“Vdekja e frikshme” e Leonid Iliç Brezhnjevit kishte ndodhur ne një çast ose moment konfuz, kaotik, turbulent dhe dramatik të marëdhënieve të atëhershme ndërkombëtare të karakterizuar nga ish lufta ftohtë dhe konfrontimet e asokohëshme bipolare ose bllokiste në mes Paktit të Natos dhe ish “Traktatit të Varshavës.

Në Rusi, me konkretisht në ish BRSS-në e tërhequr, pilotuar dhe komanduar nga Rusia dhe aparati represivë dhe burokratikë i Kremlinit (Moskës) ishte kohë e ftohtë dhe e acartë dhe në disa rajone të Volgës dhe Siberisë, edhe borë e madhe që i shkonte deri n´cica Ollgës shtatgjatë nga Novosibirski.

“Shuani shoqe (qyqe) e mos qeshni se na paska (paskësh ) vdekur babai!” iu tha Ollga shoqëve të punës tek po punonin bashkë në një fabrikë çeliku ku Ollga ishte kryepunëtore dhe sindikaliste, me një rigë lotësh që po i shkonin rrekë qukave të faqëve.

Zëri i Amerikës nga Uashingtoni e kishte kumtuar lajmin mbi vdekjën e Brezhnjevit, i cili ishte sekretar gjerneral (gensek) i Partisë Komuniste të ish Bashkimit Sovjetik dhe kryetar i Sovjetit Suprem të ish BRSS-së.

Heshtën të gjithë në turnin e natës që po punonin me Ollgen….sikur heshtën edhe makinat.

Ndërkaq, kush mund të ishte pasues ose pasardhës i Brezhnjevit kontroverz, konzervativë, autokrat dhe autoritarist?, kjo ishte pyetja dhe dilema kryesore që shtrohej nga Radio Zëri i Amerikës (WOA) si dhe nga të gjitha mediat e shkruara dhe elektronike nga I gjithë planeti. E sidomos nepër qarqët dhe kuloarët e ndryshme vendore dhe ndërkombëtare.

Cërnjenko, Gromiko, Podgorni, Antonov, Voroshillov, Susllov, Aliev, Sokollov, Ustinov, Kulikov dhe anëtarë (stazhist) tjerë të lartë të politbyrosë së Partisë dhe Sovjetit Suprem të ish BRSS-së ishin emrat me të përfolur dhe lakuar për pasardhës ose pasues të Brezhnjevit.

Pr, ja qe ajo çfarë mendohej, thuhej dhe shkruhej ose spekulohej lidhur me pasuesin ose pasëardhësin e Brezhnjevit të ndjerë, u demantua shpejt.

Për kryetar te këshillit të varrimit të Brezhnjevit, asokohe u caktua (emrua) Jurij Andropov një ekspert dhe stazhist i njohur me pervojë të gjatë në punët e spiunazhit dhe kontraspiunazhit, i cili kishte punuar një kohë të gjatë edhe në ish Republikën Demokratike të Gjermanisë (DDR), tek i cili ishte stërvitur dhe kalitur edhe Vlladimir Putini- Presidenti i sotëm i Rusisë.

Zgjedhja ose emrimi i Andrpovit për kryetar të këshillit të varrimit në ceremonialin mortorë të Brezhnjevit: Nënkuptonte automatikisht edhe zgjedjen ose emrimin e tij për sekretar të përgjithshëm të Partisë ruso-sovjetike, si dhe kryetar te Presidiumit të Sovjetit Suprem të ish BRSS-së.

Ndonëse, zgjedhjen ( emrimin) e Andropovit të padeshifruar, misterioz dhe enigmatik, thuhet se e kishin kundërshtuar gjeneral-marëshallët e njohur ruso-sovjetik si Dimitrij Ustinov ( shef i gjenarashtabit të ish “Traktatit të Varshavës”), Viktor Kulikov ( shef i shtabit suprem të ushtrisë ruso-sovjetike), Anatoli Sokollov ( shef i shtatëmadhorisë) etj.

Ronald Reagan dhe Xhorxh Bushi i Vjetër, ishin zotër (shefa) të Shtëpisë së Bardhë, respektivisht President dhe Nënpresident të SHBA-së në kohën e vdekjës së Brezhnjevit.

