Një plak heq shpirt afër Zotit
dhe miqtë i kujton një nga një
si drunj shelgjesh në varg buzë përroit të gjatë…
Të dy duart i shtrin në kokë
është ky ankim
kur avujt ia zënë sytë si një vrundull tym.
I shtiret një udhë e vjetër me shi – orëliga,
atëbotë i dukej se e thërret dikush jashtë,
fjala ia mbush gojën
mandej kullon si rrëshirë – pa ankth.
Aty mbrëmja vjen e thatë
njësoj si gryka e tij plot shpuzë,
njësoj si sytë e tij pa gjak…
Komentet