëri dhe krejt i huaj

Ndrit në sytë e mi plot mall,

Ti më shumë se ai

Dritë përhap.

Ata na gjykojnë- si?

Sepse ti i shërbeve Zotit, ti e di,

Aq sa askush

S’e bënte kurrsesi,

Nga pamja jote e plotë

Më merreshin sytë

Më bënte shurdhe Parajsa

Tek të pranonte ty.

Atje ku je ti, unë do të isha,

Edhe pse emri im njerëzor

Kumbon tejetej

Në famën qiellore.

Ti je i shpëtuari

Unë ajo që do të marrë dënim,

Pa praninë tënde,

Gjithçka është ferr pa mbarim.

Kështu veç e veç,

Ti atje, unë këtu,

Me dyer gjysmëhapur

Oqeanet janë ashtu,

Dhe lutje,

Dhe jetë në mjerim,

Në pafund

Dëshpërim!

I Shqipëroi: ELIDA BUÇPAPAJ

Poetja amerikane Emily Elizabeth Dickinson (10 dhjetor 1830 – 15 maj 1886) lindi në Amherst, Massachusetts. Babai ishte një nga avokatët dhe politikanët kryesorë të qytetit. Ajo as motra nuk u martuan dhe nuk jetonin me familjet e tyre. Emily rrallë e la Amherstin gjatë jetës. Ajo ndoqi një shkollë aty pranë dhe shkoi një herë në Uashington dhe dy ose tri herë në Boston. Më 1862 u mbyll plotësisht në shtëpi dhe nuk i takoi as miqtë më të ngushtë deri në vdekjen e saj. E mbyllur në dhomë iu përkushtua shkrimit. Letrat e hershme dhe përshkrimet e saj pasqyrojnë një vajzë tërheqëse me një shpirt të gjallë. Kritikët mendojnë se arsyeja pse më vonë u tërhoq nga bota mund të jetë bazuar në një përvojë dashurie të pashpresë. Edhe pse marrëdhëniet dhe përvojat me botën e jashtme janë të kufizuara, ajo është një njeri i letrave, krijuese dhe imagjinative në shkrimet e saj.

Kur Emily Dickinson filloi të shkruante poezitë e saj të para, nuk kishte pothuajse fare arsim. Ajo nuk e njihte ende Shekspirin dhe mitologjinë klasike. Në fillim, ajo ishte më e interesuar për shkrimtaret gra si Elizabeth Browning dhe Motrat Brontë. Vetëm shtatë poezi iu botuan sa ishte gjallë.

Pas vdekjes, më 1886, motra hyri në dhomën e saj dhe gjeti rreth 1800 poezi të lëna prej saj. Në katër vitet pas vdekjes, pra deri më 1890, u botuan pothuajse të gjitha poezitë e saj. Në vitet 1920, Emily Dickinson u bë një nga poetët më të njohur në Shtetet e Bashkuara dhe fama e saj vazhdon edhe sot e kësaj dite.

Emocionet shpërthejnë në poezitë e saj. Emily Dickinson shkroi poezi të shkurtra, shumica e të cilave bazoheshin në një imazh ose simbol të vetëm. Megjithatë, në poezitë e shkurtra, ajo pasqyron në mënyrën më të thellë gjërat më të rëndësishme në jetën e saj. Në poezitë e saj tregon për dashurinë që nuk mund ta përjetonte kurrë dhe për të dashurin që nuk mund ta takonte. Ajo ka edhe poezi për natyrën. Ka edhe poezi në të cilat flet për suksesin që nuk mundi të arrinte dhe dështimin që e shihte gjithmonë si mik. Ajo pasqyron elemente të tilla në poezi në një gjuhë tejet mbresëlënëse, saqë konsiderohet si një nga poetët më të mirë të të gjitha kohërave në SHBA. E.B.