Mes lulesh vendosa poçen,

Kur nata ish e qetë.

Dhe shtruar nisa të pi verë

Pa mik i mbetur shkretë.

Të pinim bashkë i thirra hënës,

Në orë të mirë përmbi dhe,

I çova fjalë hijes sime

E tok u bëmë tre.

A mundet të pijë hëna,

Pyes unë për një çast

Dhe hija ime, që s’më ndahet

E shpesh më qepet pas?

Me hënën e hijen pa nguruar,

Në natën me qeti,

Gjersa të vijë sërish pranvera

Të pinim rash në ujdi.

Ia mora këngës, pas avazit,

Lëkundej hënë e artë.

Kërcej, kërcen dhe hija ime

Pa zhurmë dhe e gjatë.

Gëzuam çakërqejf, të tre,

U dehëm për bukuri.

E pasi paq u pimë u ndamë

Gjithkush në fat të tij.

I mbetur vetëm prapë,

më duhet t’endem nëpër jetë.

Gjersa të shihemi ndër yje,

te Kashtë e Kumtrit vetë.