Çdo mëngjes në dritaren e jugut, n’rrugë që varfëron,
takohem me oxhakun e një shtëpie të vjetër,
i cili asnjëherë nuk e lëshon kokën mbi tjegull
që të marrë një sy gjumë,
një frymë,
të harrojë kush e merr nëpër gojë…

Rrimë kundruall njëri tjetrit dhe s’bëjmë zë,
të dytë ndoshta gëzojmë një botë:
unë plakem me dy duart mbi makinën e shkrimit
ai me supet midis zogjve të dimrit…

Nganjëherë më vjen t’i them njerëzisht:
Mirëmëngjesi, fqi i mirë,
or vëlla,
si gdhine sot n’këtë ditë të bardhë?!
Por nuk e nguc,
sepse ka gjëra prej të cilave s’e merr përgjigjen dot.

Një ditë buldozerët e rrënuan shtëpinë,
i pari që ra me kokë përdhe qe fqinji i mirë.
Tash dritarja ime hedh vështrimin larg e larg…
Sheshi i qytetit është bërë më i madh
ku të rinjtë puthen e ndrydhen më këmbë…

Vetë kujtimi im i pangirë më gjumë
– njësoj si oxhaku me tym
hesht me pleqërinë në krahë
duke fshirë me dorë avullin në xham
e duke i pëshpëritur atij: ”lamtumirë, or mik”