Rrebeshi i shiut qe si kurth për të gjithë kalimtarët. Në pak sekonda, s’u muar vesh, kur u nxi qielli e kur u lëshua me furinë e ujit si përbindësh i zemëruar keqas … Eni mbante gjithmonë një çadër të vogël në çantë, por shkulmi i erës, ia bëri lodër. Ia mori telat me vete, coha ndër to u përvesh deri në gjysmë dhe në një dekik u bë armë e ftohtë. U përplas mbi fytyrën e dikujt pas saj.

“Më falni, zotëri!” Viktima e goditjes së beftë, as nuk pati kohë të nxirrte ndonjë tingull. Edhe nëse ia doli të fliste, gjëmimi i ardhur nga lart i shkërmoqi rrokjet. Po kjo s’ishte më e keqja. Zjarri i qiellit e shtyu drejt të panjohurit. Rrufeja goditi aty afër. Ajri u drodh, toka humbi drejtpëshimin; ajo i gjeti duart të mbërthyera në krahun e burrit, në fytyrën e të cilit çadra kishte lënë një vragë të hollë rozë. Mbi mollëzën e djathtë. Oh, si bëhet e keqja! Ishte larg syrit. Ama vështrimi i burrit iu bë i afërt. Aq i afërt sa e ktheu vite larg, në fëmijërinë e saj. Ajo e njohu. Dhe ai, atë. Të thoshin ndonjë gjë, po ku kishte kohë për fjalë? Ai mori vrapin, ndërsa dorën e saj e shtrëngonte më fort tek hidhej mbi gropat. Ajo i mbante ritmin. Si një çupëlinë në vrapin e topa djegësit. Shpejt, shpejt, mos e lësho topin! E priti! … Ishte vështirë të mateshe me të. Shpejt, shpejt, një strehë, ku të mos i priste era. S’qenkësh strehë, por një fuoristradë, që e larë nga shiu dukej fringo e re. Kabina u mbush me dihatjen e tyre. Pak më vonë dihatja u bjerr dhe një heshtje fjalamane i ndante dhe i bashkonte të dy. Heshtje brejtëse si kjo s’kishte ndier më parë. “Ç’kemi?” ishte një klishe që mund ta thyente akullin. Po ç’akull të thyente? Ata kishin shkrirë një ajsberg të tërë. Kishin vrapuar në shi, dorë për dore. Jo, nuk shkonte. Le të fliste ai i pari. Ajo do të priste. Padyshim tani prioritet për të ishte timoni dhe gjetja e një shtegu ku mund të parakalonte vargun e mjeteve, që ia behën nga të gjitha anët. Bulevardi qe bërë det dhe rrugët lumenj. Një varkë do të bënte punë këtu, mendoi ajo, por nuk e tha. Në situata të tilla ky mund të quhej humor i zi. U ngjesh në sedilje dhe rehatoi duart në krahëzat anësore. Edhe po t’i tekej rrebeshit të pushonte, nuk kishte nga ia mbante. Ishte burgosur në atë kabinë, me viktimën e çadrës, që as për adresën e shtëpisë nuk mori mundimin ta pyesë. Ajo u mat t’ia shpjegonte, por ai i tha: “E di!” Si e dinte? Pse e dinte?…Turbullira i pushtoi në fillim mendjen dhe pastaj kujtimet. …

Gjyshja i quante zabërhanë të gjithë çunat e lagjes që i kapte majë fikut të tyre. Ai s’kishte hipur kurrë. Në moshë qe pak me i madh se ata dhe mbahej për komandant. Eni qe e bindur se një pjesë të fiqve ata ia dorëzonin atij. I bindeshin Adit, edhe po t’i çonte drejt një ndëshkimi të sigurt. Por gjyshja e Enit nuk i kishte prekur asnjëherë. Thjesht dilte me thuprën që e tundte sa majtas djathtas dhe priste sa zbriste dhe i fundit prej pemës. Pastaj shkonte deri në gjysmë të oborrit me sharjen e famshme “Zabërhanë”. Një çast më vonë dhe thuprën dhe zemërimin e linte pas derës. Eni nuk ishte e bindur nëse do të bënte të njëjtën gjë gjyshja, po ta dinte se ç’i punonin ata zabërhanë së mbesës. Nuk e preknin jo, nuk ishin aq trima. Ama lepur e bënin. “Nusja Adit, nusja Adit”, bërtisnin në korr, ndërsa ajo ia jepte vrapit. Pse-në mbase s’e zhbirilonte dhe aq, por që ajo thirrje ishte urdhri i komandantit të tyre, këtë s’e luante as topi. Edhe Lirka, shoqja e ngushtë ishte në këtë mendje. Ajo nguli këmbë një pasdite të dinte nëse Eni do të donte të bëhej nusja e Adit. As e Adit dhe e askujt tjetër. Ajo nuk donte t’i bënte prindërit për të qarë. Lirka i kishte dhënë të drejtë. Pleqtë e Mozës para një muaji kishin qarë shumë. Në lagje ende flitej për lotët e tyre. Lirka kishte pasur tjetër arsye. Me Adin nuk do të martohej se portat e shtëpive ishin ballë përballë. Kjo donte të thoshte të shkoje nuse në këmbë. Dil nga oborri me shegë, hyr në oborrin me carac. Ajo donte që dhëndri të ishte sa më larg. Ishte qejf të shkoje nuse me pajton ose me taksi. Binte buria. Erdhi nusja, erdhi nusja. …

