Pablo Neruda [ 1904-1973, poet kilian, çmimi Nobel për Letërsi, 1971 ]

Faleminderit fjalës që thotë faleminderit!
Faleminderit faleminderit,
fjalë
që shkrin
borën dhe hekurin!
Bota është kërcënuese
derisa
faleminderit
nis e rrotullohet
nga një palë buzësh në tjetrën,
e butë si pupël
e ndritshme,
dhe e ëmbël si petale sheqeri,
duke mbushur gojën tingullimë,
ose ndryshe e mërmëritur
pëshpërimë.
Jeta bëhet rishtas njerëzore:
s’është tutje thjesht dritare e hapur.
Pak shkëlqim
shpërthen brenda pyllnajes
dhe rishtas nën gjethet mund t’këndojmë.
Faleminderit, je ilaçi që e marrim
për t’na shpëtuar
nga kafshimi i përbuzjes.
Drita jote e ndriçon altarin e ashpërsisë.
Apo ndoshta
një qilim të njohur
nga popujt e largët.
Udhëtarët
bëhen pikepesë
shkretëtirës,
dhe në xhunglën e të huajve,
‘merci’ tingëllon,
ndërkohë treni përshpejtueshëm
i ndryshon vendet,
duke i fshirë kufijtë,
pastaj ‘spasibo’
kapet vullkaneve të mprehta, zjarrit dhe akullsisë,
ose ‘danke’, po ! dhe ‘gracias’, dhe
bota kthehet në një tryezë:
pastruar nga një fjalë e vetme,
pjatat dhe gotat shkëlqejnë,
takëmet tringëllojnë
dhe mbulesa sa një fushë e gjerë.
Faleminderit, faleminderit,
për larg-ikjen dhe për kthimin,
për lart-ngritjen dhe për zbritjen.
E dimë, faleminderit,
që s’e mbush çdosecilën hapësirë –
je vetëm një fjalë –
mirëpo
aty ku petëlza
jote shfaqet,
thikat e krenarisë këllëfzohen
dhe buzëqeshjet falas dhurohen.

– – –
© nga anglishtja: S. Guraziu, Ars Poetica, 2021 (nga origjinali në anglisht: Ken Krabbenhoft)