(në metrin antik)

Nuk besova të mësoja të vdes ndonjëherë

i mbështjellë për herë në mantelin tim,

e ngre vështrimin, ëndërrimtar, te ylli

i vetmisë.

Kur, papritur, m’u shfaqe në udhën time,

o vuajtja dhe o dhëmbja ime e ëmbël,

deri në fund e piva epshin e vdekjes

së pamëshirshme!

Digjem së gjalli i munduar si Nessusi,

a si Herkuli i helmuar nga vdekja e tij,

zjarrin tim s’e shuajnë dot as gjithë

ujërat e detit!

Për ëndrrën time vuaj e vajtoj,

mbi zjarrin tim shuhem ndër flakë,

a mund ta ngjallim përsëri ndriçimin

si shpendi Feniks?

Të zhduken rrugës sytë turbulllues,

kthehu në gjoksin tim, o trishtim mospërfillës,

përtë vdekur i qetë, dhe mua

çliromë rishtazi!

(Përktheu Dionis Bubani)