Klithmat e burive të shurdhonin, por nuse nuk kishte. Shoferët e vargut të makinave ishin një lumë sharjesh. Njerëz të zënë në çark. Adi mërmëriti. Mbase shau dhe ai. Eni kuptoi se nuk po ecnin më, kushedi prej sa minutash. Kishin ngecur. Pikë e zezë. Dhe kjo i duhej. Po sikur të zbriste? T’i hynte ujit mes përmes. Dhe ashtu e lagur ishte. S’arriti të flasë. Adi u kthye furishëm, pas një mjeti tjetër që kishte kapur një korsi të lirë. Eni humbi ekuilibrin, krahu i Adit u ngrit në çerek rrotullimi dhe ajo ndjeu bërrylin e tij tek i preku gjoksin. Mushkëritë ndaluan. Thithja e ajrit mund të rezultonte tradhtare. Pastaj e rimorën veten. Ama oksigjeni ndalte diku midis tyre, nuk e prekte diafragmën dhe Eni po bënte çmos t’ia dilte. Ama vetëm kaq. Nuk guxoi të lëvizte. Po sikur ai ta prekte prapë? Ajo kishte ngulur sytë mbi kroskot. Ai shihte rrugën. Mes kësaj verbërie, sigurisht zhbirilonin njëri-tjetrin. E dinte ai që e kishte prekur? Po që ajo e pat ndjerë prekjen e tij?… Afshi që s’ia kurseu as lëkurën e kokës qe më i nxehtë se dyshimet. Fëmijëria ishte tretur dhe s’të përgjigjej dot … Ku ishin sot ushtarët e tij? Ata që sapo vajza ia behte në krye të rrugës, linin lojën dhe i viheshin pas si të lojtur nga mëndtë. “Nusja Adit!”- dihasnin pas shpinës së saj. Marrëzia e tyre jepte shpirt në fund të rrugës… Ajo kapërcente pragun, ata i ktheheshin lojës.

Kështu e ndiqte Adi, me gojën e tyre. Vetëm një herë guxoi dhe i çoi fjalë me Lirkën. E priste pas shkolle te Pusi i Tharë. Eni u zemërua. Lirka qau me dënesë para saj dhe kjo e shpëtoi miqësinë e tyre. Lirka u betua se do ta gjuante me gurë “Ad vagabondin”, sa t’i dilte përpara … Atëherë ai ishte 17 vjeç, ajo 14. Tani të dy i kishin kaluar të dyzetat. Dukej sikur koha e kishte mbajtur me hatër atë. Cullufja e flokëve që s’i shtrohej kurrë, kishte mbetur e njëjta. Vetullat e dendura, binin mbi qerpikë, si të donin të rehatoheshin mbi to. Ajo rrallë ia kishte hedhur sytë. Për faj të nofkës, sigurisht. Ama ditën që lanë shtëpinë e vjetër për të renë, ajo e vështroi kryelartë. Ai u shfaq te porta e oborrit me carac që në çastin që mbërriti kamioni dhe nuk u shkul as kur mjeti i ngarkuar dingas me plaçka u nis për udhë. Ajo e sfidoi që nga sedilja ku rrinte ulur. Ma more të keqen, Ad zabërhana! E trimuar nga distanca dhe ikja, Eni nuk ia hoqi sytë, deri në fund. Atij nuk i lëvizi qerpiku, as kur ajo i nxori gjuhën …

Po, po, iu kujtua mirë. E kishte përqeshur tek i linte shëndenë lagjes së vjetër. Pastaj e harroi. Deri më sot. Ai ishte kaq ndryshe dhe kaq pranë me të. E kujtonte vallë ditën e fundit? Kur e mbuloi tymi i kamionit që gulçonte mbi asfaltin e nxehtë? Rrinte si guhak te porta e tij, i pazoti ta ndalonte. Mos ik Eni! Nuk do të të ndjek më! Do t’ua pres gjuhën atyre që vrapojnë pas teje ….