Presidenti Reagan atëbotë u shqua edhe si arkitekti i “luftës së yjeve” dhe shkatërrimit të përgjithshëm dhe përfundimtar të ish “perandorisë së të keqës” (BRSS-së), ndërsa Zëri i Amerikës (WOA) atëbotë pos tjerash ishte edhe zëri dhe lajmëtari me i fuqishëm dhe kryesor i “perestrojkes”, “gllasnostit” dhe kursit reformatorë të Mihajl Gorbaçovit, i cili njëherë e përgjithëmonë e ndryshoi botën, duke e bërë çlirimin e subjektit nga objekti, për të gjetur lidhjen empirike dhe dialektike midis elementëve dhe instrumentëve kryesore që përbëjnë atë që filozofët e quajnë ” opus magnus”, apo “general intellect”.

Kjo mbase është vlera globale ose universale e liderit liberal dhe reformator.

Kultura është frytë i arsyes njerëzore dhe vetë arsyeja njerëzore është frytë dhe konstruksion historikë i shoqërisë njerëzore ose qytetare.

Presidenti i sotëm amerikan, Donald Trump në kohën (epokën) e Reagnit, Bushit dhe Gorbaçovit, ndoshta ishte i pavarur, neutraj dhe krejt indiferent ndaj çdollojë marrëdhënie me praxis-in politik, si dhe me involvimin, inkroroprimin, integrimin, insubordinimikn dhe menaxhimin e artit dhe kulturës politike dhe diplomatike në kuader të një shoqërie të tejplotësuar ose mbingarkuar me letra, instanca, forume dhe mentalitete të ndryshme administruese, proteksioniste, birokratike etj..?. Ndaj, si të thuash nuk e ka aspak problem ndërprerjen e buxhetit ose finansimit për Institucionin e lartë kulturorë dhe informtativë të ZëriIt të Amerikës (WOA)-për t´ua lëshuar vendin narrativave dhe motivëve te gënjeshtrës, spekulimit dhe manipulimit në shtetët dhe shoqëritë e ndryshme diktatoriale, autoritare dhe totalitariste ku ngrihet (ngritet) çdo gjë që është johumane ose jonjerëzore, dhe me veprimin e saj qetësues dhe ngushëllues, kontribuon duke i mbajtur në jetë strukturat e këqia politike, ushtarake, sociale, ekonomike dhe të tjera të ekzistencës ose mbijetesës latente ose permanente.

Është pra teza e kulturës si kauzalitet ose ideologji shtetrore dhe nacionale, e përbashkët në shikim të parë me teorinë borgjeze, skllavopronare ose feudaliste të dhunës dhe shfrytëzimit optimal ose maksimal të individit dhe kolektivitetit si kundërshtim ose kontrareagim i ashpër ndaj kultrë s se lartë, e cila ka një tendencë të hetushme reformatore dhe iluministe për t´u transformuar dhe imponuar si ideologji ose kauzalitet i lartë. Mbase, me ndihmesën paraprake të cenzorëve të ndryshëm ‘pseo’ , ‘anti’ ose ‘kontrakulturorë( atyre shkatërruesve të zellshëm të shkencës, artit dhe kulturës)të cilët “vejnë dorën në brez”, ose pultin e transmetimit sapo dëgjojnë emrin ose mbiemrin e shkenctarit, pedagogut, letrarit, gazetarit, kruijuesit ose artistit, dhe ku përballë gënjeshtrës së botës së mallrave dhe kapitalit, idealizohet, valorizohet, glorifikohet, rimohet dhe bëhet korrektuese gënjeshtra tjetër që e denoncon atë.

U mor vesh se detyra e një kritiku dialektik të kulturës nuk është celebrimi i ndarjes së mendjes nga materia, të artit nga administrimi, të kulturës nga qytetërimi, dhe as të mohojë këto ndarje sikur të mos ishin. Detyra e tij konsiston për më tepër në insistimin mbi radikalitetin e dyshimtë të një kulture të lartësuar,- përbërjen e secilës premtimi i saj për lumturi,- mund të ishte realizuar vetëm e vetëm me përgjithësimin e një kulture me kuptimin e lartë .

Këtu qëndron edhe dialektika e brendshme historike e çdo lloj racionalizmi. Në kapitullin që flet për “Industrinë kulturore”,- koncept që Adorno dhe Horkheimeri favorizonin më tepër në krahasim me atë të “kulturës masive” ku ërthithja e kulturës, reduktimi dhe mono-dimensionalizimi i saj shihen si rrjedhim i një administrimi negativ nga ana e totalitetit adminsrativ, social dhe sociopolitik, në funksion të logjikës së fitimit, në mundësinë për t’iu përgjigjur nevojave dhe kërkesave globale dhe universale të tregut vlerave, mallërave dhe kapitalit.