Të panumërt jeni, o bij të veprimit,

gjithkund rrugëve, në qiell dhe ndër shtëpi.

Vetëm unë qëndroj këtu pa një qëllim, i poshtër,

i mirë vetëm për t’u mbytur në ujëra.

Megjithatë pres, prej shumë kohe po pres

ndonjë kalimtar të mirë dhe të drejtë

që t’i them:

Oh, mos e kthe vështrimin

dhe mos më dëno mungesën e lëvizjes.

Rritem mes jush dhe nën hijen e duarve të mia

fryti mistik rrotullohet në anën tjetër.

Mos më mallkoni, mos më mallkoni!

Mik i thellësisë,

shok i qetësisë,

luaj mbi ngjarje.

Ndonjëherë me fyellin stërgjyshor prej kockash

shkoj drejt vdekjes me këngë.

Im vëlla më pret me një vështrim pyetës,

e habitur motra më del përpara,

por i mbledhur kruspull në këmbët e mia

më dëgjon dhe më kupton shumë mirë

gjarpëri, ai me sy përherë të hapur

drejt mençurisë së përtejme.

(Përktheu Dionis Bubani)