Koha ia kishte marrë me vete përjetimet. Befas ia ktheu kur nuk i priste. Ato iu varën mendjes së saj. Mund të jesh dashuria e dikujt, por të jesh e para … Nuk kishte qenë e dyta, as e treta. Në lagjen e vjetër thashethemet lulëzonin në proporcion të drejtë me shegët, caracat dhe fiqtë. Fjala do të kishte shkuar vesh më vesh e gojë më gojë. Por shtëpitë e vjetra ishin shembur tashmë, pemët e fëmijërisë ishin shkulur e zhdukur pa nam e nishan. Nën betonin e ndërtesave të reja ishin tulatur të gjitha historitë. Edhe ato të dashurisë … Ç’e ngatërronte veten me këtë fjalë, tani? Dashuri! Ata marroqët e thërrisnin “Nusja Adit” dhe fajin e kishte ai. Ai vetë s’i kishte dalë kurrë përpara. Kishte nxitur ata ta ndiqnin. Tamam një aguridhe. Po të kishte guxuar ai dikur, ajo do ta kërcënonte me djalin e tezes. Ai ishte boksier dhe kaq mjaftonte. Por ai nuk e bëri dhe djali i tezes mbeti në punën e tij. Adi nuk i kishte mësuar kurrë planet e saj të mbrojtjes, kurse tani, ajo po vdiste të zbulonte mendimet e tij … Ishte kthyer pas në kohë, dhe ai? Po shkelte mbi të njëjtat pafta kujtimesh? Heshtja e tij e zgjatur kishte pak gjasa të thyhej. Ishin një çikje afër, por aq të largët, sa vitet që s’ishin parë. Po të mos kishin rastisur sot në atë qamet, ai do të kishte mbetur për të një gjurmë vizatimi i fshirë me gomë. E kishte fshirë dhe ai? E ç’i duhej? Jo, nuk i duhej, por donte ta dinte. Po të flisnin, fjalët do të linin gjurmë. Ato gjurmë mund t’i lexoje. Ishte drithëruese t’i zbërtheje fjalët si të të vinte për mbarë. Por Adi kishte zgjedhur heshtjen. Pse? Për ta ndëshkuar? Ti e refuzove dashurinë time! Ti nuk erdhe te Pusi i Tharë, ti më le në mes të pluhurit! Më përqeshe! Ah po, me gjuhën jashtë i kishte vënë kapakun talljes. Tani kishte ardhur ora e hakmarrjes. Po shfaqej si fillim me mungesën e fjalës. Hëm! Ai s’pipëtinte! Po ajo? Nuk ishte më adoleshentja zemërlepur. Ta niste me pyetjen: Je martuar? Nuk bënte. Duhej t’i shmangej hapësirave që linin shteg për keqkuptime. Një përgjigje me sfond hakmarrjen mund t’ia bukoste fjalën dhe asaj. Dhe si për dreq, ç’ka ndodhte jashtë makinës e shkërmoqte bisedën pa filluar ende. Shiu godiste xhamat, makinat hundë më hundë e krah për krah. Të gjithë rrotull ishin vënë në garën e sharjeve e të mallkimeve. Nuk mungonin as ato me libër shpije. Ishte ai çasti kur Adi ngriti volumin e radios. Lamtumirë fjalë! Përfundimisht. Mbeti shiu jashtë, muzika brenda. Ai i fiksuar me timonin, ajo me kujtimet. Dikur, dikur, ajo guxoi. Hodhi shikimin tek vraga e plagës bërë prej çadrës. Ngjante si më e thellë dhe disi më e kuqe. Ai e ndjeu dhe ktheu kokën. Asaj iu tha pështyma. Plaga në zemër, ishte ç’ishte! Foli ai? Jo, mendja e saj e çoroditur. Ai ngriti gishtat mbi mollëz: “Syri shpëtoi!” Dy fjalë vetëm. Eni u pështjellua. Kaq zë të ngrohtë paska pasur ky njeri? Apo është me të, prandaj. U drodh ajo apo zëri i tij? Tani s’e ndante dot. Ama përskuqen e fytyrës së tij e dalloi. Edhe frymëmarrjen e tij. U shpeshtua si të ishin duke vrapuar të zënë përdorë. Diçka po ndodhte me të. Mjaft t’i shihje këmishën si ulej dhe ngrihej mbi gjoks.

