Bëj të hy në rrugën time me plot sende të moçme,
por nuk më mbajnë këmbët…
Vetëm qielli më rri i ngulur në sy.

Athua mu në këtë kodër çelte pjeshka e verës,
kur në vatër tym nxirrte cungu i djegur
e mes hirit thante këmbët një fëmijë…

Tash kur goja më mbushet me emra enësh të botta
Sikur be dua të bëj në magjen e nënës
dhe
më zini besë
nuk pranoj tjetër jetë në këtë gur të lëmit
përveç asaj që ecën zbathur…!

N’këtë orë të ditës,
mjeri unë i mjeri
askush nuk më njeh në arën e babës!

Unë be u bëj se jam i Raifit të Isakut,
por ata vetëm frymë marrin…

Sa larg vetes së dikurshme tash po rri,
sa zgjoje për kaq stinë kanë ngritur bletët
dhe trarët e shtëpisë i ka ngrënë krimbi!

O Zot, e shurdhur sonte po më jepet boka
kur grushtet rrinë pa jetë
e koka lakohet si kalliri i pjekur…

Pjeshka zhvishet në diell si këngët e djepit,
si duket jerm m’i ka pirë sytë
Athua edhe ajo bën të hyjë në rrugën time?!

Athua i merren mendtë në këmbë
dhe kërkon shtagë,
athua i qahet të zezës
pse akoma goja s’i ka ardhur…!?

Eh, kjo pjeshkë e rrugës sime,
kjo e mira e së mirës
kurrë mos u bëftë qyqe në një mal,
ata të barkut mos i qaftë…!