Gruaja u mornicua. Fjalët do të ishin gënjeshtare. Ajo copë pëlhure që mbulonte bustin e tij, ia kishte zbuluar të fshehtën. Tani ai nuk kishte pse të shtirej. Kjo ishte dhe ora e rrezikut. E zbulove që vazhdoj të të mbaj në zemër. Ti, “nusja Adit”, që s’u bëre kurrë e imja, më detyrohesh. Më e pakta, një përqafim … Asaj iu bë se ai do të lëshonte një çast timonin dhe do ta përfshinte me krahët e tij. Kujdes vragën! Mos e lëndo! Cilën? Se kishte vraga e vraga. Ca të dukshme e ca të fshehta … Ai merr zemër nga kujdesi i saj dhe niset të shuajë brenga të tjera. Tani po i kërkon buzët. Vetëm një puthje. Të vetmen. Për takimin dhe lamtumirën. Një prekje ta marr me vete deri në vdekje … As bëhej fjalë! Askush nuk ka vdekur për një puthje, as prej prekjes së munguar. Të dola borxhit, Eni! Të gjeta, nuk të lë më të ikësh … Asgjë nuk ishte e zëshme nga këto. Ajo përpiqej t’i dëbonte prej mendjes, por ato po dëfrenin me ankthin e saj. Që u bë i vërtetë kur ai ndryshoi trajektoren, për të marrë një rrugë dytësore. Ku po shkonin? Iu shkrep ta rrëmbente? Si dikur, në lagjen e tyre të vjetër; Namiku pat rrëmbyer gocën e Files. Pas një muaji kishte vluar ahengu, por nusja u mbllaçit ca kohë nëpër gojë për barkun e rrumbullakosur, që s’ia mbulonte dot fustani i bardhë … Adi u marrose? Unë jam e martuar! Kam dy fëmijë! Po t’ia thoshte këto, ai do të frenonte. Do t’i thërriste mendjes … Do ta fiksonte një herë e mirë se ajo nuk ishte “Nusja Adit.” S’kishte qenë për asnjë çast. Në ëndrrat e saj jo. Kishte qenë vetëm në ëndrrat e tij. Le ta mbante të paprekur ëndrrën po të donte. Ama tani duhej të ndalonte. Ajo mendoi se do të ishte më mirë të dilte prej makinës. Le të binte shi. Jashtë ndihej e sigurt. Brenda ishte trembur. Nga kush? Nga Adi? Nga vetja? Një Zot e dinte! Por nuk kërkoi të zbriste. Edhe pak kishte mbetur. Udhëkryqi i fundit. Syri i semaforit kuqëlonte. 15 sekonda nuk ishin shumë. Aq kohë mjaftonte që ajo të hapte derën dhe të vraponte. Si adoleshente e ndjekur nga korri i ngjirur i çunave të lagjes: “Nusja Adit, nusja Adit”! … 3… 2…

“Shpëtuam!” mërmëriti Adi. Burri jeshil kishte dhënë sinjalin e nisjes. Shpëtuan? Të dy? Pse, dhe ai mezi kishte pritur të shpëtonte? Prej kujt? Prej saj? Prej ngasjes për të? Prej vetes? Një çast më vonë e ndjeu ndryshe. Në makinë paskej hyrë tinëz një dorë kongjijsh me hirin përsipër. Ndoshta të dy kishin ndenjur pranë mangallit pa guxuar ta shpupurisin. Prushi i mekur nuk ngrohte më. Shumë, shumë, po t’i fryje, do të bënte pis. Jo ditën e larë nga shiu. Pafajësinë e një kohe tjetër … Për fat nuk e kishin bërë. Ajo psherëtiu e lehtësuar, ndërsa makina çau me shpejtësi. Dy minuta më vonë frenoi para pallatit të saj. Ai nuk lëvizi nga sedilja. Mbështolli pëllëmbën e gruas me dorën e tij të ngrohtë, mbështeti buzët mbi lëkurën e saj të lagështuar dhe i tha: “Gëzohem që të pashë!” Kaq. Ajo zbriti. Vështrimi i zbrujtur i burrit e hutoi. Më shumë se kaq, u godit nga dy pikat e shiut mbetur mollëzave të tij. Zemra humbi ritmin, por vetëm për pak. Kur makina u nis ajo ndjeu ajrin e pastër t’i mbushte mushkërinë. Më në fund. Makina e tij mori kthesën dhe “Nusja Adit” u zhduk bashkë me të.